Πέντε τραγούδια της Μαρίζας Κωχ

Ετούτη η γυναίκα
που πάει μπροστά από μας
και κάθε τόσο δένει
το μαύρο της μαντήλι

είναι αληθινά σ’ το λέω
πως είναι ίδια η μάνα μου

Στα μαύρα φορεμένη
απ’ τα νύχια ως την κορφή
μα πιότερο πιο μαύρη
η πίκρα μαζεμένη

είσαι αληθινά σ’ το λέω
όμοια στις μάνες, μάνα μου

Σε βρίσκω στα λιμάνια
τους ναύτες να ρωτάς
και στους σταθμούς των τρένων
βουβή να περιμένεις

είναι αληθινά σ’ το λέω
μακριά το θάμα, μάνα μου

Και πάλι σ’ ανταμώνω
στο δρόμο μου μπροστά
μ’ απόφαση να μπαίνεις
σε κάθε νέο αγώνα

είναι αληθινά σ’ το λέω
μακριά το θάμα, μάνα μου

Αχ καλώς να 'ρθούνε τα μαντάτα τα πικρά
έτσι κι αλλιώς εγώ καιρό τα περιμένω
κλείσαν οι πόρτες μπρος στα μάτια οι βαριές
και σ' έδιωξαν να πας μακριά σε τόπο ξένο

Αχ σ' ένα μπαλκόνι στέκω τώρα και θωρώ
πως πάει πορεία με τα λάβαρα ανοιγμένα
αχ και πίσω απ' τις φωνές που γύρω μου αντηχούν
εσένα ψάχνω που σε χαίρονται τα ξένα

Αχ και να 'τανε τούτη την ώρα να σε δω
να 'χεις και συ στο χέρι λάβαρο ανοιγμένο
αχ να λες το ίδιο το τραγούδι το γλυκό
και γω κοντά σου να θωρώ και να σωπαίνω

Αχ μα αυτό φοβήθηκαν αγόρι μου οι τρελοί
οι χορτασμένοι απ' το ψωμί του μετανάστη
αχ και σ' έδιωξαν σε ξένο τόπο να ζητάς
μια θέση ξένου φοιτητή και σκλάβου εργάτη

Αχ καλώς να 'ρθούνε τα μαντάτα τα πικρά
έτσι κι αλλιώς εγώ καιρό τα περιμένω
αχ για να μην έχει η προσφυγιά μας τελειωμό
σε διώξανε να πας μακριά σε τόπο ξένο

Χωρατατζήδες μάγειροι
και πεινασμένοι αλήτες
βάλτε φτερά στα πόδια σας,
κουβέρτες στη μασχάλη.

Έρχονται χρόνια δύσκολα
για αφέντες και για δούλους.
Οι άνθρωποι πήραν τα βουνά
κι οι μηχανές βογκούνε.

Σ'το λέω γιατί σ’ αγαπώ.

Τα τσιφτετέλια βγήκανε
στους δρόμους και φωνάζουν:
Όπου έχει πόδια ας χαίρεται
και μέση ας λυγιέται.

Εμείς κρυμμένα ήμασταν
στη μέση της σουλτάνας
κι ήρθε ο καιρός μας και
μπροστά σαλτάραμε και πάλι.

Σ'το λέω γιατί σ’ αγαπώ.

Κάτω στο Μοναστηράκι κάθονταν πέντ’ έξι φίλοι
κάθονταν μια και δυο κάθονταν πέντ’ έξι φίλοι

κάθονταν πέντ’ έξι φίλοι λέγανε και το τραγούδι
λέγανε μια και δυο λέγανε και το τραγούδι

λέγανε και το τραγούδι να φυτρώσει το δεντράκι
να φυτρώ μια και δυο να φυτρώσει το δεντράκι

να φυτρώσει το δεντράκι στ’ ουρανού το παραθύρι
στ’ ουρανού μια και δυο στ’ ουρανού το παραθύρι

στ’ ουρανού το παραθύρι στου Παράδεισου την πόρτα
στου Παρά μια και δυο στου Παράδεισου την πόρτα

στου Παράδεισου την πόρτα που 'κλεισε και δεν ανοίγει
που 'κλεισε μια και δυο που 'κλεισε και δεν ανοίγει

που 'κλεισε και δεν ανοίγει κι είν’ οι φίλοι μας απ’ όξω
κι είν’ οι φί μια και δυο κι είν’ οι φίλοι μας απ’ όξω

κι είν’ οι φίλοι μας απ’ όξω και παρακαλούν και κείνοι
και παρά μια και δυο και παρακαλούν και κείνοι

και παρακαλούν και κείνοι να φυτρώσει το δεντράκι
να φυτρώ μια και δυο να φυτρώσει το δεντράκι

να φυτρώσει το δεντράκι κι καρπός του να φουντώνει
κι καρπός μια και δυο κι καρπός του να φουντώνει

κι καρπός του να φουντώνει δυο και τρεις φορές το χρόνο
δυο και τρεις μια και δυο δυο και τρεις φορές το χρόνο

Η πόρτα μου βαριάκουσε
και το σκυλί κοιμάται
κι ο νους μου κόβει βόλτες στο λιμάνι,
μεσάνυχτα, στο πέλαγο
περνάει και δε θυμάται
και μέρα, σε νησί, ποτέ δε φτάνει.

Κι απάνω στα σημάδια του μυαλού
περνά, σε μια στιγμή, η ζωή μου όλη
και μπαίνω σε δρομάκια σκοτεινά
και χάνομαι ξανά σ’ αυτή την πόλη,
και μπαίνω σε δρομάκια σκοτεινά
και χάνομαι ξανά σ’ αυτή την πόλη.

Στου κάτεργου το πρόσωπο,
γραμμένο με σημάδια,
του ναύτη το τραγούδι το διαβάζω,
ανάμεσα στο χάραμα,
περνώ την ίδια βάρδια,
που μ’ όλη την ζωή δεν την αλλάζω.

Κι απάνω στα σημάδια του μυαλού
περνά, σε μια στιγμή, η ζωή μου όλη
και μπαίνω σε δρομάκια σκοτεινά
και χάνομαι ξανά σ’ αυτή την πόλη,
και μπαίνω σε δρομάκια σκοτεινά
και χάνομαι ξανά σ’ αυτή την πόλη.