Πέντε τραγούδια του Περικλή Χαρβά

Άπλα και φως, ήλιος χρυσάφι
το καλοκαίριασμα σ' αυτή τη γη

Ξανθή ευτυχία τους κάθε χωράφι | 2x
γλυκιά κι ολόδροση η ροδαυγή | 2x

Παιδιά και ρέματα, πουλιά, λουλούδια
όλα χαρούμενα και γελαστά
Σε κάθε βήμα τους γλυκά τραγούδια
λεν οι αέρηδες ψιθυριστά

Αγνοί, σεμνοί οι δουλευτάδες
σφίγγουν στα χέρια τους την σιγουριά
Γλυκά σκιρτήματα, νότες χιλιάδες
το καλοκαίριασμα στη Νικαριά

Κοίταξε γύρω σου και παρατήρησε
δεν είσαι μόνος σου στον τόπο αυτό
ο αγέρας φέρνει πικρό παράπονο
απ’ των ανθρώπων το στεναγμό

Σ’ αυτό τον κόσμο μονονά έμαθα
να ξαναρχίζω απ’ την αρχή
άσ’ τα παράπονα, έτσι είναι μάτια μου
έχει αγώνα τούτη η ζωή

Με πήρε ο ύπνος σε άσπρη κάμαρα
το παραθύρι ήταν ανοιχτό
και είδα όνειρα που αν τα βλέπανε
μεγάλο θα μ’ έβρισκε κακό

Σ’ αυτό τον κόσμο μονονά έμαθα...

Κρότος με ξύπνησε, κρότος μονότονος
κι είδαν τα μάτια μου αλήθειας φως
τα λόγια μέτρα τα, μην παραδίνεσαι
στα παραμύθια του καθενός

Σ’ αυτό τον κόσμο μονονά έμαθα...

Μη μαραζώνεις και μην πικραίνεσαι
κοντά σου θα είμαι κάθε στιγμή
άσ’ τα παράπονα, έτσι είναι μάτια μου
κανείς με όνειρα μόνο δε ζει

Σ’ αυτό τον κόσμο μονονά έμαθα...

Καλλίτσα μου
είναι ο γιόκας σου
Κάτω στα περβόλια
Τον κοίμισαν τα βόλια

Καλλίτσα μου
τι τον άφησες
Από τις λυγαριές
να τρέξει στις φωτιές.

Μάνα Καλλίτσα,
Καλλίτσα γριά
Σου φέρνω μαντάτο
απ’ τη λησμονιά

Μες το 'λιοβασίλεμα
Θυμάμαι τη φωνή του
Που ράγιζε τις πέτρες
Στις άγριες λαγκαδιές

Μες το λιοβασίλεμα
Θυμάμαι τη φωνή του
Νερό μάνα μου ψωμί,
νερό μάνα μου κι ελιές

Μάνα Καλλίτσα,
Καλλίτσα γριά
Σου φέρνω μαντάτο
απ’ τη λησμονιά

Κουβάρι κουβαράκι και μέσα εγώ κλεισμένος
στου ιδιοκτήτη την κοιλιά
Νοικάρης μου φωνάζουν σαν τον διπλανό μου
μα μόνο η φωνή μου γυρνά και μου απαντά δις

Ένα καθρέφτη κάθε βράδυ
ντύνω γυναίκα και μιλώ
είναι στενό το περιβάλλον
μέσα στην τρέλα που' χει ο συμβιβασμός

Νόησα παρανόησα από τις θεωρίες
που γίναν γύρω μου κλοιός
κάνω το παιχνίδι κι όποια γουστάρει
να ζήσω πριν πεθάνω κι εγώ επιθυμώ

Ένα καθρέφτη κάθε βράδυ
ντύνω γυναίκα και μιλώ
είναι στενό το περιβάλλον
μέσα στην τρέλα που' χει ο συμβιβασμός

Όταν μεγαλώσεις μου έλεγε η μάνα μου
θα πάρεις άσπρο άλογο τη γη να πιλατεύεις
και μια ωραία γυναίκα σαν λεύκα σα δροσιά σαν καλοκαίρι
και με 'παιζε στα χέρια της σιγά
που μύριζαν ιδρώτα και κανέλα.

Όταν μεγαλώσεις κι άντρας θα γενείς
του κόσμου τα κακά θα δεις ποτέ μη φοβηθείς
με χάιδευε η μάνα μου και μου έλεγε ευχή και καλημέρα
και μου έδειχνε τα σύννεφα μακριά
που πίσω φέρνανε την ίδια μέρα