Πέντε τραγούδια του Σταύρου Τζουανάκου

Τι να σε κάνω αφού πια δε σ’ αγαπώ
τώρα που ήρθες έχει κλείσει η καρδιά μου,
πηγαίνω μ’ άλλες και τα πίνω και γλεντώ
έχουν στερέψει τα παλιά τα δάκρυά μου.

Όταν σ’ αγάπαγα με παίδευες εσύ
και για τον πόνο τον δικό μου αδιαφορούσες
τώρα το έριξα στις τρέλες, στο κρασί
κι ενώ πονάς εγώ γελώ, όπως γελούσες.

Τι να σε κάνω αφού πια δε σ’ αγαπώ
χάσε για μένα σου το λέω κάθε ελπίδα,
τώρα σαν όλες τις γυναίκες σε κοιτώ
και δε θυμάμαι πού σε ξέρω, πού σε είδα.

Για σταματήστε μουσικοί
και σπάστε τα μπουζούκια
το δάκρυ απόψε χάραξε
στα μάγουλά μου λούκια.

Ένα κλάμα, ένα κλάμα
μου σπαράζει, σπαράζει την καρδιά.

Είναι το κλάμα μιας καρδιάς
κι αν το συμμεριστείτε
τον πόνο μου θα νιώσετε
και θα με λυπηθείτε.

Για σταματήστε μουσικοί
τα μάτια δεν αντέχουν
του χωρισμού τα δάκρυα
στα μάγουλά μου τρέχουν.

Ένα παιδί, μοναχοπαίδι, αγόρι
ξεμυάλισε της μάγισσας την κόρη
κι αφού τη γλέντησε, αγκάλιασε μιαν άλλη
κι η μάνα της κατάρα του ’δωσε μεγάλη.

"Ποτέ αγάπη εσύ να μη χαρείς,
καταραμένος να’σαι όσο ζεις."

Παντού η κατάρα αυτή τον κυνηγάει
και στη ζωή του όποια αγαπάει
την βρίσκει μ’άλλον και τον καίει η λαχτάρα,
της μάγισσας έχει αληθεύσει η κατάρα.

"Ποτέ αγάπη εσύ να μη χαρείς,
καταραμένος να’σαι όσο ζεις."

Η ζήλια πια τα μάτια του θολώνει,
την άπιστη αγάπη του σκοτώνει
και μεσ’τη φυλακή κλεισμένος συλλογιέται
της μάγισσας πως η κατάρα εκδικιέται.

"Ποτέ αγάπη εσύ να μη χαρείς,
καταραμένος να’σαι όσο ζεις."

Πόσα φαρμάκια έχω πιει
μες στης ζωής τη στράτα
η μοίρα μου δε χόρτασε
για να μου πει σταμάτα.

Ζωή μου φαρμακώθηκες
απ’ την ψευτιά του κόσμου
καρδιά μου έγινες φωλιά
της λύπης και του πόνου.

Κλάψε καρδιά μου άτυχη
και μη ζητάς χατίρι
μα πίνε το γουλιά γουλιά
της πίκρας το ποτήρι

Θα φτιάξω ανεμόσκαλα
τα ξέμπλεκα μαλλιά σου
και θα σε κλέψω, κούκλα μου,
από τη γειτονιά σου.

Θα σε κλέψω, θα σε κλέψω
γιατί σ’ αγαπώ,
χωρίς εσένα, χωρίς εσένα
θα πεθάνω απ’ τον καημό.

Θα φτιάξω ανεμόσκαλα,
από μετάξι φίνο
και θες, δε θέλεις, κούκλα μου,
το ταίρι σου θα γίνω.

Θα σε κλέψω, θα σε κλέψω......

Θα φτιάξω ανεμόσκαλα,
ψηλή ως το φεγγάρι
κι εκεί θα πάμε, κούκλα μου,
κανείς να μη σε πάρει.

Θα σε κλέψω, θα σε κλέψω......