Πέντε τραγούδια της Σοφίας Βόσσου

Κίνηση αργή, νωχελική
σαν ξενυχτισμένη διαδρομή,
που ζητάει μια διεύθυνση να βρει
στ’ όνειρο τα νέα της να πει,
βιάστηκε η νύχτα να σε χάσει,
έφυγες και μ’ έχεις προσπεράσει
ξέφρενα χιλιόμετρα οδηγείς
στο μεθύσι σου ακροβατείς.

Ψάχνεις μια χαμένη ισορροπία
στου μυαλού σου τη θολή απουσία,
νόμους και εγκλήματα πατάς,
διεκδικείς και πάλι αναζητάς,
κάποιο θάνατο παραφυλάς,
την αγάπη σου την τραγουδάς,
μόνος μες στο παραλήρημά της
χάνεται και είσαι μακριά της.

Στο τηλέφωνο φοβάμαι να σε πάρω να σου πω
πόσο μόνη νιώθω
στους διαδρόμους του μυαλού μου τώρα σε αναζητώ
με μεγάλο πόθο

Δεν τη βρίσκω την άκρη
πουθενά και πες μου τι να κάνω
έχω γεμίσει ασφυχτικά
με καπνό το δωμάτιο ως απάνω
και ο χρόνος μού γελάει σαν μωρό

Πού να γείρω το κορμί μου
όταν γυρνάω απ’ τα μπαρ
κι απ’ τα ξενύχτια

Πού να βρω ένα φιλαράκι
να μου πει πως μ’ αγαπάει στ’ αλήθεια
αφού κι εσύ έχεις εξαφανιστεί

Μοιάζει η νύχτα μακριά σου να ’ναι ερεθιστική
σαν την αμαρτία
μα η μορφή σου δραπετεύει από κρυψώνα μυστική
με χτυπά με βία

Δεν τη βρίσκω την άκρη...

Ούτε εσύ έχεις τη λύση να μου δώσεις που γυρεύω
τη λύση που ζητάω
μπλοκαρισμένος από χρόνια στα δικά σου τα γρανάζια
που για μέρες τραγουδάω

Δεν τη βρίσκω την άκρη...

Το μυαλό μου γυρίζει με χίλιες στροφές
με τρομάζει ένα αύριο που θα 'ναι σαν χθες
Σε μια πόλη που μοιάζει παρτίδα στημένη
η ματιά σου δεν είναι ευκαιρία χαμένη

Τώρα είμαι χαδάκι που κάνω ταξιδάκι παρθενικό
πάνω στου κορμιού σου το μικρό, ωκεανό.

Άδειοι οι δρόμοι και όλα τα φώτα σβησμένα
Δε με νοιάζει καθόλου, φωτεινό έχω εσένα
Σαν την άνοιξη μπαίνεις στο δικό μου το χρόνο
Έρχομαι σαν χαδάκι κι αυτό το δηλώνω.

Στα χρώματά σου χάνομαι,
χάνομαι στα όνειρά σου
Η άνοιξη το αισθάνομαι
φοράει το άρωμά σου

Όταν σε πρωτοαντίκρισα
μα πώς να το πιστέψω
ήσουν αυτό που ζήτησα
και τώρα πώς θ’ αντέξω

Οι κρύες νύχτες με γεμίζουν μυστικά, μυστικά
στις αναμνήσεις μου δε θέλω να γυρίσω
Μα μπήκες στη ζωή μου τόσο ξαφνικά, ξαφνικά
και πρέπει πάλι απ’ την αρχή να ξαναρχίσω

Τα μάτια σου ήταν έρωτας
που ήρθε να με πάρει
και τα γλυκά χειλάκια σου
θάλασσα και φεγγάρι

Τα 28 τα χρόνια μου
για πάντα σου χαρίζω
να μπεις μες στα σεντόνια,
να σε γλυκοκοιμίσω

Οι κρύες νύχτες με γεμίζουν μυστικά, μυστικά
στις αναμνήσεις μου δε θέλω να γυρίσω
Μα μπήκες στη ζωή μου τόσο ξαφνικά, ξαφνικά
και πρέπει πάλι απ’ την αρχή να ξαναρχίσω

Μα μπήκες στη ζωή μου τόσο ξαφνικά, ξαφνικά
και πρέπει πάλι απ’ την αρχή να ξαναρχίσω

Τα 28 τα χρόνια μου
για πάντα σου χαρίζω...

Κύλησα πάνω σου χθες βράδυ σαν βροχή
Και έβαψα κόκκινο το γκρίζο σου πουκάμισο
Χείλια γλυκά μου θα σε μάθω εγώ να ζεις
Σαν ακροβάτης σε σχοινί πάνω απ’ την άβυσσο
Κύλησα πάνω σου χθες βράδυ σαν βροχή
Σαν όστρια σκόρπισα όλα τα καθώς πρέπει σου
Και άναψα πυρκαγιά στην κρύα σου ζωή
Και έκαψα ως το κόκκαλο τα πρέπει σου

Εμείς οι δυο θα ταξιδέψουμε
ό,τι και αν πρέπει να ξεχάσουμε
ό,τι και αν χρειαστεί να χάσουμε
ήταν η ώρα, ήταν η μέρα, ήταν η μοίρα
ήταν το φως μες στο σκοτάδι
ήταν το γκρίζο σου που έβαψα
κόκκινο της φωτιάς χθες βράδυ

Κύλησα πάνω σου χθες βράδυ σαν βροχή
Κι ήσουν γελαστός και ωραίος σαν αρχάγγελος
Το κόκκινο πουκάμισό σου έγινε αστραπή
Της ομορφιάς που εμείς θα ζήσουμε προάγγελος