Έξι τραγούδια του Κώστα Χατζή για τον ήλιο

Περάσαμε μαζί τον ήλιο
στην απέναντι μεριά.
Κι ήτανε η πίκρα μας μεγάλη
που είδαμε τον κόσμο να πονάει
μες στην τόση ομορφιά.

Είδαμε ωραία ακρογιάλια,
είδαμε ωραία τα ποτάμια,
είδαμε πολέμους, παλικάρια
και να χύνεται το αίμα τους στη γη.

Κι ήτανε η πίκρα μας μεγάλη
που είδαμε τον κόσμο να πονάει
μες σ’ αυτή την τόση ομορφιά.

Χόρεψα χθες το δειλινό
μπροστά στον ήλιο το σβηστό,
κι έδειχνα έτσι πως πενθώ
που έχασα τον αδερφό.

Σαν ήλιος ήσουν κι έσβησες,
μες στην καρδιά μου έμεινες,
εχθές αυτόνε το χορό
το 'πα σφαγμένο δειλινό.

Σαν γείρει ο ήλιος και έρθει το βράδυ
το τραίνο θα φύγει μ’ εσένα μαζί,
το νιώθω να σβήνω στο πρώτο μου βράδυ,
το νιώθω να σβήνω στο πρώτο πρωί.

Το σπίτι για μένα θα είναι ρημάδι
κι ο κόσμος θα έχει για μένα χαθεί,
το νιώθω να σβήνω στο πρώτο μου βράδυ,
το νιώθω να σβήνω στο πρώτο το πρωί.

Κατάρα στη φτώχεια που φεύγεις μακριά μου,
το τραίνο σφυρίζει, μου φεύγει η ζωή,
το νιώθω να σβήνω στο πρώτο μου βράδυ,
το νιώθω να σβήνω στο πρώτο το πρωί.

Χάραξε ο ήλιος την αυγή
στη μικρή τη γειτονιά.
Μάκρυνε το ταξίδι της ημέρας
και παντού μια ερημιά.

Πικρό το στόμα μου
χωρίς τραγούδι,
μικρός ο κήπος
χωρίς λουλούδι,
κορίτσι μου.

Βάλε μου ήλιο πάνω,
βάλε μου ήλιο χάμω
για να μη χαθώ
για να μη χαθώ.

Βάλε μου τραγούδι
στο πικρό μου στόμα
για να μην πονώ.

Μου λέει ο ήλιος καλημέρα, Τρίτη να είναι ή Δευτέρα.
Κι αν είναι Τρίτη τι πειράζει, το σήμερα με τ’ αύριο μοιάζει.
Θα κάνω όνειρα ξανά, όπως εχθές όπως και πέρσι.
Τι κι αν δεν βγουν αληθινά, να ονειροπολώ μ’ αρέσει.

Τι σήμερα, τι αύριο, τι χθες, γέλα αν θες, κλάψε αν θες.
Αδέλφια είν’ ο πόνος κι η χαρά, τι σήμερα, τι αύριο, τι χθες.
Πέθανε αν θες, ζήσε αν θες, δεν έχει και μεγάλη διαφορά.

Όποια απόφαση κι αν πάρω, θα την πετάξω σαν τσιγάρο.
Θά ’ρθει η μέρα, θα ξανάρθει, κι εγώ θα κάνω τα ίδια λάθη.
Περνά η ζωή, περνά ο καιρός, κι όλο με σκάβουν οι ρυτίδες,
μα δόξα να ’χει ο Θεός, μπόλικες έχω τις ελπίδες.

Άνοιξη μπαίνει, ωχ, Θεέ μου, χτυπά αλλιώτικα η καρδιά μου.
Ίσως αυτό το καλοκαίρι, κάτι ωραίο να μου φέρει.
Κι αν δε μου φέρει, τι μ’ αυτό, καινούργια όνειρα θα κάνω.
Ελπίδες έχω ένα σωρό, μου φτάνουν μέχρι να πεθάνω.

Γέρνει ο ήλιος και μαζί του όλη η μέρα
έτσι να έγερνα μαζί τους κι εγώ
και να χαθώ και να σβηστώ όπως η μέρα
και να ανθίζω με το πρώτο πρωινό

Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί
γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
γιατί οι άνθρωποι τόσο πικροί
κι εγώ κι εσύ, κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί

Την κάθε νύχτα δεν μπορώ, δεν την αντέχω
όταν με φτάνει μου ματώνει την ψυχή
κι οι αναμνήσεις μου καρφώνουν το μυαλό μου
και με κρατάνε ώσπου να ’ρθει το πρωί

Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί
γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
γιατί οι άνθρωποι τόσο πικροί
κι εγώ κι εσύ, κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί

Γέρνει ο ήλιος και μαζί του όλο το φως
κι όλα τα χρώματα να γίνουν όλα ένα
να ’ταν και να ’μπαινα στο πέπλο τους αυτό
και το πρωί να πω στον κόσμο καλημέρα

Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί
γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
γιατί οι άνθρωποι τόσο πικροί
κι εγώ κι εσύ, κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί