Τρία τραγούδια σε μουσική του Γιάννη Σπάθα

Σ’ έχω ψάξει στη γη των αγγέλων
εκεί που τ’ όνειρο ζει
απ’ το ποτέ ως το μέλλον
στην αιώνια στιγμή

Στο κρυφό σταυροδρόμι του κόσμου
εκεί που τ’ όνειρο ζει
ένα φιλί έλα δώσ’ μου
ένα μόνο φιλί

Αχ ζούμε οι άνθρωποι μες στο πουθενά
μα όταν χανόμαστε βγάζουμε φτερά
και γεννιόμαστε ξανά

Αχ μέσα στ’ όνειρο σ’ είδα μια φορά
Αρετούσα με τα κόκκινα μαλλιά
στο μπαλκόνι σου θ’ ανέβω κρυφά

Στης σελήνης το αρχαίο πηγάδι
εκεί που τ’ όνειρο ζει
μου 'χες χαρίσει ένα χάδι
μου 'χες δώσει μια ευχή

Θα σε ψάχνω στο τέλος του χρόνου
και στην αρχή τ’ ουρανού
μ’ ένα τραγούδι του δρόμου
Θα σε ψάχνω παντού

Αχ ζούμε οι άνθρωποι μες στο πουθενά
μα όταν χανόμαστε βγάζουμε φτερά
και γεννιόμαστε ξανά

Αχ μέσα στ’ όνειρο σ’ είδα μια φορά
Αρετούσα με τα κόκκινα μαλλιά
στο μπαλκόνι σου θ’ ανέβω κρυφά

Όλες σου οι γνώσεις
είναι οι φήμες κι οι διαδόσεις που ακούς
σε μαγεύουν οι ανέσεις,
των σοφών οι υποθέσεις
και των άστρων οι προβλέψεις.

Φεύγουνε οι αιώνες
σαν αρχαίοι παγετώνες, σαν εικόνες
λες πως όλα είναι μύθοι
κι όλο τρέχεις μες στα πλήθη
όμως δεν έχεις ξεφύγει.

Απ’ αυτό που τόσο σε φοβίζει,
απ’ αυτό που τόσο σε βασανίζει
πες μου τι `ν’ αυτό που σε φοβίζει
τι `ν’ αυτό που τόσο σε βασανίζει.

Χίλιες και μια νύχτες
σαν του ρολογιού τους δείχτες τριγυρνούσες
και σκεφτόσουν το φεγγάρι
τους κομήτες και τον Άρη
και ποιος θα 'ρθει να σε πάρει.

Κόλπα κι απιστίες
κι απαραίτητες θυσίες στους γονείς σου
πάλι δε θα καταφέρεις
την αγάπη να υποφέρεις
και θα ζεις χωρίς να ξέρεις.

Τι 'ν’ αυτό που τόσο σε φοβίζει,
τι 'ν’ αυτό που τόσο σε βασανίζει,
πες μου τι 'ν’ αυτό που σε φοβίζει,
τι 'ν’ αυτό που τόσο σε βασανίζει.

Τι 'ν’ αυτό που τόσο σε φοβίζει,
πες μου τι 'ν’ αυτό που σε φοβίζει,
τι 'ν’ αυτό που τόσο σε βασανίζει,
πες μου τι 'ν’ αυτό..........

Μ’ έχουν τρομάξει κάποια νύχτα οι μεθυσμένοι
κάτι αυτοκίνητα που βγαίνουν ξαφνικά
στο πρόβλημα μου η φωνή σου θυμωμένη
είδα μια ανάσταση χωρίς βεγγαλικά
και τότε τρόμαξα, τρόμαξα
πως ειν’ οι ευτυχισμένοι

Μ’ έχουν τρομάξει κάτι ασκέπαστα πηγάδια
πώς φτάνει απόκοσμος ο ήχος του κουβά
η φαντασία μου που δίψαγε σκοτάδια
μετά η ευθεία μου που πήγαινε στραβά
και τότε τρόμαξα, τρόμαξα τι σκέπαζαν τα χάδια

Κι άλλο, κι άλλο
έχω μέσα μου θεό να βγάλω
Κι άλλο, κι άλλο
έχω μέσα μου καημό μεγάλο
καημό μεγάλο
θεό να βγάλω

Μ’ έχει τρομάξει τόση ανάγκη να ρυθμίζω
με τις κουβέντες μου του τέλους τη ροή
μα για την ώρα το κάστρο μου γκρεμίζω
κοιμήσου φως μου, εσύ δουλεύεις το πρωί
σεντόνι τ’ όνειρο και δώσ’ του τ’ ανεμίζω