Πέντε τραγούδια του Μίλτου Πασχαλίδη

Μου λες κουράστηκες δε θες να περιμένεις
είκοσι χρόνια το ίδιο φόρεμα να υφαίνεις
κι εγώ που γύρισα τον κόσμο δίχως χάρτη
άκου τι έμαθα δεμένος στο κατάρτι

Όλους τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι
κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη

Σε σένα πάντα θα γυρνώ κι αν δε σου φτάνει
καράβι γίνε να γινώ εγώ λιμάνι
να δούμε μάτια μου στο τέλος ποιος θα αντέξει
και ποιος καλύτερα το ρόλο του θα παίξει

Όλους τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι
κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη

Κι όσα δεν έγιναν μην τρέχεις να προλάβεις
αφού δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις
πως ήσουν πάντα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος
εσύ η ασπίδα μου το τόξο και το βέλος

Κι όλους τους ξέμπαρκους θα τρώει το σαράκι
κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη

Μου λες κουράστηκες δε θες να περιμένεις
είκοσι χρόνια το ίδιο φόρεμα να υφαίνεις

Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
να κλέψω το γλυκό μέσα απ’ το βάζο
με ξύλινα σπαθιά να πολεμώ
και μια ζωή στα πόδια να το βάζω

Μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι’ αλήθειες

Όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα
όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω
κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο

Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
στα λάθη μου φτηνά να τη γλιτώσω
μου μάθαν να φοβάμαι ό,τι αγαπώ
και μια ζωή να φεύγω πριν να δώσω

Μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι’ αλήθειες

Όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα
όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω
κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο

Με τραγούδια λυπημένα
ανταμώναμε τα βράδια
και με χάδια κουρασμένα
απ’ της μέρας τα σημάδια
Τα τσιγάρα μοιρασμένα
η κιθάρα δανεική
όνειρα μπογιατισμένα
σε μι’ ασπρόμαυρη ζωή
Τώρα πάψαν τα τραγούδια
ξέβαψαν τα χρώματα
δρόμοι και παλιές πλατείες
άλλαξαν ονόματα

Κι άμα δω κανένα φίλο
τρέμω μη με θυμηθεί
πεθαμένες καλησπέρες
δε γουστάρω να μου πει

Μου 'χες πει πως όλα αλλάζουν,
τρομαγμένα και βουβά
κι ό,τι πιότερο αγαπάμε
μας πληγώνει πιο βαθιά
Μου 'χες πει πως όλα αλλάζουν
φτάνει μόνο μια αφορμή
μα τα δυο σου μάτια μοιάζουν
φάροι σ’ άγονη γραμμή

Κι άμα δω κανένα φίλο
τρέμω μη με θυμηθεί
πεθαμένες καλησπέρες
δε γουστάρω να μου πει
Κι άμα δω κανένα φίλο
τρέμω μη με θυμηθεί
πεθαμένες καλησπέρες
δε γουστάρω να μου πει

Χαράχτηκε το βλέμμα σου στα δυο
με κάτι δάκρυα πικρά μπογιατισμένα

και μου 'πες ξημερώματα "πάρε με από δω"
κι απ’ τη σιωπή προτίμησες δυο λόγια μεθυσμένα

Τα χρόνια φεύγουν θες δε θες
σαν των ματιών σου τις βαφές
κι εσύ φοβάσαι.

Τα χρόνια φεύγουν θες δε θες
σαν των ματιών σου τις βαφές
να με θυμάσαι να με θυμάσαι.

Οι αγάπες σου σ’ αφήσαν μοναχή
σου μάθαν πως να φεύγεις μ’ ένα "γεια σου"

μα κάποιο βράδυ ξέχασες μια πόρτα ανοιχτή
κι ένα σπιρτόκουτο που γράφει τ’ άνομά σου.

Πάνω στο μπράτσο χάραξε η μέρα μιαν ευχή
για το χορό που στήσανε στ’ αστέρια οι Περσείδες
τη νύχτα που ξαγρύπνησες μονάχη στο σκαλί
τον ουρανό σου χάρισαν μα πάλι δεν τον είδες.

Δεν πέφτουνε, χρυσάφι μου, τα κάστρα με ευχές
ούτε ξυπνούν τα όνειρα στις μαύρες τις οθόνες
δεν ξεγελούν τον ίσκιο τους οι μοναχές καρδιές
φτιάχνουν χαρμάνι λησμονιάς μα ξημερώνουν μόνες.

Ανοίγω τα χέρια μου που όλο τον κόσμο χώρεσαν
και τώρα πια χωράνε μόνο εσένα.

Στο μπράτσο η μέρα χάραξε με πείσμα κι αντοχή
δυο κρίνα φεγγαρόλουστα που φύτρωσαν στην πέτρα
μη μου ζητάς να σ’ αρνηθώ, ζωή μου και πληγή,
μέχρι να μου τελειώσουνε τα βέλη στη φαρέτρα.

Ανοίγω τα χέρια μου που όλο τον κόσμο χώρεσαν
και τώρα πια χωράνε μόνο εσένα.