Έξι τραγούδια του Τώνη Μαρούδα

Κάποιας όμορφης κοπέλας
το αγόρι το ξανθό
ένα βράδυ η φουρτούνα
της το πήρε στο βυθό

Και η βάρκα γύρισε μόνη
δίχως μέσα τον ψαρά
αδειανή δίχως τιμόνι
από τα βαθειά νερά

Με σβησμένο πυροφάνι
κάποια νύχτα σκοτεινή
μπήκε μέσα στο λιμάνι
η βαρκούλα η ορφανή

Κι οι ελπίδες πνίγηκαν όλες
μέσα στα βαθειά νερά
και η βάρκα γύρισε μόνη
δίχως μέσα τον ψαρά

Από τότε κάθε βράδυ
στο μουράγιο το μικρό
η κοπέλα τραγουδάει
με παράπονο πικρό

Και η βάρκα γύρισε μόνη...

Πέρασα χθες απ’ τα γνωστά μας τα δρομάκια
εκεί που κάποτε διαβαίναμε μαζί
μα δεν ακούω να καλαηδούνε τα πουλάκια
όλα μαράθηκαν πια τίποτα δε ζει

Σα να θρηνούν αγαπημένη το χαμό σου
τα φύλλα πέφτουν μαραμένα απ’ τα κλαδιά
κι όλα προσμένουνε ξανά τον ερχομό σου
για να σκορπίσεις σαν και πρώτα ευωδιά

Χιλιάδες όνειρα γιατί πήγαν χαμένα
τα τόσα όνειρα και τα τόσα φίλια
έτσι είναι στη ζωή τα σκληρά πεπρωμένα
να μένουν όνειρα όρκοι, χάδια, φιλιά

Γνωστοί και φίλοι μου που ξέρουν τον καημό μου
μες στο κρασί μου λεν να βρω τη λησμονιά
αλλά του κάκου εγώ περνάω τον καιρό μου
και για τη τόση που με δέρνει απονιά

Έτσι είναι πάντα στη ζωή έτσι συμβαίνει
η ιστορία που γίνεται συχνά
κάθε ωραίο που γεννιέται να πεθαίνει
να μένεις έρημος και μόνος στα στερνά

Χιλιάδες όνειρα γιατί πήγαν χαμένα
τα τόσα όνειρα και τα τόσα φίλια
έτσι είναι στη ζωή τα σκληρά πεπρωμένα
να μένουν όνειρα όρκοι, χάδια, φιλιά

Όσο κι αν θέλω δεν μπορώ
Να φύγω μακριά σου
Και κάθε μέρα πιο πολύ
Ποθώ το κάθε σου φιλί
Λατρεύω την ψευτιά σου

Στον δρόμο τον χαμένο μου
Είσαι το πεπρωμένο μου

Να σε μισήσω προσπαθώ
Μα δεν το κατορθώνω
Κι όσο βαριέσαι σ’ αγαπώ
Και ζω στον κόσμο τον κακό
Να σε λατρεύω μόνο

Όλο με καις σαν τη φωτιά
Φαρμάκια με ποτίζεις
Μα δε σε βγάζω απ’ την καρδιά
Τα όνειρά μου τα φτωχά
Με πείσμα κι αν γκρεμίζεις

Το τζάμι, χθες, μου χτύπησε
ένα μικρό σπουργίτι
και τη χαρά μου έφερε
στο φτωχικό μου σπίτι,
και τη χαρά μου έφερε
στο φτωχικό μου σπίτι.

Του άνοιξα και το `βαλα
να ζεσταθεί λιγάκι
και χίλια δυο ευχαριστώ
μου 'πε το σπουργιτάκι,
και χίλια δυο ευχαριστώ
μου 'πε το σπουργιτάκι.

Κι εσύ που ήρθες κάποτε,
σαν το μικρό σπουργίτι,
κι αγάπη βρήκες και στοργή
στο φτωχικό μου σπίτι,
κι αγάπη βρήκες και στοργή
στο φτωχικό μου σπίτι.

Δεν είπες ούτε ευχαριστώ
στην τόση καλοσύνη,
ενός σπουργίτη την ψυχή
δεν είχες, τι να γίνει,
ενός σπουργίτη την ψυχή
δεν είχες, τι να γίνει.

Λένε πως άλλαξε η ζωή και έθιμα και ήθη
και της αγάπης πως δεν ζει τ' ωραίο παραμύθι
μα τα τραγούδια που ακούς για την αγάπη λένε
κι άνθρωπους βλέπεις σοβαρούς στα καπηλειά να κλαίνε

Ποιος τόπε πως δεν αγαπούν στα χρόνια τα δικά μας
μπορεί ν' αλλάξαν οι καιροί
μπορεί ν' αλλάξανε μπορεί
δεν άλλαξε όμως η καρδιά μας
Πάντα δυο μάτια φωτεινά θα παίρνουν το μυαλό μας
θα μας ανοίγουνε πληγή
και θα φωτίζουνε τη γη
μέχρι το θάνατό μας

Πάντα ο έρωτας θα ζει, θαν' της καρδιάς σατράπης
και θα μας φέρνει δάκρυα ο πόνος της αγάπης
μ' αν έχει αλλάξει η ζωή καθένας μας το ξέρει
ένας Μιμίκος πάντοτε θα κλαίει για κάποια Μαίρη

Ποιος τόπε πως δεν αγαπούν ...

Το χέρι δώσ’ μου, δώσ’ μου την καρδιά σου
και πάμε, αν θέλεις, ως τον ουρανό.
Τραγούδι του Σεπτέμβρη είν’ η ματιά σου,
αυτά τα μάτια πόσο τ’ αγαπώ.

Κι αν σκόρπισαν τα φύλλα με τ’ αγέρι,
τον δρόμο κι αν τον σκέπασ’ η βροχή,
για μας είν’ ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι,
η αγάπη σου φωτίζει όλη τη γη.

Στα χέρια μου έλα τώρα και κοιμήσου
κι εγώ τις νύχτες θα σου τραγουδώ.
Κι αν κάποτε χωρίσουμε θυμήσου:
Σεπτέμβρη σου `χα πει πως σ’ αγαπώ.