Τρία τραγούδια που έγραψε κι ερμήνευσε η Σοφία Βέμπο

Της μίλαγε γι’ αγάπη όλα τα βράδια
μα εκείνη τον γελούσε, η τρελή,
ζητούσε απ’ αυτόν μονάχα χάδια
και μέθαγε με ένα του φιλί.

Μα εκείνος ο φτωχός που αγαπούσε,
ζητούσε μιαν αγάπη αληθινή
κι όταν, αυτή, ειρωνικά γελούσε,
με πονεμένη, έλεγε, φωνή.

Άστατη καρδιά, δεν μπορείς εσύ να μ’ αγαπήσεις,
θα 'ρθει μια βραδιά, σ’ άλλον, τα φιλιά σου να χαρίσεις,
λησμονάς, δεν πονάς, έτσι είσαι πλασμένη,
άστατη καρδιά, θα 'βγεις πάντα γελασμένη.

Αγάπα με, της λέει ο καημένος
μα εκείνη τον ακούει και γελά,
τον βλέπει που δακρύζει πικραμένος
και μες στα μάτια τότε τον φιλά.

Γι’ αγάπη τού μιλάει τώρα εκείνη,
πως άρχισε, τού λέει, ν’ αγαπά
μα, πίστη πια στα λόγια της δε δίνει
και πονεμένος, πάλι, τραγουδά.

Άστατη καρδιά, δεν μπορείς εσύ να μ’ αγαπήσεις,
θα 'ρθει μια βραδιά, σ’ άλλον, τα φιλιά σου να χαρίσεις,
λησμονάς, δεν πονάς, έτσι είσαι πλασμένη,
άστατη καρδιά, θα 'βγεις πάντα γελασμένη.

Δυο μαύρα μάτια τον κοιτάξανε
κι αυτός ο δύστυχος επίστεψε σ' αυτά
για πάντα αγάπη του ετάξανε
ήταν δυο μάτια πλάνα και ονειρευτά

Όμως τα μάτια που ορκισθήκανε
κάθε παλιό τους αρνηθήκανε
και κάποιο δείλι, λένε τα χείλη
μ' ένα παράπονο πικρό

Μαύρα είν' τα μάτια π' αγαπώ
δεν το κρύβω σ' όλους θα το πω
μα τι κρίμα να 'ναι η κάθε τους ματιά
όλο ειρωνεία, πόθο και ψευτιά

Μη γελαστείτε σαν αθώα σας κοιτάνε
μην τα πιστέψετε γιατί δεν αγαπάνε
τα μαύρα μάτια μόνο έρωτα γυρεύουνε
τα μαύρα μάτια μόνο κοροϊδεύουνε

Τα μαύρα μάτια που αγάπησε
δεν τα ξεχνάει και γι' αυτά πάντα πονά
τι κι αν εκείνη τον παράτησε
ούτε στιγμή μες τη ζωή δεν την ξεχνά

Με βουρκωμένα πάντα βλέμματα
θυμάται τα δικά της ψέματα
και πονεμένος, λησμονημένος
μονάχος πάλι τραγουδά

Όταν τα παλιά μες στο νου γυρίζουν
και οι καρδιές χτυπούν γλυκά,
μια θερμή αγκαλιά σου ξαναθυμίζουν
και δυο λόγια ερωτικά.

Δυο λουλούδια σε μιαν άκρη
πώς θυμίζουν τα παλιά
κι απ’ τα μάτια κάποιο δάκρυ
για μια ανάμνηση κυλά.

Τα παλιά κι αν θες να σβήσεις
μες στο νου πάλι γυρνούν
κι αν χιλιάδες αναμνήσεις
ξαναγυρνούν.

Μες στην ζωή την πλάνα
όλα περνούν
και οι καρδιές τάχα δες
ξαναπονούν.

Δυο λουλούδια σε μιαν άκρη
πώς θυμίζουν τα παλιά
κι απ’ τα μάτια κάποιο δάκρυ
αργοκυλά.