Πέντε τραγούδια του Κώστα Καπλάνη

Κλάψε μπουζούκι μου μαζί με την καρδιά μου,
εσένα έχω, στην ζωή, παρηγοριά μου,
άκου με πόνο κι εσύ τα βάσανά μου
γιατί με βρήκε η μαύρη συμφορά μου.

Για λίγο έρωτα σε είχα παρατήσει,
για μια γυναίκα ορφανό σε είχα αφήσει,
θέλω, μαζί σου, ο πόνος μου να σβήσει,
πάλι η πενιά σου ζητώ να με μεθύσει.

Πιστέ μου σύντροφε, μπουζούκι ακριβό μου
κλάψε κι εσύ στον πόνο τον δικό μου,
αυτό μονάχα, τώρα, σου ζητάω
κι έτσι μαζί σου θα πάψω να πονάω.

Ένας αλήτης πέθανε στου πάρκου την πλατεία
μα ούτε μάτια εδάκρυσαν ούτε καρδιές εράγισαν

Άραγε, άραγε ποιος να ’ναι αιτία
αχ γιατί τόση κακία (αχ κακούργα, κακούργα κοινωνία)

Για κάποιο παραστράτημα, για μια συκοφαντία
οι φίλοι τον μισήσανε κι οι πόρτες όλες κλείσανε

Άραγε, άραγε ποιος να ’ναι αιτία,
αχ γιατί τόση κακία (αχ κακούργα, κακούργα κοινωνία)

Ένας αλήτης πέθανε εχτές αργά το δείλι
ο Χάρος τον αγκάλιασε εκεί που τον αντάμωσε

Μέσα στου πάρκου στου πάρκου την πλατεία
αχ γιατί τόση κακία (αχ κακούργα, κακούργα κοινωνία)

Ψιλή βροχή ψιλή βροχή
Κι εσύ κοιμάσαι μοναχή
Κι εγώ στους δρόμους σέρνομαι
Κι από τ’ αγιάζι δέρνομαι

Κακοκαιριά κακοκαιριά
Θα σπάσει η δόλια μου καρδιά
Στην πόρτα σου ξεπάγιασα
Και στα σκαλιά σου πλάγιασα

Ψιλή βροχή ψιλή βροχή
Για σένα κλαίει μια ψυχή
Ανοίξτ’ την πόρτα σου να μπω
Και δώσε μου να κοιμηθώ

Παραστράτησα για σένα
Κι ο ντουνιάς γελάει με μένα
το μυαλό σου δεν αλλάζει
Δε σε νοιάζει, δε σε νοιάζει

Σαν αλήτης τριγυρνάω,
πίνω για να σε ξεχνάω
Κι αν με τρώει το μαράζι
Δε σε νοιάζει, δε σε νοιάζει

Μου 'λεγες σαν με φιλούσες,
πως τρελά με αγαπούσες
Τώρα ο νους σου δε με βάζει
Δε σε νοιάζει, δε σε νοιάζει

Πώς το θες να σου το πω
έπαψα να σ' αγαπώ
κι αν δε σ' αγαπώ δε φταίω
ξέρεις ότι φταις εσύ,
γιατί μου 'γινες μοντέρνα,
θες ταβέρνα και κρασί.

Μες στα καμπαρέ γυρνούσες
τα λεφτά μου δεν πονούσες,
τότε έπαιζες μαζί μου
κι έρωτα μου χάριζες,
μα άργησα να καταλάβω
τι καπνό φουμάριζες.

Άλλονε να πας να βρεις,
να του τρως όσα μπορείς,
να σε ξανά δω δεν θέλω
πάλι θα στο ξαναπώ,
μια και μου 'γινες μοντέρνα,
έπαψα να σ' αγαπώ.

Μια και μου 'γινες μοντέρνα,
έπαψα να σ' αγαπώ.