Πέντε τραγούδια για τον χειμώνα

Ζήσαμ’ ωραία της αγάπης μας την άνοιξη
με τ’ Απριλιού τα λουλουδένια τα χαλιά
και τα πουλιά κι αυτά σωπαίναν με κατάνυξη
όταν εμείς οι δυο αλλάζαμε φιλιά

Το καλοκαίρι και ο έρωτας τρελάθηκε
ήταν θερμός κι είχε μεθύσει από ευωδιές
με το φθινόπωρο η αγάπη μας μαράθηκε
ήρθε σε λίγο κι ο χειμώνας στις καρδιές

Χειμώνας
Δεν τ’ ακούω πια τριγύρω μου τ’ αηδόνια
Χειμώνας
Κι η καρδιά μου εσκεπάστηκε με χιόνια

Με χτυπά το ξεροβόρι μ’ απονιά
κι έχει σβήσει κάθε σπίθα στης ελπίδας τη γωνιά

Χειμώνας
Πώς μου φαίνεται η νύχτα σαν αιώνας
Πώς να βρω τη λησμονιά
μες στη βαρυχειμωνιά
στη φριχτή της μοναξιάς μου παγωνιά

Μα η αγάπη αν τα νιάτα μας τα κέρασε
με χίλια χάδια κι ανοιξιάτικα φιλιά
όταν για κάποιο πείσμα δείξει ότι πέρασε
θα σβήσει μες στης λησμονιάς τη σιγαλιά

Μετανιωμένοι απ’ τ’ ανόητα γινάτια μας
της μοναξιάς θα δούμε άτυχες βραδιές
Όταν το δάκρυ ψιχαλίζει από τα μάτια μας
τότε θα πει πως χειμωνιάζουν οι καρδιές

Χειμώνας
Δεν τ’ ακούω πια τριγύρω μου τ’ αηδόνια
Χειμώνας
Κι η καρδιά μου εσκεπάστηκε με χιόνια

Με χτυπά το ξεροβόρι μ’ απονιά
κι έχει σβήσει κάθε σπίθα στης ελπίδας τη γωνιά

Χειμώνας
Πώς μου φαίνεται η νύχτα σαν αιώνας
Πώς να βρω τη λησμονιά
μες στη βαρυχειμωνιά
στη φριχτή της μοναξιάς μου παγωνιά

Καλωσορίζω ακόμα ένα χειμώνα
κίτρινα φύλλα πέφτουνε στη γη
Γύρω μου πρόσωπα γυμνά και μόνα
ρίχνουν τα φύλλα τους κι αυτά στο χώμα

Κάτι συμβαίνει σαν να φύγαν όλοι
κορμιά ερείπια μόνα τους γυρνούν
δεν είναι μάνα τους αυτή η πόλη
ν’ ανοίξει μια αγκαλιά να μπούνε όλοι

Νάνι νάνι νάνι νάνι να
κοιμηθείτε όλοι φρόνιμα
νάνι νάνι νάνι νάνι να
φυλαχτείτε από τ’ ανθρώπινα

Δεν είναι μόνο τα σπουργίτια φως μου
τ’ αδέσποτα παιδιά των φαναριών
είναι το κρύο στην καρδιά του κόσμου
είναι ο χειμώνας που φωλιάζει εντός μου

Νάνι νάνι νάνι νάνι να
κοιμηθείτε όλοι φρόνιμα
νάνι νάνι νάνι νάνι να
φυλαχτείτε από τ’ ανθρώπινα

Νάνι νάνι νάνι νάνι να
κοιμηθείτε όλοι φρόνιμα
νάνι νάνι –νάνι νάνι να
φυλαχτείτε από τ’ ανθρώπινα

Εκείνο που μας ένωσε
εκείνο και μας χώρισε.
Κι αυτό που δεν προχώρησε
δεν ήμασταν εμείς.
Σεπτέμβριο το λέγανε
το κύμα που μας γνώρισε.
Τι κρίμα που δεν ένιωσε
κανένανε κανείς.

Χωριστά θα μας βρει ο καινούργιος χειμώνας,
με πουλόβερ καινούργια και παλτά περσινά.
Μια κουρτίνα μπροστά ο καινούργιος χειμώνας
που θα γράφει στην ούγια: "Δυο καρδιές χωριστά".

Εκείνο που μας ένωσε
εκείνο θα μετρήσει.
Το αίνιγμα κι η λύση
δεν ήμασταν εμείς.
Σεπτέμβριο τη λέγανε
την πέτρα που δεν κύλησε.
Και πες της πως δε φίλησε
κανένανε κανείς.

Ο χειμώνας είν’ αγόρι
Μ’ ένα αδέξιο πανωφόρι
Που γυρνάει τις νύχτες και μεθάει

Ανταμώνει τις νυφάδες
Στων σπιτιών τις χαραμάδες
Ξενιτεύεται μες τα φιλιά

Τις νυφάδες ξελογιάζει
Στο χορό τις δοκιμάζει
Ψάχνει εκείνη ήλιο που έχει
Τον Απρίλη που ν’ αντέχει

Ο χειμώνας είναι αγόρι
Θέλει τη λευκή τη κόρη
Το γοβάκι να ταιριάξει
Τη Χιονάτη του ν’ αρπάξει

Ο χειμώνας ψάχνει φίλη
Μα φοβάται τον Απρίλη
Και ζητάει απ’ τις νεράιδες
Να του βρουν κι άλλες νυφάδες

Μην του λέτε για αγάπη
Μόνο ψάξτε τη χιονάτη
Που ’χει τατουάζ στην πλάτη
Έναν ήλιο για προστάτη

Μη μιλάτε του χειμώνα
Μόνο βρειτε του κρυψώνα
Η νιφάδα του θα λιώσει
Λίγο πριν να ξημερώσει

Μη μιλάτε του χειμώνα

Χειμώνας, η σκέψη γύρω μου παγώνει
Χειμώνας, όλη τη φύση μου στοιχειώνει
Δες ο αέρας πως φυσάει, δες το χορό του
Ένα τραγούδι απ’ τα παλιά μες στο μυαλό μου
Να δυναμώνει τους σφυγμούς μες το κενό μου
Και η βροχή γύρω να πέφτει δυνατή

Μη μου μιλάς
Πια να σ’ ακούσω δεν μπορώ
Μη με ρωτάς
Τι απαντήσεις να σου βρω

Χειμώνας, ξέρω γυρίζεις κάπου εδώ
Μέσα στα φύλλα, στις αγκαλιές απ’ τα άσπρα σπίτια
Χειμώνας, κι αυτός ο πίνακας στον τοίχο
Μια φυλακή που κάπου εδώ θα σταματήσει
Σαν παραμύθι που τελειώνει πριν αρχίσει
Και η βροχή γύρω να πέφτει δυνατή
Και η βροχή γύρω να πέφτει δυνατή

Κι εσύ μου μιλάς
Μα να σ’ ακούσω δεν μπορώ
Τι με ρωτάς
Τι απαντήσεις να σου βρω

Μη μου μιλάς
Πια να σ’ ακούσω δεν μπορώ
Μη με ρωτάς
Τι απαντήσεις να σου βρω