Εφτά τραγούδια για τη νυχτερίδα

Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια
μπρος στ’ αρχοντικά σου σκαλοπάτια
τριγυρίζω σαν τη νυχτερίδα
λίγη για να βρω χαρά κι ελπίδα

Ξέρεις πως για σένα ξενυχτάω
σαν σε χάσω λίγο δε βαστάω
στο κρασί ζητώ τη συντροφιά σου
άλληνε δε βάζω εγώ μπροστά σου

Μη μου κάνεις κόλπα που τα ξέρω
και μη θες για σε να υποφέρω
έλα πια και δώσ’ μου λίγα χάδια
που μ’ αφήνεις μοναχό τα βράδια

Μια νυχτερίδα στη σκεπή
φυλάει το σπιτικό μου
ποιος άραγε θα σου το πει
να μάθεις τον καημό μου

Σου στέλνω χαιρετίσματα
κι ο άνεμος τα παίρνει
κι αν πέσουν και στα κύματα
πίσω ξανά τα φέρνει

Μετρώ τις μέρες που περνούν
κι αυτές που ήσουν κοντά μου
μα βλέπω ίδια πως πονούν
τα μάτια κι η καρδιά μου

Σου στέλνω χαιρετίσματα
κι ο άνεμος τα παίρνει
κι αν πέσουν και στα κύματα
πίσω ξανά τα φέρνει

Νυχτερίδες κι αράχνες, γλυκιά μου,
έχουν χτίσει φωλιά
μέσα στο έρημο κι άδειο μας σπίτι
όσο λείπεις μακριά.
Νυχτερίδες κι αράχνες, γλυκιά μου,
μου κρατούν συντροφιά.

Γύρισε, γλυκιά μου, στην αγκαλιά μου, στα βασανά μου,
μη μ’ απαρνηθείς.
Εσένα, στερνή μου αγάπη,
με πόνο ζητώ για να ’ρθεις.
Μια καρδιά που πονά
να γιατρέψεις ξανά
μην αργείς, μην αργείς.

Τη σκιά μου ρωτώ κάθε βράδυ
αν ποτέ θα σε δω
για να δώσεις χαρά στη ζωή μου,
στην καρδιά μου παλμό.
Μα πονάμε και κλαίμε μονάχοι
η σκιά μου κι εγώ.

Έφυγες και πήγες μακριά μου
πως θα τη γιατρέψω την καρδιά μου
πήρ’ ο άνεμος τα όνειρά μου,
μάτια μου γλυκά

Η νυχτερίδα, το πουλί
τις νύχτες δεν κοιμάται
ο νους μου πώς να κοιμηθεί
που πάντα σε θυμάται

Έφυγες και πήγες μακριά μου
πως θα τη γιατρέψω την καρδιά μου
πήρ’ ο άνεμος τα όνειρά μου,
μάτια μου γλυκά

Αργά στους δρόμους τριγυρνώ
με τα φτερά σπασμένα,
τα δάκρυα μες στη ζωή τα πήρα
μαζεμένα

Έφυγες και πήγες μακριά μου
πως θα τη γιατρέψω την καρδιά μου
πήρ’ ο άνεμος τα όνειρά μου,
μάτια μου γλυκά

Σαν νυχτερίδα τριγυρνώ
από σοκάκι σε στενό
με τσακισμένα τα φτερά
χωρίς ελπίδα.

Η πληγωμένη μου καρδιά
ζητάει μια παρηγοριά
μα σ’ αγαπώ
και να ξεχάσω είναι αργά.

Κι αν χάθηκε το βήμα σου
απόμεινε το θύμα σου
στο δρόμο π’ ορκιστήκαμε κι οι δυο.
σαν νυχτερίδα περπατώ.

Σαν νυχτερίδα τριγυρνώ
και σε θυμάμαι και πονώ
και περιμένω να σε δω
με αγωνία.

Δε θα σου παραπονεθώ
λόγο πικρό δε θα σου πω
έτσι κι αλλιώς
μακριά σου θα καταστραφώ.

Κι αν χάθηκε το βήμα σου
απόμεινε το θύμα σου
στο δρόμο π’ ορκιστήκαμε κι οι δυο
σαν νυχτερίδα περπατώ.

Σαν νυχτερίδα βγαίνεις και απλώνεις
καρτέρι στήνεις στης πόλης τους φανούς
με τ’ άσπρο στήθος σου γυμνό θολώνεις
τους νυχτόβιους περαστικούς
κι έχεις τον τρόπο στη ματιά να τους μελώνεις

Ποια προσδοκία με πάθος ατενίζεις
στις ψευδαισθήσεις κάθε παροχής
ο κόσμος άρρωστος καπνός που τον καπνίζεις
και έκτιση καθημερινής ποινής
να ξημερώνεις μοναχή να μουρμουρίζεις

Και τι να πεις σε δυο κουβέντες της στιγμής
δε θα 'μαι γω δε θα 'σαι συ
ψάχνεις να βρεις δυο κούφια λόγια να πιαστείς
κι ύστερα πάλι θα χαθείς

Ένα σημάδι βίας μαρτυράει
στη δεξιά μετώπη για το χτες
η νύχτα που 'φυγε στο διάολο να πάει
κι αναζητάς ξανά πλανόδιους εραστές
μα έχεις κουράγιο μια πληγή που σε πονάει

Και τι να πεις σε δυο κουβέντες της στιγμής
δε θα 'μαι γω δε θα 'σαι συ
ψάχνεις να βρεις δυο κούφια λόγια να πιαστείς
κι ύστερα πάλι θα χαθείς

Κλεισμένη νυχτερίδα
βαθιά μες στην καρδιά
χτυπάς μέσα στο αίμα
μου καις τα σωθικά.

Κλεισμένη νυχτερίδα
πονάς από παλιά
στα σύννεφα με βγάζεις
με σέρνεις στη βρωμιά.

Τη σάρκα θες να σκίσεις
να φύγεις μακριά
μάγισσα μες στο σώμα
δραπέτης στη θηλιά.

Κλεισμένη νυχτερίδα
πονάς από παλιά
στα σύννεφα με βγάζεις
με σέρνεις στη βρωμιά.