Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Αργυρώ Λιοδήμου. Η καλεσμένη μου έχει σπουδάσει Ναυτιλιακά Οικονομικά και Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, λυρική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, ζωηρός ,αρμονικός ,με γλαφυρές εικόνες και αβίαστη ροή. Εμπνέεται από την ομορφιά της φύσης, τον έρωτα, τη συνομιλία με τον βαθύτερο εαυτό. Θα δούμε δέκα ξεχωριστά ποιήματά της από την ποιητική της συλλογή "Συναντήσεις"!
Όλα τα ακόλουθα κείμενα προέρχονται από την ποιητική συλλογή «Συναντήσεις»
Μεταλλάσσεσαι
Μεταλλάσσεσαι.
Είσαι εδώ με όλες σου τις μορφές.
Ένα με το όλον.
Όταν τραγουδάς, μητέρα.
Όταν μιλάς, αδελφή.
Όταν γελάς, φίλη.
Όταν σιωπάς, αγαπημένη.
Πυκνό το ποτάμι που περπατάμε.
Άλλοτε διάφανο, ήρεμο, ψιθυριστό.
Άλλοτε ανάκατο, βουβό, ορμητικό.
Κρατιέμαι, δεν παραδίνομαι.
Απολαμβάνω το τοπίο.
Κοιτώ τα ανοίγματα των βράχων.
Αναβλύζουν τα νερά.
(Γιατί κλαίνε οι βράχοι;)
Το καθρέφτισμα των δέντρων
καθώς σκύβουν για να πιουν Θεό.
(Είσαι ποιητής;)
Την ίδια την ζωή του ποταμού.
Βότσαλα, πέτρες, υλικό.
Ψάρια, χορταράκια, ηλιαχτίδες.
Όταν περπατάς μες το ποτάμι
όλη η γη πάλλεται κάτω από τα πόδια σου.
Όταν περπατάς μες το ποτάμι
όλος ο ουρανός ριγεί μέσα στο στήθος σου.
Σκύβεις πάνω από το απέραντο.
Αγγίζεις το επέκεινα.
Στεκόμαστε αντικριστά
στην ακινησία μιας στιγμής.
Σε ακούω
να τραγουδάς
να μιλάς
να γελάς
να σωπαίνεις.
Μεταλλάσσεσαι.
Είσαι εδώ με όλες σου τις μορφές.
Ένα με το όλον.
Ντροπαλά φεγγάρια
Μίλησαν πολλοί για ντροπαλά φεγγάρια
μα κανείς για εκείνο το κρυστάλλινο αστέρι
που έκρυψες στον κόρφο μου.
Κανείς δε σε είδε να έρχεσαι.
Κανείς να φεύγεις.
Ακούστηκαν χίλια τραγούδια να ανεμίζουν
σαν χαρταετοί
κάτω από τα παράθυρα
μα κανένα δεν ήταν το δικό σου.
Αυτό το κλείδωσες μέσα μου
όταν ψιθύρισες τρυφερά στ’ αυτί
«σ’ ευχαριστώ που είσαι εδώ»
κι έπειτα κοκκίνισες
σαν ντροπαλό φεγγάρι
και κρύφτηκες
πίσω από τα χλωμά σύννεφα των στεναγμών σου.
Ένα δια ένα
Ήταν κόκκινη εκείνη η νύχτα
λες κι όλες οι παπαρούνες του κόσμου
άνθισαν ξαφνικά μέσα σε μια στιγμή.
Εύθραυστες και έντονες
άοσμες και μεθυστικές μαζί
να κρύβουν μέσα στο μαύρο τους λαιμό
ό,τι η νύχτα δεν κατάφερε να κρατήσει κρυφό μέσα στα ρούχα της.
Πάντα υπάρχει κάπου ένα ύφασμα
έτοιμο να καλύψει
όλα αυτά που η μέρα δεν αντέχει να αντικρίσει
όλα αυτά που κανείς καθρέφτης δεν τολμά να αποκαλύψει
κι όλα όσα ακόμα και μέσα στα μάτια αν ψάξεις δεν θα βρεις.
Γέμισαν σκιές τα μάτια.
Φωνές ασφυκτιούν μέσα στ’ αυτιά.
Η ηχώ τους
σε τρελαίνει ώρες-ώρες
σου τρυπάει το κρανίο.
Άλλοτε σε κοιμίζει
όπως το τικ-τακ του ρολογιού που έχεις
στο κομοδίνο σου δίπλα στο ποτήρι
μη τυχόν και διψάσουν τα όνειρά σου
και ξυπνήσουν τα χαράματα
αφυδατωμένα.
Έρχεσαι πιο κοντά κείνες τις ώρες, αθόρυβα.
Κύμα ωστικό το άρωμά σου.
Τι καταραμένη αίσθηση η όσφρηση.
Στιγμές φορτωμένη
παύσεις
σιωπές
μεθυσμένα γράμματα
και κόκκινες παπαρούνες μιας άνοιξης
που άφησε πίσω της ορθάνοικτους λογαριασμούς.
Ένα κι ένα, δυο.
ΕΝΑ κι ΕΝΑ, ΔΥΟ.
Σε ποια μαθηματικά το ένα κι ένα κάνει ένα;
Τους ψεύτες.
Μόνο με διαίρεση το ένα γίνεται ένα
(ο πολλαπλασιασμός λειτουργεί υπό άλλες συνθήκες)
Ένα δια ένα, ένα.
Εγώ δια εγώ, εγώ.
Ένα.
Μόνο και μόνο του
δίχως πηλίκο και δίχως υλικό.
Σκέτο.
Ξεγυμνώθηκαν πια τα δειλινά
σαν τα φυλλοβόλα δέντρα.
Τι θράσος που έχει κι αυτό το φεγγάρι
κάθε που γεμίζει να φωτίζει
όλο και πιο πολύ
το άδειο
να μεγαλώνει τις ερήμους
και να γιγαντώνει τις σκιές.
Πολύ θράσος για ετερόφωτο. Πάρα πολύ.
Συναντήσεις
Εμφανίζεσαι από το πουθενά.
Αιφνιδιάζεις την αναπνοή μου.
Είσαι εδώ ή σε ονειρεύομαι;
Ποιος σου έμαθε να ακούς το κάλεσμα
της σιωπής;
Θα του στείλω λουλούδια.
Καρφιτσώνεις δυο νότες στο πέτο
μαρτυρικά της βάφτισής μου
μέσα στις κολυμπήθρες των ματιών σου.
Μετατοπίζεις τις συντεταγμένες της ψυχής.
Το χτες γίνεται τώρα.
Το εκεί εδώ.
Τεντώνεις τα τόξα των χειλιών σου.
Οι λέξεις σου, κρυστάλλινα βέλη.
Επιστρέφουν η μία πίσω από την άλλη.
Διαπερνούν
τις ατμόσφαιρες
τα νερά
και τα πετρώματα.
Εξόρυξη αδαμάντων.
Αδάμαστων, αδέσμευτων κι αδημονούντων.
Με σειρά εν-τάραξης
Πρώτα η Ποίηση.
Μετά η Μουσική.
Και μετά
εσύ
που είσαι και τα δυο.
Ηθοποιοί
Ακροβάτες του χρόνου
σε σκοινί τεντωμένο
στις ανάσες του πόνου
σε σανίδι φθαρμένο.
Ακροβάτες του πάθους
του σωστού και του λάθους
εραστές του ονείρου
ταξιδιώτες του απείρου.
Ακροβάτες της μνήμης
της σκιάς και της φήμης
στην αλήθεια, στο ψέμα
κι η φωτιά μες στο βλέμμα.
Ακροβάτες του χρόνου.
Οι παλιάτσοι του πόνου.
Τέτοιοι είμαστε εμείς.
Οι ηθοποιοί της σκηνής.
Πειρατές της ζωής.
Το ματς
Η ταμπέλα
στραβοκρεμασμένη στη τζαμαρία
έγραφε
«Ραντεβού τον Σεπτέμβρη».
Εκεί στάθηκα
μέσα Ιουλίου.
Σε περίμενα
επί βεβαίω
πως δεν θα 'ρθεις.
Το Εγώ μου
ξύλινο πάτωμα
φούσκωσε
από υγρασία και ικανοποίηση.
Έκλαψε από τα γέλια.
Πόνταρε στο περίσσιο σου
και επιτέλους
κέρδισε ένα στοίχημα
κι αυτό το έρμο.
Λίγο το ’χεις;
Περιφρόνηση-Πρόσκληση 1-0
Παύση
Ποτέ δεν έμαθες
ποιος πραγματικά ήταν.
Ούτε τι ήθελε να καταλάβεις
μέσα από τον τρόπο που
σε κοιτούσε.
Κι όταν
στο καλωσόρισμά σου
άστραφτε μια σκέψη στο πρόσωπό του
δεν προλάβαινες να τη διαβάσεις ως το τέλος.
Οι λέξεις του γίνονταν
ώριμα φρούτα.
Κραδαίνονταν και κραδαίνονταν
μα δεν έπεφταν από το κλαδί.
Το χαμόγελό του
λίγο και αινιγματικό.
Δεν χόρταινες.
Πάφλαζε μέσα σου η λαχτάρα.
Η ανάγκη
ροκάνισε κάθε αναστολή σου.
Έκανες παύση.
Πήρες ανάσα.
Πήγες να μιλήσεις.
Δεν πρόλαβες.
Γέμισαν τα αυτιά από τα ανείπωτα λόγια του.
Φώτισαν τα μάτια από τη λάμψη της δίκης του ματιάς.
Πλημμύρισε το στόμα από τους χυμούς του δικού του γέλιου.
Ούτε μια λέξη δεν κατάφερες να αρθρώσεις.
Ούτε άχνα.
Μίλησαν οι σιωπές σας
σε μια γλώσσα που μόνο αυτές
γνωρίζουν και μιλούν.
Θυμήθηκαν.
Έγιναν ένα
μέσα σε εκείνη
την παύση
που έκανες παίρνοντας βαθιά ανάσα
πριν να μιλήσεις.
Φθινόπωρο
Σε καρτερώ.
Μια χούφτα καλοκαιρινό χώμα
ελαφρύ και στεγνό
λίγο πριν την πρώτη βροχή.
Ποτέ άλλοτε το φθινόπωρο δεν άργησε τόσο πολύ
να έρθει με τις ξανθές ανταύγειες
τις φακιδούλες στα μάγουλα
και τα ταξιδεμένα του χαμόγελα.
Χορτασμένο από ήλιο
θαλασσόξυλα, ανέμους
σουβενίρ και βότσαλα.
Απλόχερα θα χαρίσει ξανά τα χρώματά του
πάνω σε ό,τι αγγίξει.
Πόσο θα αστράφτει το πρόσωπό σου
μπροστά σε αυτό το φόντο!
Σε λίγο, όλα θα επιστρέψουν στη γη που τα έθρεψε.
Τα φύλλα, τα παιδιά, ο καθημερινός ρυθμός.
Σε καρτερώ.
Εκεί θα σε καλωσορίσω,
στο ίδιο σημείο που σε αποχαιρέτησα.
Σε καρτερώ.
Κάθε μέρα κι από κάτι
Κάθε μέρα μαθαίνω κι από κάτι
κι ας φτάνω λίγο-λίγο στο τέλος αυτής της περιπλάνησης.
Γύρισα σε όλα τα σοκάκια
χάζεψα τις βιτρίνες
και τους ηλιοκαμένους τουρίστες.
Κάθισα σε όλα τα παγκάκια
έφαγα παγωτό
μοίρασα τραγούδια.
Έδωσα ραντεβού κάτω από όλα τα ρολόγια.
Φίλησα τα πιο γλυκά απογεύματα.
Κρυφάκουσα.
Τα μυστικά
τα “σ’ αγαπώ”
τα “πάμε να φύγουμε”
τα “φύγε”
τα “μη”
και τα “γιατί”.
Και τους αναστεναγμούς τους.
Περπάτησα μόνη
στην αποβάθρα
κοιτάζοντας τα πλοία να ξεφορτώνουν
καλοκαίρια
χειμώνες
φθινόπωρα
κι εσένα
που δεν σε περίμενα
αλλά ήρθες κι έπεσες πάνω μου
σαν την άνοιξη.
Γέμισα άνθη κερασιάς και ευωδιές.
Ήρθαν μέλισσες, ήπιαν το νέκταρ μου.
Μέθυσαν.
Ήρθαν πεταλούδες, κάθισαν δίπλα μου.
Χόρεψαν.
Έγινα δέντρο.
Φωλιά για τα σπουργίτια.
Χάραξαν στον κορμό μου όρκους
αγάπες
αρχικά
και σύμβολα
Δεν πόνεσα-χαιρόμουν.
Φτάνω πια στο τέλος αυτής της περιπλάνησης κι όμως
έμαθα κάτι και σήμερα.
Τι σε έφερε και τι σε πήρε.
Άραγε αύριο
θα μάθω
τι θα σε επιστρέψει;
Πυρωμένη πέτρα
Χάνεσαι αργά μέσα στο χρόνο.
Σκόνη που μπαίνει στα μάτια και πονά
Απομακρύνεσαι.
Παλιά καταιγίδα.
Φυγή δίχως ελευθέρωση.
Ξεμακραίνεις όπως το πρόσκαιρο γέλιο
ενός ουράνιου τόξου.
Κι όμως
ανάγλυφο ποτάμι
σε διακρίνω.
Σύννεφο
πάνω από τα σύννεφα.
Αστέρι
κάτω από τα αστέρια.
Αναστεναγμός
μες στους ανέμους.
Κι εγώ
Εδώ κάτω.
Μια πυρωμένη πέτρα.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Αργυρώ Λιοδήμου γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Ναυτιλιακά Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Leicester University. Το 2018 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της από τις Εκδόσεις Οδός Πανός με τίτλο «Συναντήσεις».
