12 Αυγούστου, Παγκόσμια ημέρα νεολαίας σήμερα! Τα νιάτα, η άνοιξη της ζωής! Θα θέλαμε να κρατήσουν για πάντα, αφού είναι συνώνυμο της ομορφιάς,του σφρίγους, της υγείας,της χαράς, της ανεμελιάς. Από την άλλη οι νέοι κάθε εποχής έχουν τα μεγάλα τους προβλήματα. Αυτοπραγμάτωση, ανεργία, συναισθηματικά αδιιέξοδα! Αυτά όμως όταν μεγαλώνουμε τα ξεχνάμε, μυθοποιούμε τη νιότη και θα επιθυμούσαμε να βρούμε ένα ελιξίριο ,ένα φίλτρο που θα παγώνει τον χρόνο. Το παραμύθι να ζήσει αιώνια! Οι ποιητές έχουν μιλήσει πολύ γι'αυτή την περίοδο της ζωής. Για να θυμηθούμε τι μας είπαν!
Ύμνος της Νιότης -ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
Με της άνοιξης τον ήλιο
μόλις σκάει απ’ το βουνό,
ήλιος κι άνοιξη κινάμε
για έναν κόσμον αυριανό.
Η μελλούμενη ανθρωπότη
είμαστε τα νιάτα. Ορτοί
για το θρίαμβο της Αλήθειας
μ’ οδηγό την Αρετή.
Σε στεριά και σε πελάγη
με χαρά και μ’ εμπνοή
με τα μπράτσα, με το πνέμα
πλάθουμε τη νέα ζωή!
Σε μια λεύτερη πατρίδα
δίχως άλυσες, ντροπή,
σκέψη λεύτερη και λόγος
θέληση και προκοπή.
Κι όμοια λεύτερη όλ’ η πλάση
στον αγώνα του καλού,
χίλιοι τόποι, χίλιοι τρόποι,
χίλια θάματα παντού.
Κι ανεβάζουμε όσο πάει
μ’ oλοφώτεινα φτερά
την ανθρώπινην αξία
πιο ψηλά κάθε φορά.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ - ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ
στο έρμο νησί στο χείλος του κόσμου,
δώθε απ’ το όνειρο και κείθε από τη γη!
Όταν απομακρύνθηκε ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιωνία πληγή.
Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νιώθουμε το άρρωστο κορμί που εβάρυνε σαν ξένο,
υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός.
Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο και χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε.
Κι είμαστε νέοι, πολύ νέοι και μας άφησε εδώ μια νύχτα
σ’ ένα βράχο, το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να `χουμε τι να `χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμε έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!
Πηγή: Ελεγεία και Σάτιρες
Νέος πολύ και γνώρισα -ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
β'
Νέος πολύ και γνώρισα * των εκατό χρονώ φωνές
Όχι του δάσους μία στιγμή * στα στέρνα ο πεύκινος τριγμός
Μόνο του σκύλου που αλυχτά * στα βουνά τ' ανδροβάδιστα
Των χαμηλών σπιτιών καπνοί * και κείνων που ψυχορραγούν
Η ανομολόγητη ματιά * του κόσμου του άλλου η ταραχή
Όχι που αργούν στον άνεμο * των πελαργών μικρές κρωξιές
Πέφτει η γαλήνη σαν βροχή * και γρούζουν τα κηπευτικά
Μόνο του ζώου που σπαρταρά *τα πνιχτά κι ασυλλάβιστα
Της Παναγίας δύο φορές * ο μαύρος γύρος των ματιών
Στην πεδιάδα της ταφής * και στην ποδιά των γυναικών
Μόνο της θύρας χτύπημα * κι όταν ανοίξεις πια κανείς
Μήτε σημάδι καν χεριού * στη λίγη πάχνη των μαλλιών
Χρόνους πολλούς κι αν καρτερώ * γαληνεμό δεν έλαβα
Στων αδερφών τη μοιρασιά * μου δόθη ο κλήρος ο λειψός
Η πετροκόλλητη σαγή * και το ζακόνι των φιδιών.
Από το Άξιον Εστί
Πηγή: Οδυσσέας Ελύτης,Ποίηση,Ίκαρος
Νέοι της Σιδώνος- ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
Κανονικά δεν πρέπει να `χουμε παράπονο.
Καλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα,
κορίτσια δροσερά- αρτιμελή αγόρια
γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση.
Καλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας
τόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,
για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ’ άλλην Ήπειρο
για ήρωες που σκοτωθήκαν σ’ άλλα χρόνια,
για επαναστάτες Μαύρους, Πράσινους, Κιτρινωπούς,
για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Ανθρώπου.
Ιδιαιτέρως σας τιμά τούτη η συμμετοχή.
Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας
Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό- κατόπιν τούτου.
Νομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω
δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε,
και να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση.
(Μας γέρασαν προώρως Γιώργο, το κατάλαβες;)
Πηγή: https://www.stixoi.info
Δύο νέοι 23 και 24 ετών - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ
Aπ’ τες δεκάμισυ ήτανε στο καφενείον,
και τον περίμενε σε λίγο να φανεί.
Πήγαν μεσάνυχτα— και τον περίμενεν ακόμη.
Πήγεν η ώρα μιάμισυ· είχε αδειάσει
το καφενείον ολοτελώς σχεδόν.
Βαρέθηκεν εφημερίδες να διαβάζει
μηχανικώς. Aπ’ τα έρημα, τα τρία σελίνια του
έμεινε μόνον ένα: τόση ώρα που περίμενε
ξόδιασε τ’ άλλα σε καφέδες και κονιάκ.
Κάπνισεν όλα του τα σιγαρέτα.
Τον εξαντλούσε η τόση αναμονή. Γιατί
κιόλας μονάχος όπως ήταν για ώρες, άρχισαν
να τον καταλαμβάνουν σκέψεις οχληρές
της παραστρατημένης του ζωής.
Μα σαν είδε τον φίλο του να μπαίνει— ευθύς
η κούρασις, η ανία, η σκέψεις φύγανε.
Ο φίλος του έφερε μια ανέλπιστη είδησι.
Είχε κερδίσει στο χαρτοπαικτείον εξήντα λίρες.
Τα έμορφά τους πρόσωπα, τα εξαίσιά τους νιάτα,
η αισθητική αγάπη που είχαν μεταξύ τους,
δροσίσθηκαν, ζωντάνεψαν, τονώθηκαν
απ’ τες εξήντα λίρες του χαρτοπαικτείου.
Κι όλο χαρά και δύναμις, αίσθημα κι ωραιότης
πήγαν— όχι στα σπίτια των τιμίων οικογενειών τους
(όπου, άλλωστε, μήτε τους θέλαν πια):
σ’ ένα γνωστό τους, και λίαν ειδικό,
σπίτι της διαφθοράς πήγανε και ζητήσαν
δωμάτιον ύπνου, κι ακριβά πιοτά, και ξαναήπιαν.
Και σαν σωθήκαν τ’ ακριβά πιοτά,
και σαν πλησίαζε πια η ώρα τέσσερες,
στον έρωτα δοθήκαν ευτυχείς.
Πηγή: Άπαντα Καβάφη,Ίκαρος
Για κάποιον νέο μόνο-ΤΑΣΟΣ ΚΟΡΦΗΣ
Οι δρόμοι αψέντι ευώδιασαν αψύ,
υγρές θηλές οι αφύλακτες διαβάσεις·
μ’ άνθη γεμίσαν οι ερημιές, κι εσύ
μαζεύεσαι νωρίς για να διαβάσεις.
Φοβάσαι το έξω, νιώθεις κούραση
για τα παιχνίδια, τις φωτοσκιάσεις
του μάταιου κόσμου. Απόμεινες νησί·
γι’ αλλού δεν έχει βάρκα να περάσεις.
Σπίτι κι αυλή, βιβλίο και μουσική·
φουντώνει ο μύθος, κλέβει την αλκή.
Τ’ άγουρο φρούτο γέμισε σαράκι.
Και μένει, συντροφιά κι αυτή κρυφή,
κάποιου σονέτου η δύσκολη γραφή,
a la maniere de Κώστα Καρυωτάκη.
Παυσίλυπα, 1987
Πηγή: https://pampalaionero.wordpress.com
Νεότητα δύσκολων χρόνων-ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ
Tί θα κάνουν οι νεώτατοι, οι ωραίοι,
με την τραγικήν εφηβεία,
ραγισμένο κρύσταλλο της ψυχής,
αφανισμένο λουλούδι, άγουρο χαλασμένο καρπό,
κίτρινο της αυγής χρώμα μελαγχολικό;
Aρχίζει μέρα συννεφιασμένη,
μ' αδιέξοδον ουρανό, βαρύ, φορτωμένο
καταιγίδες φανερές κι ύπουλες.
Tί θα κάνουν εκείνοι, που έχουν
τα ωραία, τα φοβερά εκείνα μάτια
της νεότητας καθαρά κι αμετάπειστα;
Tα κλειστά βλέφαρά του, πολύ σκιερά,
της μονήρους αμαρτίας σημάδι,
έμοιαζαν φτερά πεταλούδας πελώριας,
όμως νυχτερινής, δίχως τα λαμπρά χρώματα.
Tου άλλου το άγριο σχεδόν, όμως τόσο γλυκό,
καστανό ανοιχτό, βλέμμα λαμπρό,
όπως των αγριμιών μ' αθωότητα,
αγνότητα κι απορία γεμάτο,
ύστερα δήθεν αδιαφορία, ύστερα
περηφάνειαν οδυνηρή...
Tί θα κάνουν
οι έφηβοι, όταν τόσο πολύ
γνωρίζουν και δεν μπορούν να ελπίζουν,
καθώς αρχινούν τη ζωή;
Λαχταράν ουρανό, καθαρό φως
και στον γαλάζιο πόντο ν' αρμενίσουν
ελεύθεροι να πιστέψουν ζητούν
στην ανθρώπινη δύναμή τους ακέρια.
Tους έταξαν την πλήρη ελευθερία,
η θυσία του αίματος να πληρωθεί.
Πιο βαριά η δουλειά τούς δένει
κι η προσπάθεια που αυξαίνει επίπονη,
δεν αφήνει το άνθισμα ευτυχίας καλής.
Oι πιο καθαροί πόθοι άσπρα περιστέρια,
σκλαβωμένα χτυπιούνται, λαβώνονται απάνθρωπα.
Tί ξέρουν αυτοί και δεν μιλούν;
Ποια σκληρότητα έμαθαν;
O Aχιλλέας κι ούτ' ο Oδυσσέας
δεν ξεκινούν στους πολέμους, πιστεύοντας
στους ωραίους, κοντά στους ανθρώπους θεούς.
Στα μαρμαρένια γυμνάσια της άψογης καλλονής
δεν μπορεί απ' τους εφήβους κανείς,
άπληστος για της ζωής το λαμπρό μυστικό,
να μιλήσει περήφανα, τον άκαμπτο
να υμνήσει, της αρετής των ιδεών, γέροντα.
Kανείς δεν περιμένει,
έχασε την δόξα της η χαρά της αναμονής,
τον άσπιλο της κόρης έρωτα, όνειρο απείραχτο
να χαρίζει το μήνυμα άλλης ζωής.
Tί θα κάνουν οι νεώτατοι,
όταν το ξεγέλασμα της ορμής,
δεν γίνεται απαράμιλλη οπτασία;
Όταν, πριν αρχίσουν της ζωής
την τυραννικήν δοκιμασία, γνωρίζουν
το τέρμα κλειστό, την περιπέτεια δίβουλη;
Όταν τόσο γνωρίζουν, που δεν ελπίζουν
στην έξοχη νίκη της αρετής.
Άγγελος δεν φαίνεται κανείς,
της πικρίας το ποτήρι να του προσφέρει.
Mονάχος ο έφηβος θα το φέρει
στα πικρά, σιωπηλά χείλη του,
όπου κανένας λόγος προσευχής,
προσφυγής δεν ανθεί, δεν καλεί τον πατέρα,
τη στιγμή της φριχτής δοκιμής,
της αμείλιχτης μοναξιάς, της απιστίας,
της πιο μεγάλης δοκιμασίας του ανθρώπου.
Πηγή: Ζωή Καρέλλη, Της Μοναξιάς και της Έπαρσης, Θεσσαλονίκη 1951
Η απολυταρχία της νιότης- ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΓΕΛΑΚΗ ΡΟΥΚ
Σαν σκωροφαγωμένα υφάσματα
απλώνουν την ασχήμια τους τα γεράματα
ακόμη κι αν είχαν μεταξωτό παρελθόν.
Αλύγιστα πάντα τα νιάτα
όσο άκομψα κι αν είναι
όσο κι κολυμπούν
ανέραστα, σε θολά νερά
κάπου, λάμπουν σαν αστέρια.
Την ομορφιά
το σώμα της δικής μου νιότης
δεν την γνώρισε ποτέ
αλλά ξέρω τώρα
πως κρυφά την κράταγ’ αγκαλιά.
Μακριά απ’ τον καθρέφτη
με τη φύση μοιραζόμουνα
άνθιση και καρποφορία,
σε θάλασσες επιθυμίας ταξίδευα
με θεία πλεούμενα
τα πρόσωπα των αγοριών.
Η ιδέα του θανάτου
υπήρχε μόνον σαν έμπνευση
και το ποίημα που τότε γεννιόταν
σκέπαζε ακόμη και τη φοβερή υποψία
ότι ο πόθος τελικά υποχωρεί
μπρος στην αλήθεια
του χρονοδαρμένου σώματος.
Ναί, το ξέρω, θα ‘ρθει η στιγμή
που αδιαίρετα το όμορφο και το άσκημο μαζί
θα με συνοδεύσουν στου τέλους την αρχή
την αρχή του τίποτα.
Πηγή: Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, Ποιήματα 1963-2011,Καστανιώτης
Το λυπημένο τραγούδι της νιότης μου-ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Είμαι κι εγώ
μια μικρή λεπτομέρεια
μέσα στην τραγική
ιστορία του σύμπαντος.
Τα κύτταρά μου διεχώρισα
σε άπειρα πολλοστημόρια
για να τ’ αγαπήσω όλα
όσα κινούνται στη γη,
όσα στων θαλασσών τα βάθη αναπαύονται
κι όσα στ’ αχανή μού διαφεύγουν.
Μα δε βρέθηκε τίποτε
μέσα στ’ άπειρα πλάσματα
μιαν αχτίδα τού ήλιου
να μου βάλει στο μέτωπο.
Χάνομαι τόσο νωρίς
στη γλαυκή απεραντοσύνη
γιατί δε μ’ αγάπησε τίποτε.
Πηγή: Άπαντα Νικηφόρου Βρεττάκου
Νιότη- ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΛΥΓΙΖΑΚΗΣ
Είμαστε τόσο νέοι κι αδοκίμαστοι
λυγεροί σαν μανουσάκια
που χορεύαμε στην απαλή αύρα
τόση ευλυγισία στα κορμιά μας
γέρναμε μέχρι το χώμα
κι εκτιναζόμαστε σαν βέλη απ το
αθάνατο τόξο χαρίζοντας φιλιά
σε ζωή και σε θάνατο και στον
εχθρό μας κι είμαστε τόσο νέοι
κι αδοκίμαστοι που πιστέψαμε
τα παραμύθια τους για δόξα και
θρησκεία και θυσία και πηδήσαμε
στη φωτιά φωνάζοντας ποτέ πια
δε θα περάσεις μέσα σε τούτα δω
τ’ άγια καταγώγια μέχρι που ένα
καινούργιο δόγμα εμφανίστηκε με τη νέα του
μιζέρια γεννημένη στη φάμπρικα του νου
ενός καινούργιου άρρωστου θεοπλάστη.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Ομιλεί ένας παρακμασμένος νέος - ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
Σα μια τοιχογραφία μοιάζω αμνημόνευτη
σ’ ενός λατινικού ναού τα βάθη.
Κάποιου φλωρεντινού τεχνίτη θά’ τανε,
για τούτο κάποια λάμψη ακόμα μένει...
Κάποιου φλωρεντινού τεχνίτη θά’ τανε
που τους ξανθούς εφήβους θ’ αγαπούσε.
μιαν ώρα πυρετού θε να σχεδιάστηκε,
για τούτο ηδονική είναι η έκφρασή της.
το πρόσωπο λευκό, γλυκό ως το πρόσωπο
παθητικού ερωμένου με φεγγάρι.
τα μάτια έχουν μια μέθη ως να τα λίγωσε
το άρωμα ενός μπουκέτου από βιολέτες.
Τα χείλη, ατόφια λάκα, ως να μαρτύρησαν
σκληρά απ’ τη βία φιλιών ευωδιασμένων.
Η κόμη –θημωνιά σε δύση ολόχρυση–
σαν από χάδια εράσμια ταραγμένη.
Τώρα είναι χρόνια πια που λησμονήθηκε
και πέφτει της το χρώμα λέπια-λέπια,
τα μάτια όμως ακόμα που απομένουνε
δείχνουνε τη χρυσή, σβησμένη ακμή της.
κι εκεί που τα θωρείς, γλυκά κι ασάλευτα,
μέσα στη σιωπηλή εγκατάλειψή τους,
ωραία, για τη μοιραία φθορά τους, άξαφνα,
μαντεύεις μια βροχή μενεξεδένια...
Σα μια τοιχογραφία μοιάζω αμνημόνευτη
σ’ ενός λατινικού ναού τα βάθη.
Κάποιου φλωρεντινού τεχνίτη θά’ τανε,
για τούτο κάποια λάμψη ακόμα μένει...
Πηγή: https://www.stixoi.info
Άτιτλο -ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΒΟΛΚΩΦ
Νέος πολύ
κι ωστόσο πώς ξοδεύτηκε
και μένει πέτρινος ανάμεσά μας
απόλυτος στην αλγεινή του αορασία…
Δουλειές φιλίες έρωτες
τα πάντα αυτός κατέστρεψε
για μια πιο άγρια ομορφιά
για λίγους στίχους.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Νέοι του Περιθωρίου - ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΓΑΛΑΖΗΣ
Λουφάζουμε κάτω από λερά σεντόνια
αποπαίδια της Καταστροφής.
Είμαστε νούμερα σε μητρώα ανέργων.
Καρδαμωμένοι πρεσβύτες
κομίζουν τα δοχεία νυχτός
καθώς μας βλέπουν
να ξερνούμε χολή και να παραμιλούμε
εκτεθειμένοι στις συνωμοσίες των χαφιέδων,
να φτύνουμε αίμα και να προκαλούμε
τα φιλντισένια αισθήματα των καθωσπρέπει κυριών.
Είμαστε η μαγιά του μέλλοντος.
Λέμε πως δεν ενδώσαμε
και κομπάζουμε για περιώνυμες νίκες.
Πού είναι, λοιπόν, τα τρόπαια μας;
Αφηνόμαστε.
Ποιος ξέρει
κάποια δύναμις ίσως μας περισώσει.
Τα τρόπαιά τους είναι οι πολύχρυσοι οίκοι
και οι εύσωμοι οικόσιτοι δούλοι.
Νιότη- ΣΑΜΙΟΥΕΛ ΟΥΛΜΑΝ
Τα νιάτα δεν είναι περίοδος ζωής, είναι η κατάσταση του νου.
Δεν είναι κόκκινα μάγουλα, κόκκινα χείλη και ευλύγιστα γόνατα.
Είναι η διάθεση της θέλησης, ιδιότητα της φαντασίας, η δύναμη των αισθημάτων.
Είναι η φρεσκάδα της βαθιάς πηγής της ζωής.
Είναι η νίκη ενάντια στην ατολμία, είναι και της επιθυμίας για περιπέτεια ενάντια στο πόθο για μια ήσυχη ζωή.
Αυτός ο πόθος υπάρχει συχνά σε έναν σαραντάρη.
Κανένας δεν γερνάει μόνο και μόνο επειδή ζει μερικά χρόνια.
Οι άνθρωποι γερνούν όταν λιποτακτούν από τα ιδανικά τους.
Και τα ωραία ακόμη πρόσωπα, όταν δεν προσέξουν να μείνουν όσο γίνεται ηθικά αμόλυντα, στιγματίζονται συχνά από την αυθάδεια ή την αηδία.
Τα χρόνια μπορεί να ρυτιδώνουν το δέρμα, αλλά όταν εγκαταλείψεις τον ενθουσιασμό, τότε ρυτιδώνεται το πνεύμα.
Η ανησυχία, η αμφιβολία, η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό σου, ο φόβος και η απελπισία, αυτά τα μυσαρά μακρά χρόνια που γέρνουν το κεφάλι και κάνουν σκόνη το πνεύμα που γέρασε.
Και αν είναι κανείς εβδομήντα ή δεκάξι χρόνων, πάντα στην καρδιά του μπορεί να υπάρχει η αγάπη για το θαύμα, ο θαυμασμός για τα άστρα και τα πράγματα και για τις σκέψεις.
Η θέληση να αντιμετωπίσει κανείς τα γεγονότα, η αδιάκοπη παιδιάστικη όρεξη για κείνο που πρόκειται να ΄ρθει.
Έπειτα, και η μεγάλη χαρά για το παιχνίδι ζωής.
Είστε τόσο νέοι, όση είναι η πίστη σας στη ζωή.
Τόσο γέροι, όση είναι η αμφιβολία σας.
Τόσο νέοι, όση είναι εμπιστοσύνη στον εαυτό σας.
Τόσο γέροι, όση είναι η απελπισία σας.
Μέσα στο κέντρο της καρδιάς σας βρίσκεται ένας σταθμός ασυρμάτου.
Όσα χρόνια αυτός παίρνει μηνύματα ομορφιάς, ελπίδας, χαράς, μεγαλείου, θάρρους και δύναμης από τη γη, από τους ανθρώπους και από το θεό, τότε είστε πάντα νέος.
Όταν τα μηνύματα αυτά πάψουν να έρχονται, και το κέντρο της καρδιάς σας έχει σκεπαστεί με τα χρόνια της απαισιοδοξίας και τον πάγο της αδιαφορίας και του κυνισμού, τότε πραγματικά μεγαλώσατε και γεράσατε.
Ω νιότη μου παρατημένη- ΓΚΙΓΙΟΜ ΑΠΟΛΙΝΕΡ
Ω νιότη μου παρατημένη
σα μια γιρλάντα ξεφτισμένη
Να εδώ που μας προφταίνει ο καιρός
καχύποπτος, περιφρονητικός.
Από καμβά είν’ το τοπίο αυτό φτιαγμένο
Κυλάν ποτάμια αίματος πλαστά
κάτω απ’ το στολισμένο με άστρα, δέντρο,
κι ένας παλιάτσος είν’ ο μόνος που περνά.
Μια κρύα αχτίδα παιχνιδίζει και σκορπά
στο σκηνικό, της όψης σου τη παρειά.
Κρότος ρεβόλβερ, μια κραυγή βοά
και στη σκιά κάποιο πορτραίτο μειδιά.
Το πλαίσιο του κάδρου του έχει σπάσει.
Ένας αγέρας δίχως ίχνος του ν'αφήνει,
ανάμεσα στο λογικό και σε αυτό διστάζει,
ανάμεσα στο μέλλον και τη μνήμη.
Ω νιότη μου παρατημένη
σα μια γιρλάντα ξεφτισμένη
Να εδώ που μας προφταίνει η εποχή
του λόγου και της μετάνοιας μαζί.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Στη νιότη - ΒΙΤΟΡΙΟ ΣΕΡΕΝΙ
Άρχισε ένα καταχθόνιο τραγούδι
βατραχιών ανάμεσα στους λόφους
κι από κάποιο θνητό καλοκαίρι
–το τελευταίο σου ίσως–
σηκώνονται να πετάξουν χελιδόνια
απελπισμένα το ίδιο, όπως τραβάς κι εσύ
να πας σε αέρες σκυθρωπούς, ομιχλώδεις.
Κι από τις φωνές μου εμένα
που σκορπίζονται μακριά, ποια θα μπορέσει
να κάνει άραγε το δρόμο το δικό σου και το δικό μου
πορεία ηλιοτροπίων ξάγρυπνων;
Τα μάτια σου όμως εσένα δεν ξέρουν άλλο καλό ή κακό
απ’ τη λίμνη τη γαλάζια ή τη γκρίζα
σε κάποιου μονοπατιού μέσα τους ίσκιους.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Όταν ήμουν νέος- ΛΟΥΙ ΑΡΑΓΚΟΝ
Όταν ήμουνα νέος
μού `λεγαν θα `ρθει γρήγορα
η νίκη των αγγέλων
Αχ! Πόσο πίστεψα, πόσο πίστεψα
και να πού τώρα γίνηκα γέρος.
Ο χρόνος των νέων
είναι σαν μια τούφα
πού όλο μπρος στα μάτια
πέφτει
κι’ ό,τι απομένει
στους γέρους
είναι πολύ βαρύ
και κοντό
να το ξεσηκώσει ο αέρας.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Καιρός και νιότη- ΤΖΟΝ ΜΙΛΤΟΝ
Αχ,πόσο πόσο γρήγορα,Καιρέ ,της Νιότης κλέφτη,
Τα εικοστρία χρόνια μου επήρες στα φτερά σου!
Οι μέρες φεύγουν βιαστικά,μα η Νιότη μου δε γεύτη
Τις ομορφιές σου, Άνοιξη, και τα τριαντάφυλλά σου.
Ίσως η όψη μου γελά των άλλωνε το μάτι,
Δε φαίνομαι πως στης ζωής το θέρος έχω φθάσει,
Γιατί έχω ακόμα την καρδιά με όνειρα γεμάτη
Και στο κεφάλι, το μυαλό, δεν έχει ωριμάσει.
Μ'αδιάφορο, αργά ή γοργά,περσότερο ή πιο λίγο
Είν'του Καιρού προς τα εμπρός αγύριστο ένα βήμα
Και μια σελίδα της ζωής ακόμα που ξανοίγω.
Ψηλά με φέρνει ή χαμηλά; Στη δόξα ή στο μνήμα;
Όπως κι αν είν', κ'αυτή η χρονιά της Νιότης μου ας περάσει
Με του Θεού το θέλημα, κι ό,τι είν'γραμμένο, ας φτάσει.
Μετάφραση: Ε.Λ Ψαρά
Πηγή: Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία "Ταξίδι στην Ποίηση",Ναυτίλος
Η παρέλαση του παλιού καινούργιου -ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα έρχονταν σα Νέο.
Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρωμούσε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε πριν ξαναμυρίσει.
Η πέτρα που πέρασε κατρακυλώντας ήταν η νεώτερη εφεύρεση και τα ουρλιαχτά απ’ τους γορίλες που βαράγανε τα στήθια τους συνθέτανε την πιο μοντέρνα μουσική.
Παντού να δεις μπορούσες τάφους ανοιχτούς που χάσκανε άδειοι καθώς το Νέο πλησίαζε την πρωτεύουσα.
Ολόγυρα στεκότανε όσοι εμπνεόταν απ’ τον τρόμο, κραυγάζοντας: Φτάνει Το Νέο, τ’ Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνεται και σεις νέοι σαν κι εμάς! Κι αυτοί που ακούγανε, τίποτε άλλο δεν ακούγανε από τις κραυγές τους,
μα αυτοί που βλέπανε, βλέπανε αυτά που δεν φωνάζονταν.
Έτσι το Παλιό έκανε την εμφάνισή του σε Νέο μασκαρεμένο, μα έφερε το Νέο μαζί του στη θριαμβευτική του κατοχή να το παρουσιάσει σαν Παλιό.
Το νέο βάδιζε αλυσοδεμένο και ντυμένο με κουρέλια· αποκάλυπταν τα θεσπέσια μέλη του.
Κι η πομπή συνέχιζε να προχωράει μες στη νύχτα, μα αυτό που πήρανε για χάραμα ήταν το φως απ’ τις φωτιές στον ουρανό. Και η κραυγή: Φτάνει Το Νέο, τ’ Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνεται και σεις νέοι σαν κι εμάς! πιο εύκολα θ’ ακουγότανε, αν όλα δεν είχανε πνιγεί μες τις ομοβροντίες των όπλων
Πηγή: https://www.stixoi.info
Υποσημείωση για τον σχηματισμό των μαζών - ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ
Κάποιοι είναι νέοι και τίποτα
Άλλο και,
Κάποιοι είναι γέροι και τίποτα
Άλλο
Και κάποιοι βρίσκονται ενδιάμεσα και
Μόνο.
Και αν οι μύγες ντύνονταν
Και όλα τα κτήρια καίγονταν
Με μια χρυσή φωτιά,
Αν ο ουρανός λικνιζόταν σα χορεύτρια
Της κοιλιάς
Και όλες οι ατομικές βόμβες άρχιζαν
Να κλαίνε,
Κάποιοι θα ήταν νέοι και τίποτα
Άλλο και
Κάποιοι θα ήταν γέροι και τίποτα
Άλλο,
Και οι υπόλοιποι θα ήταν το ίδιο
Θα ήταν το ίδιο και οι υπόλοιποι.
Οι λίγοι που είναι διαφορετικοί
Εγκαίρως εξαλείφθηκαν
Απ’ την αστυνομία, τις μανάδες τους
Τους αδελφούς τους, τους άλλους
Από τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Βλέπεις μονάχα ό,τι
Έχει απομείνει.
Είναι
Φοβερό.
Πηγή: https://www.stixoi.info
Έρευνα-σκέψεις: Αγγελική Καραπάνου
Έννεπε Μούσα,Ιστότοπος ποίησης και μουσικής
