Πέντε τραγούδια σε στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη (β)

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου
με το καθημερνό της φόρεμα
κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Άουσβιτς,
του Νταχάου κοπέλες,
μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι,
δεν είχε πια το φόρεμά της
ούτε χτενάκι στα μαλλιά.

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ’ αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Μαουτχάουζεν,
κοπέλες του Μπέλσεν,
μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε στην παγερή πλατεία
μ’ ένα αριθμό στο άσπρο της το χέρι,
με κίτρινο άστρο στην καρδιά.

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ’ αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Λαχτάρησα μια χώρα, γυρεύω ένα νησί
που οι άνθρωποι να λένε ό,τι μου λες κι εσύ
Βροχούλα στα μαλλιά σου στα μάτια η χαραυγή
φωνή που σε θηλάζει μια μάνα υπομονή
Να σπείρω ένα χωράφι και κάθε πρωινό
πόση ζωή έχει πάρει να βγαίνω να μετρώ
Θέλω να σε κρατήσω θέλω να σ’ αγαπώ
για όσα έχουν σωπάσει να σκύψω να σου πω.
Και σαν θα μεγαλώσεις το λάδι απ’ την ελιά
ίσια να το μοιράζεις στα δώδεκα παιδιά
Να ρίξουν ένα γέλιο να πάει ως την πηγή
να σηκωθούν οι μέρες που καρτερούν εκεί.
Βροχούλα στα μαλλιά σου στα μάτια η χαραυγή
φωνή που σε θηλάζει μια μάνα υπομονή.

Ο δρόμος είναι σκοτεινός
ώσπου να σ’ ανταμώσω
ξεπρόβαλε μεσοστρατίς
το χέρι να σου δώσω

Στρώσε το στρώμα σου για δυο
για σένα και για μένα
ν’ αγκαλιαστούμε απ’ την αρχή
να 'ν’ όλα αναστημένα

Σ’ αγκάλιασα μ’ αγκάλιασες
μου πήρες και σου πήρα
χάθηκα μες στα μάτια σου
και στη δική σου μοίρα

Μέσα στις ίδιες γειτονιές
έρημος ζητιανεύω
ό, τι μαζί σού σκόρπισα
γυρνώ και το γυρεύω

Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι
να γενεί νερό να ξεδιψάσεις

Σπέρνω την καρδιά μου στο λιβάδι
να γενεί ψωμάκι να χορτάσεις

Στη φωτιά τη ρίχνω την καρδιά μου
τα χεράκια σου έλα να ζεστάνεις

Στον αγέρα ρίχνω την καρδιά μου
να γενεί δροσούλα ν’ ανασάνεις

Απ’ το πρωί μες στη βροχή
και μέσα στο λιοπύρι
για μια μπουκιά κι ένα ποτήρι
και δόξα τω Θεώ

Παράθυρο για τ’ όνειρο
κι αυλή για το σεργιάνι
ο ίσκιος σου να μη σε φτάνει
και δόξα τω Θεώ

Πέτρα στην πέτρα ολημερίς
χτίζω και δε σε φτάνω
ήλιε μου πόσο είσαι πάνω
και δόξα τω Θεώ