Εφτά τραγούδια για τον φάρο

Μέσα στο πέλαγος π'αδιάκοπα παλεύω
για να'βρω κάπου ένα λιμάνι να σταθώ
το φως που ρίχνουν τα ματάκια σου γυρεύω
κι όπου μου δείχνουνε τυφλά ν'ακολουθώ.

Είσαι ο φάρος της ζωής μου ο φωτεινός,
ένα λιμάνι που φουρτούνα δεν το πιάνει.
Κι αν το καράβι μου το δέρνει ο ωκεανός,
εγώ πιστεύω πως θ'αράξω στο λιμάνι.

Κι αν οι φουρτούνες καταστρέψουν τ'άλμπουρά μου
κι αν τα μελτέμια με πετάξουν ναυαγό,
θα συμμαζέψω ένα ένα τα όνειρά μου
για να'ρθω εκεί που μου φωτίζεις κι ας πνιγώ.

Ίσως εκεί που μου φωτίζεις να φουντάρω
και να μην εύρω τη γαλήνη πουθενά,
μα θα'χω πάντοτε εσένανε για φάρο
μες στα πελάγη της ζωής τα σκοτεινά.

Τον φίλο μου το φάρο, τον πιο παλιό
απ’ όλους μου τους φίλους τον πιο καλό
μες στο βαθύ σκοτάδι παρακαλώ,
φέξε τον νυχτωμένο μου μυαλό.

Φώτισε τ’ όνειρό μου να θυμηθώ
τη ρότα μου να πάρω, να ξαναβρώ
να λάμψει σαν αλήθεια, άνοιξε το φως
συ που 'σαι τόσο μόνος κι είσαι σοφός.

Να λάμψει σαν αλήθεια, άνοιξε το φως
συ που 'σαι τόσο μόνος κι είσαι σοφός.

Ο φάρος σπάθιζε τα κύματα
με το ρουμπίνι και με το ζαφείρι
κι ένας αέρας μες στα κρίματα
σήκωνε την αλμύρα πανηγύρι.

Η νύχτα μια μποέμισσα χορεύτρια
σαν τη Σαλώμη βγήκε βόλτα στο λιμάνι.

Κι ένας πανσέληνος
απρόσεχτος θεός
της έκανε μια τρύπα
με το πούρο στο φουστάνι.

Ο φάρος σπάθιζε τα κύματα
με το ρουμπίνι και με το ζαφείρι
κι ένας απρόσεχτος παλιός θεός
άδειασε στην υγειά της το ποτήρι.

Δε βρίσκω λόγια να σου μιλήσω
δεν έχω δώρα να σου χαρίσω
μα αν στη ζωή σου ο ήλιος δύσει
και ψάχνεις κάποιον να σ’ οδηγήσει...

Φάρος θα γίνω μες το σκοτάδι,
να σ’ οδηγήσω να βρεις το λιμάνι.

Αν στο ταξίδι σπάσει η πυξίδα
κι αν τ’ άγριο κύμα σου στήσει παγίδα,
φάρος θα γίνει η δική μου αγάπη,
να σ’ οδηγήσει σ’ απάγκιο ν’ αράξεις...

Φάρος θα γίνω μες το σκοτάδι,
να σ’ οδηγήσω να βρεις το λιμάνι.

Ήρθα μες στο λιμάνι σου
στα ήρεμα νερά σου,
ήρθα να ρίξω άγκυρα
βαθιά στην αγκαλιά σου.

Στέκω στο σκαλοπάτι σου
αχ, φορτωμένος χρόνια
και σκέφτομαι όταν με δεις
αν θα ξανάρθει η φλόγα.

Μα δε με νοιάζει στη ψυχή
και στη καρδιά τι θα 'χεις,
αρκεί για μένα που ήσουνα
ο φάρος μιας Ιθάκης.

Φουρτούνες δεν φοβήθηκα
ούτε και συμπληγάδες,
τους Κύκλωπες αψήφησα
κι ας ήτανε χιλιάδες.

Θέλω την αγάπη σου για καύσιμο
Να δραπετεύω από τις άγουρες τις μέρες
Θέλω την αγάπη σου ορόσημο
Να τη φοράω τις μουντές Δευτέρες

Θέλω να με ρίχνεις μες στα κύματα
Όταν η καρδιά μου στεγνώνει από σκέψεις
Θέλω να μου λες πάντα πως μ’ αγαπάς
Και να μπορείς και να μ’ αντέξεις

Αγάπα με όσο μπορείς, να παίρνω δύναμη
Να σ’ αγαπώ κι εγώ να παίρνω θάρρος
Κι όταν σαλπάρω στ’ ανοιχτά, όταν τα βράχια είναι κοντά
Εσύ φως μου, εσύ φως μου να `σαι ο φάρος

Θέλω την αγάπη σου σαν θάλασσα
Που αγκαλιάζει καλοτάξιδα καράβια
Θέλω την αγάπη σου σαν άνεμος
Στου Αιγαίου τα φεγγάρια

Θέλω την αγάπη σου για καύσιμο
Να εκτοξευθώ ψυχή μου ως το άπειρο
Να σκίσω αιθέρες και στρατόσφαιρα
Να γίνω ήλιος και άστρο διάπυρο

Σε κάθε κύμα που χτυπάει
Νιώθει πως τρέμει όλη η γη
Στην άκρη στέκει, δεν κοιτάει
Χάμω αν το έδαφος κρατεί
Τις πλάκες γδέρνει ο αέρας
Ακούει φωνές τρομακτικές
Το τζάμι τρέμει στης φοβέρας
Τις παγωμένες τις βραδιές.

Μοναχός, σιωπηλός είναι ο φάρος ο σοφός
Φως και αρχή, αντοχή η δικιά του η ζωή
Δυνατός σαν θεός στου βοριά το έλεος
Του γκρεμού αδερφός, του Οδυσσέα οδηγός.

Τη Μοναξιά του δε φοβάται
Δεν λογαριάζει τη βροχή
Αρκεί να δώσει την ελπίδα
Στη βάρδια και στην προσμονή
Έτσι λοιπόν και κάθε βράδυ
Φώτα πορείας καρτερεί
Πλοίο φαντάζεται πως είναι
Και το λιμάνι θα φανεί.