Πέντε τραγούδια σε στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου

Τη νύχτα που κοιμούνται τα πουλιά
βγαίνουν κάτι έρημα παιδιά
κι έρχονται στην πόρτα σου κρυφά.

T’ αστέρια που κοιτούν από ψηλά
ξαγρυπνούν μαζί με τα παιδιά
και σου νανουρίζουν την καρδιά.

Γειτονάκι μου, στη μικρή σου πόρτα
αστεράκι μου, ξενύχτησα κι εγώ
τ’ αδερφάκι μου, το φεγγάρι ρώτα
γειτονάκι μου, αχ πόσο σ’ αγαπώ.

Την ώρα που γυρνώ απ’ τη δουλειά
κάνω όρκο μέσα μου βαθιά
να μη ’ρθω στην πόρτα σου ξανά.

Μα όταν πέσει πάλι η νυχτιά
η παλιά λαχτάρα μου ξυπνά
και μου τυραννάει την καρδιά.

Γειτονάκι μου, στη μικρή σου πόρτα
αστεράκι μου, ξενύχτησα κι εγώ
τ’ αδερφάκι μου, το φεγγάρι ρώτα
γειτονάκι μου, αχ πόσο σ’ αγαπώ.

Μ’ έπιασε βροχή στο δρόμο μα εγώ δε στάθηκα
σαν πουλί στην αγκαλιά σου ήρθα και ζεστάθηκα

Κι αν με χτύπησε τ’ αγιάζι το σακάκι μου κι αν στάζει
σου το λέω δε με νοιάζει μια και είμαστε μαζί

Απ’ το τζάμι δες που βρέχει στην αυλίτσα τη μικρή
το γεράνι κάτι έχει πάρ’ το μέσα μη βραχεί

Κι αν με χτύπησε τ’ αγιάζι το σακάκι μου κι αν στάζει
σου το λέω δε με νοιάζει μια και είμαστε μαζί

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε
έχουν τρόπο και μου λένε
για τον πόνο που πονούν.
Μ’ ένα βλέμμα λυπημένο
πρωινό συννεφιασμένο
για την άνοιξη ρωτούν.

Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούνε
αχ τα μάτια σου,
για τα όνειρα που κάναμε ρωτούνε
αχ τα μάτια σου.

Μάτια παραπονεμένα
μάτια που 'σαστε για μένα
θάλασσες υπομονής,
με κλωστούλες ασημένιες
πλέκω τις κρυφές σας έννοιες
σε τραγούδι της ζωής.

Ποιος να ’ναι αυτός που με κοιτά
μ’ ένα παράπονο μεγάλο;
Ποιος να ’ναι αυτός που δεν μπορώ
από τον νου μου να τον βγάλω;

Άναψε, καινούργιο μου φεγγάρι,
φώτισε το έρημο στενό,
φέξε για να ’ρθει το παλικάρι,
τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ.
Φέξε για να ’ρθει το παλικάρι,
τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ.

Ποιο να ’ναι εκείνο το παιδί
που όλη τη νύχτα αναστενάζει;
Περνά σαν ίσκιος, δε μιλά
και η ματιά του με σπαράζει.

Άναψε, καινούργιο μου φεγγάρι,
φώτισε το έρημο στενό,
φέξε για να ’ρθει το παλικάρι,
τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ.
Φέξε για να ’ρθει το παλικάρι,
τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ.

Το στόμα σου μοσχοβολά βασιλικό και δυόσμο
ένα σχοινάκι μας κρατά δεμένους με τον κόσμο
βγάλ’ το σουγιά και δώσ’ του μια και πάμε να χαθούμε
στης θάλασσας την αγκαλιά έλα να αγαπηθούμε

Άγιε μου Νικόλα βάστα τα κορμιά στα κύματα
Αφροδίτισσα κυρά μου ξέρεις από κρίματα

Σε φίλησα στην κουπαστή κι εσύ δε μου 'πες φτάνει
εκεί στην πλώρη την κλειστή σου 'πεσε το φουστάνι
το κύμα που μ’ αγκάλιασε δε σβήνει τη φωτιά μου
τι να 'ν’ αυτό που μ’ άναψε Χριστέ και Παναγιά μου

Άγιε μου Νικόλα βάστα τα κορμιά στα κύματα
Αφροδίτισσα κυρά μου ξέρεις από κρίματα