Πέντε τραγούδια σε στίχους του Άρη Δαβαράκη

Σαν παλιό σινεμά και σαν τη Χαλιμά
που μιλάει με τα παιδιά
σου κρύβω την αλήθεια
κι αφήνω από τα στήθια μου να βγουν
παραμύθια για κείνους π’ αγαπούν

Για στιγμές μυστικές για λάμψεις μαγικές
γι’ αγκαλιές ερωτικές για νύχτες φωτεινές

Σ’ αγκαλιάζω στο σκοτάδι
σε τυλίγω μ’ ένα χάδι
τώρα είμαι γυμνός
μοιάζω σαν Θεός
φωτεινός δυνατός,
μπορείς να μ’ αγαπήσεις
μπορείς να μου φωτίσεις μια στιγμή
το κορμί μου είναι μόνο η αφορμή

Για στιγμές μυστικές για λάμψεις μαγικές
γι’ αγκαλιές ερωτικές για νύχτες φωτεινές

Έτσι όπως κάνεις έτσι όπως πας,
το δρόμο χάνεις και παραπατάς
μη μου ζορίζεσαι
πάει βαθιά η ρίζα του Ιεσσαί...

Το ευχαριστώ που σου χρωστώ
είναι βαθύ, βαθύτερο απ’ τον έρωτα
κι όμως αυτό το ευχαριστώ
δεν έχω βρει τα λόγια να στο πω!

Να μην τρομάζεις, μη σταματάς
μπρος να κοιτάζεις και να μ’ αγαπάς
Μην απελπίζεσαι
είναι βαθιά η ρίζα του Ιεσσαί...

Να μην τρομάζεις να μ’ αγαπάς
μπρος να κοιτάζεις να μην απελπίζεσαι
κι όταν δειλιάζεις και δε τολμάς
να μ’ αγκαλιάζεις και να προχωράς!

Το ευχαριστώ που σου χρωστώ
είναι βαθύ, βαθύτερο απ’ τον έρωτα
το σ’ αγαπώ αυτό...
Ακόμα ψάχνω τρόπο να στο πω!

Το ευχαριστώ που σου χρωστώ
είναι βαθύ, βαθύτερο απ’ τον έρωτα
κι όμως αυτό το ευχαριστώ
Δεν έχω βρει το τρόπο να στο πω!

Για πού τραβάς ελπίδα
και μες στην καταιγίδα πάλι τι ζητάς.
Πού βρήκες την αχτίδα
πού βρήκες το χρυσάφι που κρατάς.

Για πού τραβας ελπίδα
εδώ είναι η Ατλαντίδα, μη χαμογελάς.
Δεν έχεις καταλάβει
στο πιο βαθύ σκοτάδι προχωράς.

Τα στολίδια αυτά που έχεις στο λαιμό
ποιος στα χάρισε μέσα στον πόλεμο.
Τα διαμάντια αυτά είναι σα δάκρυα
μοιάζουν να’ ρχονται από πολύ μακριά.

Ελπίδα σε ζηλεύω
συχνά σε κοροϊδεύω και σε υποτιμώ
δε σε πολυπιστεύω
να φεύγω απ’ τα όνειρά μου προτιμώ.

Μα όταν πια βουλιάζω
και βαριαναστενάζω
τότε σκέφτομαι
πού να’ χει πάει η ελπίδα
η μόνη πια πατρίδα που έχουμε.

Ποιος φοβάται την αγάπη
και τρέχει πάλι να κρυφτεί
στου μυαλού του το ντουλάπι
να βρει το τρομαγμένο παιδί

Τώρα ξέρω δε με θέλεις
κι ας ζήσαμε ως εδώ μαζί
στο σκοτάδι ανατέλλεις
και τρέχεις βιαστικά να κρυφτείς

Φέρνει ο Έρωτας σημάδια κοφτερά
σαν πέτρα που κατρακυλά
ο ένας σώνεται
ο άλλος πληγώνεται
κανείς δε θέλει πια

Όχι ο Έρωτας δεν είναι μια αγκαλιά
τολμάει και ζητάει πολλά
ζητάει το δέρμα σου
ζητάει το τέρμα μου
κόβει σαν μαχαιριά

Ποιος φοβάται την αγάπη
τον ίδιο του τον εαυτό
κι όλη νύχτα ψάχνει κάτι
να παίξει στον καθρέφτη κρυφτό

Φέρνει ο Έρωτας σημάδια κοφτερά
σαν πέτρα που κατρακυλά
ο ένας σώνεται
ο άλλος πληγώνεται
κανείς δε θέλει πια

Όχι ο Έρωτας δεν είναι μια αγκαλιά
τολμάει και ζητάει πολλά
ζητάει το δέρμα σου
ζητάει το τέρμα μου
κόβει σαν μαχαιριά

Κάπου στον πλανήτη
έχτισα ένα σπίτι
σ’ έναν ποταμό που έχει
τη θάλασσα για κοίτη
Κι όπως ρέει ο χρόνος
ρέω κι εγώ συγχρόνως
πάω όπου με πάει
και δε με πιάνει εμένα ο νόμος

Τα μεσημέρια βλέπω αστέρια
και τις νύχτες, κορμιά
με μεγάλα φτερά
κοφτερά σαν μαχαίρια

Λογική του λόγου
φως του παραλόγου
όλα μπερδεμένα
στο μυαλό μου τα καημένα
Ρέει ο ποταμός μου
ρέμα και γκρεμός μου
κι είναι οδηγός μου
μια η αγάπη, μια ο θυμός μου

Πάντα τα μεσημέρια
βλέπω εκείνα τ’ αστέρια
και τις νύχτες, κορμιά
με μεγάλα φτερά
κοφτερά σαν μαχαίρια

Το τρελό ποτάμι
σπίτι μου έχω κάνει
μα είναι και στιγμές
που με τυλίγει σαν πλοκάμι
το ποτάμι

Τρελό ποτάμι...