Πέντε τραγούδια σε στίχους του Ξενοφώντα Φιλέρη

Καλογιάννης:
Μου 'χες τάξει, Άννα, πως θα ’ρθείς
πάλι στο Αιγαίο να με βρεις.
Μα εσύ δεν ήρθες και κρατώ
το μικρό χτενάκι και απορώ.
Κι όμως, Άννα, θέλω να σου πω
πως εγώ δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ,
δεν ξεχνώ.
Μου 'χες τάξει τότε πως θα ’ρθείς
να με βρεις.

Μαρινέλλα:
Η καρδιά μου φύλλο φύλλο
ματωμένη τριανταφυλλιά.
Στο Αιγαίο και στον ήλιο
Θε μου, πόση νιώθω μοναξιά.

Καλογιάννης:
Στο Αιγαίο τόση μοναξιά,
με πληγώνει, Άννα, στην καρδιά.
Δεν ξανάρθε πλοίο στο νησί
ούτε το μαντήλι σου κι εσύ.
Κι όμως, Άννα, θέλω να σου πω
πως εγώ δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ,
δεν ξεχνώ.
Μου 'χες τάξει τότε πως θα ’ρθείς
να με βρεις.

Μαρινέλλα:
Η καρδιά μου φύλλο φύλλο
ματωμένη τριανταφυλλιά.
Στο Αιγαίο και στον ήλιο
Θε μου, πόση νιώθω μοναξιά.

Καλογιάννης:
Μου 'χες τάξει, Άννα, πως θα ’ρθείς.

Είχα πάει τσάρκα στη Θεσσαλονίκη
και τριγυρνούσα στην ακροθαλασσιά
ξαφνικά στο πλάι, να με προσπερνάει
είδα μια ωραία Σαλονικιά

Στο Λευκό τον Πύργο πήρα τα φιλιά της
είχε κι ένα σπίτι στην Καλαμαριά
από το Βαρδάρη ήταν η μαμά της
πάππου προς πάππου Σαλονικιά

Στην Αριστοτέλους πιάσαμε κουβέντα
και περπατήσαμε στην Τσιμισκή
από 'κει και πέρα γίναμε παρέα
και γίναμε ζευγάρι εγώ κι αυτή

Μέσα σε δυο μήνες βάλαμε στεφάνι
στον Άγιο Δημήτρη έγινα γαμπρός
κι από Αθηναίος, μέσα σε δυο μήνες
έγινα, ρε μάγκα, Σαλονικιός

Άννα δώσ’ μου για να σε θυμάμαι
το μικρό χτενάκι που κρατάς
Μπήκε ο Σεπτέμβρης και φοβάμαι
τ’ όνειρο πως τέλειωσε για μας

Πάρε ένα κοχύλι απ’ το Αιγαίο
να 'χεις στο ταξίδι συντροφιά
Κι από το φιλί το τελευταίο
κράτησε στα χείλη τη δροσιά

Η καρδιά μου φύλλο φύλλο
ματωμένη τριανταφυλλιά
Στο Αιγαίο και στον ήλιο
Θεέ μου πόση νιώθω μοναξιά

Άσε την αλμύρα από τ’ αλάτι
κάτω από τα μάτια της σιωπής
Πάρε της φυγής το μονοπάτι
τέτοιαν ώρα τίποτα μην πεις

Μόνο "θα ξανάρθω" να μου τάξεις
όταν το μαντήλι θα χαθεί
Βγες στην κουπαστή ναν το φωνάξεις
σ’ όλο το Αιγαίο ν’ ακουστεί

Είμαι μαύρος σαν τη πίσσα, και το χαίρομαι πολύ
δε με βλέπουνε τη νύχτα, οι λευκοί κακοποιοί
γι' αυτό κρύβομαι τη μέρα, και τα βράδια σεργιανώ
παίρνω και μια μαύρη ομπρέλα, μήπως βρέξει και βραχώ

Το ταμ ταμ, το ταμ ταμ, τι σημαίνει να τους πω
οι λευκοί με ρωτάνε, και εγώ τους απαντώ
Το ταμ ταμ το ταμ ταμ, όταν μαύροι το χτυπούν
το θεό μας ρωτάνε, οι λευκοί αν αγαπούν

Μόνο μια φορά το χρόνο, οι λευκοί δε με μισούν
γιατί πρέπει στους αγώνες, οι βαθμοί να μη χαθούν
Τρέξε νέγρο πεισματάρη, κι έχεις κόκαλο γερό
Το λευκό το πεισματάρη, να νικήσεις να χαρώ

Το ταμ ταμ, το ταμ ταμ...

Αν ακούσεις τη μασιά μου, να χτυπάει το ταμ ταμ
είναι το νεκρό σπουργίτι, πάνω από το Πακιστάν
Είναι κίτρινη η φυλή μου, κι η γενιά μου αναιμική
Μες στα αίματα η γη μου, κι ένα τίποτα η ζωή ααμμμ...

Μάνα της Ασίας μάνα, με το βρέφος αγκαλιά
με τα χέρια στη τζουγκράνα, και το ρύζι στην κοιλιά
πώς μπορείς και ζεις ακόμα, πείσμα της ανατολής
μάνα της Ασίας μάνα, γέννα της υπομονής

Το ταμ ταμ, το ταμ ταμ, τι σημαίνει να τους πω
οι λευκοί με ρωτάνε, και εγώ τους απαντώ
Το ταμ ταμ το ταμ ταμ, όταν κίτρινοι χτυπούν
οι λαοί τους πεινάνε, κι οι αιώνες δεν ακούν

Έχω ρίζα τους αιώνες, και τον έβενο γενιά
το τσαρδί στους ελαιώνες, κι από ήλιο ερημιά
Έχω σύνορα τ’ αστέρια, και πατρίδα μου τη γη
απ' την κούνια τη μιζέρια, κι απ' το γάλα την οργή
Έχω ρίζα τους αιώνες, και τον έβενο γενιά
το τσαρδί στους ελαιώνες, κι από ήλιο ερημιά
λαλαλα...
Έχω ρίζα τους αιώνες, κι από ήλιο ερημιά

Είμαι γύφτος από γύφτους, και κιλίμια εγώ πουλώ
δέκα τάλιρα κοστίζουν, δώσε εφτά να σε χαρώ
Δώσε έξι πατριώτη, δώσε πέντε τυχερέ
άντε τρία πατριώτη, άντε δυο για σεφτέ
λαλαλα...
Δώσε τρία πατριώτη, δώσε δυο για σεφτέ

Το ταμ το ταμ, το ταμ το ταμ, τι σημαίνει να τους πω
οι λευκοί με ρωτάνε, και εγώ τους απαντώ
Το ταμ ταμ, το ταμ ταμ, όταν γύφτοι το χτυπούν
το θεό μας ρωτάνε, μια πατρίδα πού θα βρουν

Το ταμ το ταμ, το ταμ ταμ, τι σημαίνει να τους πω
όλοι με ρωτάνε, και εγώ τους απαντώ

Μαύρο χρώμα σ' άσπρο τοίχο, κίτρινο και κρεολί
απ' το στόχαστρο κι ευθεία, όλα είναι μια βολή
Ένα χρώμα κι άλλο χρώμα, υλικό για μια ζωή
μας το πήραν οι ζωγράφοι, και το χάσαν οι λαοί
Ένα χρώμα κι άλλο χρώμα, υλικό για μια ζωή
το ξοδέψαν οι ζωγράφοι, και το χάσαν οι λαοί

Χάσαμε, το παιχνίδι το χάσαμε
στην αγάπη δε φτάσαμε τη μακρινή.
Χάσαμε, τις Κυκλάδες που θέλαμε
και το πλοίο που λέγαμε δε θα φανεί.

Τώρα, τι να πούμε τώρα, τούτη δω την ώρα
μια λαβωματιά μέσα στα φυλλοκάρδια.

Μάτια μου, γκρίζα βλέπουν τα μάτια μου
και μετρώ τα κομμάτια μου με την αφή.

Τώρα, τι να πούμε τώρα, τούτη δω την ώρα
μια λαβωματιά μέσα στα φυλλοκάρδια.

Σύννεφα, γκρίζα σύννεφα ήρθανε
και τα χείλη μας κλείσανε μες στη σιωπή.
Χάσαμε, το παιχνίδι το χάσαμε
στην αγάπη δε φτάσαμε τη μακρινή.