Οκτώ μελοποιημένα στιχουργήματα της Μαριανίνας Κριεζή (Καλό ταξίδι!)

Το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι
χορεύει τσιφτετέλι στο χορό των μπιζελιών
και τα κολοκυθάκια χτυπάνε παλαμάκια
πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν.

Μ’ ένα πράσινο καινούργιο παπιγιόν
προχωρώ για τον χορό των μπιζελιών
Ήρθ’ η ώρα πια κι εγώ, ήρθ’ η ώρα πια κι εγώ
να χορέψω με λαχτάρα, αγκαλιά με μια αγκινάρα
το πρώτο μου τανγκό.

Βλίτα και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι
χορεύουνε συρτάκι στο χορό των μπιζελιών
κι η μπάμια η μεγάλη χορεύει πεντοζάλη
πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν.

Μ’ ένα πράσινο καινούργιο παπιγιόν
προχωρώ για τον χορό των μπιζελιών
Ήρθ’ η ώρα πια κι εγώ, ήρθ’ η ώρα πια κι εγώ
να χορέψω με λαχτάρα, αγκαλιά με μια αγκινάρα
το πρώτο μου τανγκό.

Κάθε φορά που με φιλάς, γλυκό μου ταίρι,
ξαναθυμάμαι τη στιγμή την ντροπαλή
που μας συστήσανε, σου έδωσα το χέρι
και ανταλλάξαμε ένα απλό "Χαίρω πολύ!"

"Χαίρω πολύ!"  δυο λέξεις χιλιοειπωμένες
μα τη στιγμή εκείνη ό,τι και να λες
άγγελος πέρναγε, οι λέξεις οι φθαρμένες
φωταγωγήθηκαν και γίναν μαγικές.

Όσα μου είχε στερήσει η μοίρα
τώρα τα πήρα μια και καλή,
κοίτα τι κάνει ένα τυχαίο και αμοιβαίο
"Χαίρω πολύ!".

Κάθε φορά είναι καινούργια τα φιλιά σου
και σε γνωρίζω κάθε νύχτα απ' την αρχή
κι όταν ξυπνάω το πρωί στην αγκαλιά σου
σου ξαναλέω ένα απλό "Χαίρω πολύ!"

Χαίρω πολύ για την ωραία γνωριμία
σ' ευχαριστώ για κάθε χρόνο που περνά
δε μου τη δάνεισε κανείς την ευτυχία
και μου τη χάρισες εσύ παντοτινά.

Όσα μου είχε στερήσει η μοίρα
τώρα τα πήρα μια και καλή,
κοίτα τι κάνει ένα τυχαίο και αμοιβαίο
"Χαίρω πολύ!".

Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα’ σαι πάντα δικός μου
θα είμαστε πάντα μαζί

Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ’ ανάβει
σαν μεγάλο καράβι
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

Παπαδόπουλος:

Άνοιξε απόψε την καρδιά σου
να διαβάσω κάθε μυστικό
και από τα λίγα πράγματά σου
δώσε μου το πιο προσωπικό.

Δήμου:

Πάρ’ το κι ας κρατάω χαρακτήρα
κι ας μην το μοιράζομαι ποτέ
είναι στο τζαμάκι του νιπτήρα
μέσα στο ποτήρι το ριγέ.

Ρεφρέν:

Πάρε, πασά μου, την οδοντόβουρτσά μου
δώσ’ μου κι εσύ τη μοναξιά σου τη μισή
κι ας ορκιστούμε πως θα μοιραστούμε
θα μοιραστούμε την υπόλοιπή μας τη ζωή.

Παπαδόπουλος:

Είσαι απ’ αυτές που την καρδιά τους
εύκολα τη δίνουν δυστυχώς
μόνο που την οδοντόβουρτσά τους
δεν τήνε δανείζουν κανενός.

Δήμου:

Είσ’ ένα παιδί που του αξίζουν
των παραμυθιών οι θησαυροί
όμως τα ματάκια σου δακρύζουν
για μια οδοντόβουρτσα σκληρή.

Ρεφρέν:

Πάρε, πασά μου, την οδοντόβουρτσά μου
δώσ’ μου κι εσύ τη μοναξιά σου τη μισή
κι ας ορκιστούμε πως θα μοιραστούμε
θα μοιραστούμε την υπόλοιπή μας τη ζωή.

Όταν χώρισε η Φρίντα το Γιάννη
στα μπαράκια που έπιανε ντόκο
όποιος κι αν τη ρωτούσε τι κάνει
απαντούσε:batida de coco

Batida, batida, batida
batida de coco
εγώ την καρδιά μου δεν τη δανείζω με τόκο
κι όταν πίσω την παίρνω στο κακό της το χάλι
λέω πάντα χαλάλι και batida de coco

Τα σπασίματα δεν τα φοβάμαι
έχω μάθει να τα κλείνω με στόκο
και τα λόγια της Φρίντας θυμάμαι
όταν πίνω batida de coco

Batida, batida, batida
batida de coco
εγώ την καρδιά μου δεν τη δανείζω με τόκο
κι όταν πίσω την παίρνω στο κακό της το χάλι
λέω πάντα χαλάλι και batida de coco

Κι αν με άφησες φέτο batida
και μου τα `κανες σάλτσα de coco
όπως έλεγε πέρσι κι η Φρίντα
τι να γίνει, batida de coco

Batida, batida, batida de coco
εγώ την καρδιά μου δεν τη δανείζω με τόκο
κι όταν πίσω την παίρνω στο κακό της το χάλι
λέω πάντα χαλάλι και batida de coco...

Όλα είν’ ένα ψέμα πικρό
ψεύτρα ζωή σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ
σπίτια, έπιπλα, ρούχα, λεφτά
φεύγουν οι άνθρωποι, μένουν αυτά

Πόσα ακόμα φεγγάρια θα δω
ψεύτρα ζωή σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ
που με βάζεις στο φως, στη σκιά
πάνω στου έρωτα εγώ τη φωτιά

Ένα αυθαίρετο έχω
στη χώρα των τρελών
πεταλούδες εκτρέφω
με αίμα παλιών καημών

Κι όλες φεύγουν χωρίς γυρισμό
ψεύτρα ζωή σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ
που με βάζεις στον ήλιο, στη γη
πάνω στου έρωτα εγώ την πληγή

Το σταυρό μου ας κάνω που ζω
ψεύτρα ζωή σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ
μα σε καίω σαν να 'σαι χαρτί
για δυο ματάκια, για ένα κορμί

Δε μου φτάνεις για να τα χαρώ
ψεύτρα ζωή σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ
που με βάζεις στο φως, στη σκιά
πάνω στου έρωτα εγώ τη φωτιά

Όλα είν’ ένα ψέμα πικρό
ψεύτρα ζωή σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ
σπίτια, έπιπλα, ρούχα, λεφτά
φεύγουν οι άνθρωποι, μένουν αυτά

Κάποια μέρα θα φύγω κι εγώ
ψεύτρα ζωή σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ
που με βάζεις στον ήλιο, στη γη
πάνω στου έρωτα εγώ την πληγή

Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Κι εσύ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβίθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάσ’ το, ξαναβρές τo, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου

Ξελευθερώνω την ωραία πεταλούδα
από τη σφραγισμένη γυάλα της
Να σου δανείσει τα φτερά της τα βελούδα
και τα μεγάλα της

Κι αντί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη
αυτών που χάμω τα πετάξανε
Φτιάξε καρδιά μου
το δικό σου παραμύθι
αλλιώς τη βάψαμε

Φτιάχνω απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Μ’ αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Κι αντί να ψάχνω το κουκί και το ρεβίθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάχνω μαζί σας το δικό μας παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό μας παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάσ’ το, ξαναβρές το, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου

Κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα
ο ήλιος μόνο, ο ήλιος ο ζεστός
σε χρόνια παιδικά και ξεχασμένα
κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Το χάδι στο κορμί, το χάδι στην ψυχή
κάποτε νόμιζα πως είναι δεδομένα
και άνθρωποι αχάιδευτοι με ράγισαν και μένα
ο κόσμος είναι, αγάπη μου, σκληρός
κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Αν χάιδευαν κι οι άλλοι σαν εσένα
θα ήτανε παράδεισος η γη
και όλα τα παιδιά ευτυχισμένα
κι οι γέροι όλοι χαμογελαστοί.

Αν χάιδευαν κι οι άλλοι σαν εσένα
θα ήτανε μουσεία οι φυλακές
κι οι πόλεμοι στα εικονογραφημένα
εφιάλτες από άλλες εποχές.

Κανένας όμως, μάτια μου θλιμμένα
κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Το χάδι στο κορμί, το χάδι στην ψυχή
κάποτε νόμιζα πως είναι δεδομένα
και άνθρωποι αχάιδευτοι με ράγισαν και μένα
κανένας σε ολόκληρη τη γη
κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.