Πέντε τραγούδια του Χρήστου Λεοντή

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να 'ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να 'ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.

Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.

Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.

Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.

Μες στα μαύρα ντύθηκαν οι μάνες
του ξεσηκωμού χτυπούν καμπάνες
πάνω στα βουνά ορμούν λιοντάρια
τα παλικάρια, τα παλικάρια.

Παναγιά -Παναγιά
λυπήσου τα παιδιά
που απόμειναν πουλάκια έρμα
τώρα που ανθίζουν τα κλαριά
και η παγωνιά φτάνει στο τέρμα.

Ήταν κεραυνός και καλημέρα
η ματιά τους τρύπαγε σαν σφαίρα
κι όπως για το θάνατο κινούσαν
πως τραγουδούσαν, πως τραγουδούσαν.

Παναγιά -Παναγιά
λυπήσου τα παιδιά
που απόμειναν πουλάκια έρμα
τώρα που ανθίζουν τα κλαριά
και η παγωνιά φτάνει στο τέρμα.

Με το βοριά με το νοτιά
θα σε προσμένω να 'ρθεις,
να 'ρθείς μια μέρα να φανείς
μανούλα μου στην πόρτα σαν
αητός καρδούλα μου.

Με το βοριά με το νοτιά
να ρθεις να διώξεις τη νυχτιά,
να 'ρθεις χαρά μου σαν χαρά
καρδούλα μου, σαν ήλιος
μες στο σπίτι μανούλα μου.

Κι αν είναι νύχτα που θα 'ρθείς
κι οι δρόμοι είναι κλεισμένοι
πάρε τα μάτια μου να μη χαθείς,
καρδιά ναυαγισμένη.

Κι αν σε προλάβει ο χαλασμός
κι αν σ’ ανταμώσει ο Χάρος
πάρε το δάκρυ μου, είν’ αγιασμός,
για να σου δίνει θάρρος.

Σάββατο χαράματα μπρος στην Αχερουσία
χόρεψα ζεϊμπέκικο πάνω στην φωτιά
βήματα γενέθλια για την αθανασία
κι όλες οι αγάπες μου μία ξενιτιά

Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα
κι έβαψα τα ρούχα μου μάνα μη με δεις
την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα
σαν χορεύεις μου ’λεγες, να 'σαι ο Διγενής

Βλέμματα χαράξανε στις μαύρες τις οθόνες
κι οι τυφλοί προφήτες προδίδουν τους χρησμούς
έρωτας αρχάγγελος σαν τις παλιές εικόνες
κι ο χορός του κόσμου ραγίζει τους αρμούς

Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα
κι έβαψα τα ρούχα μου μάνα μη με δεις
την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα
σαν χορεύεις μου ’λεγες, να 'σαι ο Διγενής

Είναι τα τραγούδια μας ηφαίστεια που καίνε
σώματα κι αγάλματα βγάζουνε φτερά
τα αρχαία πάθη μας και τα φιλιά σου φταίνε
κοίτα αναστήθηκα για δεύτερη φορά

Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα
κι έβαψα τα ρούχα μου μάνα μη με δεις
την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα
σαν χορεύεις μου ’λεγες, να `σαι ο Διγενής