Αποχαιρετώντας σιγά σιγά την άνοιξη, θα δούμε πώς ύμνησαν οι ποιητές το πουλί σύμβολο της εποχής αυτής, το χελιδόνι!
Ένα το χελιδόνι-ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Ένα το χελιδόνι
κι η Άνοιξη ακριβή
Για να γυρίσει ο ήλιος
θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες
να ’ναι στους Τροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί
να δίνουν το αίμα τους
Θε μου Πρωτομάστορα
μ’ έχτισες μέσα στα βουνά
Θε μου Πρωτομάστορα
μ’ έκλεισες μες στη θάλασσα!
Πάρθηκεν από Μάγους
το σώμα του Μαγιού
Το ’χουνε θάψει
σ’ ένα μνήμα του πέλαγου
Σ’ ένα βαθύ πηγάδι
το ’χουνε κλειστό
Μύρισε το σκοτάδι
κι όλη η Άβυσσο.
Θε μου Πρωτομάστορα
μέσα στις πασχαλιές και Συ
Θε μου Πρωτομάστορα
μύρισες την Ανάσταση!
Πηγή: Το άξιον εστί
Τα χελιδόνια –ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Ποια μουσική απαλαίνει τον αγέρα;
Γιορτάζει η πλάση τα είκοσί της χρόνια;
Στα χειλάκια της παίζει μια φλογέρα;
Καλώς ήρθατε, χελιδόνια!
Τιτίβισμα, λαχτάρα στη φωλιά,
αλλάζουν τα φιλάκια στ’ ανθοκλώνια
τα μαύρα σαϊτοτίναχτα πουλιά.
Καλώς ήρθατε, χελιδόνια!
Ξανά με τα σπαθάτα σας φτερά,
στην άνοιξη μας πάτε την αιώνια,
δεν είναι όνειρα η νιότη, ούτε η χαρά.
Καλώς ήρθατε, χελιδόνια!
Τίποτε δεν πονεί, μήτε απελπίζει,
της ζωής μου ας περνώ τα στερνά χρόνια,
κάτι μέσα μου σα να γλυκαρχίζει…
Καλώς ήρθατε, χελιδόνια!
Πηγή: «Περάσματα και χαιρετισμοί»
Χελιδόνια-ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Και μ’ όλα τα βαλτώματα και μ’ όλο το ραχίτη,
με τη ζωή που εμπρός δεν πάει, πίσω ούτε που γυρνά,
κάποιος υμέναιος μ’ άδραξε και μ’ άνοιξ’ ένα σπίτι,
—πώς να το πω!— αιθερόσπιτο.
Πέστε το, εσείς, καθεμερνά
στο σύρμα που χαϊδεύεστε καρσί μου, χελιδόνια!
Μια στάλα γλύκα ας έφερνα στη φτερωτή σας τη ζωούλα
θωρώντας σας με της ματιάς την έγνοια, και με την τρεμούλα
μες στην ψυχή μου όμοια μ’ εσάς πλασμένη, και με τη συμπόνια.
Πηγή: Περάσματα και χαιρετισμοί
Η πρωτομαρτιά ή Το χελιδόνι-ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ
Καλώς μας ήλθες, άκακο πουλί χαριτωμένο
καλώς μας ήλθες, του Μαρτιού πρωτόλουβο λουλούδι!
Με πόση, να 'ξερες, κρυφή λαχτάρα περιμένω
ν’ ακούσω μες στα σύγνεφα το πρώτο σου τραγούδι!
Τόσο συνήθισα ο φτωχός να βλέπω κάθε μέρα
χαρές κι ελπίδες να πετούν, να πνίγονται στο ρέμα
του χρόνου τ’ ανυπόταχτου, π’ ακόμ’ ακόμα ψέμα
μου φαίνετ’ ότι σε θωρώ να σχίζεις τον αιθέρα
με τα σπαθάτα σου φτερά... Γλυκό μου χελιδόνι,
μας έφερες καλοκαιριά;... Όψιμο θα 'λθει χιόνι;...
Μας έπιασε λιγοψυχιά, πουλί ξενιτεμένο,
και νύκτα κι αποκάρωμα... Κανείς μας δεν ακούει
του γείτονα τ’ απόφωνα... το αίμα πετρωμένο
στην κλειδωμένη μας καρδιά, πουλάκι μου, δεν κρούει...
Πόθος κανείς, ούτ' όνειρα... Δε νείρεται η ψυχή μας
παρά καθάριους ουρανούς, αστροφεγγιές και κύματα
χωρίς αφρούς να ξεψυχούν σε περιγιάλια μνήματα!
Καθώς η νεκροθάλασσα κι η άκαρπ’ η ζωή μας
έχει βουβό παραδαρμό... Για μια στιγμή φουσκώνει,
ξερνά τα φύκη τα νεκρά κι ύστερα μαρμαρώνει.
Πέτα, πουλάκι μου, γοργά, μη βαρεθείς το δρόμο,
κι αν εύρεις σκέπη φτωχική και πλούσιο παραθύρι,
κλειστό, σα μάτι βάρυπνο, δίπλωσ’ ευθύς στον ώμο
τα χρυσοπράσινα φτερά και γίνου ξυπνητήρι...
Και πες ότ' ήλθ' η άνοιξη, κι ότ΄ άνοιξη δεν είναι
να κελαδούν οι πέρδικοι σιμά στη σαστικιά τους,
ούτε να νανουρίζουνε τ’ αηδόνια τη φωλιά τους
δεν είναι γάργαρα νερά, όχι, πουλί, δεν είναι
ούτε φλογέρα πιστικού, ούτε χλωρά τριφύλλια...
Πες ότ’ εδώ την άνοιξη τη φέρνουν καριοφίλια...
Κι αν στη φωνή σου τη γλυκιά δε σηκωθούν οι ευνούχοι,
πάρε, πουλάκι μου, φτερό, να βρεις παλιά λημέρια.
Σύρε να ειδείς τον Όλυμπο, τη Γκιώνα, το Βελούχι
χαιρέτησε τη Λιάκουρα και φώναξ’ ώς τ' αστέρια.
Κι αν μείν' η Κιάφα ακίνητη κι ο βράχος του Ζαλόγγου
δε θυμηθεί το ζωντανό, τον άγριο καταρράχτη,
που επάνωθέ του εμούγκρισε... αν μες στο Κούγκι η στάχτη
του Σαμουήλ δε θερμανθεί κι αν τα κλαριά του λόγγου
δε φορτωθούν με φλάμπουρα και δε σεισθεί η Χιμάρα,
φύγε, πουλί μου, γρήγορα, κι είναι Θεού κατάρα.
Και το πουλί ανυπόμονο, γοργό σαν την ελπίδα
αρπάζει από τον ήλιο μας μια λάμψη, μιαν αχτίδα
για να την έχει συντροφιά στο σκοτεινό του δρόμο,
και χάνεται μισουρανίς... Πες μου, γιατί με τρόμο
το γύρισμά σου καρτερώ, γλυκό μου χελιδόνι;...
Θα να `χομε καλοκαιριά;... Όψιμο θά `λθει χιόνι;...
Πηγή: Έτερα ποιήματα 1872-1878
Της Νοτιάς το Χελιδόνι -ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ
Ηλιόγερμα στον ουρανό
κι αγέρας βουίζει στο στενό...
βουίζει καημό, βουίζει ερημιά,
αγάπης βουίζει αποθυμιά.
Ετούτη η στάχτη κι η νοτιά
μπήκε απ' τη στράτα την πλατιά,
- πέρα, όπου παγαίνουν μόνες
του τηλέγραφου οι κολόνες, -
κι έδιωξε - πριν απ' τη βραδιά -
τα λίγα που έπαιζαν παιδιά
(Τό 'να με τα δεκανίκια),
που έπαιζαν με τα χαλίκια....
Φυσάει, και - πέρα απ' τη γωνιά -
μαζεύει η πύκνα, η σκοτεινιά·
το χαμηλό μας το στενό
πλακώνει σύννεφο βουνό.
Και, σε προσκέφαλα αγκαλιές,
- εσύ αρρωστάς γι' αμυγδαλιές
μυγδαλιές καμαρωμένες
και στο σύννεφο γραμμένες –
εσύ αρρωστάς γι' αμυγδαλιές
και για προσκέφαλα αγκαλιές...
να πλάγιαζες, σαν τα παιδιά,
στη γούβα μέσα στην ποδιά.
- Γειτονοπούλα αντικρινή,
που αναμερούσες το σκαμνί,
και τον ποδόγυρο σφιχτά
τραβούσες ως τα γόνατα,
που να βγεις με τον αγέρα
να σου πω μια καλησπέρα!
- καλησπέρα σαν το μέλι,
που η γιαγιά σου δεν τη θέλει!
Φυσάει, φυσάει απ' τη γωνιά....
Νωρίς αδειάζει η γειτονιά,
κι η θύρα κλειεί στο μαγαζί
που συχνομπαίναμε μαζί,
η θύρα κλειεί στο μαγαζί
κι ο αέρας ογραίνει απ' το κρασί,
και τις κλειδωνιές δαγκώνει
της νοτιάς το χελιδόνι,
κλαίει για κάρβουνο το χώμα
και για μάγουλα το στόμα,
κλαίνε οι πλάκες για μαγκάλι
- και το μάγουλο γι' αγκάλη...
Πηγή: Τα ωραιότερα ερωτικά ποιήματα, Εκδόσεις Λειψία
Χελιδονοφωλιές-ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ
Χελιδόνια χτες πέρασαν κλεφτά
κι εξεπέταξαν κατά τ’ ανοιχτά
κι εκελάδησαν: "Πάμε συντροφιά,
πάμε σ’ άλλη γης, σ’ άλλην ομορφιά".
Κι εκελάδησαν με γλυκές λαλιές:
"Μη μας ρίξετε χάμω τις φωλιές!
Μη, καλά παιδιά, μη, να σας χαρώ,
να τις έβρωμε πάλι, με καιρό!"
Πηγή: https://stixoi.info/
Το πρώτο χελιδόνι-ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Ήλθες, ήλθες, χελιδόνι,
Πηγή: Εφηβικοί στίχοι
Χελιδόνια –ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΑΡΚΟΡΑΣ
Αχ! το θεόρατο βουνό
γιατί δε χαμηλώνει;
Χριστέ μου, αν ήταν βολετό
να δώσω μία να το διαβώ
σαν ένα χελιδόνι!
Ωραία της Άνοιξης πουλιά
για πέρα μισεμένα,
δανείσετέ μου τα φτερά,
και νέα λαλήματα γλυκά
θα μάθετε από μένα.
Τι λέω! Τερπνότατη φωνή
σας έδωκεν η φύση,
και με τα μάγια της αυτή
θα' χει τη χάρη κάθε αυγή
το φως μου να ξυπνήσει.
Εγώ - και ας πλέκω τεχνικά
του τραγουδιού το στίχο -
πέρα, σε τούτη την ερμιά
ξυπνάω τριγύρω μοναχά
της λαγκαδιάς τον ήχο.
Πηγή: Νεοελληνική Ποιητική Ανθολογία Παπύρου, Δύο Αιώνες Νεοελληνικής Ποίησης
Τα χελιδόνια- ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ
Τα χελιδόνια δοκιμάζουν
τα σπαθωτά τους τα φτερά
και για ταξίδια τα ετοιμάζουν
μεγάλα και καματερά.
Κι ενώ μας δείχνουν τη χαρά των
με φτερουγίσματα τρελά,
στρέφουν, θωρούν ολόγυρά των
τ' άνθη να σβήνουν απαλά.
Να σβήνουν και ν' αργοσαλεύουν
στην καταχνιά την πρωινή...
Τα συμπονούν, τα συμβουλεύουν
με τη συρτή τους τη φωνή:
-Άνθη, γιατί να μαραθείτε
απ' το βοριά κι απ' τη νοτιά;
Γιατί δε θέλετε να ρθείτε
μαζί με μας στην ξενιτιά;
Θα πάμ' εμείς σε μία χώρα
μυριανθισμένη, καρπερή,
την άνοιξη αγκαλιάζει τώρα
και καλοκαίρι καρτερεί...
Ανθούν εκεί μ'αχνό καμάρι
χιλιάδες άνθη ζηλευτά
και θα σας κάνωμε τη χάρη
να σας γνωρίσωμε μ'αυτά.
Και βρείτε χλόη κι ήλιο κι ό,τι
ποθεί η θλιμμένη σας καρδιά΄
θα ζήσετε καινούργια νιότη
με μια γλυκύτερη ευωδιά.
Και τ'άνθη αποκρίθηκαν:
-Όχι,
τα λόγια σας δε μας πλανούν,
μήδ' η καλή μας μοίρα το'χει
φτερά τα φύλλα να γεννούν.
Εσείς δεν έχετε πατρίδα,
δεν έχετε δική σας γη
και μόνο της ζωής η ελπίδα,
μόνον αυτή σας οδηγεί.
Μα εμάς η ρίζα μας ενώνει
στο χώμα μας τ'αγαπητό
κι επιθυμία μας είναι μόνη
να γίνει τάφος μας αυτό.
Πηγή: Μεγάλη Σχολική Ποιητική Ανθολογία Σταύρου Ζήγου,Εκδόσεις Μητρέλη,Πάτραι
Χελιδόνες-ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ
Της χειμωνιάς οι παγωνιές και τα πολλά τα χιόνια,
που δεν αφήνουν λούλουδο στη γη και πρασινάδα,
και οι σκοταδερές νυχτιές διώχνουν τα χελιδόνια
και παν να ξεχειμάσουνε σε ζέστη σε γλυκάδα.
Μα σαν ανθίζουν τα κλαριά και βγάν’η γη χορτάρι,
κι έρχετ’η Άνοιξ’ η γλυκειά,τα χειμαδιά τ’αφήνουν,
κι όλο χαρά γυρίζουνε τρελά,γεμάτα χάρη,
και στην παλιά τους την φωλιά άλλην καινούρια χτίνουν.
Κι εμένα της πατρίδος μου η άγρια χειμωνιά
απ’τη φωλιά μου μ’έδιωξε, τα χελιδόνια μοιάζω
κι όσα τραγούδια θλιβερά στην ξενιτιά μου βγάζω
τραγούδια των χελιδονιών ομοιάζουνε κι εκείνα.
Μα σαν και στην πατρίδα μου βγούνε χορτάρια,κρίνα,
θε να γυρίσω και εγώ στην έρμη μου γωνιά.
Πηγή: Χελιδόνες,Άπαντα Κρυστάλλη
Χελιδονάκι κι άνεμε…-ΦΡΙΞΟΣ ΤΖΙΟΒΑΣ
Χελιδονάκι κι άνεμε αυτού ψηλά που πάτε,
γλιτώστε τ’ άσπρο σύγνεφο και χάρη θα σας ξέρω.
Ζευγίτες το μαλώνουνε και το πετροβολούνε
και λυπημένο στάθηκε
να δέσει στη λαβωματιά μαντήλι βησανιώτικο .
Ράγισε η πέτρα τ’ουρανού και ροβολάει καβάλα
Στα ξάγναντα ο Αϊγιώργης μας χωρίς σκουφί και ράσο.
-κλαρίνο μου ηπειρώτικο ξεδίψασέ του τον καημό-
Είναι ντυμένος ξαστεριά κι είναι πιωμένος μ’ όνειρα,
Και δίνει μια στον πέτσινο ντρουβά του
Και πέταξαν τρελά πουλιά να μπουν στα παρεκκλήσια
Ν’ανάψουν πολυέλαιους μ’ένα κλωνάρι από φως,
Να κελαηδήσουν «ω γλυκό μου έαρ».
Της μαργαρίτας σήκωσε την άσπρη φούστα ο άνεμος
κι οι φλούδες φέγγουνε γλυκά
και λάμπ’ η νύχτα ως το βυθό σαν ασημένια στάλα,
να βρει τις στράτες και να ρθει σε μας το καλοκαίρι.
Πηγή: Αίμα και Φως,1954
Το χελιδόνι κι εγώ-ΜΙΧΑΛΗΣ ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ
Μικρό παιδί σαν ήμουνα ένα μαγιάτικο απόγευμα
αθέλητά μου σκότωσα ένα χελιδόνι.
Πέταγε πάνω απ' το κεφάλι μου και σφύριζε
κι εγώ γυρνούσα απ' το σχολειό με τα μάτια γεμάτα φως.
Κι όπως σε μια στιγμή το χέρι σήκωσα για να το χαιρετίσω,
χτύπησε πάνω στην παλάμη μου μ' ορμή σπαθίζοντας τον άνεμο,
και λαβωμένο έπεσε στα χώματα.
Τι σπαραγμός αδέλφια μου, τι ψυχοπάλεμα!
Από τότε όταν στοχάζομαι τον ανθρώπινο πόνο,
ξαναθυμάμαι πως ξεψύχησε κείνο το χελιδόνι.
Ποιητική ανθολογία άγκυρας της νέας ελληνικής γενιάς,1971
Η χελιδονοφωλιά-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
Άφωνη κοιτάζεις πέρα
στη χελιδονοφωλιά
την ακούραστη μητέρα
που ταΐζει τα πουλιά.
Δυο ρωτήματα έχεις βάλει
μόνη στη φωλιά αντικρύ:
-Για πουλάκι είμαι μεγάλη;
Για μητέρα είμαι μικρή;
Πηγή: Φευγάτα χελιδόνια
Τα χελιδόνια μου-ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Δε σας γνωρίζω εφέτος
καημένα χελιδόνια μου
πετάτε άραγε όπως άλλοτε
ή μήπως σε ρόδες πάνω να κυλάτε
όμως το μάτι σας γιατί έτσι μεγάλωσε
τεράστιο
τεράστιο και πορφυρό
μονάχα ο ουρανός σάς έχει απομείνει
μα να ’ναι για σας τώρα Ουρανός;
Πηγή: Το σκεύος, 1971
χελιδόνια στην Άφυτο-ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ
πώς άκουσα τον μυστικό λόγο της ουτοπίας,
πώς ξαφνικά κατάλαβα ότι είμαι ευλογημένος;
μα από τα χελιδόνια όταν συνθέτουν τον ουρανό στην Άφυτο,
για να ταΐσουν τα μικρά τους ύστερα με τα γαλάζια ξέφτια του.
τα χελιδόνια που μπαίνουν από το παράθυρό μου
κι εγώ βουβαίνομαι ενώ τα μάτια μου φωτίζονται και μεγαλώνουν.
φτεροκοπάνε, διαγράφουν άσπρα και μαύρα ημικύκλια
και μου τα φανερώνουν όλα.
όλα όσα ρωτούσα και μια ζωή δεν έμαθα
Πηγή: Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται,2002
Ίσως τα χελιδόνια-Γ.Ξ.ΣΤΟΓΙΑΝΝΙΔΗΣ
Ίσως τα χελιδόνια να μας μιλούσαν
από έναν άλλο ουρανό
από έναν άλλο εξώστη.
Ένα άλλο φεγγάρι
θ’ άναβε την ελπίδα του
θα κρεμνούσε στα μάτια μας
τα χιονισμένα κλαριά του.
Καμιά ραγισμένη φωνή.
Τούτο το καλοκαίρι
κάτι σαν κρίνος θα ευώδιαζε
κάτι σαν μουσική θα ξυπνούσε.
Πηγή: Εαρινά εγκώμια
Χελιδόνος αποδημία-ΑΡΕΤΗ ΓΟΥΡΓΙΩΤΟΥ
Κρυφομιλάτε εν σειρά σκαλωμένα πάνω στα σύρματα,
μουσική θεία!
Χαρούμενα φτεροκοπάτε,δίνετε φιλί βιαστικό
και σπαθίζοντας τον αιθέρα με την ψαλιδωτή ουρά σας χάνεστε.
Απομένει εκείνο το ημίλευκο χρώμα της γαστέρας,
ν’ανταμώνει το μέλαν των φτερών.
Ω αν μπορούσα να νιώσω τις λέξεις σας,
Ταξιδευτές μου ουράνιοι,όμορφα χελιδόνια!
Σύναξη, ίσως, για την αποδημία που ζυγώνει;
Διάβηκε και τούτο το θέρος
και είναι έτοιμη η φυγή για την Ηλιοχώρα.
Σας ζηλεύω,αποδημητικοί σύντροφοι
των παιδικών μου χρόνων.
Μοσχοβολάτε Πατρίδα,ξεγνοιασιά,αλάνες,παιχνίδι,
άνθη αθωότητας.
Σας πρόσμενα έμπλεη ευτυχίας,προπομποί σεις της Άνοιξης.
Το φτερούγισμά σας αφουγκραζόμουν
κι απίθωνα στο πέταγμά σας τα όνειρά μου τα άγουρα.
-Ήλθαν ,ήλθαν τα χελιδόνια,φωνάζαμε,
Τα χεράκια μας χτυπώντας,κι αντάμα πετάριζε η καρδιά.
Κι ύστερα,χτίστες ζηλευτοί,
με μαεστρία σμιλεύατε την φωλιά σας,
έργον Τέχνης και Αγάπης και Ουσίας,
Πάντα στο ίδιο σημείο,με οδηγό της ψυχής την μνήμη.
Αναμετρούσα της ζήσης μου τα καλοκαίρια με τον ερχομό σας
και το διάβα τους με το κατευόδιό σας.
Πότε πέρασαν;
Νύχτωσε πια!
Για πόσο ακόμη θα με πλανεύει το τιτίβισμά σας;
Πηγή: Έσω ιριδισμοί,Εκδόσεις Βεργίνα,2019
Τα χελιδόνια-ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ
Αυτήν την άνοιξη
τα χάσαμε τα χελιδόνια.
Πέταξαν μακριά μας
αλλού να χτίσουνε φωλιές.
Τα βάσανά μας
αλλοίωναν τα όνειρά τους.
Θεατρίνοι της ευλογίας
για πιο ζεστά φύγατε μέρη.
Αυτά τα χελιδόνια
δεν έφεραν την άνοιξη.
Με τα φτερά τους
σε τόπους άλλους την πήρανε.
Οι άψυχοί μας νόμοι
σκόρπισαν τη σπορά.
Κανένα αγιόκλημα δεν θέλησε
να σκύψει το κεφάλι στη νύχτα.
Σκέπασαν τα νέφη
προτού η βροχή να πέσει.
Τα σύννεφα του ουρανού
τον τόπο μας απομονώνουν.
Αυτήν την άνοιξη
δεν ήρθαν τα χελιδόνια.
Στο κρύο μας μάρμαρο
πού καιρός για ν’ ανθίσει το φως.
Πηγή: Απρόσωπα φαγιούμ, Εκδόσεις Βακχικόν,2016
Χελιδονάκι μου-ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΑΛΑΚΟΓΛΟΥ
Έφυγες χελιδόνι μου και πας με το νοτιά,
έκανε κρύο παγωνιά κι ήσουνα τόσο μόνο,
δεν σου `δωσα να ζεσταθείς αγάπη και φωτιά
κι ήταν μικρή η καρδούλα σου ν αντέξει τόσο πόνο.
Πέταξε φύγε αγάπη μου
πάνω από άγρια θάλασσα,
θα `ναι πικρό το δάκρυ μου,
που μιαν αγάπη χάλασα.
Ήμουν για σε κακός βοριάς σ’ έκανα να δακρύσεις,
όμως για σένα καρτερεί απάνεμο λιμάνι,
πέταξε φύγε μακριά και μην ξαναγυρίσεις,
κάποιος χαρά το δάκρυ σου προσμένει να το κάνει.
Πηγή: https://stixoi.info/
Χελιδόνι-ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΕΪΣΑΚΗΣ
Έμαθες να ζεις σαν χελιδόνι
ρυμοτομούσες κάθε χρόνο τα γνωστά
και τ'άλλα τραγουδούσες στα μικρά σου στη φωλιά.
Έτσι σιωπούσε η νύχτα στα φτερά
και μάθαινε η σιωπή να φτερουγίζει
το μαύρο να ραγίζει.
Χελιδόνι μου...
έμαθες πια να κουρελιάζεις και τις μέρες
κουρέλια να φορτώνω
απ’ το φως σαν αχθοφόρος του θορύβου,
Να, τώρα, εκείνο το φτερούγισμα
το στήθος μου αγγίζει.
Αχ χελιδόνι
Κράτησε τούτα τα κουρέλια
στη δική σου τη φωλιά,
εσύ του χρόνου θα ξανάρθεις
εγώ το όνειρο σαν τα φτερά σου
θα ρίξω στο μελάνι.
Πηγή: https://stixoi.info/
Ήρθε,ήρθε χελιδόνια (δημοτικό)
Χελιδόνα έρχεται
απ’ τη μαύρη θάλασσα,
θάλασσα επέρασε
έκατσε και λάλησε.
Λάλησε τα γράμματα,
γράμματα βασιλικά,
που μαθαίνουν τα παιδιά,
τα παιδιά του δάσκαλου.
Δάσκαλος της έστειλε
να της δώσει πέντε αυγά
αν δεν έχτε πέντε αυγά,
παίρνουμε την κλωσσαριά
να γεννά και να κλωσσά
και να σέρνει τα πουλιά.
Μάρτη, Μάρτη βροχερέ
και Απρίλη δροσερέ
τα πουλάκια κελαηδούν
τα δεντράκια φύλλα ανθούν,
τα πουλάκια αυγά γεννούν
κι αρχινούν να τα κλωσούν.
http://lolanaenaallo.blogspot.com
Πως δεν ζηλεύει-Δ.ΓΡ.ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ
Δεν έμεινε στον κόσμο χελιδόνι,
Που στο παράθυρό σου τη φωλιά
Με τραγουδάκι να μη θεμελιώνει,
Με έρωτα,με πόθο,με φιλιά...
Για ιδέ τα,τι γλυκά κρυφομιλούνε!
Για ιδέ τα πόσο είναι ευτυχή
Δυο δυο εις τον αέρα σαν πετούνε,
Με ένα όνειρο,με μια ευχή!
Πώς δεν ζηλεύεις,όταν σε ξυπνούνε
Με την ερωτική τους τη λαλιά!
Για κοίταξέ τα πόσο απορούνε
Γιατ'είσαι δίχως ταίρι και φωλιά...
Πηγή: Νέα ελληνική ανθολογία Μιχαήλ Σαλίβερου,1927
Στο μαύρο είπα χελιδόνι-ΣΠΥΡΟΣ ΜΕΛΛΑΣ
Στο μαύρο είπα χελιδόνι:
Πουλάκι της καλοκαιριάς
με τα φτερά τα πενθηφόρα,
το χάρο ή την άνοιξη μηνάς;
Άνθρωπε,λέει ,που λίγο εχάρης
την ίδια σου ψυχή για δε ρωτάς;
Δεν είσαι συ οπού την άνοιξη
το θάνατο αποζητάς;
Πηγή: Νέα ελληνική ανθολογία Μιχαήλ Σαλίβερου,1927
Χελιδονάκι-ΜΑΝΟΥΕΛ ΜΠΟΝΤΕΪΡΑ
Μακριά πήγαινε το χελιδόνι κι έλεγε:
-Ολάκερη μέρα πέρασα δίχως να ξέρω που.
Χελιδονάκι,το τραγούδι μου είναι πιο θλιβερό:
-Πέρασα ολάκερη ζωή δίχως να ξέρω που.
Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη-Παπά
Πηγή:Νέα Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία Ρίτας Μούμη-Παπά
Το χελιδόνι- ΡΙΜΠEΪΡΟ ΚΟΥΤΟ
Σκούρο φτερό που λούζει σε με το πιο τρυφερό
Γαλάζιο χρώμα ο ουρανός, το πιο παρθένο,
Σημάδια δυσεξήγητα γράφεις πετώντας που θαρρώ
Πως κάποιες μέρες τα εξηγώ και τα καταλαβαίνω.
Από το βιβλίο «Μορφές των ζώων»
Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη-Παπά
Πηγή:Νέα Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία Ρίτας Μούμη-Παπά
Τα μαύρα θα γυρίσουν χελιδόνια-ΓΚΟΥΣΤΑΒΟ ΑΔΟΛΦΟ ΜΠΕΚΕΡ
Τα μαύρα θα γυρίσουν χελιδόνια
τις φωλιές τους στο μπαλκόνι σου να πλέξουν
ξανά με το φτερό τους να χτυπήσουν
το τζαμωτό σου για να παίξουν.
Μα κείνα που πετούσανε μονάχα
Για να δουν τη χάρη σου και το χαμόγελό μου
Εκείνα που θυμόνταν τ’όνομά μας
Χαθήκανε καταμεσίς του δρόμου.
Ναι,θα γυρίσουν τα πυκνά αγιοκλήματα
Του κήπου σου τον τοίχο θ’ανεβούνε
Κι ακόμα μια φορά τα ολάνοιχτα
Λουλούδια τους θα σε κοιτούνε.
Μα κείνα που η δροσιά εμούσκευε
Και βλέπαμε τις στάλες τους να τρέμουν
Να πέφτουν σαν του πρωινού τα δάκρυα…
Δε θα ξαναγυρίσουν,Θε μου.
Θα γυρίσουν στ’αφτί σου τα ερωτόλογα
Τα φλογερά,ξανά ν’αντιλαλήσουν.
Ίσως μπορεί απ’το βαθύ τον ύπνο της
Και την καρδιά σου να ξυπνήσουν.
Σιωπηλός,γονατιστός,μες σ’έκσταση
Όπως λατρεύεται ο Θεός σ’ερημοκκλήσι,
Καθώς εγώ σ’αγάπησα,ω πίστεψε,
Άλλος κανένας δε θα σ’αγαπήσει.
Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη-Παπά
Πηγή:Νέα Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία Ρίτας Μούμη-Παπά
