Πέντε τραγούδια για την πόλη

Μ’άφησες σαν πόλη τουρκεμένη
μα το δάκρυ γέλιο το ντυσα
γύρισες μετά να δεις τι μένει
κι είπες πως φριχτά σε πρόδωσα

Ύστερα βαριά πήρες το δρόμο
ύστερα εγώ δεν είχα τίποτα
γέλιο ήρθε μόνο γέλιο με το χρόνο
κι είπες πως σε πρόδωσα αλύπητα
Μ’ άφησες σαν πόλη τουρκεμένη κι είπες πως σε πρόδωσα

Μ’ άφησες σαν πόλη τουρκεμένη
μα κρασί τον πόνο κέρασα
κι όταν δε με είδες δακρυσμένη
είπες πως φριχτά σε γέλασα

Ύστερα βαριά πήρες το δρόμο
ύστερα εγώ δεν είχα τίποτα
γέλιο ήρθε μόνο γέλιο με το χρόνο
κι είπες πως σε πρόδωσα αλύπητα
Μ’ άφησες σαν πόλη τουρκεμένη κι είπες πως σε γέλασα

Η πόρτα μου βαριάκουσε
και το σκυλί κοιμάται
κι ο νους μου κόβει βόλτες στο λιμάνι,
μεσάνυχτα, στο πέλαγο
περνάει και δε θυμάται
και μέρα, σε νησί, ποτέ δε φτάνει.

Κι απάνω στα σημάδια του μυαλού
περνά, σε μια στιγμή, η ζωή μου όλη
και μπαίνω σε δρομάκια σκοτεινά
και χάνομαι ξανά σ’ αυτή την πόλη,
και μπαίνω σε δρομάκια σκοτεινά
και χάνομαι ξανά σ’ αυτή την πόλη.

Στου κάτεργου το πρόσωπο,
γραμμένο με σημάδια,
του ναύτη το τραγούδι το διαβάζω,
ανάμεσα στο χάραμα,
περνώ την ίδια βάρδια,
που μ’ όλη την ζωή δεν την αλλάζω.

Κι απάνω στα σημάδια του μυαλού
περνά, σε μια στιγμή, η ζωή μου όλη
και μπαίνω σε δρομάκια σκοτεινά
και χάνομαι ξανά σ’ αυτή την πόλη,
και μπαίνω σε δρομάκια σκοτεινά
και χάνομαι ξανά σ’ αυτή την πόλη.

Η πόλη που ονειρεύτηκα να ζήσω, δεν υπάρχει,
μια νύχτα μου τη γκρέμισες εσύ,
σωριάστηκε στα πόδια σου σαν άνοιξες την πόρτα
και μ’ άφησες να ζω ζωή μισή.

Πόλη μαγική, τόπος μου κρυφός,
σπίτι της καρδιάς μου της κλεμμένης,
τζάκι πατρικό, δρόμος μυστικός,
πόλη, γειτονιά που εσύ δε μένεις.

Η πόλη που ονειρεύτηκα να ζήσω, δεν υπάρχει,
στα μάτια σου την είδα μια στιγμή,
καράβι που ξανοίχτηκε στο πρώτο του ταξίδι
και βούλιαξε στο δάκρυ την αυγή.

Πόλη μαγική, τόπος μου κρυφός,
σπίτι της καρδιάς μου της κλεμμένης,
τζάκι πατρικό, δρόμος μυστικός,
πόλη, γειτονιά που εσύ δε μένεις.

Πόσα ταξίδια έχω κάνει στ’ ανοιχτά
Πόσες λεωφόρους που χανόντουσαν αργά
Πόσα συντρίμμια και κρυμμένα μυστικά
Όμως εσένα δε σε βρήκα πουθενά

Μπρος μου φυσάει απ’ τα κίτρινα βουνά
Πίσω μου η πόλη όταν αλλάζει αφεντικά
Πώς να διαβάσω τα χείλη σου λοιπόν
Ποιος να τη σώσει αυτή την πόλη των τρελών

Πώς να σ’ αγγίξω αφού πέταξες ψηλά
Κι εγώ έχω μάθει να κοιτάω χαμηλά
Όσα μεγάλα είδα στου κόσμου τ’ ανοιχτά
Ήταν γραμμένα σε δωμάτια κλειστά

Ποιοι δρόμοι κρύβονται και ποιοι με κυνηγούν
Ποιοι νικημένοι ποιητές μ’ ακολουθούν
Πώς να διαβάσω τα χείλη σου λοιπόν
Ποιος να τη σώσει αυτή την πόλη των τρελών

Πώς να σ’ αγγίξω αφού πέταξες ψηλά
Κι εγώ έχω μάθει να κοιτάω χαμηλά
Όσα μεγάλα είδα στου κόσμου τ’ ανοιχτά
Ήταν γραμμένα σε δωμάτια κλειστά

Ζεστό μεγάλο καλοκαίρι
Η πόλη μας είναι μικρή
Ζεστό μεγάλο μεσημέρι
Κι είναι γιορτή η Κυριακή

Κι όλο ζητώ να μάθω
Ποιος είν’ ο δρόμος για γυρισμό
Κι όλο ζητώ να μάθω
Ποιος μένει μόνο στο χωρισμό

Ζεστό μεγάλο καλοκαίρι
Στο καφενείο στη γωνιά
Την Κυριακή το μεσημέρι
Παίζουν τους άνδρες τα παιδιά

Το χέρι δώσ’ μου, δώσ’ μου την καρδιά σου
και πάμε, αν θέλεις, ως τον ουρανό.
Τραγούδι του Σεπτέμβρη είν’ η ματιά σου,
αυτά τα μάτια πόσο τ’ αγαπώ.

Κι αν σκόρπισαν τα φύλλα με τ’ αγέρι,
τον δρόμο κι αν τον σκέπασ’ η βροχή,
για μας είν’ ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι,
η αγάπη σου φωτίζει όλη τη γη.

Στα χέρια μου έλα τώρα και κοιμήσου
κι εγώ τις νύχτες θα σου τραγουδώ.
Κι αν κάποτε χωρίσουμε θυμήσου:
Σεπτέμβρη σου `χα πει πως σ’ αγαπώ.