Πέντε τραγούδια του Βαγγέλη Γερμανού

Σε μια ατέλειωτη παρτίδα σε κερδίζω και σε χάνω
και ποντάρω τη ζωή μου στην αγάπη σου απάνω
Ερωτόκριτος θα γίνω και το δράκο θα ξεκάνω
γιατί σε θέλω, ναι σε θέλω

Δεν ακούς που ρονρονίζω σαν ερωτευμένος γάτος
σαν της Βίβλου το καμίνι και σαν φλεγομένη βάτος
Με τραγούδια σκάβω τούνελ τρεις χιλιάδες μέτρα βάθος
γιατί σε θέλω, ναι σε θέλω

Ξανά είχα αγαπήσει κι αρρώστησα καιρό
μα τούτο είναι φρενίτιδα και πάθος φοβερό

Με βελόνες πυρωμένες τατουάζ θε να χτυπήσω
μια καρδιά και μ’ αλυσίδες κι άγκυρες θα τη στολίσω
και τα μπράτσα με ξυράφι πόντο πόντο θα μετρήσω
γιατί σε θέλω, ναι σε θέλω

Πάρε κρητικό μαχαίρι κι έλα κόψε το λαιμό μου
και το αίμα σε μαντήλι μάζεψέ το το δικό μου
και στον κόσμο, αν σε ρωτήσει, πες πως το `κανες μωρό μου
γιατί σε θέλω, ναι σε θέλω

Όλο το βράδυ σαν σκυλί σε καρτερώ
Το ρημαγμένο μου κορμί να ζωντανέψεις
Κόντρα στο ψέμα μου παλεύω με τις λέξεις
είσ’ ένας διάβολος, είσ’ ένας διάβολος
Με την αγάπη μου σου κάπνισε να παίξεις
είσ’ ένας διάβολος που ροκανίζει το φτωχό μου το μυαλό

Σκαρφαλωμένη στο ψηλό σου το σκαμνί
το φιλντισένιο σου τσιγάρο σ’ ένα τάσι
σ’ όποιον νομίζεις πως μπορεί να σε χορτάσει
το μάτι παίζεις, το μάτι παίζεις
κι όταν στο σώμα σου γυμνός θα ξαποστάσει
σαν αμαζόνα του λογχίζεις το κορμί

Ω! Πως φοβάμαι τον ψηλό με τα γυαλιά
Υπνωτισμένος σε κοιτούσε χίλια βράδια
Λεφτά και ρούχα ξεφορτώθηκε στα ζάρια
Για το χατίρι σου, για το χατίρι σου
Από τα κρύσταλλα του νου ως τα σκοτάδια
Απογειώθηκε και μπήκε σε τροχιά

Μα όμως πρόσεξε κι εσύ να μη βρεθείς
Στην εξορία που με δίκασες να ζήσω
Πόρτες θα κλείνουνε καθώς θα μένεις πίσω
Χωρίς αγάπη, χωρίς αγάπη
Τα ανεξίτηλα σημάδια σου θα σβήσω
Σα χαλικάκι μες στο ρεύμα θα χαθείς

Πήρα το γράμμα σου χθες βράδυ
μέσα στ’ αμάξι, το διάβασα στα πεταχτά
κι ήρθες ακτίνα στο σκοτάδι
με τα τρελά σου, γιαπωνέζικα φιλιά.

Πήρα τη γεύση σου χθες βράδυ
την μυρωδιά σου, που πότισε το γκρι χαρτί
και έγινε το χαρτί καράβι
κι η μυρωδιά σου, τ’ ανοιγμένο του πανί.

Βγαίνω περίπατο στα φώτα
σε κάποιου φίλου, το σπίτι τρέχω να κρυφτώ
δεν είναι τίποτα σαν πρώτα
ήρθε ένας μάγος κι άλλαξε το σκηνικό.

Κάπνισα ατέλειωτα τσιγάρα
πάνω στο τζάμι, που θαμπώνει ο καπνός
κάτι παράξενα σινιάλα
και το όνομά σου, ζωγραφίζει ένα φως.

Σε τούτο που μου έλαχε τον τόπο να ζω
οι συγγενείς κι οι φίλοι μου με λένε χαζό
που άφησα τα σίγουρα για τη μουσική
αλίμονο δεν έχω την κοινή λογική

Κουρδίζω την κιθάρα μου
κι ανοίγω πανιά
κι αισθάνομαι σα δράκος
που 'χει βγει παγανιά

Μου φέρνει τρέλα, μου φέρνει ζάλη
απ' τις πατούσες ως το κεφάλι
της στιχουργίας η βιοπάλη

Δεν είναι καλοκαίρι τούτο το φετινό
κοντεύω να φλιπάρω κι όλο στριφογυρνώ
ο στίχος δε μου φτάνει δεκατρείς συλλαβές
κι η μουσική μου κάνει ζίου-ζίτσου λαβές

Ετούτος ο σκοπός δεν έχει ρίζες εδώ
μα έλα που τριτώνει κι έχει δέσει καρπό

Στη Σαλονίκη και στον Περαία
ζούσα στην τύχη φίνα κι ωραία
με μια φευγάτη, τρελή παρέα

Ανοίγω το ραδιόφωνο κι ακούω μια φωνή
να λέει για τον Καντάφι και τον Χομεϊνί
καθόλου να γυρίσω δεν αργώ το κουμπί
και πιάνω μια συχνότητα πολύ σπαστική

Μπλοκάρουνε τα σύρματα και ο γενικός
και να στο βραχυκύκλωμα, τρελός πανικός

Τρίζουν οι κόρνες, σπάνε τα φρένα
μάνα θα φύγω να πάω στα ξένα
αυτός ο τόπος δεν είναι για μένα

Τρίζουν οι κόρνες, σπάνε τα φρένα
μάνα θα φύγω, θα πάω στα ξένα
αυτός ο τόπος δεν είναι για μένα

Ο κοσμάκης με ψωμί μόνο δε ζει
αργοναύτης είμαι εγώ κι εσύ νησί
με σημάδια ερωτικά σημαδεύω τα χαρτιά
τ’ όνειρό μας οδηγώ γιατί είμαι εγώ
Ο γιος του ανέμου, o γιος του ανέμου

Θεατρίνοι με τρομπέτες και βιολιά
σαλτιμπάγκοι σαν πολύχρωμα πουλιά
ακροβάτες σοβαροί και παραδεισένια όροι
με φωνάζουν αρχηγό γιατί είμαι εγώ
Ο γιος του ανέμου...

Σαν το κύμα στ’ ακρογιάλι σου θα 'ρθω
μες στο στήθος σου θ’ αράξω και θα πιω
της αγάπης το κρασί που μ’ αρνήθηκες εσύ
όπου να 'σαι θα σε βρω γιατί είμαι εγώ
Ο γιος του ανέμου...