Πέντε τραγούδια του Στάμου Σέμση

Άναψα όλα τα φώτα κι έδωσα παράσταση
σαν πεθάνει η αγάπη δε γνωρίζει ανάσταση

Τα βεγγαλικά σου μάτια φέγγουν σαν το φώσφορο
σαν νυχτερινά καράβια που περνούν το Βόσπορο

Έκλεισες το φως και πήγες έγινες αόρατη
νέφος που το πήρε ο αέρας σε μια πόλη αυτόματη

Τα βεγγαλικά σου μάτια ένα ολοκαύτωμα
και η μοναξιά να πέφτει σαν βροχή στο πάτωμα

Είμαι πια εγκλωβισμένος στ’ άρωμά σου στ’ όνομά σου
και στα μάτια ναι στα μάτια τα ψυχρά βεγγαλικά σου

Τα βεγγαλικά σου μάτια φέγγουν σαν το φώσφορο
σαν νυχτερινά καράβια που περνούν το Βόσπορο

Όσο ανεβαίνω ουρανέ
τόσο εσύ μακραίνεις
κι όσο σ’ αδειάζω θάλασσα
τόσο εσύ πληθαίνεις.

Το μυστήριο με μένα
είναι πως δεν πιάνομαι
γιατί βρίσκω τα χαμένα
και μ’ αυτά αισθάνομαι.

Όσο κοιτάζω τα βουνά
τόσο αυτά ψηλώνουν
κι όσο ανοίγω τα φτερά
αυτά με προσγειώνουν.

Να ήμασταν βαγόνια σ’ άλλο τρένο
να μη σε δω ποτέ ξανά μπροστά μου
να μέτραγα σωστά τα βήματα μου
να πέρναγες ξυστά και να μην τρέμω

Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία
όλα θα `χανε σωθεί

Να έφευγα για πάντα στο Παρίσι
να μην έπεφτα πάνω σου τυχαία
να μην ήσουν η μόνη προκυμαία
που θέλω το ταξίδι μου να κλείσει

Μια κλασσική, τυπική, άκακη τελεία
Σαν αλλαγή, σαν σιωπή, σαν αυτοκτονία

Ίδιο το τρένο, ίδια η πορεία
είναι άλλο η πράξη κι η θεωρία
θα περνάω ξυστά δίπλα σου να τρέμεις
Τι στην Αθήνα; Τι στο Παρίσι;
Δεν αρκεί πια το πλήθος να μάς χωρίσει
και στην άκρη της γης θα με πετυχαίνεις

Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία
όλα θα `χανε σωθεί

Άμα χωρίσω τις χαρές από τις λύπες
θα 'ρθω κοντά σου μια βραδιά
κι αν θα μου πεις κάποια φορά όσα δεν είπες

θα βρει τον δρόμο η καρδιά

μόνο για σένα εγώ θα ζω

Άμα κρατήσω χαμηλά το πρώτο βλέμμα
θα σ’ έχω πάντα συντροφιά
κι όταν πετάξεις μακριά πέρα από το ψέμα
θα σπάσω όλα τα καρφιά

μόνο για σένα εγώ θα ζω

Η ζωή μου, μια στιγμή μου, στον καθρέφτη νύχτα κρυφά
Χρόνια θηλυκά, χρόνια αρσενικά ραγίζουν
Η ζωή μου...
Τόση ζωή για μια στιγμή...

Μια στιγμή μου, στον καθρέφτη νύχτα
Χρόνια θηλυκά ραγίζουν
Η ζωή μου...
Τόση ζωή για μια στιγμή που δεν ήμουν