Πέντε τραγούδια του Κώστα Μουντάκη

Ο πραματευτής!

Κουβαρίστρες, βελονάκια,
ψιλολόγια ένα σωρό
πήρα δρόμους και σοκάκια
την αγάπη μου να βρω.

Σε μια γειτονιά
είχα μια αγαπητικιά
δέκα χρόνια πάνε τώρα
που δεν την ξανάδα πια.

Μαντηλάκια, τσιμπιδάκια,
πραματιές πολλώ λογιώ
τον πλανόδιο θα κάνω
ίσως και την ξαναβρώ.

Χώρες και χωριά
σαν τα έρημα πουλιά
θα γυρίζω αχ να φωνάζω
την δική μου καταντιά.

Μιας αγάπης το χατίρι
μ’ έκανε τραγουδιστή
και ζητιάνο αχ και διαβάτη
και φτωχό πραματευτή.

Πέστε μου κυρές
παντρεμένες γριές και νιες
η δική μου αγάπη που `ναι
και χαλάλι οι πραματιές.

Ο πραματευτής............

Βοσκαρουδάκι αμούστακο στα όρη που γυρίζω
με το σεβντά σου αγάπη μου στέκω και ντουχιουντίζω

Να σ' έβρισκα στην ερημιά μια μέρα που να βρέχει
και να’ ναι ο τόπος άβολος σπηλιάρι να μην έχει

Να 'ρχεται μπόρα δυνατή να μη μπορεί αποσκιάσεις
και να φοβάσαι αμοναχή μη φύγω και με χάσεις

Να βρέχει να κουφοβροντά να ρίχνει κουκοσάλι
και ξεπαπούτσωτη να 'ρθεις στην εδική μου αγκάλη

Να ανοίξω το ρασούλι μου να σε σφιχταγκαλιάσω
την αναπνιά σου να γροικώ τη μέση σου να πιάσω

Να ξεσκεπάσω από κορφής τα κατσαρά μαλλιά σου
να σεβαστώ και να γροικώ τσι χτύπους τσι καρδιάς σου

Να λέω Παναγία μου, ποτέ μη ξαστεριάσει
και μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβραδιάσει
ποιος βρίχνει τέτοιο θησαυρό και θέλει να τον χάσει...

Ώπα Ρεθεμιανέ μου κατηφέ ποιος σε βαγιοκλαδίζει
να παίρνει από τα μάτια μου δάκρυα να σε ποτίζει

Ώπα ως σ’ αγαπώ δε σ' αγαπά η μάνα που σε γέννα
γιατί έχει κι άλλο ν 'αγαπά μα εγώ έχω μόνο εσένα

Ώπα κουράστηκα να σ’ αγαπώ μελαχρινέ μου κρίνε
παρόλο που η αγάπη σου κουραστική δεν είναι

Εγώ 'μουνε κυρά μου εγώ 'μουν που σε πότιζα βιολάκι μυρωδάτο
κι εδά μου λες ηντά 'γειρες στον ασκιανό 'πό κάτω

Ώπα έτσα παρέα όμορφη κι όποιος μονομεριάσει
βαρέλια να χει το κρασί όλο θα το ξοδιάσει
βαρέλια να χει τη ρακή όλη θα την ξοδιάσει

Δε θα μεθύσω με ρακή αν δεν την πίνω κούπες
μα μ'έκανε ολομέθυστο το σ’ αγαπώ που μου 'πες...

Στον Ψηλορείτη, στο Ψηλορείτη θ’ ανεβώ
Στον Ψηλορείτη θ’ ανεβώ εις τη κορφή του κόσμου
εις τη κορφή του κόσμου

Ψηλό μελαχρινό, μήλο μου κόκκινο
κρίνεις και βασανίζεις με να ειδώ αν έχει
να ειδώ αν έχει όμορφες

Να δω αν έχει όμορφες
Ωσάν κι εσένα φως μου
Ωσάν κι εσένα φως μου

Άιντες πες μου ποιος άλλος
Πες μου ποιος άλλος σαν και με
Αμάν, αμάν
Πες μου ποιος άλλος σαν και με
στο κόσμο θα σου δώσει
Άιντες αμάν, αμάν στο κόσμο θα σου δώσει

Άιντες ψυχή, ζωή
Ψυχή, ζωή, κορμί και φως
Αμάν, αμάν
Ψυχή, ζωή, κορμί και φως
Καρδιά κι αγάπη τόση
Άιντες αμάν, αμάν καρδιά κι αγάπη τόση
Άιντες αμάν, αμάν καρδιά κι αγάπη τόση

Δώδεκα χρονώ κοπέλι έφυγα στα ξένα μέρη
σε μια χώρα μακρινή για καλύτερη ζωή και έκαψε μου την καρδιά η παντέρμη ξενιτιά

Άλλοι λαχταρούν τα ξένα κι εγώ Κρήτη μου εσένα το φτωχό μου το χωριό
πότε θα το ξαναδώ και δεν ξαναφεύγω πια κι ας μην έχω και λεφτά

Πότε θα 'ρθει εκείνη η μέρα μες στον δροσερό αέρα
φίλους και δικούς να δω και μια κόρη που αγαπώ
να μεθύσω και να πω πάλι τον παλιό σκοπό

Ν 'ανεβώ στον Ψηλορείτη στην ψηλή κορυφή σου Κρήτη
να διαμαρτυρηθώ εις στον ίδιο το Θεό για να μην ξορίζει πια τω μανάδω τα παιδιά

Απριλιού λουλούδια
κι άνθη που μοσχοβολούν
της Άνοιξης τραγούδια
αηδονάκια κελαηδούν.

Κελαηδούν και λένε
της ζωής την ομορφιά
μα δυο μάτια κλαίνε,
κλαίνε απαρηγόρητα.

Να 'χα αυτή τη χάρη
των πουλιών τη λευτεριά,
να 'ρθει να με πάρει
το αεράκι του βοριά.

Την χαρά να δώσω
στον δικό μου το σκοπό,
την ντροπή ν’ αφήσω
και τον κόσμο τον κακό.