Οκτώ τραγούδια για βότσαλα

Σαν τα καράβια έρχονται, και φεύγουν οι αγάπες
κι ειναι γλυκό κι είναι πικρό, να ζεις με αυταπάτες
Στην προκυμαία χωρισμούς θυμάσαι κι αγωνίες
βότσαλα που στρογγυλεψαν του κόσμου οι τρικυμίες

Όλα σου τα παράπονα, σπάστα και ξαναρίχτα
κι έλα να ξεδιπλώσουμε πανιά μέσα στη νύχτα
Τι κι αν μας πάει στην άβυσσο του κόσμου το καράβι,
όποιος γι' αγάπη αμάρτησε, παράδεισο θα λάβει.

Σαν τα καράβια έρχονται, και φεύγουν οι αγάπες
κι είναι πικρό κι είναι γλυκό, να ζεις με αυταπάτες
Στην προκυμαία τραγουδούν ξενυτισμένοι ναύτες
Του Άκη Πάνου ένα παλιό, που λέει για παραβάτες

Ένα βότσαλο κρατάω μεσ τη χούφτα μου σφιχτά
και στη θάλασσα το ρίχνω και ταράζω τα νερά

Κι ένα γλάρο μουσαφίρη τρέχω να καλοδεχτώ
στα φτερά του ένα ζαφείρι δώρο φέρνει ακριβό

Την αγάπη μου ζητάω κάθε λίγο και παντού
και το βότσαλο πετάω ως την άκρη του γιαλού

Ένα βότσαλο σαν τ' άλλα μα έχει χρώμα θαλασσί
που'χει πάνω του μια στάλα και θαρρώ πως είσαι εσύ

Παίζει ο φάρος με τα φώτα νυσταγμένος ξάγρυπνος
βάζω πλώρη αλλάζω ρότα μα μπροστά μου ένας γκρεμός

Την αγάπη μου ζητάω κάθε λίγο και παντού
και το βότσαλο πετάω ως την άκρη του γιαλού

κλείνω όλη τη θάλασσα
σε ένα βότσαλο μικρό
και την κρατώ στο χέρι μου
κλειστή και πετρωμένη

η ηρεμία της βαθιά
φουσκώνει και φουσκώνει

το πρώτο κύμα με τραβά
το δεύτερο
με πνίγει

σήκωσε κύμα
στις κόχες των ματιών σου
κρεμά κοχύλια

Μικρό μου βότσαλο που παίζεις με τα κύματα
και παραδίνεσαι στης θάλασσας το χάδι
απόψε άκου της καρδιάς μου τα σκιρτήματα
πως αντηχούνε κι αναστατώνουν το σκοτάδι

Στο παραθύρι της τα μάτια μου ξαγρύπνησαν
και στο κατώφλι της ξενύχτησε η σιωπή μου
τ’ αστέρια βούρκωσαν μονάχο σαν μ’ αντίκρισαν
και τρεμοσβήνοντας κρυφτήκαν στο κορμί μου

Μικρό μου αηδόνι που γλυκολαλείς στη ρεματιά
και τον αγέρα κάθε νότα σου στολίζει
σώπασε κι άκου της ψυχής μου τον νοτιά
μα κλείσ’ τα μάτια μην τη δεις που θα ραγίζει

Στο παραθύρι της τα μάτια μου ξαγρύπνησαν
και στο κατώφλι της ξενύχτησε η σιωπή μου
τ’ αστέρια βούρκωσαν μονάχο σαν μ’ αντίκρισαν
και τρεμοσβήνοντας κρυφτήκαν στο κορμί μου

Μικρό μου βότσαλο που παίζεις με τα κύματα
και παραδίνεσαι στης θάλασσας το χάδι
απόψε άκου της καρδιάς μου τα σκιρτήματα
πως αντηχούνε κι αναστατώνουν το σκοτάδι

Στην άμμο και στα βότσαλα θ’ αφήσω το κορμί μου
να το ξεπλένει η θάλασσα να το γιατρεύει η αρμύρα
Τόση ζωή που χάλασα που στράγγισα τη μοίρα
Στην άμμο και στα βότσαλα θ’ αφήσω το κορμί μου

Έσπρωξα τα βουνά αλλά δε σμίξανε
χίλια αγρίμια πάνω μου χιμήξανε
κι εγώ αγάπες έλιωνα σαν ζάχαρη
μες το καυτό φλιτζάνι του καφέ
έπεφταν στο πιατάκι δύο δάκρυα
κι έβγαινε πάλι ο δρόμος σαν εφφέ.

Στην άμμο και στα βότσαλα θ’ αφήσω τη λαχτάρα
να την ποτίζει η θάλασσα και να τη θρέφει η αρμύρα
τόση ζωή που χάλασα τόσες ζωές που πήρα
στην άμμο και στα βότσαλα θ’ αφήσω τη λαχτάρα

Έσπρωξα τα βουνά αλλά δε σμίξανε
χίλια αγρίμια πάνω μου χιμήξανε
κι εγώ αγάπες έλιωνα σαν ζάχαρη
μες το καυτό φλιτζάνι του καφέ
έπεφταν στο πιατάκι δύο δάκρυα
κι έβγαινε πάλι ο δρόμος σαν εφφέ.

Στην άμμο και στα βότσαλα θ’ αφήσω ένα τραγούδι
να τραγουδάει στη θάλασσα και να τη γαληνεύει
να το φιλάει το κύμα της και να το ταξιδεύει
στην άμμο και στα βότσαλα θ’ αφήσω ένα τραγούδι...

Ένα βότσαλο χαμένο
που τις νύχτες μου τις άδειες
μες στη σκέψη μου κρατώ
στείλαν κύμα μιλημένο
και το πήραν οι νεράιδες
να το κάνουν φυλαχτό.

Σ’ ένα βότσαλο χαμένο
τ’ όνομά σου είναι γραμμένο
και κανείς δε θα το μάθει
που να βρίσκεται κρυμμένο.

Τώρα πια κανείς δεν ξέρει
της αγάπης μου το ταίρι.

Μα αν το κύμα βιαστικό
την πετρούλα πίσω φέρει
στου Σαρωνικού τα μέρη
θα απλωθεί το μυστικό.

Έριξα στη θάλασσα τη βάρκα μου,
τη βόλτα μου να κάνω και την τσάρκα μου
κι ανοίχτηκα στα πέλαγα,
μια έκλαιγα, μια γέλαγα.

Και ταξιδεύω στα παλιά,
σε μια ζωή που χάλασα
κι έχω γεμίσει με φιλιά
τα βότσαλα στη θάλασσα
κι έχω γεμίσει με φιλιά
τα βότσαλα στη θάλασσα.

Έριξα στη θάλασσα δυο κέρματα
κι αγόρασα οικόπεδο δυο στρέμματα
κι απόκτησα μια έκταση
στου νου μου την προέκταση.

Και ταξιδεύω στα παλιά,
σε μια ζωή που χάλασα
κι έχω γεμίσει με φιλιά
τα βότσαλα στη θάλασσα
κι έχω γεμίσει με φιλιά
τα βότσαλα στη θάλασσα.

Έριξα στη θάλασσα τη βάρκα μου,
τη βόλτα μου να κάνω και την τσάρκα μου.

Μόνο μια κάμαρα να βλέπει βορινά
στην άκρη ένα κρεβάτι σιδερένιο
ένα τραπέζι μια καρέκλα στην γωνιά
κάτω απ’ το κέντημα με τον εσταυρωμένο

Δυο μαύρα βότσαλα μεγάλα να κρατούν
τα φύλλα στο γαλάζιο παραθύρι
όλα να δίνουν και ποτέ να μη ζητούν
με τους αθάνατους να ζεις εκεί που ζουν
και τα θαλασσινά λουλούδια στο ποτήρι

Τα νέα του κόσμου θα 'ρχονται αργά
θα 'χεις μια ρίζα ελιάς και το κηπάκι
ένα πουλί κάθε πρωί θα σ’ ευλογά
θα 'χεις τη χάρη αυτών που ζήσανε μονάχοι

Δυο μαύρα βότσαλα μεγάλα να κρατούν
τα φύλλα στο γαλάζιο παραθύρι
όλα να δίνουν και ποτέ να μη ζητούν
με τους αθάνατους να ζεις εκεί που ζουν
και τα θαλασσινά λουλούδια στο ποτήρι