Οκτώ τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου

Κάποια κάπου κάποτε ήταν η ζωή μου
η αρχή το τέλος μου κι όλη η ύπαρξή μου

Τώρα μες τα όνειρά μου ψάχνω τη μορφή της
μα και κείνη χάθηκε σαν την υπόσχεσή της

Κάποια κάπου κάποτε μου 'χτιζε παλάτια
ήταν όμως γυάλινα κι έγιναν κομμάτια

Τώρα μες τα όνειρά μου ψάχνω τη μορφή της
μα και κείνη χάθηκε σαν την υπόσχεσή της

Στο σταυροδρόμι σε βρήκα και με βρήκες
κι είχαμε νιώσει της αγάπης τον παλμό
μα κάποιο βράδυ πως βαρέθηκες μου είπες
και δίχως λόγο μου ζητούσες χωρισμό

Στο σταυροδρόμι στο σταυροδρόμι
εκεί που μου 'πες μ’ αγαπάς
εκεί άλλαξες γνώμη

Στο σταυροδρόμι στην ίδια τη γωνία
εκεί που σμίξαν η χαρά με τον καημό
θα περιμένω με λαχτάρα κι αγωνία
γλυκιά μου αγάπη το δικό σου γυρισμό

Στο σταυροδρόμι στο σταυροδρόμι
εκεί που μου 'πες μ’ αγαπάς
εκεί άλλαξες γνώμη

Μη με λυπάσαι διώξε με απόψε
σαν να 'μαι αγριολούλουδο
και τη ζωή μου κόψε

Εγώ γυμνός ξεκίνησα
εγώ πηγαίνω μόνος
Σπίτι μου είναι ο δρόμος
και τραγούδι μου ο πόνος
Διώξε με και μη λυπάσαι
τι θα γίνω μη φοβάσαι
κι αν χιονίζει και αν βρέχει
τ’ αγριολούλουδο αντέχει

Μη με κρατήσεις μονάχα από συμπόνια
το κρύο το συνήθισα
θ’ αντεξω και τα χιόνια

Εγώ γυμνός ξεκίνησα
εγώ πηγαίνω μόνος
Σπίτι μου είναι ο δρόμος
και τραγούδι μου ο πόνος
Διώξε με και μη λυπάσαι
τι θα γίνω μη φοβάσαι
κι αν χιονίζει και αν βρέχει
τ’ αγριολούλουδο αντέχει

Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά
τριγυρνάνε οι νταλίκες στην Αθήνα
στα λιμάνια, στους σταθμούς, στην αγορά
ό, τι ψάχνεις στη ζωή να βρεις ξεκίνα.

Σ’ έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς
στο λαβύρινθο της πόλης σαν χαμένος
το σακάκι σου στον ώμο να κρατάς
κι όλους όσους δε θυμούνται φορτωμένος.

Σα σκηνές από ταινία "προσεχώς"
μοιάζεις μέσα στις στροφές αυτού του νόστου
δυο γενιές χαμένες πίσω δυστυχώς
κι η Αθήνα μια μητρόπολη του νότου.

Όλα μου τα χρόνια που έζησα κοντά σου
κρύα φυλακή και μοναξιά,
θέλω να πετάξω τώρα μακριά σου
μα με τα δικά μου τα φτερά.
Χρόνια πεταμένα στης ζωής την άκρη
και στο περιθώριο εγώ,
έχω ξεχειλίσει, θάλασσες το δάκρυ
φτάνει όμως τώρα ως εδώ.

Τώρα κι εγώ θα ζήσω
πίσω πια δε γυρνώ,
θέλω να ξαναρχίσω
θέλω να λυτρωθώ.

Χτύπαγες σαν κύμα πάνω στην καρδιά μου
κι όμως είχα τόση υπομονή
και τα όνειρά σου ήταν όνειρά μου
έλεγα "θ’ αλλάξει, δεν μπορεί".
Τώρα στον καθρέφτη στέκομαι θλιμμένα
του καιρού σημάδια να μετρώ,
πρέπει να 'χει μείνει κάτι και για μένα
από της ζωής το μερτικό.

Κυριακή σε είχα βρει
"καλησπέρα" μου 'χες πει
και με τράβηξες στο μπαρ κάτι να πιούμε.
Μα η ζάλη ήταν πολλή
κι η ζωή μου αμαρτωλή
και δυο λόγια δεν μπορέσαμε να πούμε.

Νυχτωθήκαμε κι οι δυο
σ’ ένα σκοτεινό στενό
το στενό που είν’ η ζωή μας η χαμένη.
Κι αμαρτήσαμε διπλά
σ’ έναν κόσμο που γελά
όταν βλέπει γύρω τη χαρά διωγμένη.

Σ’ έναν κόσμο αμαρτωλό
περπατήσαμε κι οι δυο
σ’ έναν κόσμο που όλα τα 'χει κάνει στάχτη.
Όλα ξένα κι αλλονών
ξένα και των διπλανών
σ’ έναν κόσμο αμαρτωλό χωρίς αγάπη.
Νυχτωθήκαμε κι οι δυο
σ’ ένα σκοτεινό στενό
το στενό που είν’ η ζωή μας η χαμένη.

Στον παράδεισο που πήγα
κάπου την ψυχή μου είδα
στους μπαχτσέδες αραγμένη
όμορφη κι ευτυχισμένη.
Ηταν σ’ ένα καφενείο
κι έτρωγε χταπόδι κρύο
κι είχε γύρω της ρεμπέτες
αγαπητικούς και ψεύτες.

Βρε ψυχή μου γεια χαρά σου
πίνω για την ομορφιά σου.
Πίνω και για την παρέα
στου παράδεισου τα ωραία.

Δυο αγγέλοι πολιτσμάνοι
θυμιατίζουν με λιβάνι
κι ο Τσιτσάνης με το Χιώτη
νοσταλγούσανε τη νιότη.
Σ’ ένα πράσινο φεγγάρι
κάνει ο Μάρκος το βαρκάρη
μ’ ένα γύφτο μαστουρώνει
απ’ του μπουζουκιού τ’ αφιόνι.

Τώρα πες μου αλήθεια τι ζητάς
τι μου συζητάς, τι μ’ αναζητάς
τι μου λες γι’ αγάπη κι αρρωσταίνω.

Τώρα που με δάκρυα συμφωνείς
δε γυρνά κανείς, δε θέλω πια.

Καρδιά μου εγώ, φωτιά μου εγώ
στεριά μου εγώ, νύχτες βουνά.
Φιλιά μου εγώ, σταλιά μου εγώ
παλιά μου εγώ, παντοτινά.

Τώρα κοίτα η ώρα της ζωής
πόσο πάει μπροστά πίσω πάμε εμείς
τι μ’ επιθυμείς και τι μ’ αγγίζεις.

Τώρα που με δάκρυα μου γελάς
τι με ξεγελάς αφού το ξέρω πια.