Πέντε τραγούδια του Παύλου Σιδηρόπουλου

Μου 'πες θα φύγω χτες το βράδυ ξαφνικά
Απλώς κουράστηκα, δε φταίω για όλ’ αυτά
Θεέ μου δε θέλει, το βλέπω καθαρά
Κι όλα, γίνανε Θεέ μου τόσο, μα τόσο ξαφνικά

Σηκώθηκα μονάχος το πρωί
Χωρίς καφέ, χωρίς τσιγάρο και ψυχή
Θεέ μου το ξέρω, τώρα είμαι μοναχός
Κι όμως, θα γυρίσει πάλι, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς

Το ξέρω είναι λίγο δύσκολο μα εγώ
Στο λέω μπορούσα να περιμένω, και μπορώ
Βλέπεις οι δυο μας μόνοι δε νιώσαμε ποτέ
Τώρα πες μου ποιον, πες μου ποιον θα 'χεις να τα λες

Στο βιβλίο των ηρώων του τρόμου
βρήκα τις φάτσες που ζητούσες χθες
ζαρωμένος στη γωνιά του δρόμου
περνάς τις μέρες σου με προσευχές

Ένοχος για κάποια αιτία
που δεν την έμαθες ποτέ
πες μας ρε φίλε ποιος θεός σ’ ορίζει;
ποιος σε γεμίζει μ’ ενοχές;

Μέσ’ απ’ τ’ αντερά σου σκούζει τ’ όρνιο
που σου τρώει τα σωθικά
του Χριστού φοράει το χιτώνιο
και έχει το πρόσωπο του Μαρξ
έχει φροϋδικές ρυτίδες
και τα νύχια του γαμψά
τα χίλια πρόσωπα που σου 'χει δώσει
είναι της Μέδουσας χτικιά

Με κομμένη αναπνοή, ιδρωμένο το κορμί
Σε πλησιάζω ακροβατώντας, με ρυθμό σιωπής.
Η αϋπνία μου υγρή, ράβει νύχτα την πληγή
Μην τυχόν την ψηλαφίσεις και μου φοβηθείς.

Το έργο μοιάζει να 'ναι ατέλειωτο
Και μόνο εγώ είμαι θεατής
Στους διαδρόμους του θεάτρου σου
Να μαζεύω τα κομμάτια σου
Να σ' τα δώσω όταν θα 'ρθεις.

Άλλοτε κι αλλού μην πεις
Θα χαθούμε, μην αργείς
Με λυγμό που μοιάζει ανώδυνος
Προσπαθείς να μ’ αρνηθείς.

Κι είναι ο φόβος μου διαρκείς
Με φωνάζεις κι απορείς
Ξέρω, θες να μ’ αγαπήσεις
Και κλαις που δεν μπορείς.

Το έργο μοιάζει να 'ναι ατέλειωτο
Και μόνο εγώ είμαι θεατής
Στους διαδρόμους του θεάτρου σου
Να μαζεύω τα κομμάτια σου
Να σ' τα δώσω όταν θα 'ρθεις.

Είναι η ώρα που ξυπνάνε τα φαντάσματα και 'γω γυρνάω μόνος
και δεν υπάρχει πια στο δρόμο μου ψυχή να μου μιλήσει ζωντανή
λίγη χαρά, παιδιά γεννιούνται, πόλη άκου πώς κρυώνουν,
και οι αγώνες μου αντάλλαγμα μου δίνουνε μια τόση δα ζωή.

Σαν τίμιος δουλευτής γρήγορα το ‘'ριξα σ’ ανάγκης λοβιτούρες
και το κρασί μου το ξερνάω κάθε νύχτα που δεν βρίσκω το γιατί
το έπαιζα περήφανος και τώρα ρεβεράντζα, χαιρετούρες
σαν να μην έφτανε που δε χορταίνω μήτε και το πιάτο το φαΐ.

Συνέχεια μπερδευόμουνα, μ’ αυτούς που εμπιστευόμουνα
ώσπου τα χρειάστηκα και αναγκάστηκα να δω φάτσα με φάτσα τη ζωή.

Συνέχεια αδικημένος αισθανόμουνα, πως μ’ είχαν κοροϊδέψει
στα παραμύθια είχα μείνει της τιμής και τιμημένης εργατιάς
ώσπου μια μέρα τις ανάγκες μου που άτσαλα μ’ είχαν δραπετεύσει
μια αγάπη ανέβασα στη θέση τους απ’ όλα και απ’ όλους πιο ψηλά.

Συνέχεια μπερδευόμουνα, μ’ αυτούς που εμπιστευόμουνα
ώσπου τα χρειάστηκα και αναγκάστηκα ν’ αλλάξω νοοτροπία και μυαλά.

Είσαι εκεί μέσα στο όνειρο,
είσ' αλλού μέσα στου όχλου τη βουή.
Στο φιλί του ανώνυμου,
και σ' αυτόν που πάντα για σένα είναι εκεί.

Πάνω σου άτσαλα,
σώματα θα προσγειωθούν.
Γι' αυτό γίνε εσύ χώμα γόνιμο,
άδοξα τ' άνθη τους πριν μαραθούν.

Γυναίκα μεσολάβησε στον άντρα και τη γνώση,
σαν προβολή του όφι.
Δυστυχώς ο πλούσιος τω πνεύματι,
έβαλε στόχο ιδανικό Θεό.

Γυναίκα γίνε η ανασταλτική αιτία,
γιατί τελειώσανε τ' αστεία.
Ο στόχος άλλαξε
και μετατράπηκε σε από μηχανής Θεό.