Έξι τραγούδια για το νερό

Μπορείς να κάνεις ό,τι θες
μπορείς και να μη μ’ αγαπάς
και να χαρίζεις όπου θέλεις τα φιλιά σου
Πήρα απ’ το χέρι σου νερό
να το ξεχάσω δεν μπορώ
ακόμα κι αν θα στερηθώ την αγκαλιά σου

Πήρα απ’το χέρι σου νερό
τώρα θα πάρω τον καημό
και θα γυρίσω στα παλιά μου τα λημέρια
Εκεί που λιώνει η ζωή
εκεί που σβήνει η χαρά
εκεί που χάνονται ο ήλιος και τ’ αστέρια

Ξέχασε απόψε ο Θεός
να ανάψει το φεγγάρι
και εγώ φιλώ τα μάτια σου
γλυκό μου παλικάρι

Δώσ’ μου τ’ αθάνατο νερό
δροσιά απ’ την καρδιά σου
χίλιες φορές να αναστηθώ
χίλιες να 'μαι δικιά σου
να 'μαι δικιά σου
να 'μαι δικιά σου

Θάλασσα είναι η κάμαρα
καράβι είναι η νύχτα
κάν’ τα φιλιά σου γιασεμιά
και στο κορμί μου ρίχτα

Δώσ’ μου τ’ αθάνατο νερό
δροσιά απ’ την καρδιά σου
χίλιες φορές να αναστηθώ
χίλιες να 'μαι δικιά σου
να 'μαι δικιά σου
να 'μαι δικιά σου

Ποιος ήπιε δάκρυ και νερό
ποιος φίλησε τον πόνο
ποιος έφαγε ψωμί πικρό
ποιος ξενυχτά στο δρόμο.

Δεν έχω σπίτι για να μπω
κρεβάτι να πλαγιάσω
αγάπη να ξεκουραστώ
σκαμνί να ξαποστάσω.

Ποιος είδε μαύρο κεραυνό
να σκίζει την ψυχή του
και ν’ αγκαλιάζει συμφορά
την δόλια την ψυχή του.

Αααα...
Της Άρνης το νερό
Της Άρνης το νερό
Της αρνησιάς...
Της αρνησιάς τη βρύση

Αααα...
Της Άρνης το νερό
το ήπιες και...
το ήπιες και μ’ αρνήθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα θ’ αγαπώ

Αααα...
Της λήθης το στενό
το πέρασες...
το πέρασες κι εχάθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα θ’ αγαπώ

στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα θ’ αγαπώ...

Έχω μια τάση διαφυγής,
οι ρόδινες μέρες τέλειωσαν νωρίς,
κι εσύ χορεύεις έναν τρελό σκοπό
που σε κρατάει στο χώμα τούτο `δω.

Η πρώτη μου ρίζα κόπηκε νωρίς
και περιμένω τώρα το νερό της βροχής,
το νερό της βροχής.

Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι
μα κάτι μου λείπει και τρελαίνομαι,
δες το χαμόγελο που σου χαρίζω κάθε στιγμή,
δεν είναι για σένα μα για μια μέρα που θα `ρθεί.

Η πρώτη μου ρίζα κόπηκε νωρίς
και περιμένω τώρα το νερό της βροχής,
το νερό της βροχής.

Είναι στο σύννεφο, είναι μέσα στο πηγάδι
είναι στο χιόνι και στα φρούτα του Μαγιού
είναι στα μάτια, είναι στο ουράνιο τόξο
είναι στον πάγο, στον ατμό του τηγανιού.

Είναι στη λίμνη, είναι στη γη, είναι στο στόμα.
Ο άνθρωπος είναι νερό που περπατάει
και προχωράει απ 'του πλακούντα τα νερά
κι ως τα νερά του τελευταίου ιδρώτα πάει...

Αϊέ, το νερό είναι στοιχείο και στοιχειό...

Είδα πόλεις να βαδίζουν στο σκοτάδι
για να γεμίσουν τους κουβάδες τους με φως
είδα το Μόσταρ, είδα το Βελιγράδι
είδα τον Δούναβη να γέρνει τυφλός.

Ο Αξιός, ο Αχελώος και η Κερκίνη
είναι αιχμάλωτοι πολέμου στις τιμές
του χρηματιστηρίου και της βιομηχανίας
και θα ξερνάνε ομολογίες φριχτές.

Αϊέ, το νερό είναι στοιχείο και στοιχειό...

Μα όταν κάποτε θα υψωθεί η ευχή τους
θα πλημμυρίσουν τα νερά, να εκραγούν
θα πάρουν από κει ψηλά όσα ζητήσαν
όσο νερό θα χρειαστεί να ξεπλυθούν.

Όποιος βρομίζει το νερό βρομίζει ο ίδιος
και λένε πως το παρατσούκλι του Θεού
κάποια μεγάλη φασαρία είναι εκεί πάνω
η "φασαρία των νερών στους ουρανούς".

Αϊέ, το νερό είναι στοιχείο και στοιχειό...

Δίκαια θα ξαφνιαστεί εκείνος που θ`ακούσει
δυνατά στου κάτω κόσμου τις οθόνες
την πρώτη ερώτηση "ποιον έχεις ξεδιψάσει ; "
Καθένας μας θα ζυγιστεί με σταγόνες