Πέντε τραγούδια σε μουσική του Γιώργου Νταλάρα

Στο ίδιο έργο θεατές χαμένης νύχτας εραστές
με μια κιθάρα στης Αθήνας τον εξώστη
από το σήμερα στο χτες της απουσίας φοιτητές
με έναν ήχο στην ψυχή ναυαγοσώστη

Ό,τι ακούω να ακούς μέσα σε κόσμους μυστικούς
θ’ ανακαλύψεις μια πατρίδα ξεχασμένη
παραδομένη στους καιρούς και σε πελάτες πονηρούς
σε συμπληγάδες μια ζωή παγιδευμένη

Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας

Σενάριο χωρίς πλοκή της ιστορίας εμπλοκή
αυτά τα χρόνια που χρεώθηκες να ζήσεις
με ποια τραγούδια να σωθείς με ποιους δικούς σου να βρεθείς
και ποιαν αλήθεια τώρα πια να μαρτυρήσεις

Θα βρούμε αλλιώτικους ρυθμούς στου τραγουδιού μας τους γκρεμούς
θα περπατήσουμε κι απόψε ακροβάτες
μέσα από λόγια και λυγμούς της εποχής μας τους χρησμούς
θα ξεχωρίσουμε απ’ τις οφθαλμαπάτες

Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας

Στο ίδιο πάντα σκηνικό και στης ψυχής τον πανικό
απόψε πνίγομαι χρειάζομαι αέρα
θέλω ν’ αρχίσω από δω αλλιώς τα πράγματα να δω
να πω στον κόσμο μια δική μου καλησπέρα

Πώς γράφουν οι παλιοί τραγούδια
πώς ρίχναν δίχτυ στ’ αγγελούδια
στης φωταψίας τους το πάρκο
απ’ το Βυζάντιο στο Μάρκο

Το τρύπιο μου βρακί φοράω
και πίσω τους ακολουθάω
απ’ το πρωί στο μεσημέρι
στα τέλια έστηνα καρτέρι

Κοιτάζω πίσω αν πιάνει τόπο
δεν ξέρω αν έχω βρει τον τρόπο
ένα όμως ξέρω και σ’ το λέω
για τα τραγούδια κι εγώ φταίω

Το λόγο μου είχα μετρημένο
και το παλτό μου κουμπωμένο
τις νότες μου έκανα θυσία
σε μια πανάρχαιη θρησκεία

Με στραβοκοίταζε η πιάτσα
κι απ’ όλους άρεσα στο Μάτσα
είναι μια ανίερη συμμαχία
να μπεις μες στη δισκογραφία

Κοιτάζω πίσω αν πιάνει τόπο
δεν ξέρω αν έχω βρει τον τρόπο
ένα όμως ξέρω και σ’ το λέω
για τα τραγούδια κι εγώ φταίω

Με δίχως χρέη κι οφειλέτες
γίνανε φίλοι μου οι συνθέτες
μπλέχτηκα στο δικό μου λούκι
παίζω άμα λάχει και μπουζούκι

Στις μετοχές μου που ανεβαίνουν
και για τα λάθη που πληθαίνουν
τα ίχνη εκεί στο παρελθόν μου
κάνω μια σούμα στο μισθό μου

Κοιτάζω πίσω αν πιάνει τόπο
δεν ξέρω αν έχω βρει τον τρόπο
ένα όμως ξέρω και σ’ το λέω
για τα τραγούδια κι εγώ φταίω

Έχει ο καιρός τις μαύρες του
κι εγώ που βρίσκομαι δεν ξέρω
σε παραλίες που χωράνε τους ορίζοντες
ή σε απλές κουβέντες που τρελαίνουν

Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν
λίγο έξω απ’ το σταθμό
θα θυμάμαι που μου είπες:
Γεια σου μάγκα σ’ αγαπώ!

Όσο κι αν θέλω μα κρύβομαι
είναι σκληρό για μένα να τ’ αντέξω
πόσο μου λείπει αυτό που το χρειάζομαι
να παίρνω να σκορπάω και να σωπαίνω

Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν
λίγο έξω απ’ το σταθμό
θα θυμάμαι που μου είπες:
Γεια σου μάγκα σ’ αγαπώ!

Τα τραγούδια που 'χω γράψει τα φοβάμαι
μήπως βγούνε κάποια μέρα αληθινά,
μήπως έρθουν μια στιγμή που περπατάμε
και το σώμα ξεσκεπάσουν, που πεινά.

Τα τραγούδια που 'χω γράψει τα φοβάμαι,
μήπως φαίνεσαι εκεί μέσα κι εκτεθείς,
μήπως ξέφυγε μια λέξη όπως μιλάμε
και αλλιώς την ερμηνεύσει ο καθείς,
τα τραγούδια που 'χω γράψει τα φοβάμαι,
μήπως φαίνεσαι εκεί μέσα κι εκτεθείς.

Η αγάπη είναι στιλέτο, μην το παίζεις,
μ’ ένα τίποτα μπορεί να καρφωθείς,
κι ένα άγγιγμα δεν το μεταμφιέζεις
σαν την πράξη που δεν έχει εξοφληθεί.

Τα τραγούδια που 'χω γράψει τα φοβάμαι,
μήπως φαίνεσαι εκεί μέσα κι εκτεθείς,
μήπως ξέφυγε μια λέξη όπως μιλάμε
και αλλιώς την ερμηνεύσει ο καθείς,
τα τραγούδια που 'χω γράψει τα φοβάμαι,
μήπως φαίνεσαι εκεί μέσα κι εκτεθείς.

Κεράσματα τα λόγια που μου λες
που φτάνουν στην καρδιά σαν προσευχές
στο κάλεσμά σου σέρνω το χορό
σαν καραβάκι πρίμα στον καιρό
τραγούδι μου κοντά σου θα βρεθώ
στο πέταγμά σου για να λυτρωθώ

Φτερωτό μου τραγουδάκι ποιος σε κυβερνά
ποια νεράιδα σ’ έχει μάθει να γλεντάς τον πόνο
κι όταν το παράπονό μου στην ψυχή ξυπνά
να 'ξερες στο άκουσμά σου τι καημούς γλιτώνω

Σεργιάνισέ με απόψε να χαρείς
στο πείσμα μιας αγιάτρευτης πληγής
που μ’ άφησε μια αγάπη μου παλιά
σαν να `τανε χορού παραγγελιά
τραγούδι μου κοντά σου θα βρεθώ
στο πέταγμά σου για να λυτρωθώ

Φτερωτό μου τραγουδάκι ποιος σε κυβερνά
ποια νεράιδα σ’ έχει μάθει να γλεντάς τον πόνο
κι όταν το παράπονό μου στην ψυχή ξυπνά
να `ξερες στο άκουσμά σου τι καημούς γλιτώνω