Πέντε τραγούδια για τη Μαρίνα

Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω,
λουίζα και βασιλικό,
μαζί μ’ αυτά να σε φιλήσω,
και τι να πρωτοθυμηθώ

Τη βρύση με τα περιστέρια,
των αρχαγγέλων το σπαθί,
το περιβόλι με τ’ αστέρια,
και το πηγάδι το βαθύ

Τις νύχτες που σε σεργιανούσα,
στην άλλη άκρη τ’ ουρανού
και ν’ ανεβαίνεις σε θωρούσα,
σαν αδελφή του αυγερινού

Μαρίνα πράσινο μου αστέρι
Μαρίνα φως του αυγερινού
Μαρίνα μου άγριο περιστέρι
και κρίνο του καλοκαιριού

Μαρίνα μόνον εσένα ποθώ
την χαμένη χαρά μου
κοντά σου μονάχα θα φορώ.

Είσαι συ τ’ όνειρό μου
η ζωή μου το φως μου
Μαρίνα σε λατρεύω,
για σένα σβήνω και πεθαίνω.

Μαρίνα λουλούδι εξωτικό
η ζωή μου μακριά σου
δε θα 'χει κανέναν σκοπό.

Στην φτωχή την καρδιά μου
σ’ έχω βασίλισσα μου
Μαρίνα σε λατρεύω,
για σένα σβήνω και πεθαίνω.

Είσαι συ τ’ όνειρό μου
η ζωή μου το φως μου
Μαρίνα σε λατρεύω,
για σένα σβήνω και πεθαίνω.

Η Μαρίνα μου γεννήθηκε
μες σ’ ένα τριαντάφυλλο
που το 'καψε ο κεραυνός
μια νύχτα.

Η αγάπη μου μεγάλωσε
μες σ’ ένα σπίτι από χαρτί
που το 'σκισαν ο άνεμος
και μια θολή βροχή.

Η αγάπη μου με κοίταξε
μέσα από πράσινο γυαλί
και είδε ένα σύννεφο χλωμό.

Περπατήσαμε μαζί
κι ήμαστε μια σκιά
σε μια λίμνη μακρινή
που 'χε μαύρα νερά και όνειρα.

Η αγάπη μου μ’ αγάπησε
πάνω σε πέτρες και πηλό
και γέλασε στο δειλινό σκληρά.

Η αγάπη μου πολέμησε
και νίκησε όλους τους εχθρούς
κι ο κόσμος την αγκάλιασε
με μια κρυφή φωτιά.

Πάει η Μαρίνα μου, κρεμάστηκε
από τα αστέρια του ουρανού
γιατί ένα βράδυ ξέχασα ένα φιλί.

Ήτανε βαθύ σκοτάδι
κι έβρεχε πολύ.
Σαν την είδα μες στα μάτια,
την αγάπησα πολύ.

Μου ’χει κλέψει, μου ’χει κλέψει,
μου ’χει κλέψει την καρδιά
η Μαρίνα, η Μαρίνα, η Σαλονικιά.

Από τη Θεσσαλονίκη
χαιρετίσματα πολλά
μου ’στειλε με κάποιο φίλο
μια Σαλονικιά.

Θά ’ρθω στη Θεσσαλονίκη
να μου δώσεις δυο φιλιά
να τα πάρω στην Αθήνα
να κοιμάμαι αγκαλιά.

Τώρα Μαρίνα ποιος θα βρεθεί
έτσι όπως θες να σε νιώσει
σε ποιο σκοτάδι σου βαθύ
να συμπαρασταθεί,

Τώρα Μαρίνα που σου μιλώ
τρέμω στου κόσμου τη δίνη,
θεριά κι ανθρώπους ξεγελώ
κι αν περπατώ γιαλό - γιαλό
το κύμα με καταπίνει.

Τώρα Μαρίνα κι αν σου μιλώ
μόνο η σιωπή μου θα μείνει,
τώρα Μαρίνα ποιος συγχωρεί
και ποιος το χέρι σου δίνει.

Μόνο η σιωπή μου θα μείνει.

Τώρα Μαρίνα ποιος προχωρεί
και ποιος τα ίχνη του σβήνει
πάντα το λάθος μας χωρεί
κι ας φαίνεται βαρύ.

Τώρα ποιος φεύγει και ποιος γυρνά
να το το αίνιγμα πάλι,
διψά η καρδιά μας και πεινά
κι όπως τελειώνει αρχινά
μέσα στην ίδια τη ζάλη.

Τώρα Μαρίνα κι αν σου μιλώ
μόνο η σιωπή μου θα μείνει,
τώρα Μαρίνα ποιος συγχωρεί
και ποιος το χέρι σου δίνει.

Τώρα Μαρίνα κι αν σου μιλώ
μόνο η σιωπή μου θα μείνει,
τώρα Μαρίνα ποιος συγχωρεί
και ποιος το χέρι σου δίνει.

Μόνο η σιωπή μου θα μείνει.