Πέντε τραγούδια του Τάκη Μωράκη

Ακρογιαλιές ονειρευτές νοσταλγώ
πάντα σ’ αυτές την ομορφιά κυνηγώ
μόνο εκεί μπορεί η αγάπη και ζει
μόνο εκεί αν θέλεις πάμε μαζί
όλα κει τ’ ακούς να τραγουδούν
σαν τα χαρούμενα πουλιά στη σιγαλιά

Σε μαγικά νησιά θέλω να βρεθούμε
εκεί που οι καρδιές ξέρουν ν’ αγαπούνε
μακριά θέλω να βρεθούμε στη Χαβάη
μακριά σ’ όλη τη ζωή μας εγώ κι εσύ

Στη γαλανή βραδιά τ’ άστρα που γελούνε
κιθάρες μαγικές να μας τραγουδούνε
εκεί στ’ όμορφο νησί μας θέλω να βρεθούμε
μαζί σ’ όλη τη ζωή μας εγώ κι εσύ

Σε μαγικά νησιά θέλω να βρεθούμε
εκεί που οι καρδιές ξέρουν ν’ αγαπούνε
μακριά θέλω να βρεθούμε στη Χαβάη
μακριά σ’ όλη τη ζωή μας εγώ

Εζούσα στη ζωή δυστυχισμένη
σαν το πουλί φυλακισμένη
μες στο κλουβί της μοναξιάς

Μα είχα στην ψυχή ζωγραφισμένη
την ομορφιά σου αγαπημένη
κρυφή ελπίδα της χαράς

Ήρθες σαν την άνοιξη
και μου 'φερες αυτό που καρτερούσα
ρόδα και γαρίφαλα
του έρωτα που χρόνια λαχταρούσα

Ήρθες αγαπούλα μου
και ήσουνα εκείνο που ποθούσα
τ’ όνειρο που ζήταγα να βρω τόσο καιρό

Κοντά σου η ζωή ομορφαίνει
και σβήνει κάθε πίκρα παλιά

Ήρθες σαν την άνοιξη
και μου 'φερες αυτό που καρτερούσα
ήρθες και μου χάρισες το παν με δυο φιλιά

Δεν έχω πια το κουράγιο να σβήνω
απ’ τ’ άρωμά σου αιθέριό μου κρίνο
μ’ έχεις ζαλίσει, μ’ έχεις μεθύσει
πως να στο πω πως σ’ αγαπώ

Μες στων ματιών σου τα μαύρα βελούδα
λάμπει ο πόθος χρυσή πεταλούδα
να τα φιλούσα κι ας ξεψυχούσα
δίχως μια λέξη να σου πω

Έλα μαζί μου και δε θα χάσεις
έλα μαζί μου έλα
αν θέλεις χάδια για να χορτάσεις
στου έρωτα την τρέλα

Έλα μαζί μου και δε θα χάσεις
να μ’ αρνηθείς δεν κάνει
να σ’ αγκαλιάζω να μ’ αγκαλιάζεις
κι ύστερα νάνι νάνι

Ζούσε στο νησί μας ένας όμορφος ψαράς
λεβεντονιός παλικαράς
Που τον πλάνεψε ο παράς
Μέσα σε ποια θάλασσα πλατιά
Είν’το νησί
Που μου τον πήρε
Και πια δεν μπορώ να τον βρω
Της καρδούλας μου τον θησαυρό

Θάλασσες περνώ
Γη και ουρανό
Και για σένανε πονώ

Με τραγούδια και με γιασεμιά
Σαν τα πουλιά
Στ’αστέρια φτιάχνω μια φωλιά
Είναι η αγάπη ένα πουλί
Και στα σύννεφα λαλεί

Μόνον εσύ κατάφερες ν’ αλλάξεις την πορεία μου
και βγήκα και δεν ντράπηκα, απ’ το σωστό τον δρόμο,
ήμουν κι εγώ ένας άνθρωπος κι είχα την ιστορία μου
και τώρα που σ’ αγάπησα, περιφρονώ το νόμο.

Μόνον εσύ, μόνον εσύ
κι αν τώρα ο κόσμος με μισεί,
όπου με πας θα πάω
κι αν έχω τέλος θλιβερό,
αδιαφορώ, αδιαφορώ,
αρκεί που σ’ αγαπάω,
αρκεί που σ’ αγαπάω.

Κρύψου βαθιά στα στήθια μου, κρύψου βαθιά στο βλέμμα μου,
οι φίλοι μας, μας πρόδωσαν κι εχθροί μας έχουν γίνει,
είσαι το φως, η αλήθεια μου, η ανάσα και το αίμα
κι αν με χτυπούν αλύπητα, η αγάπη μου δε σβήνει.

Μόνον εσύ, μόνον εσύ
κι αν τώρα ο κόσμος με μισεί,
όπου με πας θα πάω
κι αν έχω τέλος θλιβερό,
αδιαφορώ, αδιαφορώ,
αρκεί που σ’ αγαπάω,
αρκεί που σ’ αγαπάω.