Τέσσερα τραγούδια του Αργύρη Κουνάδη

Κόρη του Μαγιού, κυρά του φεγγαριού
σ’ ανιστόρησα, παντοκρατόρισσα.
Όρτσα τα πανιά, κόντρα στο Δεληβοριά
είναι τ’ αμπάρια γεμάτα, π’ ανάθεμά τα, άγρια θεριά.

Κοντυλογραμμέ , γραμμένη Παναγιά
κόβω τα σκοινιά, ξεκόβω από στεριά.
Όρτσα τα πανιά ...

Την παράδεισο δεν την ξετίμησα
για τη θάλασσα γελάς, παντάνασσα.
Όρτσα τα πανιά ...

Και την κόλαση δεν τη φοβήθηκα
σ’ αξιώθηκα και λευτερώθηκα.
Όρτσα τα πανιά ...

Είμαστε τόσο μόνοι
μόνοι μικρή μου Σελήνη
τόσο μοναχικοί
αγαπημένη μικρή μου Σελήνη

Μια φορά κι έναν καιρό
πηγές με γάργαρο νερό
βάφαν λεύκο το γιασεμί
βάφαν γαλάζια την αυγή
Είμαστε τόσο μόνοι
μόνοι μικρή μου Σελήνη
τόσο μοναχικοί
αγαπημένη μικρή μου Σελήνη

Βγήκαν λάμιες στο ποτάμι
σύννεφο έβαλαν γιορντάνι
κι άντρας ζωνει τ’ άρματά του
πάει ταμένος του θανάτου
Και ποιος θα σου κρατήσει
άσπρο στο χορό μαντήλι
μαγιάπριλο του κόσμου
πίκρα περπατάει στα χείλη
άι... γαρούφαλλό μου...
άι... γαρούφαλλό μου...

Άλογο φαρί καβάλα
δράκοι του'στησαν κρεμάλα
μπρος στο μαρμαρένιο αλώνι
στέκει και το πεταλώνει
Ανέμη να γυρίσει
παραμύθι ν’ αρχινήσει
μαύρο κρασί να πιούμε
το φεγγάρι έχει μεθύσει
άι...γαρούφαλλό μου...
άι...γαρούφαλλό μου...

και στην άκρη, στο ποτάμι
μια φλογέρα, ένα καλάμι
κάνει τον καημό φλογέρα
το παράπονό του αέρα
Και ποιος θα σου κρατήσει
άσπρο στο χορό μαντήλι
μαγιάπριλο του κόσμου
πίκρα περπατάει στα χείλη
άι...γαρούφαλλό μου...
άι...γαρούφαλλό μου...

Ποιος πονεί και ποιος το θέλει
του ανέμου οι Αρχαγγέλοι
του καπνού 'ναι και τ’ ανέμου
δεν το βάσταξα ποτέ μου
Ανέμη να γυρίσει
παραμύθι ν’ αρχινήσει
μαύρο κρασί να πιούμε
το φεγγάρι έχει μεθύσει
άι...γαρούφαλλό μου...
άι...γαρούφαλλό μου...

Του Χάρου ειν το πανηγύρι
το χορό νεκρός να σύρει
τ’ άστρα μες στο παραγάδι
και τον ήλιο στο σημάδι
Και ποιος θα σου κρατήσει
άσπρο στο χορό μαντήλι
μαγιάπριλο του κόσμου
πίκρα περπατάει στα χείλη
άι...γαρούφαλλό μου...
άι...γαρούφαλλό μου...

Τον φίλο μου τον λέγανε Χριστό
σκηνή στο Μακρονήσι
χαμόγελο σβηστό
στα σύρματα τον παν να προσκυνήσει
κι αυτός αργά να σέρνει το Σταυρό
κι αυτός αργά να σέρνει το Σταυρό

Τον φίλο μου τον λέγανε Χριστό
στο μέτωπο τ’ αγκάθι
το δάκρυ του πνιχτό
προδότη να τον λεν και κατακάθι
κι αυτός αργά να σέρνει το Σταυρό
κι αυτός αργά να σέρνει το Σταυρό

Τον φίλο μου τον λέγανε Χριστό
τα χείλια του σφιγμένα
γαρούφαλλο κλειστό
και γύρω του κοράκια διψασμένα
κι αυτός αργά να σέρνει το Σταυρό
κι αυτός αργά να σέρνει το Σταυρό