Πέντε τραγούδια του Πάνου Τζαβέλα

Έντιμε άνθρωπε, κυρ Παντελή,
έχεις κατάστημα κάπου στη γη.
Πουλάς εμπόρευμα, βγάζεις λεφτά
πολλά λεφτά, πολλά λεφτά.

Τις Κυριακές πρωί στην εκκλησιά
σταυροκοπιέσαι στην Παναγιά.

Έντιμε άνθρωπε, κυρ Παντελή,
έχεις και σύζυγο, κόρη, παιδί,
μοντέρνα έπιπλα, έγχρωμη TV,
να τρως τροφή πνευματική.

Μακριά από κόμματα μην βρεις μπελά,
"Πατρίς, θρησκεία και φαμελιά".

Έντιμε άνθρωπε, κυρ Παντελή,
τι κι αν πεθαίνουνε πάνω στη γη
χιλιάδες άνθρωποι χωρίς ψωμί,
μαύροι, λευκοί ή κίτρινοι;

Ο γιος σου μοναχά να ’ναι καλά
ν’ αφήσεις τ’ όνομα και τον παρά.

Έντιμε άνθρωπε, κυρ Παντελή,
σκεύρωσες, σάπισες στο μαγαζί.
Τη νιότη ξόδεψες και την ορμή
για τη δραχμή, για το πετσί.

Δίπλα σου τ’ όνειρο, η ζωή και το φως
μα εσύ στο κουφάρι σου κλεισμένος εντός.

Ξέρεις πως δώσανε, κυρ Παντελή,
άλλοι τα νιάτα τους και τη ζωή
να γίνει τ’ όνειρο φέτα ψωμί
να φας κι εσύ, κυρ Παντελή;

Κι εσύ τι έδωσες, κυρ Παντελή;
Πες μας τι έκανες σ’ αυτή τη γη.
Πες μας τι άφησες κληρονομιά
που να εμπνέει τη νέα γενιά.

Έντιμε άνθρωπε, κυρ Παντελή,
έντρομε, άβουλε, συ φασουλή,
βρώμισες τ’ όνειρο και την ψυχή,
άδειο πετσί χωρίς πνοή.

Έντιμοι άνθρωποι, νέα γενιά,
θάψτε τους έντιμους μες στα σπαρτά
κι αυτούς που φτιάξανε τον Παντελή
σκουλήκι άχρηστο σ’ αυτή τη γη.

Φυσά στις στέγες του ντουνιά
με σηκωμένο το γιακά
πικρός διαβάτης περπατά
κλαίει, γελά, παραμιλά
Πώς μας τη φτιάξαν τη ζωή
μίση πολέμοι και καπνοί
βρωμίζει ο φασισμός τη γη
σαν κότες σφάζονται οι λαοί
κι εμείς στον ύπνο το βαθύ

Φτιασιδωμένη η ψευτιά
γυρνά στους δρόμους και γελά
μπουτίκ, βολάν και ξιπασιά
Προπό, λαχεία, διαφθορά
Κι άλλοι με ιδρώτα το ψωμί
κι άλλοι πουλάν μισοτιμής
πατρίδα λευτεριά τιμή
αρκεί να πιάσουν την καλή
να γίνουν υπουργοί

Ήμασταν ζωντανοί νεκροί
μας δίνανε μ’ ανταλλαγή
τη μπόμπα την ατομική
Το Ισραήλ για να σωθεί
ακόμα ο στόλος ναυλοχεί
γεμάτη πόρνες η ακτή
κι αν φύγανε οι Γερμανοί
ήρθαν οι Αμερικανοί
καινούρια πάλι κατοχή

Η CIA βαρά νταγερέ
χόρευε νάιλον υπουργέ
σαν καραγκιόζης στο μπερντέ
κι εσύ να κλαις πικρέ λαέ
κι ο Βάρναλης μας το ’χε πει
χωρίς καμιά περιστροφή
στης Χούντας το αλισβερίσι
λεύτερο ήταν το χασίσι
ποτέ ο λαός να μην ξυπνήσει

Γλυκοχαράζει στα βουνά
μοσχοβολούν τα γιασεμιά
τραγούδι αρχίζουν τα πουλιά
γελά η θάλασσα πλατιά
κι εμείς οικόπεδα και Ι.Χ
ψυγεία έπιπλα TV
κουτόχορτο με πληρωμή
και δίπλα φεύγει η ζωή

Ξυπνήστε
Ξυπνήστε νέες, ξυπνήστε νιοι
βγέστε απ’ του τάφου τη σιωπή
δείτε του κόσμου την ντροπή
γίνετε χίλιοι κεραυνοί
και κάψτε μας ή σώστε μας
γλιτώστε μας, ή θάψτε μας

Ήρθε στο σπίτι μου η Ειρήνη, όχι εκείνη η παγκόσμια
Η άλλη η εγκόσμια, που είναι βαρκούλα στο λιμάνι
Δυόσμος, κανέλλα και γεράνι

Ήρθε στο σπίτι μου η Ειρήνη, άνοιξη, έρωτας και νιάτα
Μα τα δικά μου ήσαν φευγάτα, τα 'χα στις φυλακές χαμένα
Στιγμή, στιγμή ντουφεκισμένα

Ήρθε στο σπίτι μου η Ειρήνη, πήρε μαζί της και τη Λένα
Φοβόταν φαίνεται από μένα, με πέρναγε για κάνα αλάνι
Μόρτη, αλήτη για τσογλάνι

Ήρθε στο σπίτι μου η Ειρήνη, και να 'μαι νοερά στα χιόνια
Στα ματωμένα εκείνα χρόνια, αντάρτης τότες πληγωμένος
Σαν το σκυλί σε μια πλατεία πεταμένος

Ήρθε στο σπίτι μου η Ειρήνη, όχλος νε φτύνουν και με χλευάζουν
Προδότη, Βούλγαρε με κράζουν, κρατώ καλά κουράγιο κάνω
Για όσους με βρίζουν να πεθάνω

Ήρθε στο σπίτι μου η Ειρήνη, κι ματωμένη μας πορεία
Μια ξεχασμένη ιστορία, κι οι φίλοι μου κάτω απ’ το χώμα
Με το παράπονο στο στόμα

Ήρθε στο σπίτι μου η Ειρήνη, αυτή που 'ρχόταν στ’ όνειρό μου
Που ξόρκιζε το θάνατό μου, γέμιζε αγγέλους το κελί μου
Τώρα πώς ξέφτισες καλή μου

Ήρθε στο σπίτι μου η Ειρήνη, κι οι γλάροι παίζουν με το κύμα
Βλέπω τη θάλασσα σαν μνήμα και πού αλλού να βρω γαλήνη
Ήρθες και μου τα θύμισες Ειρήνη

Η ζωή μας μαυρισμένη
κι η καρδιά μας τρυφερή
μουδιασμένη, μουχλιασμένη
μες στ’ ανήλιαγο κελί.

Ξεκλειδώνουν και κλειδώνουν
μα η καρδιά μας λαχταρά
τους συντρόφους που παλεύουν
για να σπάσουν τα δεσμά.

Φυλακές, κρεμάλες, δίκες,
την ορμή μας δε λυγούν
θα ανατείλει κάποια μέρα
οι λαοί να κυβερνούν.

Μαντέλα αλυσοδεμένος στο βράχο Μαντέλα
Όρνια λευκά σου τρών’ τα σπλάχνα Μαντέλα
Κι εσύ να τους πυροβολείς με φως
Μέσα στο μαύρο τους σκοτάδι

Μαντέλα της ανάστασης, το γέλιο της επανάστασης
Τραγούδι της φωτιάς
Με τη θυσία και την πραότητα, με του παιδιού την αθωότητα
Τη φρίκη τους νικάς

Μαντέλα ο κόσμος χτίστηκε Μαντέλα
Με το αίμα και τα κόκκαλα των σκλάβων Μαντέλα
Σας ξεριζώνουν την ψυχή
Με το σταυρό, με το σπαθί και το δολάριο

Μαντέλα η Δύση, βουλιάζει στην πλήξη
Μ’ ένα κομπιούτερ στην καρδιά
Η βία ο νόμος τους, το κέρδος ο κόσμος τους
Η ηρωίνη κι η μοναξιά

Μαντέλα πάνω από χρόνο και τόπο
Πάνω από σύνορα φυλές και νόμους
Η πονεμένη σου μορφή
Έγχρωμος ήλιος πάνω από την άβυσσο

Μαντέλα ο κόσμος σου, το δίκιο ο νόμος σου
Ελευθερία, αλήθεια κι ομορφιά
Στο θάνατο αθάνατος στο φόβο μέσα άφοβος
Κι άφθαρτος στη φθορά

Μαντέλα ο δρόμος για τ’ αστέρια Μαντέλα
Περνά μέσα από την κόλαση Μαντέλα
Κι από του θανάτου τη σιωπή
Μια μελωδία δονεί τον άνεμο

Μαντέλα θα νικήσουμε
Στ’ αχνάρια σου θα περπατήσουμε
Με διασκελισμό φωτός
Σε νέα ύψη σ’ άλλη διάσταση
Καινούργια οράματα, καινούργια επανάσταση
Κι άνθρωπος συμπαντικός
Κι ο νικητής κι ο νικημένος
Κι ο σταυρωτής κι ο σταυρωμένος
Ο μαύρος, ο κίτρινος κι ο λευκός
Ένας κόσμος μας μια οικουμένη