Εννέα τραγούδια του Αυγούστου

Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με `πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε επάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει

Μες στο βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε επάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Αύγουστος είναι το τραγούδι του Νικόλα
και κάποια νύχτα στη ζωή που τα 'χεις όλα
μια αγκαλιά και φορητό ραδιοφωνάκι
να παίζει Μάλαμα, Περίδη και Λιδάκη

Αύγουστος είναι και του Ρίτσου η σονάτα
αλλά μπορεί κι ένα χωνάκι σοκολάτα
του σεληνόφωτος αυτή η πανδαισία
να ξεγελιέσαι πως υπάρχει αθανασία...

Αύγουστος είναι ο ρεμβασμός του Σκιαθίτη
κι οι αναμνήσεις απ’ το φως του Πανορμίτη
φλόγα κεριού σε ταπεινό προσκυνητάρι
με το σπαθί του Αρχαγγέλου στο θηκάρι.

Αύγουστος είναι και το δεύτερο φεγγάρι
προτού προλάβει ο Σεπτέμβρης να το πάρει
πέντε έξι στίχοι που αγαπάς και τους θυμάσαι
είσαι κι εσύ που ξαγρυπνάς κι όταν κοιμάσαι

Τριανταφυλλιά στην έρημο πάν’ σε κλαδιά πλεγμένα
η μικρομάνα του Χριστού άπλωσε τα πλυμένα

Τα ρόδα πήραν άρωμα, ανάκανθα άσπρα ρόδα
αγριοτριανταφυλλιά που σειότανε και ευωδά

Μέσα στ’ Αυγούστου τη νυχτιά ο ουρανός, τ’ αστέρια
δίχτυ πλεγμένο με το φως του ανέμου περιστέρια

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, τον ξέχασες
σ’ απόσταση αναπνοής και μ’ έχασες
κι αυτό το καλοκαίρι χαραμίστηκε
φθινόπωρο κι η αγάπη μας βυθίστηκε

Τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε
πιο νωρίς ήρθ’ ο Σεπτέμβρης και χαθήκαμε
πώς χωρίσαμε με τόση ευκολία
φθινόπωρο θα πει μελαγχολία

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, τον ξέχασες
τις θέσεις ποu κρατήσαμε τις πέταξες
δυο ξένα χέρια τώρα πια σε δέχονται
και τα αισθήματά μου επιστρέφονται

Τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε
πιο νωρίς ήρθ’ ο Σεπτέμβρης και χαθήκαμε
πως χωρίσαμε με τόση ευκολία
φθινόπωρο θα πει μελαγχολία

Τετάρτη βράδυ χάραμα
πνίγηκε το φεγγάρι
και τ'αποχαιρετήσαμε
με λύπη περισσή.

Ήταν ολόγιομο, χρυσό
τ'Αυγούστου το καμάρι
κι ήταν χρυσή κι η θάλασσα
χρυσό και το κρασί.

Πέμπτη πρωί χαραμάτα
κι ο ήλιος θ'ανατείλει
θάλασσα ανάμεσα και γη
στα μάτια να χυθεί.

Και το φεγγάρι πριν χαθεί
μήνυμα μου χε στείλει
πως θα το φέρει ο Αύγουστος
του χρόνου που θα ρθει.

Ήτανε που λες κατακαλόκαιρο
Κι ο δρόμος σ’ ένα διάφανο ουρανό
Μες στην αγκαλιά μου ό,τι ακριβότερο
Κι ο κόσμος ένα βότσαλο μικρό

Κι εσύ μου λες να ξεχαστώ
Τον Αύγουστο να σβήσω από τους μήνες
Μα κι αν τις μνήμες πολεμώ
Στον Αύγουστο με πάνε πάλι εκείνες

Έκαιγε η ανάσα του στο σώμα μου
Κι έφεγγα σαν ήλιος στο κενό
έφυγε και μπήκα στο χειμώνα μου
Και πάγωσα σαν άστρο μακρινό

Αύγουστος στην Αθήνα κι είν’ η καρδιά μου άδεια
κι εσύ γυρεύεις χάδια σ’ απόμερα νησιά.
Επέστρεψες στην φύση και μ’ έχεις παρατήσει
μα σαν γυρίσεις θα 'σαι υπάλληλος ξανά.

Κι αυτή που 'χεις γνωρίσει και κάνει τη μαινάδα
μόλις εδώ γυρίσει θα είναι απλώς ξανθιά
θα ψάχνεις τα φιλιά μου, όμως εγώ, πασά μου,
δεν κάνω διακοπές στον έρωτα ξανά.

Συνάντησα στο άστυ ωραίο μετανάστη
που ξέρει τη φυγή του με δάκρυ να μετρά.
Αύγουστος στην Αθήνα και την περνάμε φίνα
με παίρνει από το χέρι και πάμε στον Σχοινιά.

Τώρα που τα σύννεφα σκορπίσαν πια
Θέλεις να γυρίσω μα είμαι ήδη μακριά
Στο ταξίδι ρόδα που κυλά
Δε θέλω στα ίδια το μυαλό μου να κολλά
Κι αν για μας τελειώνει μια εποχή
δε λυπάμαι, κάτι καινούργιο θα 'ρθει.

Κι ούτε φοβάμαι αν μια αγάπη χαθεί
Γιατί η αγάπη υπάρχει μέσα στο καθετί
Μέσα στου χρόνου το άγνωστο
Μια νύχτα που Αύγουστο μυρίζει
Κι ούτε φοβάμαι αν μια αγάπη χαθεί
Γιατί η αγάπη υπάρχει μέσα στο καθετί
Μέσα στου χρόνου το άγνωστο
Μια νύχτα που Αύγουστο μυρίζει

Τώρα που τα σύννεφα σκορπίσαν πια
Βλέπω ως πέρα στον ορίζοντα μακριά
Κάτι στον αέρα μια αναλαμπή
Λέει πως η άνοιξη επιτέλους θα μπει
Κάτι που ίσως μοιάζει όνειρο άπιαστο
Εγώ από το άπιαστο μπορώ να πιαστώ.

Και δε φοβάμαι αν μια αγάπη χαθεί
Γιατί η αγάπη υπάρχει μέσα στο καθετί
Μέσα στου χρόνου το άγνωστο
Σαν νύχτα που Αύγουστο μυρίζει
Και δε φοβάμαι αν μια η αγάπη χαθεί
Γιατί η αγάπη υπάρχει μέσα στο καθετί
Μέσα στου χρόνου το άγνωστο
Σαν νύχτα που Αύγουστο μυρίζει
Κι η θάλασσα γυαλίζει
Σαν πόλη που φωτίζει στου δρόμου τη στροφή
Κι η αγάπη υπάρχει μέσα στο καθετί.

Παράξενο αυγουστιάτικο απογευματάκι
να μ’ έπαιρνες συγκάτοικο, αγκαλιά λιγάκι

Κοντά στον χτύπο της καρδιάς το κορμί να ιδρώσει
να λάμψει η αλήθεια μονομιάς και να δυναμώσει

Κάνε μου τη χάρη, του Αύγουστου φεγγάρι
μόνος πώς να ζήσω
μου `στησαν παγίδα, δώσ’ μου μιαν αχτίδα
για να ξαναρχίσω

Παράξενη αυγουστιάτικη, φεγγαρολουσμένη
βραδιά γλυκιά που απλώνεσαι, ξανακερδισμένη

Ψάξε στη νύχτα να τη βρεις, σε παρακαλάω
με μια σου αχτίδα να της πεις πως την αγαπάω