Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον ποιητή Γιώργο Δρίτσα. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε και ζει στην Κόρινθο. Σπούδασε στο Τμήμα της Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής,Ψυχολογίας Αθηνών. Συνέχισε με μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Μέχρι στιγμής έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές. Η πιο πρόσφατη κυκλοφόρησε μέσα στο 2023 από τις εκδόσεις Πανός και τιτλοφορείται "το ματωμένο όνειρο". Ποιήματα και διηγήματά του έχουν φιλοξενηθεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό λογοτεχνικό τύπο. Η ποίησή του είναι βαθιά στοχαστική, φιλοσοφική. Ο λόγος του είναι σμιλεμένος, συγκινησιακά ηχηρός, καίριος. Η πένα του εκφράζεται με ζωηρές εικόνες κι εύστοχες αλληγορίες. Ο τόνος των στίχων του εμφανίζεται συχνά μελαγχολικός, δυστοπικός, μα μια μικρή ελπίδα αχνοφέγγει στον ορίζοντα. Θα δούμε έντεκα ξεχωριστά ποιήματά του!
Ποιήματα από τη συλλογή Η ηχώ του Ζαρατούστρα, (αυτοέκδοση, Αθήνα 2016)
Μην προσπαθείς
Μην προσπαθείς να εκφράσεις
κάτι που δεν μπορεί να εκφραστεί!
Μην προσπαθείς να μιλήσεις
για κάτι που δεν μπορεί να λεχθεί
Μην προσπαθείς στα καλούπια
των εννοιών να προσχώσεις το Απεριόριστο,
άστο να κυλήσει στις Φλέβες σου και να σε οδηγήσει!
Νωχέλεια
Χωρίς ίχνος οποιουδήποτε
είδους κινητικότητας
κάποιες ανθρώπινες υπάρξεις
ζουν.
Ο κύκλος της ζωής,
αιώνιος και ατελείωτος,
περνάει από μπροστά τους.
Ενώ ο θάνατος απλώς
γερνάει στον άνετο θρόνο
του!
Καίσαρ
Η εποχή του Κριτία
Πέρασε.
Από μακριά φαίνονται
Οι στρατιές του στρατηγού
Που δεσμεύει καρτερικά
Τις πολυπληθείς υπάρξεις.
Μάταιος κόπος!
Τι έγινε όμως
και τι θα γίνει;
Μα κάποιος αρχίζει να προβάλλει
Δεν έχει αστραφτερή περιβολή
Το μόνο μέταλλο που έχει πάνω του,
Είναι το ίδιο του το σώμα!
Η επανάσταση του Κατιλίνα
Τον μέθυσε σαν αμβροσιακό κρασί.
Μπροστά στον πολιτισμένο κόσμο
Ξεπροβάλλει ξανά ο διεκδικητικός Κυρίαρχος!
Οι λεγεώνες που καρτερούσαν στον Ρουβίκωνα
Τώρα τον αποστραγγίζουν.
Το αίμα είναι το νέκταρ τους
Και η εκδίκηση το ψυχικό τους.
Η παλιά βαρβαρική κάθοδος
αρχίζει ξανά.
Μια ιαχή ακούγεται ξανά και ξανά :
«Καίσαρ Καίσαρ»!
-και ο Χάρος ακονίζει το δρεπάνι του..
Ποιήματα από τη συλλογή σκιά θανάτου (Εκδ. Οδός Πανός, Αθήνα 2022)
Οι οδοιπόροι, ένα αντι-μανιφέστο
Μέσα στο πηγάδι
της λησμονιάς του χρόνου,
βαδίζουμε πάνω στα νεκροταφεία
των ψυχών.
Οικόσημό μας το μυστικό Χάος,
ζώντας σε έναν κόσμο
δίχως ενδότερο νόημα,
όπου τα αγνά αισθήματα
έχουν αυτοκτονήσει και βιαστεί
από τους πιστούς των πάσης φύσεως ιδεών.
Σιχαθήκαμε.
Η αγάπη για κάποια πράγματα βρίσκεται
μέσα στης καρδιάς την θέρμη
και δεν χρειάζεται αποδείξεις.
Η ζωή, εξάλλου, είναι όμορφη
αλλά απρόβλεπτη μέσα στη μικρότητά της,
δεν αξίζει άδικη σπατάλη.
Και η πορεία προς το Άγνωστο συνεχίζεται
- και τα ριζώματα υποχωρούν.
Άχρωμη σκιά
Η ζωή σου μια υπόκωφη σιγή
δίχως οράματα,
μα προπάντων δίχως ορμή,
όπως τα πεθαμένα σου πατήματα.
Η κίνηση στην πόλη σού φαντάζει
τρομακτική, καθώς τρεμοπαίζεις,
σαν αναμμένο σπίρτο έτοιμο να σβήσει.
Μα εσύ συνεχίζεις να βαδίζεις.
Μια φλόγα που σιγοκαίει
μια σπίθα που παρέμεινε
από τη θρακιά που έχει μισοκρατήσει,
αλλά τίποτα κραταιό δεν απέμεινε από αυτήν.
Μια σκιά ξεπροβάλει μέσα στην πάχνη
των ερημωμένων δρόμων,
την κοιτάς και αναγνωρίζεις
-παραδόξως- κάτι ολότελα οικείο.
Ασφυξία
Ένα μικρό δωμάτιο
μια τρύπα πάνω από τη γη,
μια υπόγα κολλημένη
στο δεύτερο όροφο.
Μια πλαστική καρέκλα
με αρμούς από αλουμίνιο
βρίσκεται στην άλλη άκρη,
περιμένοντας ακίνητη στο ίδιο σημείο,
σαν βοηθητικό καροτσάκι ασθενή.
Πας και κάθεσαι σε αυτήν,
ενώ η υγρασία σού έχει ποτίσει
τους πνεύμονες
και ο αμίαντος σού επιδεινώνει το συνάχι.
Και τότε αρχίζουν οι δολοφονικές χαρακιές
πάνω στου χαρτιού τη σάρκα,
το οποίο σπαρταράει υπό την πίεση
του φθηνού στυλό.
Αλλά μετά από ώρα
η μόνη λέξη που αχνοφαίνεται,
μέσα στο πλήθος των πρωτόγονων ιερογλυφικών,
είναι η λέξη «ασφυξία».
Έξω από το Babylon
Πλησιάζω φοβισμένα
τη φωτεινή επιγραφή
που γράφει πάνω της
«ζωή».
Στέκομαι ακίνητος
και θλιμμένα παρατηρώ
μια μεγάλη μαύρη πόρτα
με έναν φρικαλέο θυρωρό.
Παρατηρώ στης μεγάλης
αυτής πόρτας το θυρεό
μια μεγάλη οθόνη
με της ζωής μου τις στιγμές.
Πόσο γρήγορα πέρναγαν;
Πόσο ανούσιες φαίνονταν;
Λύπες -μα και χαρές-
ακόμη και του έρωτα οι στιγμές.
Τότε παρατηρώ ότι η πόρτα
δεν είχε κλειδαριά
και ότι το πρόσωπο του θυρωρού
είχε τη δική μου τη ματιά.
«10 ευρώ η είσοδος, κύριε»
Ποιήματα από τη συλλογή το ματωμένο όνειρο (Εκδ. Οδός Πανός, Αθήνα 2023)
Η μέρα της συγκομιδής, ένας όρκος σιωπής
(σπαράγματα)
Μελάνι ξεχείλισε ο όρκος,
περγαμηνή γεμάτη αίμα
ανάμεσα στα σύμβολα
το ξόρκι της.
Αμέτοχος από τη διαδικασία,
το σώμα του ήταν μονάχα εκεί,
το πνεύμα του αποκόπηκε
από το αργασμένο καλούπι
Ροζιασμένα χέρια
δρεπάνια και κόσες,
άρρωστες από τη σκουριά
και την οξείδωση.
Ξημέρωσε σκοτάδι -
σε μια στιγμή όλα έσβησαν,
τα κατάπιε η πάχνη -
και η συγκομιδή ξεκίνησε
Πέραμα
Στον Γιώργο Χρονά
Πράσινοι πάγκοι
με παράξενα και πολυποίκιλα βιβλία
στο τελείωμα της Ακαδημίας,
άστεγοι και ναρκομανείς
αναζητούν λίγο χώρο
στο πεζοδρόμιο και ίσως
λίγη βρασμένη ηρωίνη στο στραβό κουτάλι
ή σε αλουμινένιο κουτάκι κόκα-κόλα.
Τα βρώμικα σκαλοπάτια
οδηγούσαν από την Πλατεία Ομονοίας
στο εσωτερικό και κρυμμένο κόσμο
τού μετρό της.
Η αναμονή τού ηλεκτρικού σταμάτησε από τον σύρσιμο
των τροχών που διατάραξε τη φουτουριστική
πλησμονή.
Σε λίγα λεπτά ο Πειραιάς φάνηκε μπροστά στα πόδια μου.
Το 843 δεν άργησε να έρθει.
Τελικός προορισμός το Πέραμα.
Οι λαϊκές γειτονιές, οι στενές παραλίες,
τα γήπεδα και το μικρό λιμανάκι
που μύριζε πετρέλαιο και οξειδωμένο σίδηρο
έγιναν για λίγο τα σημεία όπου ακούμπησα
τις τελευταίες μου ελπίδες.
Μια φωτεινή επιγραφή έγινε ο οδοδείκτης μου:
"Η Αρχή της Ελπίδας"
(Από την ποιητική ενότητα Αναμνήσεις ενός Flâneur)
Ο ήλιος των Άλλων
(ποιητικό μνημόσυνο στον Νώντα Σκιαδά)
….στον ήλιο δεν μπορώ
δεν μ' αρέσουν αυτοί έξω.
Ν. Σ.
Κάποτε με βασάνιζε
σχεδόν σαδιστικά
σαν κάποιος αχαλίνωτος μαστροπός.
Πλέον η σάρκα μου άσπρη και άρρωστη
απλά κομματιάζεται στο άχρονο σύμπαν του.
Οι Άλλοι με κοιτούν και αγανακτούν
δεν μπορούν να αντέξουν την όψη μου.
Το λαρύγγι τους πάλλεται
καρφιτσωμένο στο πέτο
τού λεπτού λαιμού τους
καθώς με παρατηρούν γελώντας.
Το πρόσωπό τους φωτίζεται,
μια αλλιώτικη χάρη τούς διακρίνει.
Πώς θα γινόταν αλλιώς;
Δεν βλαστημούν άλλωστε τον βέβηλο
αρνητή τού φωτός τους;
(Από την ποιητική ενότητα ο χορός των μαύρων άστρων)
Ο ψίθυρος του σπηλαίου
ή δεύτερη διαθήκη
Πιστέψαμε στα πιο όμορφα όνειρα
καθώς ο νους μας γυρόφερνε
γύρω από μια ελπίδα.
Μια ελπίδα αθώα και παιδική.
Τα ξεθωριασμένα όνειρα αυτά θυμάμαι
κάθε φορά που κοιτάζω με αναπόληση
τις χαρακωμένες σελίδες.
Θυμάμαι την οργή, τον πόνο και την αγάπη.
Άραγε είχε νόημα η πίστη σε μια ιδέα;
Είχε νόημα η πίστη στη ζωή;
Λόγια που δεν μπορούν να γραφτούν
λέξεις που δεν μπορούν να εκφραστούν
κατακλύζουν τις σκέψεις μου.
Η σιγή τού ημερολογίου έγινε καθημερινότητα.
Τα παλιά ιδανικά προδόθηκαν
κάτω από την μπότα τού κομφορμισμού.
Προσπάθησα να αγαπήσω και να αγαπηθώ
να πιστέψω και να με πιστέψουν.
μάταια
Η αλαζονεία τής μοναξιάς νίκησε
“Άκου τον ψίθυρό μου από τη σπηλιά
και απομακρύνσου”
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Γιώργος Δρίτσας γεννήθηκε το 1994 στην Κόρινθο. Είναι απόφοιτος του Φ.Π.Ψ. (Φιλοσοφία, Παιδαγωγική, Ψυχολογία) της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, στο οποίο και συνέχισε/ζει τις μεταπτυχιακές και διδακτορικές του σπουδές. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διαδικτυακά και έντυπα περιοδικά, το 2016 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Η ηχώ του Ζαρατούστρα, σε μορφή αυτοέκδοσης, ενώ από τις εκδόσεις Οδός Πανός κυκλοφορούν οι, κοινής θεματικής, ποιητικές συλλογές του σκιά θανάτου (2022) και το ματωμένο όνειρο (2023), με παλιά και νέα ποιήματά του.
