Δέκα τραγούδια για τον καφέ

Συχνά τα βράδια μοναχή με παρατάς
και μ'άλλες γκόμενες τα πίνεις και γλεντάς
και στο τσαρδάκι σου και στο τσαρδάκι σου
έρχεσαι μόνο για να πιεις το καφεδάκι σου.

Κλαίω, χτυπάω το κεφάλι το ξερό
μα στο φινάλε η τρελή σε συγχωρώ
και στο τσαρδάκι σου και στο τσαρδάκι σου
σε περιμένω για να πιεις το καφεδάκι σου.

Απ'τη λαχτάρα μου θα βγάλω τη χρυσή
κάλιο να λείπει η αγάπη σου κι εσύ
και στο τσαρδάκι σου και στο τσαρδάκι σου
μη σώσεις να'ρθεις για να πιεις το καφεδάκι σου.

Μήπως με πήρες για καφέ βαρύ γλυκό
για να με πίνεις κάθε μέρα στο φλιτζάνι,
μπορεί να είμαι στη ζωή μηδενικό
μα είμαι φτιαγμένη από δύσκολο χαρμάνι,
μπορεί να είμαι στη ζωή μηδενικό
μα είμαι φτιαγμένη από δύσκολο χαρμάνι.

Ξέρω, για μένα δε σου καίγεται καρφί,
πως με βαρέθηκες, ακόμα, υποθέτω,
πότε με θέλεις για καφέ σου ελαφρύ,
πότε βαρύ, πότε γλυκό και πότε σκέτο,
πότε με θέλεις για καφέ σου ελαφρύ,
πότε βαρύ, πότε γλυκό και πότε σκέτο.

Θέλεις τα κέφια σου να φτιάχνω μόνο εγώ
και μες στο χάος προσπαθείς να με γκρεμίσεις,
μες στο φλιτζάνι σου γυρεύεις να πνιγώ
σαν κατακάθι του καφέ για να μ’ αφήσεις,
μες στο φλιτζάνι σου γυρεύεις να πνιγώ
σαν κατακάθι του καφέ για να μ’ αφήσεις.

Αυτό το βράδυ μη μ’ αφήνεις μόνο
σ’ ένα ναρκοπέδιο γυρνώ,
αυτό το βράδυ που σε πίνω και στεγνώνω
ή θα σωθώ ή θα χαθώ.

Μείνε ακόμα λίγο
μέχρι που να ξεφύγω
και κράτησέ με αν θες
όσο κρατάει ένας καφές.
Μείνε ακόμα λίγο
μέχρι που να ξεφύγω
κι ύστερα πες μου "γεια"
και πως θα 'ρθείς ξανά.

Αυτό το βράδυ μη μ’ αφήνεις μόνο
το μυαλό μου πάει στο κακό,
αυτό το βράδυ παρηγόρα μου τον πόνο
ξεγέλασέ με, αγάπη, σαν μωρό.

Πικρός καφές και ύπνος δε με πιάνει
τα λαϊκά σού παίρνουν το μυαλό.
Βάστα καρδιά την άνοιξη που φτάνει
μη ζητάς για καρδιά να σκοτωθώ.

Πικρός καφές και μαύρο το φλιτζάνι
δεν είναι πια το σπίτι κιβωτός.
Στάζει καημό τις νύχτες το ταβάνι
και μου λες πως υπάρχει και Θεός.

Πικρός καφές κι ο κόσμος στο σεργιάνι
και η γυφτιά με Datsun εκδρομή.
Η Κυριακή σαν πέτρινο γεράνι
κι η καρδιά σαν Δευτέρα βροχερή.

Όσα τ’ ανακατέματα του τούρκικου καφέ
τόσα ξενύχτια έκανα κι εγώ για σένανε
Η αγάπη σου η άστατη, μια τώρα μια ποτέ
μια γλυκιά, μια πικρή, ζάχαρη και καφέ

Η αγάπη σου η άχαρη
μια καφέ, μια ζάχαρη

Όσα τα μάτια που έκανε ο τελευταίος μου καφές
τόσα κομμάτια μ’ έκανε εκείνο το "εσύ φταις"
Κι εκείνα τα μαντέματα που μου παν στον καφέ
ήτανε όλα ψέματα τα λόγια του ντελβέ

Αγαπώ τον καφέ με το γάλα
τα μικρά τα ψαράκια στη γυάλα,
τα παιδιά που κλωτσάνε μια μπάλα
κι άλλα τέτοια απλά μα μεγάλα,
αγαπώ τον καφέ με το γάλα

Αγαπώ τα μπαλκόνια με θέα
τα τραπέζια σε μοβ προκυμαία,
τους φαντάρους που πίνουν παρέα
κι άλλα ασήμαντα τέτοια σπουδαία,
αγαπώ τα μπαλκόνια με θέα.

Αγαπώ τις κρυφές συναντήσεις
το ..σε θέλω πολύ μην αργήσεις,
το ..μην πίνεις πολύ θα μεθύσεις
κι άλλα τέτοια που αξίζει να ζήσεις,
αγαπώ τις κρυφές συναντήσεις.

Αγαπώ τα τυφλά κουταβάκια
της αυγής τα θαμπά τ’ αστεράκια,
τα παράνομα τα ζευγαράκια
κι άλλα τέτοια απλά πραγματάκια,
αγαπώ όλα αυτά, κι όλα τ’ άλλα.

Κάθε πρωινό που ξαναγυρνώ
απ’ τα όνειρα
στα λασπόνερα
ένα μπρίκι τρίζει
κι ό,τι μας χωρίζει
πάνω στη στροφή
γίνετ’ επαφή
όσα σχέδια κάνω
όλα τ’ αναβάλλω
πίσω μου σωρός
χάνετ’ ο καιρός

Και στον καναπέ
πίνοντας καφέ
άστρο πρωινό σου τηλεφωνώ
ανθισμένοι κήποι στο νερό
Τ’ απογευματάκι θα σε δω

Κάτι μας ενώνει
που όλα τα σαρώνει
ίσως να 'ναι εφέ
από τον καφέ

Δεν έμαθα, μα νιώθω πως σε ξέρω
Κι ας μην κατάφερα στη σκέψη σου να μπω
Προσπάθησα κοντά μου να σε φέρω
Μα δεν περίμενες ,δεν είχες τον καιρό

Ήτανε μόνο ένας καφές για δύο
Ένα χαμόγελο και χάδι δανεικό
ύστερα βιάστηκες να πεις, αντίο
το 'θελε η μοίρα να 'σαι εκεί και να 'μαι εδώ

Δεν είσαι εδώ μα νιώθω πως σε βλέπω
Κι ας μη θυμάσαι ένα φλερτάκι βιαστικό
Για 'μένα μια ζωή να περιμένω
Για σένα μόνο ένα παιχνίδι ερωτικό

Ήτανε μόνο ένας καφές για δύο
Ένα χαμόγελο και χάδι δανεικό
ύστερα βιάστηκες να πεις, αντίο
το 'θελε η μοίρα να 'σαι εκεί και να 'μαι εδώ

Ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω
ότι θα χωρίσουμε ξανά
είμαι ένα καράβι αραγμένο
μέσα στη δική σου αγκαλιά

Και σ’ αγαπώ και μ’αγαπάς
τί άλλο θέλω πες μου
είσαι συνήθεια δυνατή
σαν πρωινός καφές μου

Έπαθα πολλά ώσπου να μάθω
τι αξίζεις μάτια μου εσύ
άδικο να ζούμε τόσο λίγο
δίπλα σου δε φτάνει μια ζωή

Και σ’ αγαπώ και μ’αγαπάς
τι άλλο θέλω πες μου
είσαι συνήθεια δυνατή
σαν πρωινός καφές μου

Μια γουλιά καφές
στο τηλέφωνο επαφές
κοίταγα αναπάντητες
κι έστελνα το νου
λίγο πέρα απ’ το μενού
σ’ άλλες ώρες άντυτες
Άλλαζε το φως
να πληρώσω, ναι, σαφώς
ήταν πάντα η τάση μου
κι ύστερα στο μετρό
με το βλέμμα να μετρώ
πόσο απέχει η στάση μου

Ποιον έρωτά μου τώρα
στον κόσμο αυτό ζητώ
Ποια μαγική αιώρα
τον άλλο μου εαυτό
να δεχτώ μου δίνει φόρα

Αν μ’ ακούει η καρδιά
του σπιτιού μας τα κλειδιά
τα 'χω μες την τσέπη μου
Γύρνα με όπου θες
και συγχωράμε που ως χθες
άντεχες τα πρέπει μου

Χίλια δυο γυαλιά
με την πόλη αγκαλιά
πάμε, δοκιμάζουμε
κι όταν θα φανείς
θα ενωθούμε διαφανείς
σαν γυμνά που μοιάζουμε

Ποιον έρωτά μου τώρα
στον κόσμο αυτό ζητώ
Ποια μαγική αιώρα
τον άλλο μου εαυτό
να δεχτώ μου δίνει φόρα

Μια γουλιά καφές
στο τηλέφωνο επαφές
κοίταγα αναπάντητες