Εφτά τραγούδια του Γιάννη Πουλόπουλου

Μέσα στην νύχτα περπατάς
μόνος και ξεχασμένος
έχεις τα μάτια χαμηλά
η σκέψη σου είναι ψηλά
μοιάζεις σαν λαβωμένος

Μικρέ διαβάτη που έκανες
την νύχτα σου ημέρα
βγάλε την θλίψη απ’ την καρδιά
πάρε του ήλιου την θωριά
για να τα βγάλεις πέρα

Μπήκα στον κήπο σου πρωί
να κόψω ένα λουλούδι
Ήρθα στα μάτια σου το δειλινό
για να σου πω τραγούδι

Μα ήταν φθινόπωρο χωρίς λουλούδια
και δειληνό χωρίς τραγούδια
το σούρουπο το βροχερό
τα τόσα όνειρα εχάθηκαν κι εφύγαν
τα πήρες και μένα απομείναν
οι ελπίδες κι οι ρυτίδες

Πάλι στον κήπο σου θα 'ρθώ
μήπως και βρω λουλούδι
και καλοκαίρι μια βραδιά
θ’ ακούσεις το τραγούδι

Τ’ άσπρα πουλιά πετάξανε
μέσα απ’ τα δυο σου χέρια
στέλνεις μ’ αυτά το έρωτα
σ’ απάτητα λημέρια

Τ’ άσπρα πουλιά χαθήκανε
στ’ ορίζοντα την άκρη
μες στις φτερούγες τους κρατούν
ένα χαμένο δάκρυ

Τ’ άσπρα πουλιά δε γύρισαν
πίσω στην αγκαλιά σου
Αν είσαι μάνα κι αδερφή
αν είσαι η αγάπη του η μικρή
πνίξε τα δάκρυά σου

Ήταν το ποτάμι μακρύ
Ήταν το πηγάδι βαθύ
Ήταν η ζωή μου μικρή
μέχρι που 'ρθες εσύ

Πάρε την καρδιά μου
κάντηνε τραγούδι
Πάρ’ τη μοναξιά μου
κάντηνε λουλούδι

Θα ’θελα να ’χα
Μια αγάπη μόνο
Να ’βλεπα ήλιο και ξαστεριά

Να ’χα μονάχα
Μόνο έναν πόνο
Και μια ημέρα όλο πουλιά

Θα ’θελα να ’χα
Μια αγάπη μόνο
Να ’βλεπα ήλιο και ξαστεριά

Να ’χα μονάχα
Μόνο έναν πόνο
Και μια ημέρα όλο πουλιά

Θα ’θελα να ’χα
Δύο αστέρια
Να μη τα βλέπω πια μακριά

Να ’χα δικά μου
Δυο άσπρα χέρια
Και έναν ήλιο στην παγωνιά

Θα ’θελα να ’χα
Μια αγάπη μόνο
Να ’βλεπα ήλιο και ξαστεριά

Να ’χα μονάχα
Μόνο έναν πόνο
Και μια ημέρα όλο πουλιά

Θα ’θελα να ’χα
Μια αγάπη μόνο

Λυσσομανάει ο αγέρας τα φύλλα πέφτουν
παντού συντρίμμια ρημώσαν τη γη
και τα πουλιά ακόμη δε στέκουν
στην ερημιά αυτή τη σκληρή

Πώς να ξεχάσει κανείς την αυγή
μέσα απ’ το χιόνι προβάλλει ένα χέρι
ένα γερμένο κεφάλι πιο κει
φιλούσε τη γη

Φριχτή θυμάμαι εκείνη τη νύχτα
οι σφαίρες πέφταν σαν να'ταν βροχή
δεν πέφτουν φύλλα κάτω απ’ τα δένδρα
πέφτουν αμέτρητα κορμιά καταγής

Του σπιτιού μου το στενό
είναι τόσο μακρινό
βλέπει λίγο ουρανό
του σπιτιού μου το στενό

Στην δική μας την γωνιά
και τραγούδια και φιλιά
και μια αγάπη παιδική
ήταν πάντοτε εκεί

Κυριακές στην γειτονιά
πάντα ρούχα γιορτινά
και μια θλίψη στην καρδιά
ήμασταν τόσο παιδιά

Τώρα σώμα και καρδιά
γέρασαν σε μια βραδιά
κι είναι τόσο σκοτεινό
του σπιτιού μου το στενό