Τέσσερα τραγούδια σε στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη

Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα
εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά
Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα
όπου κι αν πάω σ’ έχω πάντα στην καρδιά

Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ’ απαρνιέμαι
είσ’ η πατρίδα μου, το λέω και καυχιέμαι

Θεσσαλονίκη με τα τόσα σου μεράκια
βγάζεις τα πιο όμορφα κορίτσια στον ντουνιά
βράδια μποέμικα τραγούδια στα σοκάκια
γλέντια ξενύχτια μες στην κάθε γειτονιά

Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ’ απαρνιέμαι
είσ’ η πατρίδα μου, το λέω και καυχιέμαι

Θεσσαλονίκη μου κι αν είμαι μακριά σου
πάντα θυμάμαι τ’ όνομά σου το γλυκό
αχ πώς νοστάλγησα να ξαναρθώ κοντά σου
κι ας ξεψυχήσω μπρος τον πύργο το λευκό

Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ’ απαρνιέμαι
είσ’ η πατρίδα μου, το λέω και καυχιέμαι

Εγώ με την αξία μου κι όχι με ξένες πλάτες
περήφανα περπάτησα μες στης ζωής τις στράτες.

Εγώ με την αξία μου, με το φιλότιμό μου
κρατάω πάντα στη ζωή ψηλά το μέτωπό μου.

Περάσαν απ’ τα χέρια μου λεφτά, γυναίκες μάτσα
κι αντιμετώπισα εχθρούς, φουρτούνες και στραπάτσα.

Δεν έδωσα δικαίωμα ποτέ μου σε κανένα
να πει πως αναδείχτηκα με τα φτερά τα ξένα.

Απόψε είναι πια για μας
η νύχτα η τελευταία
απόψε μείνε ως το πρωί
και κάνε μου παρέα

Απόψε φίλα με να με χορτάσεις
αύριο φεύγω και θα με χάσεις
απόψε φίλα με κι αγκάλιασέ με
αύριο φεύγω λησμόνησέ με

Θα πάρω πια τα μάτια μου
Κι όπου με βγάλει η άκρη
Θα φύγω και θα με ζητάς
Θα κλαις με μαύρο δάκρυ

Απόψε φίλα με να με χορτάσεις
αύριο φεύγω και θα με χάσεις
απόψε φίλα με κι αγκάλιασέ με
αύριο φεύγω λησμόνησέ με

Του χωρισμού μας αύριο
η μέρα ξημερώνει
η άτυχη αγάπη μας
απόψε τελειώνει

Απόψε φίλα με να με χορτάσεις
αύριο φεύγω και θα με χάσεις

Οι μετανάστες φεύγουνε σαν τα πουλιά
και της αγάπης μένει άδεια η φωλιά,
φεύγουν μακριά, φεύγουν μακριά
κι έχουν πυξίδα την ελπίδα στην καρδιά.

Αχ, ξενιτιά, αχ, ξενιτιά,
εσύ μας παίρνεις τα καλύτερα παιδιά.

Πάνε σε μέρη και σε χώρες μακρινές,
και ραγισμένες κλαίνε χίλιες δυο καρδιές,
φεύγουν μακριά, φεύγουν μακριά
και της μανούλας μένει άδεια η αγκαλιά.

Αχ, ξενιτιά, αχ, ξενιτιά,
εσύ μας παίρνεις τα καλύτερα παιδιά.

Και μια κοπέλα που πονάει στον χωρισμό
με αγωνία καρτερεί τον γυρισμό,
να ξαναρθεί, να ξαναρθεί,
ο μετανάστης που `χει χρόνια να τον δει.

Αχ, ξενιτιά, αχ, ξενιτιά,
εσύ μας παίρνεις τα καλύτερα παιδιά.