Πέντε τραγούδια του Κώστα Γιαννίδη (β)

Άσχημα που κάνουν όσες ντρέπονται
να δώσουνε φιλί
σήμερα που όλα επιτρέπονται
σε μια στιγμή τρελή.

Ούτε έχει καν ντροπή καμία,
ούτε θέλει διόλου οικονομία
ίχνη δεν αφήνει, πίνεται και σβήνει
κι όπως λεν πολλοί για το φιλί.

Το φιλί δεν είναι κρίμα
δεν είναι, δεν είναι
και φιλιά σαν θέλεις δίνε
χωρίς να φοβηθείς.
Το φιλί δεν είναι κρίμα
δεν είναι, δεν είναι
και φιλιά σαν θέλεις δίνε
στα χείλη που ποθείς.

Το φιλί δροσίζει και ζαλίζει
το φιλί αξίζει, το φιλί.
Χείλη διψασμένα κι ενωμένα
νιώθουν τη ζωή σαν πιο καλή.

Το φιλί δεν είναι κρίμα
δεν είναι, δεν είναι
και φιλιά σαν θέλεις δίνε
στα χείλη που ποθείς.

Αφού προτίμησε να με ξεχάσει
και δεν πεθύμησε χάδια παλιά
αφού αρνήθηκε να μ’ αγκαλιάσει
και δε θυμήθηκε τόσα φιλιά

Αφού δεν νοιάστηκε για με λιγάκι
κι ούτε στοχάστηκε πόσο πονώ
αφού με πότισε τόσο φαρμάκι
αφού δεν ρώτησε τι θα γεννώ

Αφήστε με να πιω
και φέρτε το πιοτό
το δυνατό να με μεθύσει

Αφήστε με να πιω
και μια ζωή χρυσή
μες το κρασί
ας αργοσβήσει

Κι από το φιλί πάντα πιο πολύ
μας μιλούν για αγάπη τα λουλούδια
αν σε αγαπούν τ’ άνθη θα σου πουν
τα βουβά του έρωτα τραγούδια

Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου
και πάλι φίλε μου απόψε
λουλούδια ο κήπος επλημμύρισε
έμπα και μύρισε και κόψε

Μα όμως πρόσεξε να μην πληγωθείς
κι από τ’ αγκάθια του να μην ματωθείς

Όλα σβήστα
κι άκουσε που σιγοπαίζουν τα βιολιά
τώρα σχίστα
τα μικρά τα σουβενίρ μου τα παλιά

Φίλησέ με μες το στόμα
άλλη μια στερνή φορά
κι άφησέ με να με δέρνει
η δική σου η συμφορά

Δεν υπάρχεις πια για μένα
πρέπει να σ'το πω
ξέχασε τα περασμένα
πια δεν σ' αγαπώ

Να μεθύσεις μη ζητήσεις
τούτη τη βραδιά
δεν υπάρχεις πια για μένα
άστατη καρδιά

Θα προσέξω
όπως πρώτα μες τη ψεύτικη ζωή
να μην μπλέξω
μήπως πάλι πληγωθώ κάποιο πρωί

Κι αν στο δρόμο που πηγαίνω
θα βρω άλλη αγκαλιά
δε θα γίνω σκλάβος πάλι
για δυο ψεύτικα φιλιά

Δεν υπάρχεις πια για μένα
πρέπει να σ'το πω
ξέχασε τα περασμένα
πια δεν σ' αγαπώ

Να μεθύσεις μη ζητήσεις
τούτη τη βραδιά
δεν υπάρχεις πια για μένα
άστατη καρδιά

Όταν σουρουπώνει στ'ανθισμένα
τα δρομάκια της Βαγδάτης
άλλο δεν ακούς παρά τ' αγόρια
να προφέρουν τ' όνομά της

Κι όλοι περιμένουν πέρα ως πέρα
να βγει να τους πει μια καλησπέρα
κι όπως κάθε βράδυ
όταν πέφτει το σκοτάδι
τον καημό τους με τραγούδια να της πουν

Χαλιμά, Χαλιμά είν' αλήθεια
ότι κρύβεις κι εσύ στην καρδιά
λίγη αγάπη για μας

Χαλιμά μήπως λες παραμύθια
παραμύθια παλιά σαν κι αυτά
της παλιάς Χαλιμάς

Τ' άκουσεν ο μαύρος καβαλάρης
κι από πείσμα και γινάτι
ήρθε και την έκλεψε ένα βράδυ
με το μαύρο του το άτι

Κι έπαψε η μορφή της η ουράνια
να προβάλλει πίσω απ' τα γεράνια
όμως κάθε βράδυ
όταν πέφτει το σκοτάδι
τα θλιμμένα παλικάρια τραγουδούν

Χαλιμά, Χαλιμά είν' αλήθεια
ότι κρύβεις κι εσύ στην καρδιά
λίγη αγάπη για μας

Χαλιμά μήπως λες παραμύθια
παραμύθια παλιά σαν κι αυτά
της παλιάς Χαλιμάς