Πέντε τραγούδια για το "χρώμα"

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

Κι αν άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας
χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

Από σένανε θυμάμαι τ’ όνομά σου το μικρό
και των ματιών σου το χρώμα φέγγει ακόμα
και των ματιών σου το χρώμα πόσο ακόμα;

Από σένα μου έχει μείνει τ’ όνομά σου το μισό
αλλά ξεχνώ τη φωνή σου, να η ποινή σου
δε συγκρατώ τη μορφή σου, να η ποινή σου

Τ’ όνομά σου το μικρό ξανά δε θα πω
μήπως και ξεχάσω να σ’ αγαπώ
πόσο ακόμα να σ’ αγαπώ δίχως σώμα
πόσο ακόμα για των ματιών σου το χρώμα

Παλιά συρτάρια θα αδειάσω ρούχα μου παλιά
και θα φορέσω κατακόκκινα φιλιά
πολύς ο χρόνος και ο πόνος μου χωρίς μορφή
αυτό τον πόνο θα κρεμάσω στο καρφί

Πόσο ακόμα να σ’ αγαπώ δίχως σώμα
πόσο ακόμα για των ματιών σου το χρώμα

Από σένα μου έχει μείνει τ’ όνομά σου το μισό
αλλά ξεχνώ τη φωνή σου, να η ποινή σου
δε συγκρατώ τη μορφή σου, να η ποινή σου

Τ’ όνομά σου το μικρό...

Γιατί μου λες και στο γιατί είμαι κι εγώ χαμένος
Σε μια ομίχλη από γνωστούς και φίλους μεθυσμένους
Κάτι σου πνίγει τη φωνή και θέλεις να φωνάξεις
Θέλεις να φύγεις μακριά, πίσω να μην κοιτάξεις

Πάρε χρώμα απ’ τις πληγές σου, ντύσου κόκκινα
κόψε τα σχοινιά πριν γίνουν συρματόσχοινα

Είναι οι ώρες δύσκολες τα βράδια και σε πνίγουν
Θέλεις αέρα, θέλεις φως κι οι πόρτες δεν ανοίγουν
Κάτι σου πνίγει τη φωνή και θέλεις να φωνάξεις
τα ρούχα που σε σφίγγουνε θέλεις να τα πετάξεις

Κι ας μου πες πως δε μ’ αγαπάς, θα μείνω λίγο ακόμα
ανάμεσα σε δυο σιωπές θα βάλω ένα κόμμα
στο μαύρο της αβύσσου μας θα βάλω λίγο χρώμα.

Κι ας ξέρω πως δε μ’ αγαπάς, θα 'ρθω να σου μιλήσω
στο ξέφωτο του έρωτα που θα σε συναντήσω
αφού μακριά σου δεν μπορώ ούτε στιγμή να ζήσω.

Κι ας λένε πως δε μ’ αγαπάς, εγώ θα βρω τη λύση
κάπου θα υπάρχει η μουσική που θα σε συγκινήσει
ένα τραγούδι του Κωστή κι οι στίχοι του Διονύση.

Στο φουστάνι μου το γκρίζο
τους καημούς μου καθρεφτίζω
μα δε σβήνει το φιτίλι
όσο βάφω εγώ τα χείλη

Χρώμα στάζει η καρδιά κόκκινη φωτιά
αχ το αίμα που κυλά σίδερα λυγά
χρώμα στάζει η καρδιά φλέβα και χτυπά
μια κλωστή που με τραβά στη ζωή ξανά

Στα μαλλιά μου τα λυμένα
τόσα δάκρυα πιασμένα
μα κρατάει το ταξίδι
όσο βάφω εγώ το φρύδι