Έξι τραγούδια σε στίχους του Μάνου Κουφιανάκη

Δεν είναι που φεύγεις κι όλα τελειώνουν
δεν είναι που τώρα τα μάτια βουρκώνουν
δεν είναι που μένει σε μένα ο πόνος
και χάνονται οι μέρες οι ώρες ο χρόνος

Μα είναι που πρέπει εγώ να ξεχάσω
εγώ να πονέσω μονάχη να κλάψω

Δεν είναι που φεύγεις και τώρα σε χάνω
δεν είναι που πρέπει να δω τι θα κάνω
δεν είναι η πίκρα που έχω στο στόμα
δεν είναι που θέλω τα χείλη σου ακόμα

Μα είναι που πρέπει εγώ να ξεχάσω
εγώ να πονέσω μονάχη να κλάψω

Δεν είναι που μένει σε μένα ο πόνος
και χάνονται οι μέρες οι ώρες ο χρόνος
μα είναι που πρέπει εγώ να ξεχάσω
εγώ να πονέσω μονάχη να κλάψω

Δεν είναι που φεύγεις

Αν δε σ’ αρέσει το τραγούδι μου,
μην πάψεις να χαμογελάς.
Είναι που πείνασα και δίψασα,
γι’ αυτό δεν είναι της χαράς.
Αν δε σ’ αρέσει το τραγούδι μου,
μη φύγεις, σε παρακαλώ.
Πες πως εγώ στην κάθε λέξη του
για τους καημούς μου σου μιλώ.

Αν δε σ’ αρέσει το τραγούδι μου,
κάνε λιγάκι υπομονή.
Το τραγουδώ κι από το στήθος μου,
θαρρώ πως φεύγει μια πληγή.
Αν δε σ’ αρέσει το τραγούδι μου,
σαν μία χάρη σ’ το ζητώ:
Μάθε μου άλλο πιο χαρούμενο
κι αυτό δε θα το ξαναπώ.

Θυμάμαι
Όταν ήμασταν παιδιά
τα όνειρα που κάναμε
θυμάμαι
Νομίζαμε με μια δρασκελιά
τον ουρανό θα φτάναμε
Θυμάμαι

Μας άρεσε να είμαστε αρχηγοί
και υπήκοους ζητούσαμε
θυμάμαι
Χωρίζαμε στα δυο την αυλή
και πάντα εμείς νικούσαμε
θυμάμαι

Μια μέρα ξάφνου η ζωή
μας έριξε σκληρά στην βιοπάλη
Τα παιδικά τα όνειρα ποτέ
δε θα γυρίσουν πάλι

Γύρω σου κοίτα ένα πρωί
για λίγο φτωχικό φαΐ
οι άνθρωποι παιδεύονται
Μα ούτε λέξη όμως να μην πεις
τα βάσανα είναι για μας
άσ’ τα παιδιά να ονειρεύονται

Εγώ δεν ήμουνα καμάρι κανενός,
μόνο μια πίκρα μες στης μάνας μου το στόμα.
Να υπακούω έχω μάθει από παιδί
και να ποτίζω με το δάκρυ μου το χώμα.

Γι’ αυτό λοιπόν αν μ’ αγαπάς
για τους τρανούς μη μου μιλάς,
μίλα για μας τους ταπεινούς,
μίλα για μας.

Ποτέ για μένα δεν εμίλησε κανείς
ούτε και γύρισε κανείς να με κοιτάξει.
Βραβεία και περγαμηνές εγώ ποτέ
ποτέ δεν πήρα για καμιά μεγάλη πράξη

Δυο χέρια αδειανά τα χέρια χέρια μου
που δε σε κράτησαν ποτέ
δυο άδειοι ουρανοί τα μάτια μου
που δε σ’ αντίκρισαν ποτέ

Και περιμένω και περιμένω και περιμένω
μέρα τη μέρα μέρα τη μέρα πως θα φανείς
κι όλο ρωτάω κι όλο ρωτάω κι όλο ρωτάω
μα δε σε είδε και δε σε γνώρισε ποτέ κανείς

Λαρα νανανα...

Παράπονο πικρό το στόμα μου
που δε σε φίλησε ποτέ
στα στήθια μου πληγή η αγάπη μου
που δεν την άγγιξες ποτέ

Και περιμένω και περιμένω και περιμένω
μέρα τη μέρα μέρα τη μέρα πως θα φανείς
κι όλο ρωτάω κι όλο ρωτάω κι όλο ρωτάω
μα δε σε είδε και δε σε γνώρισε ποτέ κανείς

Λαρα νανανα...

Φωνή που χάνεται
και πνίγεται στο πλήθος
η φωνή σου.

Ζωή που κρέμεται
στο έλεος των λίγων
η ζωή σου.

Γι’ αυτό τις νύχτες σε κρατώ
και σε σφιχταγκαλιάζω,
μήπως και διώξω τον καημό
μ’ αγάπη σε σκεπάζω.

Ματιά που βούρκωσε
στα άδικα μάτια του κόσμου
η ματιά σου.

Καρδιά που ράγισε
και κόπηκε στα δύο
η καρδιά σου.