Δέκα τραγούδια του Φλεβάρη

Στην έκθεση των λουλουδιών, τ' αρχαία ανθεστήρια
ποια λέξη είπες κι έλυσες του κόσμου τα μυστήρια
Και του κυπαρισσιού η καρδιά στου έρωτα τους χτύπους
κι ο Τρύφωνας των αμπελιών ευχολογάει στους κήπους;

Πίσω από μάσκες έβλεπες, ποιος να κρυφτεί από σένα;
Μια μεθυσμένη αποκριά απ' το δικό σου βλεμμα
τα χιόνια εκείνη τη χρονιά τα δέντρα έξω στολίσαν
μα εσύ μια λέξη φώναξες κι οι αμυγδαλιές ανθίσαν;

Το μήνα της συγχώρεσης στο τέλος του χειμώνα
τα δυα σου μάτια σαν πυρσούς θα τα θυμάμαι αιώνια
Μες στη γιορτή των χωρισμών με γέλιο πικραμένο
ο παιδικός μου έρωτας σαν μέλι ναρκωμένο.

Ο Αύγουστος του έκλεψε μια μέρα
την ύψωσε πανάκι σε μπρατσέρα
μια άλλη χρόνους τέσσερεις χαμένη
σαν άσωτη επιστρέφει, μα δε μένει.

Φλεβάρης των φλεβών κουτσό ποτάμι
κυλάει σαν παράπονο στο τζάμι
Σαββάτο των ψυχών κρυφά δακρύζει
στα σπίτια των αρχόντων φτερουγίζει

R
Μάρωνος και Νικηφόρου και Ανθούσης τελεσφόρου
Χαραλάμπους και Βλασσίου, Κασσιανού και Θαλασσίου
Τρύφωνος και Παγκρατίου, ήλιος του μεσονυχτίου
φέγγει απότομα και λιώνει, της Υπαπαντής το χιόνι...

Η νύχτα Φαρισαίου και Τελώνου
αθώος ξένου αίματος και φόνου
ανάβει της αγάπης τα λυχνάρια
και τα παλιά διαβάζει συναξάρια

Τρύφωνος και Παγκρατίου, ήλιος του μεσονυχτίου
φέγγει απότομα και λιώνει, της Υπαπαντής το χιόνι...

Αφήστε το να κοιμηθεί
τι σας πειράζει το παιδί
αφήστε το να κοιμηθεί
στο έρημο σοκάκι
και ρίχτε του να ζεσταθεί
γιατ’είναι κρίμα το παιδί
και ρίχτε του να ζεσταθεί
και τούτο το σακάκι

Και συ Φλεβάρη μου
διώξε το χιόνι
κάν’ το για χάρη μου
να μην κρυώνει

Αφήστε το να ονειρευτεί
γιατί έχει πίκρα το παιδί
αφήστε το να κοιμηθεί
όσο διψάει η καρδιά του
πως τάχα έπιασε δουλειά
και στου σπιτιού του τη γωνιά
τον περιμένει μια αγκαλιά
να πάρει τα φιλιά του

Μανουέλ Ντουάρντε απ’ το Πράσινο Ακρωτήρι
ίσως ποτέ και να μη δω το πρόσωπό σου
ωστόσο αν κρίνω απ’ το αιμάτινο γραφτό σου
θα πρέπει να ’ναι γιομάτο από λιοπύρι

Ελμπέρτο Κόμπος Παναμέζε αδελφέ μου
ίσως ποτέ να μην ακούσω τη φωνή σου
ωστόσο ασίγαστη θε να ’ναι σαν τη γη σου
αν κρίνω απ’ τα μηνύματα του ανέμου

Ναϊμ Ασχάμπ από τις όχθες του Ιορδάνη
ίσως ποτέ και να μη σφίξουμε το χέρι
ωστόσο δίπλα μου αγρυπνάει το ίδιο αστέρι
που δίπλα σου αγρυπνάει κι αυτό μου φτάνει

Απόψε σμίξαν τις καρδιές μας σ’ έναν έστω
στιγμιαίο συντονισμό ίδιες ελπίδες
καθώς μας φώτιζαν το δρόμο οι σελίδες
απ’ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο

Του μικρού Φλεβάρη κάμαρα φτωχή
κι ο καημός να στάζει από το ταβάνι
σκέτο μοιρολόι μια γριά βροχή
και οι τέσσερις μας στο ντιβάνι.

Δεν είχαμε ψωμί μα είχαμε τραγούδι
εσόλιαζε ο πατέρας τον καιρό
και δίχως αφορμή γεννιόταν το λουλούδι
στις γλάστρες, στα περβάζια στο νερό.

Του μικρού Φλεβάρη κάτασπρη αυλή
κι η κληματαριά γεμάτη από χιόνι
μα στο γκρεμισμένο σπίτι του Παυλή
πέταγε το πρώτο χελιδόνι.

Θα σε σκορπίζω
παντού σαν χαρτοπόλεμο
θα σ’ αντικρίζω
όπου γυρίζω.

Δε σταματάω πουθενά
δεν κάνω αυτά που πρέπει
στο χέρι μου μια Αθηνά
ζωντάνεψε και βλέπει.

Βαρέθηκα τις συμβουλές
των φίλων τις παγίδες
κι αν με νικάς αγάπη μου
εγώ σου στήνω αψίδες.

Θα σε κρατήσω,
του ουρανού δεντρογαλιά
προτού σε λύσω
θα σε φιλήσω.

Κι αν μούδιασε η γλώσσα σου
μου μίλησαν τα μάτια
τώρα ετοιμάζω αμυγδαλιές
σε χίλια μονοπάτια.

Ήταν ο αέρας χωρίς φύλλα, ρυάκια, δέντρα,
τα χωριά διακρίνονταν μακριά,
κάτω απ’ τ’ ανοιχτόχρωμα βουνά,
κουρασμένος απ’ τα παιχνίδια πάνω στη χλόη,
κάθομαι τα πρωινά του Φλεβάρη
λουσμένος την ερημιά του πράσινου αέρα.

Ήταν ο αέρας χωρίς φύλλα, ρυάκια, δέντρα,
σύννεφα λευκά κι ο γκρίζος ουρανός,
κάπου στον ορίζοντα μακριά,
κουρασμένος απ’ τα παιχνίδια πάνω στη χλόη,
βρίσκομαι στην παγωνιά του Φλεβάρη
λουσμένος την ερημιά του διάφανου αέρα.

Επέστρεψα το καλοκαίρι στο μέσον της εξοχής,
τι μυστήριο από φύλλα και πόσα χρόνια περασμένα.

Τώρα ξανά Φλεβάρης, ρυάκια, δέντρα,
κάθομαι στη χλόη, τα χρόνια περάσαν για το τίποτε.

Πάντα η άνοιξη στερεί, δυο μέρες του Φλεβάρη,
κι ένα μονάχα χαίρεται, ολόγιομο φεγγάρι.

Σαν το Φλεβάρη καρτερώ, για μια στιγμή καλό μου,
μες στο σκοτάδι να φανείς, σαν τη πανσέληνό μου.

ο φλεβάρης κι αν φλεβίσει
κι από μάρτη καλοκαίρι
αν μου κράταγες το χέρι
θα χαμε τη γη γυρίσει

να χαράζεις όπου πάω
πάρε τούτο το μαχαίρι
ανερμήνευτο μου αστέρι
δυο φορές θα σ' αγαπάω

δε στο διάβασαν μικρή μου
της ζωής το παραμύθι
τώρα αφήνομαι στη λήθη
κράτα το κλειδί ακριβή μου

Κοιτάω τα σύννεφα παίρνουν το σχήμα σου
Πυροβολάς και μασάω το βλήμα σου
Είσαι μια κούκλα κι είμαι ένας άσχετος
Κοίτα όσο θες είμαι διάφανος/διάφανος

Δεν πίνω τίποτα μόνο οινόπνευμα
Πέτα το σπίρτο σου κάψε τ’ απόγευμα
Αιώνες καίγομαι κι είναι ο παράδεισος
Ένας αγώνας άνισος/άνισος

Ο Φεβρουάριος κι εσύ

Οι μαργαρίτες επαναστάτησαν
Απ’ τα μαλλιά σου τώρα κρεμάστηκαν
Μη τις φοβάσαι τράβα τις ρίζες τους
Κι αν με χτυπήσουν σκίσε τους/σκίσε τους
Το μαύρο ρούμι σπάει τα παράθυρα
Και τα φιλιά σου είναι τα λάφυρα
Απογειώνομαι μπλέκω στα σύρματα
Αφήνεις πίσω θύματα/θύματα
Ο Φεβρουάριος κι εσύ
Εννιά τα νούμερα του τηλεφώνου σου
Λείπει το Οχτώ και νιώθω τον πόνο σου
Δε με πειράζει που δεν κατάλαβες
Έφτασες πρώτη τα κατάφερες

Εδώ που είμαι θα μείνω πάντοτε
Θ’ αλλάξει η μόδα κάνε αναπάντητη
Σπρώξε την πόρτα τέταρτος όροφος
Σε περιμένω είμαι όμορφος/όμορφος