Δέκα τραγούδια για ταχυδρόμους

Ο ταχυδρόμος πέθανε...
...ήταν παιδί στα δεκαεφτά
που τώρα έχει πετάξει

Ποιος θα σου φέρει αγάπη μου
το γράμμα που 'χα τάξει;

Και σαν πουλί που πέταξε
η πικραμένη του ζωή,
πέταξε πάει και του `φυγε
η δροσερή πνοή

Ποιος θα σου δώσει αγάπη μου
το τελευταίο φιλί μου;

Ο ταχυδρόμος πέθανε στα δεκαεφτά του χρόνια
κι ήταν αυτός η αγάπη μου,
η κουρασμένη του σκιά τώρα πετά στα κλώνια,
φέρνει δροσιά στ’ αηδόνια

Ποιος θα σου δείξει αγάπη μου
πού 'ναι του ονείρου ο δρόμος
αφού πεθάναμε μαζί εγώ κι ο ταχυδρόμος;

Κάθε πρωί όπου ξυπνώ
τρέχω στην πόρτα και κοιτώ
Τρίτη, Κυριακή, Δευτέρα
κι άλλη μια χαμένη μέρα
πάνε κι έρχονται όλη μέρα
τα βαπόρια και τα τραίνα

Ταχυδρόμε ανάθεμά σε
μόνο εμένα δε θυμάσαι
πιάνει ο κόσμος περιστέρια
κι εγώ μένω μ’ άδεια χέρια

Ίσως να 'ναι και σταλμένο
σ’ άνθρωπο του φεγγαριού
ή και παραπεταμένο
σε μιαν άκρη τ’ ουρανού

Γράμμα τέτοιο δεν λαβαίνεις
άδικα μη περιμένεις
δεν σου το 'χουνε γραμμένο
κι αν σου το 'χουν πάει αλλού
Άλλος μένει εκεί που μένεις
και το δίνουν αυτουνού

Ένας ταχυδρόμος, μόνη πια χαρά μου,
ένας ταχυδρόμος, ελπίδα μου στερνή,
θα 'ρθει να μου φέρει φως μες στα όνειρά μου,
από κάποια χώρα τόσο μακρινή.

Είν’ η καλή μου πια μακριά, θάλασσες πέρασε,
θάλασσες που 'σβησαν το χθες απ’ τη ζωή της,
κι όμως, αυτό το χθες, εμένα που με γέρασε,
δεν το ξεχνώ και ας μην είμαι πια μαζί της.

Ένας ταχυδρόμος, μόνη πια χαρά μου,
ένας ταχυδρόμος, ελπίδα μου στερνή,
πέρασε και πάει κι έφυγε μακριά μου
κι έμεινα κι απόψε με την προσμονή.

Μικρό παιδί ο καημός
στα χέρια μου μεγαλώνει
Αφού το ξέρω δε φταις
μη μου ζητάς συγγνώμη

Δε φταις εσύ αγάπη μου
που χάθηκε η χαρά
Ο ταχυδρόμος φταίει
που δεν είχε φτερά

Μικρό παιδί ο καημός
και τα μαλλιά του χαϊδεύω
Εγώ σε ξέρω, μην κλαις
ό, τι μου λες το πιστεύω

Ο ταχυδρόμος είναι φίλος και με ξέρει
κι όταν το γράμμα σου μου φέρνει υποφέρει
γιατί μου στέλνεις το φαρμάκι συστημένο
κι ένα μαχαίρι μες στο φάκελο κλεισμένο.

Ο ταχυδρόμος δε φοβάται την αλήθεια,
μοιράζει πίκρες και καημούς από συνήθεια.
Αυτός διαβάζει κι ένα γράμμα σφραγισμένο
και μου το ξέκοψε να μη σε περιμένω.

Ο ταχυδρόμος με κουβέντιασε κι απόψε,
κοίτα, μου λέει, την κλωστή τη σάπια κόψε.
Κι εγώ το νιώθω κατά βάθος τι έχει γίνει:
παίρνει σφουγγάρι η καρδιά σου και με σβήνει.

Ποιος ταχυδρόμος να 'ρθει να σου φέρει
Καυτές σταλαγματιές και λόγια αγρύπνιας;
Αχ να μπορούσα
Να γίνω περιστέρι,
Απ’ του γκρεμού την άκρη πετώντας να σωθώ

Τέτοια αγάπη,
Ποιο μέτρο τη μετράει
Ποια δάκρυα την πνίγουνε
Ποια μνήμη την ξεχνάει

Έρωτα άγιε
Ισόβια δεσμά
Για την καρδιά μου όρισες;
Κι αθώωση καμιά!

Απόψε φεύγει απ’ την Αθήνα
το κορίτσι που αγαπώ

Φεύγει από
φεύγει από την Αθήνα
την πο την αγ Αθήνα τι να πω
φεύγει από
την από φεύγει το κορίτσι που αγαπώ

Φεύγει από
φεύγει από την αθάνατη
από την αγ Αθήνα τι να πω
φεύγει από την από, φεύγει το κορίτσι που αγαπώ

Μα εσύ από κεί ψηλά γνωρίζεις τόσα χρόνια τώρα το κολπάκι μου
και δεν ανησυχείς που `ναι μονάχα από χαρτί το φεγγαράκι μου
και δεν ανησυχείς που `ναι μονάχα από χαρτί το φεγγαράκι μου
στείλ’ της λοιπόν με τον αέρα της ψυχής αυτό το τραγουδάκι μου
Μάνο Χατζιδάκι μου
Μάνο Χατζιδάκι μου...

Κάποιος μ’ έστειλε εδώ κάτω,
κάποιος μου είπε να σε βρω,
να βουλιάξουμε ως τον πάτο
για να βρούμε ουράνο.

Κάποιος μου είπε να σου πω
χίλια χρόνια περιμένω,
το μισό μου μυστικό
είναι μέσα σου κρυμμένο.

Κάποιος μ’ έστειλε εδώ
να μου μάθεις το σκοπό.
Κάποιος μ’ έστειλε εδώ
να σε σώσω, να σωθώ.

Είν’ οι θάλασσες μεγάλες
και το πλοίο μου μικρό.
Κάποια μέρα σαν τις άλλες
θα μ’ ακούσεις να χτυπώ.

Ξέρω κάποιος σου `χει πει
μην ανοίγεις σε κανένα.
Ξέρω πόνεσες πολύ
και φοβάσαι σαν κι εμένα.

Κάποιος μ’ έστειλε εδώ
να μου μάθεις το σκοπό.
Κάποιος μ’ έστειλε εδώ
να σε σώσω, να σωθώ.

Κάποιος μ’ έστειλε εδώ
μ’ ένα γράμμα σφραγισμένο,
ταχυδρόμο και φρουρό
στην αγάπη ορκισμένο.

Αργά αργά το βράδυ
με υπομονή πάντα περιμένω
το νυχτερινό ταχυδρόμο νάρθει
με το φωτεινό του ποδήλατο στο δρόμο
για να μου φέρει επιστολή ερωτική
απ'την αγάπη μου που έχει εξοριστεί
και με γεμίζει με καινούριο τρόμο
που κυλάει κάθε νύχτα απ'το βουνό
για να με συναντήσει στον έρημο σταθμό.

Να 'χα έναν ταχυδρόµο
να τον είχα βοηθό
να µαθαίνω απ’ το πουλί μου
πώς περνάει μοναχό.

(Μα και ποίος ταχυδρόµος
θα µπορέσει να διαβεί
τέτοια όρη τέτοια δάση
τέτοια θάλασσα φριχτή).

Να κι έρχεται ένα πουλάκι
µ’ ανοιγµένα τα φτερά
και του λέω ωραίο τρυγονάκι
πώς περνάς στην ξενιτιά;

Και του δένω γραµµατάκι
στο λαιµό µε µπλε κλωστή
και του λέω ωραίο τρυγονάκι
πρόσεξε να µη χαθεί.

Κι όπου βρεις δυο κυπαρίσσια
και στη µέση µια µυρτιά
εκεί µέσα ωραίο τρυγονάκι
να τινάξεις τα φτερά.

(Εκεί κάθεται µια νέα
αγγελοζωγραφιστή
δώσε της το γραµµατάκι
πες της να 'ναι πιστή).