Η Έφη Χαντζούλη είναι ηθοποιός, ποιήτρια, συγγραφέας. Με σπουδές Φιλολογίας και Δημοσιογραφίας , παλιότερα εργαζόταν ως καθηγήτρια και δημοσιογράφος. Τελικά την κέρδισε η υποκριτική και η λογοτεχνική γραφή. Εμείς θα έρθουμε σ'επαφή με την ποιητική της γραφή μέσα από δέκα ποιήματά της από τη δεύτερη ποιητική της συλλογή που μόλις κυκλοφόρησε. Τίτλος της "Ταξίδι συναισθημάτων" κι εμείς θα της ευχηθούμε ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΗ!
Ζωή
Ποτέ να μη σε απογοητεύσει ο εαυτός σου,
έχεις δικαίωμα στο λάθος όσο ζεις.
Του αξίζει ειλικρινή συγχώρεση ατόφια
απ΄ τη δική σου την καρδιά, όχι απ΄ τους άλλους.
Μη φοβηθείς την πίκρα της καταστροφής.
Μονάχα σα χαλαστείς θα προχωρήσεις παραπέρα.
Χρειάζεται η καρδιά σου να ραγίσει οριστικά,
αν θέλεις νέους δρόμους άγνωστους να βαδίσεις.
Μάθε να χαμογελάς με το μυαλό σου αφειδώς,
καθώς αναζητάς τις άπειρες αλήθειες της ζωής.
Μα μην ξεχνάς πως για να ξαναγεννηθείς,
πρέπει πάντα εκτίμηση να τρέφεις για εκείνη.
Δειλοί Δολοφόνοι
Απειλητικά σύννεφα προμηνύουνε μπόρα,
στον ορίζοντα πυκνά νέφη απλώνονται.
Μεταμεσονύκτιες κουβέντες ακούς σιγανά
κάποιου νέου που απελπισμένα μονολογεί.
Ένα δάκρυ κυλά γεμάτο λάμψη και χάνεται
από ένα αγκάθι που τού ΄σκισε βαθιά την καρδιά.
Μελαγχολικές υποψίες λιμνάζουνε γύρω του.
Ένα τρυφερό βαλσάκι κοντοζυγώνει στ΄ αυτιά του
μήπως μπορέσει και του χαρίσει ένα χαμόγελο.
Μάταια προσπαθεί ν΄ ανασύρει μια αχτίδα
μέσα στο έρεβος των μαύρων του σκέψεων.
Οι δειλοί δολοφόνοι σκότωσαν τ΄ όραμά του,
τ΄ όνειρό του για ένα φέρελπι μέλλον.
Πορτραίτο
Απόψε ένιωσα μια πεθυμιά να ζωγραφίσω
μα η σκέψη μου σκάλωσε στο τι έπρεπε να φτιάξει.
Και ξαφνικά ένα πορτραίτο μου ήρθε στο νου.
Ανάλαφρο αεράκι που φυσά σε πρίμο σεκόντο,
καθώς ρυθμικοί παφλασμοί των κυμάτων ηχούν,
σε κοντινό ακρογιάλι, ένα μαγιάτικο δειλινό.
Μελωδίες καναρινιών που χαλούνε τον κόσμο
στήνοντας καντάδα σε κορίτσι με κρινένια χεράκια.
Μυρωδιά μαγική από φρεσκοκομμένες γαρδένιες
ή από αγιόκλημα ζηλευτό φεγγαρόλουστης νύχτας.
Πεύκα αιωνόβια, πράσινα, ολοζώντανα
ή πικροδάφνες αγέρωχες άσπρες και κόκκινες.
Ασβεστωμένες αυλές, παστρικές γειτονιές,
ένα φιλόξενο κιόσκι σε ολάνθιστο κήπο.
Αόρατα η συγκίνηση στην καρδιά μου τρυπώνει,
καθώς ατενίζω μπροστά μου μια μορφή θεϊκή.
Η Μητέρα Φύση τα καλά της φορά και γελά.
Καταχνιά
Ριγούν τα φύλλα των δέντρων στις ελεγείες της.
Μαραίνονται τα ρόδα κι οι πασχαλιές.
Στ΄ Ανάκτορα δεν ακούγονται πια τα κοντσέρτα.
Οι Νύμφες έπαψαν να φορούν φορέματα μεταξωτά.
Τ΄ άλογα δεν καλπάζουν στο δάσος.
Η καταχνιά σκέπασε τις λευκές Χαραυγές.
Τα δάκρυά της ματωμένα, σταλάζουν.
Το πάθος της πλημμυρίδα και άμπωτη
Νεαρή μα απίστευτα γερασμένη.
Φιδογυριστά τα μονοπάτια της ατέλειωτης θλίψης.
Την άφησε για μιαν άλλη καλύτερη.
Πόσο κουράγιο άραγε θέλει ο ΄Ερωτας;
Παρακμή
Μια Σύρια μάνα σφιχταγκαλιάζει τα παιδιά της,
που ψάχνουν μάταια λίγο ψωμί στην ποδιά της.
Σε μια ανήλεη γωνιά πεζοδρομίου κείτονται
από τον άγριο μισεμό τους επαίτες πια γίνονται.
Άμοιροι πρόσφυγες φθάνουν αθρόα με ανοχή,
κόλαφος η συνύπαρξή τους και η αποδοχή.
Σα δεμάτια από στάχυα αμέριμνα τους στοιβάζουν,
άθλιοι οι καταυλισμοί, ασφυκτιούν και κραυγάζουν.
Ενας ανάπηρος πιο κει απλώνει το χέρι,
ανήμπορος, ζητά ελεημοσύνη, δεν έχει.
Απρόσκλητοι διαδηλωτές με πανώ αρμενίζουν
μες στους δρόμους την απεργία τους έτσι ορίζουν.
Κάποιοι στήσαν σκηνή διαμαρτυρίας, με ασιτία
απειλούν δίχως όρια διαρκώς την εξουσία.
Ο λαός κατάντησε όχλος, οικτρά παλινωδεί,
αποτρόπαια ασυνείδητοι οι δημαγωγοί.
Με φωτιές ελεεινές αδίστακτοι επαναστάτες
δηλώνουν την παρουσία τους χωρίς αυταπάτες.
Σκεδάνουν τον τρόμο παντού βίαια οι ληστές,
γριούλες σκοτώνουν, βιάζουν κοπέλες αγνές.
Διαβάτες στις σκέψεις τους απορροφημένοι,
στη δίνη του ανάλγητου άγχους παραδομένοι.
Χαθήκαν οι φίλοι, κρύφθηκε η ανεμελιά,
δραπέτευσε κρυφά από την ψυχή η χαρά.
Ξεπεσμός αξιών, μαγαρίσματα ιδανικών,
λασκάρισμα των ηθών, φκιασιδώματα των καιρών.
Πομφόλυγες, εντελώς ανούσια φληναφήματα,
δυστυχώς είν΄ της εποχής μας ανάξια δείγματα.
Πού οδεύουμε άραγε, για πού αρμενίζουμε;
χωρίς προορισμό, χωρίς πυξίδα βαδίζουμε.
Η παρακμή, η μιζέρια, η αχαλίνωτη αδικία,
το μούχρωμα των σπουδαίων, η υποκρισία,
οι στρουθοκαμηλισμοί, αβγατίσαν πάρα πολύ.
Σιγοκλαίνε οι ακέραιοι στη σύγχρονη τη σκηνή,
γκιζερίζουν μερόνυχτα την παρακμή να γητέψουν,
με του Τειρεσία το σκήπτρο ποθούν να πλανέψουν
τη φενάκη που απροκάλυπτα στέκει γαντζωμένη
από το ρούχο των πολλών ζοφερή Ειμαρμένη.
Μακάρι μπροστάρης ας γίνει της νιότης το αίμα,
ο παιάνας της αλήθειας ας διώξει το ψέμα.
Ας ξεθάψουμε απ΄ το σεντούκι την ανθρωπιά μας,
είναι η ατόφια και η ουσιαστική κληρονομιά μας.
Εύνοια
Το άμοιρο κουφάρι του τρωτού παλληκαριού
ποιος είχε υπερασπιστεί με υπέρμετρη ανδρεία;
Ο Αίας ή ο Οδυσσέας άξιζε να κερδίσει
του ένδοξου Αχιλλέα την πανοπλία τη χρυσή;
Οι ηττημένοι Τρώες έπρεπε τότε να ψηφίσουν
με δίκαιο τρόπο τον πιο γενναίο από τους δυο.
Ο Αίαντας φάνηκε στους ψήφους να νικά
μα η Παλλάδα άλλαξε με δόλο τον αγώνα.
Αδύνατο ν΄ αφήσει τον Οδυσσέα τον πολυμήχανο,
που πάντα τον νοιαζόταν και τον αγαπούσε,
δεύτερος να βρεθεί στην αναμέτρηση αυτή.
Κι οι γιοι τ΄ Ατρέα στο πλευρό της Αθηνάς ταχθήκαν.
Ο Οδυσσέας στέφθηκε τότε με εύνοια νικητής.
Ο νους του Αίαντα θολώνει κι εκδίκηση ζητά.
Πασχίζει ν΄ αφαιρέσει λυσσασμένα δυο ζωές.
Η μία αδικία φέρνει την άλλη της ξοπίσω.
Κι αντί για ανθρώπους ανήλεα σφάζει ζωντανά.
Η πράξη αποτρόπαιη, τη λύτρωση γυρεύει.
Το θάνατο αποζητά κι εκείνος του γνέφει, του γελά.
Φιδοσέρνεται συχνά η αδικία με την ψευτιά,
η αυθαιρεσία με την εύνοια βαδίζουν συντροφιά
στις πολιτείες μας τις δήθεν ευνομούμενες.
Συνθλίβονται οι ενάρετα μοχθούντες στη ζωή
από τους πάμπολλους αναξιοκρατούντες.
Πώς θα αντλήσουμε την αναγκαία υπομονή
για να χαρίσουμε τη φωτοφόρο Ανάσταση
στην κοινωνία μας που έκδηλα κι ανίατα υποφέρει;
Άνθρωπος
Πληγώνεις με τη σκληρή σου περιφρόνηση.
Εξευτελίζεις ζωές με τον εγωισμό σου.
Ποτέ δε συγχωρείς αυτούς που σ΄ έβλαψαν,
αδιαφορείς, γιατί δεν ξέρεις ν΄ αγαπάς.
Νιώθεις πως δε μπορείς πια να επανορθώσεις,
οι τύψεις, Ερινύες στα σωθικά σου φώλιασαν.
Χάνεις μέρα με την ημέρα την ψυχή σου.
Τόλμησε, σε εκλιπαρώ, στο καλό να πιστέψεις.
Έτσι προάγγελος της ευτυχίας σου ίσως γίνεις.
Κάνε προσπάθεια ν΄ αλλάξεις τη ρότα της ζωής σου.
Ο ΄Ανθρωπος σαν το θελήσει, το μπορεί,
τ΄ αδύνατο, τ΄ ανέφικτο, σίγουρα να κερδίσει.
΄Αλλωστε δε ζεις μονάχα για τον εαυτό σου.
Ζεις κι αναπνέεις και για τους ΄Αλλους, ΄Ανθρωπε.
Ερινύες
Έστησαν χορό οι κόρες του Κέκροπα.
Λικνίζονται ρυθμικά οι μαρμάρινες θυγατέρες
στο μεγαλόπρεπο κίονα της Ακάνθας.
Μη σταματάς το χορό πανέμορφη ΄Ερση
συντροφιά με την Άγραυλο και την Πάνδροσο.
Κι εμείς εδώ στον Ομφαλό της Γης
με θαυμασμό θα σας ατενίζουμε πάντα
Σεις όμως Ερινύες μου μείνετε ακίνητες.
Μη ζηλεύετε το χορό των Θυιάδων.
Σας επιτρέπω ακόμα και να κρυφθείτε.
Σας παρακαλώ βρείτε μια κρύπτη αθέατη.
Ανήμπορη, δεν αντέχω να σας ακούω.
Κουράστηκα να στροβιλίζεσθε μέσα μου.
Δεν βαρεθήκατε πια το χορό;
Δραπετεύσθε, αφήστε με ήσυχη.
Έχασα τον εαυτό μου για να γνωρίσω.
Πασχίζω να βρω επιτέλους τη λήθη.
Την περασμένη μου ζωή διαγράφω.
Μια νέα αρχή θέλω τώρα να κάνω.
Πατρίδα μου
Δε με συγκινεί η κοιλάδα του Λίγηρα,
ανάμνηση ισχυρή, δυνατών βασιλέων.
Μα και οι κήποι Σαλιμάρ της Λαχώρης
μου είναι στ΄ αλήθεια παντελώς αδιάφοροι.
Η Λιμνοθάλασσα της Βενετίας γοητευτική,
όμως το όνειρο που ψάχνω να βρω δεν το είδα.
Οι χρωματιστοί κήποι του Λεσουτάγκ, δυστυχώς
δε χάρισαν ανακούφιση στη δική μου ψυχή.
Ούτε στις όχθες του περιβόητου Δούναβη
απάλυνα την ανησυχία μου για γαλήνη.
Εγώ λαχταρώ μοναχά τη θάλασσα της πατρίδας μου,
όταν βυθίζω τη σκέψη μου μεσοπέλαγα
αναζητώντας δροσιά στις ατελεύτητες έγνοιες μου.
Η αύρα της ξεδιαλύνει τις ομίχλες μου,
προσφέροντάς μου ελπίδα να προσδοκώ τα ωραία.
Εκφυλισμός
Στον ύπνο μου σαν αέρινη οπτασία ερχόσουν.
Άπιαστο, αόρατο, απόμακρο άλικο ρόδο.
Πόσο ποθούσα ν΄ αγγίξω την άυλη αύρα σου,
ένα πανέρι δροσάτα φιλιά ν΄ αποθέσω.
Τα μάτια σου μ΄ ένα τους βλέμμα πλάνεψαν τα δικά μου,
σαν τα είδα για πρώτη φορά στο ζηλευτό ακρογιάλι.
Το φιλί σου γλυκό, θεϊκό Νέκταρ, αθάνατο.
Η ηδονή με κυρίευσε κρατώντας με ζωντανή.
Σαν άγγελος μ΄ ανοικτά τα φτερά πετούσες κοντά μου.
Τα χάδια σου γίνηκαν πιο ζεστά και οικεία.
Σ΄ έκρυψα κάμποσες φορές μέσα στην αγκαλιά μου,
το ασίγαστο πάθος πότισε τα διψασμένα κορμιά μας.
Χαρήκαμε πολύ ο ένας την παρουσία του άλλου,
ασυγκράτητα, δίχως όρια μεταξύ μας, τι κρίμα.
Εντρυφήσαμε χωρίς μέτρο στον έρωτα
κι ένα βράδυ αιφνιδίως μας πέθανε.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΤΑΝ
ΤΙΤΛΟΣ:Ταξίδι συναισθημάτων
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:Έφη Χαντζούλη
ISBN :978-618-84632-7-1Α΄ Έκδοση Σεπτέμβριος 2020
ΣΕΛΙΔΕΣ: 74, ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ: 17cm Χ 24cm
ΤΙΜΗ: 10 Ευρώ
ΕΦΗ ΧΑΝΤΖΟΥΛΗ «Ποιήματα αιχμής»
Σαράντα εννέα ποιήματα που κινούνται μεταξύ νεοκλασικισμού, νεορομαντισμού, λυρικά αλλά και αυτοσαρκαστικά, εξομολογητικά αλλά και οικουμενικά, με έντονη την κοινωνική στόχευση και τη νοσταλγία του «εμείς» εις αντιστάθμισιν του «εγώ» μιας περιπετειώδους ζωής ως αντίδοτον θανάτου.
Φιλοσοφικοί στοχασμοί, ιδεολογικοί ακροβολισμοί, αιθερικές πτήσεις. Η ποιήτρια όμως δεν πειραματίζεται με νεωτερικές γραφές κι αδιέξοδες αποδομήσεις. Αντιθέτως, χτίζει τα νοήματά της σε γερό υπόβαθρο, έχοντας διερευνήσει επαρκώς το αρχαιοελληνικό της υπόστρωμα και τα ασφυκτικά όρια του μικροαστισμού που δεν αφήνει περιθώρια για μεγαλοσύνες.
Αγαπώ να σκέφτομαι το βάθος του σκοπού παρά τα γλωσσικά και τροπικά χωροχρονικά όρια κάθε ποιητικής απόπειρας, που είναι εξ ορισμού απεγνωσμένη κι εκ φύσεως α-λυσιτελής. Βεβαίως, υπάρχει πάντα και η λύση του «γόρδιου δεσμού», όμως η ποιητική δεν είναι φαινόμενο αλλά λειτούργημα, με εξαιρετική κοινωνική χρησιμότητα. Ειδικά στους δυσχερείς, μεταβατικούς, μεταιχμιακούς καιρούς που έχουμε την τύχη να ζούμε.
Κι ευδαίμονες εκείνοι, που σαν την φιλόλογο και ηθοποιό Έφη Χαντζούλη ιχνηλατούν το αύριο με όπλο τη Μνημοσύνη και με την πείρα του παρελθόντος αλώβητη, αποσκορακισμένη εις το έπακρον.
Ιδιόλεκτος πεποικιλμένη, τεχνουργημένη με τρόπο σηροτροφικό (από τους ακάματους μεταξοσκώληκες).
Ποιήματα σαν γνωμικά, μακριά από κάθε μοντερνιστική ή μεταμοντέρνα (ηθελημένη ή μη) σκοτεινότητα. Λόγος διαυγής, καθαρός, ξάστερος. Νοήματα στιλβωμένη από μια θέληση λακωνική, λιτή, αποφασιστική στη διατύπωση.
Δείγμα γραφής:
23.ΕΜΕΙΣ:
Πιστεύεις πως γεννήθηκες για σένα.
Νομίζεις πως υπάρχεις μόνο εσύ.
Παλεύεις για διάκριση και υπεροχή.
Το Εγώ μας μια κουκίδα μες στο Σύμπαν.
Πότε θα γίνουμε Εμείς;
Aυτό αξίζει στη ζωή.
Και ένα ποίημα «ποιητικής»:
49. ΠΟΙΗΣΗ
Ο κόσμος φαντάζει ακίνητος όταν κοιμάται.
Κι εγώ ξαγρυπνώ γράφοντας στίχους στο χαρτί,
πασχίζοντας να ξεφύγω από του ύπνου την αδράνεια.
Ψάχνω επιμελώς αλήθειες μικρές και μεγάλες,
κάτι βγαλμένο από την ίδια τη ζωή μας.
΄Ο,τι είναι απαράμιλλα αληθινό έστω και λίγο,
συνεπαίρνει το νου μου και ποίηση ποιεί.
Πρόκειται – κατά την ταπεινή μου γνώμη – για μια συλλογή ανθοδέσμη ιδιαίτερων σκέψεων, εξαιρετικών αισθημάτων κι ανεξίτηλων προαισθήσεων.
Εύχομαι στην Κυρία Έφη Χαντζούλη να δει τα έργα της παριστάνονται επί σκηνής.
Ανακαλύψτε την!!!
Δρ. Κωνσταντίνος Β. Μπούρας
www.konstantinosbouras.gr
Για τη συγγραφέα:
Έφη Χαντζούλη. Γεννήθηκε στην Αθήνα.Κατάγεται από το ορεινό χωριό Σμόκοβο (Λουτροπηγή), γνωστό για τα ιαματικά λουτρά του. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπούδασε δημοσιογραφία στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ. Είναι απόφοιτος του Μεταπτυχιακού τμήματος Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Οικονομικών Σπουδών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. ΄Εχει άριστη γνώση της αγγλικής γλώσσας (Proficiency). Σπούδασε Υποκριτική στο Θέατρο των Αλλαγών τρία χρόνια.
Eργάστηκε σε φροντιστήρια Μέσης Εκπαίδευσης παραδίδοντας μαθήματα Αρχαίων και Νέων Ελληνικών και Λατινικών σε μαθητές Δευτ/βάθμιας Εκπ/σης. Στη συνέχεια εργάστηκε ως Προϊσταμένη στην Παροχή Στατιστικής Πληροφόρησης στην Ελληνική Στατιστική Αρχή παρέχοντας στοιχεία σε δημοσιογράφους, ερευνητές Καθηγητές Παν/ίου κ.α. Έγραφε χρόνια σε διάφορα περιοδικά ως δημοσιογράφος συνεντεύξεις ηθοποιών, σκηνοθετών και τραγουδιστών.Διατηρούσε μια στήλη στην εφημερίδα “ΜΕΤΡΟPOLIS” με τον τίτλο «Τάδε έφη, ΄Εφη».
Στην πορεία την κέρδισε η υποκριτική. Ενδεικτικές θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έπαιξε: «Ο Πειρασμός» του Ξενόπουλου σε σκην/σία Γ. Δρίτσα με τους: Π. Αλμπάνη, Κ. Δημητρόγλου, κ. α, στο « Περί ΄Ερωτα» σε σκην/σία Φ. Καφούσια, στο « Μυστικό Μονοπάτι» της Τ. Μπούτου σε σκην/σία Τ. Λέρτα, με τους Βύρωνα Κολάση, Οδυσσέα Σταμούλη, Νίτα Παγώνη, στη «Δίκη του Σωκράτη» σε σκην/σία Γιούλης Ζήκου με το Γιάννη Μόρτζο, στο «Κύκνειο ΄Ασμα» του Τσέχωφ με το Μ. Δεστούνη σε σκην/σία Β. Πλατάκη, στο «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα σε σκην/σία Β. Πλατάκη με τη Τζένη Καλλέργη, την Τιτίκα Σαριγκούλη, στο «Φάουστ» του Γκαίτε με τον Γ.Λαμπρόπουλο κ.α και σε άλλες παραστάσεις. Eπίσης στις παιδικές παραστάσεις: «Tα Ψηλά Βουνά» του Ζ. Παπαντωνίου και «Ο Μάγος και η παρέα του».
΄Επαιξε στον Κινηματογράφο στις ταινίες: «Ακάλυπτος» σε σκην/σία Χρ. Δήμα, «Ο Δρόμος» ταινία μικρού μήκους σε σκην/σία ΄Ολγας Δραμητινού, «Καλάσνικοφ» σε σκην/σία Κωνσταντίνου Γιάνναρη, «Η επανάσταση» σε σκην/σία: Γιάννη Παρασκευόπουλου. Επίσης, στο σίριαλ « Τρίχες» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα.
Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Γλυκόπικρες νότες»,2014 και το παιδικό βιβλίο «Μαθήματα στο Δάσος», 2016 από τις εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ. Από το Δεκέμβρη του έτους 2017 είναι Πρόεδρος του Συλλόγου των Απανταχού Σμοκοβιτών «Η ΜΕΝΕΛΑΪΔΑ» και από το Μάρτιο του έτους 2020 είναι μέλος του Δ.Σ της «ΠΑΝΘΕΣΣΑΛΙΚΗΣ ΣΤΕΓΗΣ» ως Σύμβουλος καλλιτεχνικών δράσεων.
Εκδόσεις ΟΤΑΝ, Στουρνάρη 23, 106 82, Αθήνα Τηλ.: 210 38 00 259, Fax: 210 38 25 940
Website: www.ekdoseisotan.gr , e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., ekdoseisotan
