Πέντε τραγούδια του Νίκου Γούναρη

Θα 'θελα να 'μουν άνεμος
κι απ’ την τριανταφυλλιά σου
να κλέβω ροδοπέταλα
να φέρνω στα μαλλιά σου.

Θα 'θελα να 'μουν θάλασσα
να 'ρχοσουνα κοντά μου
την ομορφιά σου να 'λουζες
μέσα στα κύματά μου.

Το γιασεμί στο στήθος σου
με τρέλανε κυρά μου
να το μυρίσω θέλησα
και ράγισ’ η καρδιά μου

Για πες μου ποιος σ'το χάρισε
και το κοιτάς με πόθο
το γιασεμί σου μ’ έκανε
κρυφό καημό να νιώθω

Για το δικό σου γιασεμί
γέροι και νιοι μιλούνε
ζηλεύουν που τα φύλλα του
το στήθος σου φιλούνε

Είσαι παράξενη, παράξενη στ’ αλήθεια
σε κόσμους άγνωστους με πας σαν μου μιλάς
κοντά σου νιώθω ότι ζω σε παραμύθια
και σε λατρεύω σαν σε βλέπω να γελάς

Όταν γελάς όλα γύρω μου γελούνε
Όταν γελάς και τ’ αηδόνια τραγουδούνε
σαν δε γελάς κι έχεις μάτια λυπημένα
σκοτεινιάζει όλ’ η γη
κι όλα με κοιτούν θλιμμένα

Σαν τον φιλάργυρο σε κρύβω στη ψυχή μου
και σε λατρεύω σαν θεό μου πιο πολύ
είσαι για μένα η χαρά και η πνοή μου
και μες τις φλέβες μου η αγάπη σου μιλεί

Όταν γελάς όλα γύρω μου γελούνε...

Ζητάς αγάπη φλογερή
και μια ψυχή που να σε νιώθει
και η καρδιά σου απορεί
πως δεν υπάρχουν τέτοιοι πόθοι
Ζητάς αξέχαστες βραδιές
που για μι’ αγάπη ξενυχτούσαν
και των ανθρώπων οι καρδιές
μόνο για έρωτα μιλούσαν

Ο κόσμος άλλαξε αλλάξαν οι καιροί
πέρασαν χάθηκαν τα όμορφα τα χρόνια
αγάπη γνήσια ζητάς με το κερί
δεν τραγουδάνε τώρα κάτω απ’ τα μπαλκόνια
Ο κόσμος άλλαξε αλλάξαν οι καιροί
είν’ όλα ψεύτικα κι ας φαίνονται αλήθεια
ο κόσμος άλλαξε αλλάξαν οι καιροί
αγάπες βρίσκεις μοναχά στα παραμύθια

Όλα τα τραγούδια μου
τα 'γραψα για σένα
και τα πιο χαρούμενα
και τα πιο θλιμμένα.

Κι όταν ήσουν πλάι μου
κι όταν είχες φύγει
κι ένιωθα ένα σύννεφο
τη χαρά να πνίγει.

Όλα τα τραγούδια μου
είν' η ζωγραφιά σου
είναι τα γινάτια σου
δάκρυα βροχή.

Είναι τα καπρίτσια σου
και τα πείσματά σου
κι όση λύπη μου 'φερες
πάντα στην ψυχή.

Όλα τα τραγούδια μου
τα 'γραψα για σένα
καλοκαίρια κι άνοιξες
βράδια πονεμένα.

Και μουντά φθινόπωρα
και φριχτοί χειμώνες
που χαϊδεύουν τ' όνειρο
πάντα μ' ανεμώνες.