Περπατάμε παρέα με τον πιο ζεστό μήνα του χρόνου.Όλα τα είπαν οι ποιητές για τον Αύγουστο! Για την κάψα του καλοκαιριού,τη θάλασσα,το βουνό. Για τις διακοπές,τους παραθεριστές,τους ξεχασμένους στην πόλη.Για το άδειασμα του μυαλού, την ανεμελιά! Για τους έρωτες,τα σμιξίματα και τους χωρισμούς, αλλά και τη μοναξιά που φωνάζει περισσότερο στην έκρηξη της φύσης! Για την Παναγιά,τις γιορτές, τα πανηγύρια! Σ'όλα αυτά κάνουμε ένα οδοιπορικό για να θυμηθούμε γεύσεις και μυρωδιές, να βουτήξουμε σε λόγια και συναισθήματα!
Ο Αύγουστος - ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Ο Αύγουστος ελούζονταν
λούζοντας την αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν
άστρα και γιασεμιά.
Αύγουστε μήνα και Θεέ
σε σένανε ορκιζόμαστε
πάλι του χρόνου να μας βρεις
στο βράχο να φιλιόμαστε.
Ο Αύγουστος ελούζονταν
λούζοντας την αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν
άστρα και γιασεμιά.
Απ’ την Παρθένο στο Σκορπιό
χρυσή κλωστή να ράψουμε
κι έναν θαλασσινό σταυρό
στη χάρη σου ν’ ανάψουμε.
Πηγή: Τα ρω του έρωτα ,Ποίηση-Οδυσσέας Ελύτης,Ίκαρος
Γεγονός του Αυγούστου-ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Έφερνα γύρους μες στον ουρανό και φώναζα
Με κίνδυνο ν’ αγγίξω μια ευτυχία
Σήκωσα πέτρα και σημάδεψα μακριά
Μιλημένη από τον ήλιο η Μοίρα
Έκανε πως δεν έβλεπε
Και το πουλί του κοριτσιού πήρ’ ένα ψίχουλο θαλάσσης
και αναλήφτη.
Πηγή: Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά, Ποίηση-Οδυσσέας Ελύτης,Ίκαρος
Σύκα της ωρίμανσης στο βυθό του Αυγούστου -ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Σύκα της ωρίμανσης στο βυθό του Αυγούστου και πουλιά μη μου
άπτου, σταλτά χωρίς καμιάν διεύθυνση...
Πηγή: Εκ του πλησίον, Ποίηση-Οδυσσέας Ελύτης,Ίκαρος
Αύγουστος-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Το φως είναι μαύρο, καμένο απ’ τη ζέστη σαν ανθρώπινο σώμα.
Πόδια γυμνά, δυνατά, βαμμένα απ’ τη θάλασσα ή το μούστο.
Στήθια κρουστά, σφιγμένα στις παλάμες του ήλιου. Ο αγωγιάτης,
ο αμπελουργός, ο βαρκάρης, οι τρεις του θυγατέρες
κρέμονται πάνω από βαθιά, χρυσά πηγάδια. Πάνω στ’ αλώνια
λιχνίζουνε μεγάλα στάχυα. Μες στα μάτια των παιδιών
χώνονται τ’ άχυρα. Τρέχουν. Τ’ αμπέλια είναι απέραντα
σαν τη δόξα ή την άγνοια. Λίγο να κάνεις να σκύψεις
θα βουλιάξεις ακέριος στο γαλάζιο. Τα παράθυρα πνίγηκαν κιόλας
μέσα στο χώμα. Και τούτα τα κόκκινα λουλούδια του κήπου
είναι από κείνα τα πανάρχαια αγάλματα, πλαγιασμένα, σε στύση.
Πηγή: Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, Δ΄ τόμος, εκδόσεις Κέδρος
Μεσημέρι Αυγούστου-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι.
Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο
κάτω απ’ το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε,
είναι η μεγάλη ασβεστωμένη μάντρα. Από κει
κατεβαίνει η δροσιά προς τους ευκάλυπτους, κι ένα άρωμα
από σάπια ροδάκινα σωριασμένα στο δρόμο.
Άξαφνα τα τζιτζίκια σώπασαν. Δυο ηλιοκαμένα σώματα
στ’ άσπρα σεντόνια. Βγάλε και το δαχτυλίδι σου –
μου πιάνει ένα δικό μου χώρο στο μικρό σου δάχτυλο.
Πηγή: Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, Δ΄ τόμος ,εκδόσεις Κέδρος
Του Αυγούστου βασιλέματα-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
Στ’απριλομαγιάτικα χαράματα
ρόδα και γαρύφαλα ανθισμένα,
στης Ανατολής την ουρανόπορτα
στέφανα απ’τους κήπους κρεμασμένα.
Μα σ’εσάς, του Αυγούστου βασιλέματα,
δέντρα ουρανοφύτευτα καρπίζουν,
μήλα και ροδάκινα στους κλώνους τους
και σκασμένα ρόδια κοκκινίζουν
Ποιητική συλλογή: Φευγάτα χελιδόνια
Πηγή: Γεωργίου Δροσίνη Άπαντα,τόμος τρίτος
Νύχτα αυγουστιάτικη-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
Μου φτάνει που σε ξέρω ξάγρυπνη
κι απόμονη, χωρίς λυχνάρι,
κάτω από τ’άστρα τα τρεμόφωτα
με το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Στ’απόσκια απόκρυφτη κι’αθώρητη-
κ’έχω σημάδι σου μονάχο
κάτι σα θρόισμα, σα φτερούγισμα,
σα νεροφλοίσβημα σε βράχο.
Γύρω μας όλα ασάλευτα, άφωνα:
τα κοίμισε μαρμαρωμένα
φεγγαρομάτα η νύχτα μάγισσα
κι ‘αφησε μόνο εσέ κ’εμένα.-
Ξάφνου,σπιθόγενη,αστραπόφτερη.
του αιθέρα ταξιδεύτρα φτάνει
φωνή βιολιού μακρινού,αλλόκοσμου,
που παίζουν ξωτικοί Τσιγγάνοι.
Και χύνεται στην Αυγουστιάτικη
τη νύχτα από τη δοξαριά του
λαχτάρα, πόνος,αναγάλιασμα,
πόθος ζωής,φόβος θανάτου.
Κ’εγώ, σφαλώντας τα δυο μάτια μου,
και την ψυχή μου ανοίγοντάς σου,
νιώθω το φόβο μήπως σ’έχασα-
τον πόθο να βρεθώ κοντά σου.
Πηγή: Φευγάτα χελιδόνια,Άπαντα Γεωργίου Δροσίνη,τόμος τρίτος
Αυγουστιάτικος άνεμος-ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Είναι τόση η γαλήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν
καρδιές χωριστές – τόσα μάτια, όσα βλέπουν
αυτή τη στιγμή: ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά
κι αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο, ανάμεσα
στην κάτασπρη γύρη του.
Νιώθω μέσα στο στήθος μου
την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω
σα να ‘μαι ένας διάττοντας που πέφτοντας στάθηκε
για λίγο μετέωρος και γύρισε πάλι, φωτεινός και
χαρούμενος,
προς τα πάνω. Ψυχή μου! Τι σε θέλω, ψυχή μου; Τι
κάθεσαι και
δε γίνεσαι μέλισσα; Δυο γραμμούλες φωτός,
δυο αστεράκια οι κεραίες σου – πέταξε, πρόλαβε, τρέξε,
ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις
φωτιά στην κυψέλη σου.
Ψυχή μου, χαρά μου, τι κάθεσαι μέλισσα;
Άνοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος.
Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος, Τα ποιήματα , Τόμος 2ος, Τρία Φύλλα
Αύγουστος- ΔΩΡΑ ΜΟΑΤΣΟΥ-ΒΑΡΝΑΛΗ
Σκορπά το κλήμα γύρω τους χυμούς του
Τρυγούν μέσα στ' αμπέλι τα σταφύλια.
Κι' απ' τη γυρτή του μπαλκονιού μας γρύλλια,
Μέσα στ'απομεσήμερο τ' Αυγούστου,
Η μυρουδιά του πατημένου μούστου
Στην κάμαρά μας μπαίνει την ανήλια,
Κ' ηδονικά χαϊδεύει μου τα χείλια
Το κλήμα με τους ώριμους καρπούς του.
Τριγύρω μας απλώνει πονηρά
Τη μέθη με τα φλόγινα φτερά.
Δε φταίμε μεις αν μέσα στις καρδιές μας
Ξυπνούν αμαρτωλές οι επιθυμιές μας...
Ζεστό τ' απομεσήμερο τ' Αυγούστου,
Μεθυστικιά κ' η μυρουδιά του μούστου.
Χανιά 1917
Πηγή: https://toixoutoueterou.blogspot.com
Πάντα είναι Αύγουστος-ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ
Πάντα είναι Αύγουστος
Το χώρισμα ανάμεσα στα δωμάτια
Ξύλο μαυρισμένο.
Πάντα η φωτογραφία στον κίτρινο τοίχο
Δείχνει τη συνάντηση στο ποτάμι
Την ώρα που ο ήλιος μετέωρος ανάμεσα
Από δέντρα και άμμο ναρκισσεύεται
Στο νερό.
Πάντα φτάνει το τραίνο στο σταθμό
Οι πρώτες φωνές στους διαδρόμους, το πρώτο τσιγάρο, τα μεγάφωνα
Οι απίστευτες ματιές της Κυριακής για ένα ταξίδι στη μυθολογία
Το πλήθος, τα χέρια, τα μέλη, τα μάτια των υπνωτιστών.
Πάντα είναι Αύγουστος
Η μητέρα σου στο διπλανό δωμάτιο ξερνάει και συ αγωνίζεσαι
Για τη μετατόπιση ανάμεσα από λίμνες, έλη, νεκρούς
Σε βιβλία χημείας και φυσικής που τα οφείλεις τον Σεπτέμβρη
Σε σώματα απέραντα ανέπαφων
Που διατηρούνται στη ζωή
Με τη μυθολογία του Αυγούστου
-Ο πατέρας σου υπέγραψε πριν από λίγο
Δεν μπορείς να φύγεις
Είναι Αύγουστος.
Πηγή: Γιώργος Χρονάς, Τα ποιήματα (1973-2008), [εκδόαεις Οδός Πανός, Αθήνα, 2008]
Αύγουστος-ΒΑΣΩ ΜΠΡΑΤΑΚΗ
Στα δίχτυα της σιωπής
ασημένια ψάρια που σπαρταρούσαν
οι χτύποι της καρδιάς μας
όταν ο μικρός Αύγουστος
ανέβαινε θριαμβευτικά
στα πέτρινα σκαλοπάτια του καλοκαιριού
σαν άλλος Ίκαρος που δεν γνώριζε
πως το πύρωμα μιας στιγμής
μπορεί να λιώσει τα πάντα,
ακόμα κι αυτά τα κέρινα φτερά μας.
Και στη χούφτα του δειλινού,
τρέλα και λογική,
σ’ ένα κουβάρι μπερδεμένα
όταν σμιλεύαμε σιωπηλά
τις λέξεις που γεννά ο έρωτας
εκεί που συναντήθηκαν οι σιωπές μας,
όταν το κόκκινο άνοιγε θριαμβευτικά
την αυλαία στους θιασώτες του ονείρου
που υπόσχονταν για μια ακόμα φορά
να αναστήσουν στην αυλή των θαυμάτων
τα λόγια της αγάπης που κλείσαμε κρυφά
στις κάμαρες του ονείρου,
μην και γίνουν λεία στα χέρια
άπληστων τυμβωρύχων.
Ένας καταρράχτης από πουλιά
που έχασαν την πυξίδα
στο πέταγμά τους,
τα λόγια που ξέφυγαν
από τα χείλη των εραστών
τις μεγάλες ώρες της σιωπής,
όταν βουβά η αράχνη του πόθου
έπλαθε απατηλά
τον ιστό της αγάπης
στα σκοτεινά δωμάτια του ονείρου.
Πηγή: Ποιητική συλλογή "Νύχτα ηνίοχος",2010
Αύγουστος - ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΑΝΕΛΗΣ
Στο στήθος του πλοίου κοιμάται ο ήλιος
Με το μυστρί χτίζει την υστεροφημία του
Στην κοτσίδα του τυλίγονται οι πλανήτες
Ψήγματα χάους αναδύονται απ’ τον βυθό
Κρατάνε στα χέρια τις Μικρές Κυκλάδες
Κι έναν αμφορέα μελανόμορφο με λαιμό
Μεταμορφώνονται σε δροσερά παρτέρια
Ποτισμένα με το νέκταρ της αθανασίας
Ταπετσαρίες φασκιώνουν τον ορίζοντα
Στη μέση στρογγυλοκάθεται το μελτέμι
Άρτι αφιχθέν από μια ομαδική συνουσία
Με τον λίβα και τα δώδεκα ξαδέρφια του
Αύγουστος βγαίνει απ’ τις σφηκοφωλιές
Μοσχοβολά θυμάρι κι ανεπίδοτο έρωτα
Με γδούπο τα κύματα πνίγουν τη νύχτα
Σε ποτήρι μακρόστενο ξανθής μπίρας
Φεγγάρι προεξαγγελτικό του θανάτου
Κατακρημνίζεται στη θάλασσα με ορμή.
Νησιά ξεφυτρώνουν παντού μεσοπέλαγα
Αρπάζω το μεγαλύτερο και το αγκαλιάζω.
Πηγή: "Υπό το μηδέν",Εκδόσεις Στοχαστής,2017
Αύγουστος -ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ
Γυμνό μας αγκάλιασε το σώμα του καλοκαιριού
οργάζοντας ασημόπνοους ορίζοντες στα μάτια των ονείρων μας.
Ασβέστωσε την καρδιά το μεσημέρι στροβιλίζοντας ξωκκλήσια φωτός
στο βαθύτερο είναι μας.
Ο δεκαπενταύγουστος βρόντηξε φως κι ελπίδα φωτόλουστη!
Τα βουνά νιώσαν τις δυνατές τους ρίζες στην αρμύρα της θάλασσας
και ψήλωσαν φυλωσσιές και βράχους ίσα με το γαλάζιο το απέραντο.
Πέταξε το πουλί απ’ του βασιλικού το χάδι τιτιβίζοντας
αλς! Αλς! Αείπνοη! Αείρευστη!
Πάντα με λευκό πανί μεθάς ορίζοντες
σαν την καρδιά ατελεύτητους.
Βράχοι σπάνε τη μοναξιά τους πάνω σου
πεταλίδες τους παρηγορούν φιλώντας την αψάδα της λύπης τους
και κάβουρες τους ομιλούν με μια ήσυχη αυγή που κουβαλούν στη ράχη
όταν το πρώτο βλέφαρο του ήλιου σκιά τους στρώνεται να μη γλιστρήσουν.
Το κουπί που στον μόχθο βυθίστηκε
το σπουργίτι που πέταξε απ’ το κλωνάρι της φλέβας του βαρκάρη
αναζητώντας στεριά να ξαποστάσει.
Πως να τραγουδήσω!
Που το ισοκράτημα μου πήραν τα τζιτζίκια
και το σκυτάλευσαν στ’ άστρα των γρύλων τ’ ανερμάτιστα!
Το άστρο του έρωτα που γούβιασε την άμμο ένα βράδυ
και το μαζέψαν το πρωί παιδιά και φτιάξαν πύργους
ίσα να μεγαλώσουν και να το ιδούν ξανά! Ξανά να πέφτει!
Ο γλάρος της αφής κι ο Νοτιάς που έπνευσε μέσα μας.
Η πεταλούδα των χρωμάτων παρασυρμένη απ’ τ’ απαλό αεράκι
της αυγής των κοριτσιών σαν έχυναν τα μάτια τους στ’ ουρανού το όραμα
που ξύπναγε γαλάζιο και σίγουρο για την παντοδυναμία του
Και οι πανσέληνοι ψίθυροι της αγάπης
στον αιθέρα των ψυχών!
Αύγουστο τα όρισα
να με θυμούνται όταν θα λείπω...
Πηγή: https://www.stixoi.info
Αύγουστος -ΤΑΣΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΟΣ
Το δεντρολίβανο μοσχοβολάει
στο ηλιοβασίλεμα της αυγουστιάτικης
νεροποντής.
Ινδοί γείτονες στέλνουν φιλικό χαιρετισμό
από το απέναντι πεζοδρόμιο.
Φιλότιμοι πρόσκοποι στήνουν τις σκηνές τους
στην καταπράσινη αυλή της διασποράς.
Μυρωδιές γνήσιες
ανθρώπινες
α-διάκοπα αποστελλόμενες
στους Αύγουστους όλων των εποχών.
Πηγή: Τάσος Βυζάντιος, «Όπου γης», Ad Libitum, Αθήνα 2009
Αύγουστος -ΑΓΓΕΛΑ ΚΑΪΜΑΚΛΙΩΤΗ
Όλα τα δώρα
ο Αύγουστος τα έφερε
Το κόκκινο
του έρωτα και της φωτιάς
Το μαύρο
της προσφυγιάς και του θανάτου
Το γαλανό
της Αμμοχώστου και της προδοσίας
Και το λευκό
της αθωότητας και της απελπισίας
Όλα τα χρώματα
από τον Αύγουστο τα πήρανε
κι αφήσανε ασπρόμαυρα τα καλοκαίρια
Πηγή: " Εκ του σύνεγγυς",Εκδόσεις Φαρφουλάς,2014
Αύγουστος-ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΣΟΥΛΑ
Ο χαλασμένος συναγερμός
Στην έρημη πόλη
Ο τζίτζικας του Αυγούστου.
Αυτό το καλοκαίρι δεν ήρθε.
Ωστόσο, τα βήματά του
Αναγνωρίζει η άσφαλτος
Το χάδι του θερμό στα μαλλιά των δέντρων
Το όνειρο της θάλασσας
Βαθιά μες στα όνειρά μας.
Αυτό το καλοκαίρι δεν έφτασε.
Κι ωστόσο, τόσο τρυφερά το ζήσαμε
Όσο τα σχέδια πριν πραγματοποιηθούν
Σαν είναι άφθαρτα
Όσο και τους έρωτες
Στο όριο του φιλιού.
Αύριο πανσέληνος
Και βροχή από άστρα.
Πηγή:"Αρμόδιο σώμα",2011
Αύγουστος με φεγγάρι στο μπαλκόνι της -ΓΙΩΤΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Τα καλοκαίρια του έδειχνε φωτογραφίες
τα νησιά. Τα κάστρα, τα σοκάκια
παραλίες. Ψιλή άμμος, Πλατύ-γιαλός
αντίσκηνα, αρμυρίκια.
Αυτός δεκατεσσάρων, γειτονόπουλο.
Μια μέρα πρόσεξε δύο απλωμένα κομματάκια το μαγιό της
το πάνω ολοκαίνουργιο.
Από τότε όλο τη φαντάζεται με στήθος γυμνό
να κολυμπά, να κάθεται στον ήλιο
όλο αυτό σκεφτόταν.
Κι απόψε, Αύγουστος με φεγγάρι στο μπαλκόνι της,
σαν άντρας γύρεψε το βλέμμα της
σαν παιδί την παρακάλεσε.
Μυστικό όλη του τη ζωή θα το κρατούσε.
Τού `πε δεν είναι το ίδιο με τον ήλιο
με τη θάλασσα — εκεί κανείς δε σε κοιτάζει.
Σαν άντρας υποσχέθηκε, σαν παιδί ορκίστηκε
δε θα ζητούσε τίποτα πια, ποτέ.
Μόνο να δει στο φεγγαρόφωτο το στήθος της.
Να μην το αγγίξει
να το δει.
Να δει το στήθος της μονάχα.
Πηγή: Για Σίκινο, Ανάφη, Αμοργό ,Εκδόσεις Gutenberg,2017
Αύγουστος -ΑΛΕΞΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αύγουστος, και παίρνει την κουβέρτα στο κρεβάτι.
"Δεν κρυώνω", λέει στα βιβλία που τον κοιτάνε κοροϊδευτικά.
"Απλά θέλω ν’ αγκαλιάσω κάτι".
Πηγή: https://www.alexantonopoulos.com
Μόνο μια νύχτα του Αυγούστου-ΠΑΝΟΣ ΝΙΑΒΗΣ
Μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα
η τιμωρία μου μεγάλωνε.
Στην πόλη φυσούσε απελπισία.
Ξεδίπλωνε ο Θεός τις μέρες του θέρους
και ο έρωτας το δίκαιο του εγωισμού του.
Ευλογία αμαρτωλή ένα κόκκινο κεράσι
ή τα χείλη σου κόκκινα σαν κεράσι
δεν θυμάσαι πια, έχουν περάσει αιώνες.
Έφυγες μες στο όνειρο κυματισμός
ώριμου ξανθού σταχιού σταριού
και εγώ έμεινα στη σκιά της νύχτας
βουβός να κλάψω ή να προσευχηθώ:
Κύριε, μη με τιμωρείς άλλο!
Άσε απόψε να σβήσω τη λάβα της
άσε να φιλήσω την παπαρούνα της
να υποταχθεί το ατίθασο κόκκινο
και να λάμψει το επουράνιο γαλάζιο.
Ας αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου
να λησμονήσει ο χρόνος τη βιάση του.
Δεν σε υπολήφθηκα ποτέ, Κύριε,
ο νους μου έρημος αλατιού ήταν
δεν είχε εύφορο χώμα να φυτρώσει
ανθός πίστης για Σένα.
Τώρα, αποκαμωμένος, αιώνων στρατοκόπος
μια απλή χάρη σου ζητώ, Κύριε,
άσε με να αγιάσω μια νύχτα
στο επειδή της Αμαρτίας
ή ναυαγός στα βαθύτερα πελάγη του κορμιού της.
Κι ας αιμορραγώ θρυμματισμένος μετά
στα πόδια Σου, ταπεινός δούλος Σου,
για μια αιωνιότητα ολόκληρη
μια νύχτα της, σου ζητώ, Κύριε,
μόνο μια μακριά Νύχτα Αυγούστου!
Πηγή: Η Τριγωνομετρία των Παθών, Εκδόσεις Μελάνι,2019
Τα μικρά άτιτλα του Αυγούστου-ΠΑΝΟΣ ΝΙΑΒΗΣ
Ι
Πέντε ολόκληρους αιώνες
σε περίμενα σ’ανέραστα σκοτάδια,
Ελεονώρα της Καστίλης,
μα όταν εμφανίστηκες,
ήμουν από καιρό τυφλός!
Αφού όλη μου η ζωή
ήταν η ενδόμυχη αντανάκλαση
μες στο φως των ματιών σου.
ΙΙ
Σήμερα σε κοιτώ με λατρεία
από τη δέουσα απόσταση ασφαλείας
αποίητη, σε φυλακίζω σε λέξεις!
Απόλυτο θεώρημα της γυναικείας πληρότητας.
Αύριο θα σε ακούω να μιλάς στα κύματα
κι αγριεμένη να παφλάζεις στο Νου μου,
τα χειμωνιάτικα βράδια των νηπενθών σκοταδιών,
τότε που αγιάζουν τα ναυάγια του Αυγούστου
μες στην προδοσία ενός σκυθρωπού Δεκέμβρη…
Πηγή: Η Τριγωνομετρία των Παθών, Εκδόσεις Μελάνι,2019
Αυγούστου Μεσούντος-ΑΡΕΤΗ ΓΟΥΡΓΙΩΤΟΥ
Και οι λέξεις, κι αυτές βουβάθηκαν,
του Αυγούστου την ερημίαν σεμνυνόμενες.
Στο βάθος,λάμπων ο Βράχος ο Ιερός μαρτυρά
χνάρια ζωής και παρελθόν μεγαλείον.
Μεσούντος του Αυγούστου και στο Κλεινόν Άστυ
Τουρίστες ενδημούν.
Οι Οικούντες δραπέτευσαν
λες και τούτη την Πόλη «ειρκτή» την λογιάζουν,
απευκτέα!
Και εμείς, οι εναπομείναντες φρουροί,
στης σιγαλιάς ασκούμεθα τους άγνωρους ήχους
και στης μοναξιάς τα μιλήματα.
Ας είναι ευλογημένη τούτη η συννεφούλα,
που απρόσμενα ήρθε, συντρόφισσα ιαματική
και παρηγορήτρα στους Κλεινοθεματοφύλακες!
Και το νιο φεγγάρι,
που τον Παρθενώνα ασπάζεται ερωτικά.
Βακτηρίες και τα δυο τους για τις Ψυχές,
που την ματιά τους σε θάλασσες δεν άπλωσαν
κι ούτε αψάδα αλμύρας και φυκιών γεύτηκαν.
Ας είναι ευλογημένα!
Πηγή: Έσω ιριδισμοί,Εκδόσεις Βεργίνα,2019
Δεκαπενταύγουστος - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Έρημη πόλη, μα όλοι
παραθερίζουν;
Θεριστική μηχανή
αποκόπτει βίαια
κάθε ελπίδα.
Η σοδειά:
στάχυα απόγνωσης.
Δεν προσδοκώ μεγάλο θαύμα όπως
Κοίμηση,
Ανάσταση,
Ανάληψη.
Το αυτοκίνητο
παρκάρει στο πάρκο της πόλης.
Περπάτημα χεράκι με τον καύσωνα.
Μονάχος μα με κάποιους:
περίμεναν υπομονετικά
κάτω απ’ το χώμα
για δεκαεπτά χρόνια
και τώρα που αναλήφθηκαν
τραγουδούν υπερήφανα το κύκνειό τους άσμα.
Μην παραπονιέστε για των τζιτζίκων τον βόμβο!
Είναι οι ύστατές τους μέρες!
Δικαιούνται να πεθάνουν τραγουδώντας!
Σκάβω μικρή τρύπα στον κορμό.
Το μπήγω μέσα.
Σε λίγες μέρες θα εκκολαφθεί.
Τα φωνήματα ενστικτωδώς θα κινήσουν
στο χώμα να χωθούνε.
Κι όταν το ποίημα αυτό ξυπνήσει σε δεκαεπτά χρόνια
θα με ψάχνει.
Μα εγώ θα έχω εξαερωθεί.
Αν όχι για κανέναν άλλο λόγο,
στα σίγουρα λόγω κλιματικής αλλαγής.
Πηγή: http://www.stixoi.info
Ταραχή δεκαπενταύγουστου -ΝΙΚΟΣ ΑΛΙΦΕΡΗΣ
Κάτω απ’ τους ανεμόμυλους σχηματίζουν
οι ξερολιθιές ακατάληπτες επιγραφές.
Τα ιδεογράμματα των νησιών
τα πουλιά πετούν και τις διαβάζουν
οι κρωγμοί τους φτάνουν μέχρι τ’ αυτιά μας.
Μα κρίνουμε πως το νερό ήταν πάντοτε κρασί
κι απωθούμε το θαύμα σαν τον αρχιτρίκλινο:
Το ιδεόγραμμα των χειλιών σου
ανεξιχνίαστο μέσα στην νύχτα.
Πηγή: Η ζωοφόρος του ουρανού,Άγρα 2013
Παραμονές Δεκαπενταύγουστου-ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
Σαν τη λαίδη Μακμπέθ σε υπνοβασία
πιτσιλισμένη απ' τον ασβέστη
στα μαλλιά και το φόρεμα.
Και τα δωμάτια μοσχοβολούσαν
παραμονές Δεκαπενταύγουστου.
Οι φωτιές της ροδιάς. Η αυλή με τη βρύση.
Τα μυρμήγκια που τρέχουν για να γλιτώσουν.
Τα σκούπιζες και τα 'ριχνες στο κηπάκι
για να σωθούν.
Ώρα έξι το απόγευμα και μάζευες
την άγκυρα να ελευθερωθεί το σπίτι.
Μάζευες τα σκοινιά κι άναβες τις μηχανές
να φύγει το σπίτι, να σαλπάρει το σπίτι
και να ταξιδέψει
στο άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε
και σ' εκείνο το θεόνυμφε που υποσχόταν δόξες.
Πηγή: Η πόρτα της Πηνελόπης,2004
Η νύχτα πριν την τελευταία μέρα του Αυγούστου -ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΑΛΑΚΟΓΛΟΥ
Το ποίημα είχε ήδη φύγει,
να εκτεθεί στην αδιαφορία, στην χλεύη
και ίσως στη συγκίνηση των δρόμων.
Η νύχτα έξω φαινόταν κατασκότεινη.
Το σκοτάδι είχα βαθύνει ξαφνικά.
Ένα τεράστιο κενό πλανιόταν γύρω.
Παράξενη νύχτα.
Πικραμένη νύχτα...
Περίμενα λίγη ώρα ακόμη στο σκοτάδι,
τάχα ότι θα εύρισκες το ποίημα
και θα απαντούσες.
Περίεργο πως καμιά φορά το όνειρο
διεισδύει στην πραγματικότητα απρόσκλητο.
Άκου τώρα,
να τύχει λέει να βρίσκεσαι την ίδια ώρα,
ώρα κοντά στο χάραμα,
στο δίκτυο.
Και να διαισθανθείς ότι υπάρχει το μήνυμα,
και να ανοίξεις το γραμματοκιβώτιο...
και μετά να συγκινηθείς, λέει,
και να γράψεις ένα γράμμα γεμάτο τρυφερότητα.
Και τότε,
να ανατραπούν όλα τα δεδομένα της νύχτας.
Να γυρίσουμε, λέει, πίσω στην αρχή της βραδιάς.
Και να έρθεις, αυτή τη φορά, χαμογελαστή από το τηλεφώνημα,
και να ζητήσεις να κατέβουμε στην αμμουδιά.
Γιατί το φεγγάρι, λέει,
μόνο για δυο τρεις νύχτες ακόμη
θα μας έφτιαχνε τον δρόμο του στην θάλασσα,
και όποιος ήθελε να τον ακολουθήσει,
έπρεπε να βιαστεί.
Και μετά
όταν πια θα είχε ξημερώσει,
θα βλέπαμε τα πόδια μας βουτηγμένα στο χρυσάφι,
και δε θα ξέραμε πως να τα κρύψουμε,
να μην καταλάβουν οι άλλοι,
πως όλη νύχτα αλητεύαμε
στους δρόμους του φεγγαριού.
Και ήταν, λέει,
ένα από τα πιο όμορφα ξημερώματα
αυτού του κόσμου,
και έτυχε σε μας να το ζήσουμε.
Ήταν, λέει...
μα έξω η νύχτα προχωρούσε αμείλικτη,
και έφευγε.
Και το γραμματοκιβώτιο παρέμενε
απελπιστικά άδειο.
Και μετά ο ύπνος που αργούσε,
γιατί δεν είχε λόγο πια να έρθει,
μιας και του είχαν φύγει όλα τα όνειρα.
Και τι να κάνει ο ύπνος
χωρίς όνειρα.
Και αργά αργά
ξημέρωσε η τελευταία μέρα του Αυγούστου.
Πηγή: http://www.silia.gr
Ποίημα για το τέλος του Αυγούστου - ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΟΥΜΑΣ
Η ματιά είναι ανεξίτηλη μα
χρειάζεται τη μνήμη να την επαυξάνει,
να την κρατάει στη μόδα.
Η ματιά γίνεται
αναπόσπαστο μέρος της νοσταλγίας
διότι δεν μπορεί να πει "Συγγνώμη!"
και ν’ αποσυρθεί.
Ζεμένος σε μια τέτοια ματιά
αργοπίνω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί αναπολώντας
τι ήταν, τι είναι, και τι θάνε πάντα.
Πηγή: stixoi/info
Το τέλος του Αυγούστου - ΜΑΡΙΑ ΒΛΑΧΟΥ
Ο Αύγουστος
γέρνει στο τέλος του
ξεβαμμένος•
δε λέω λέξη
θα κάνω μόνο μία κίνηση
σημάδι τολμηρής ατολμίας.
Ανασηκώνω το τελευταίο βότσαλο
αυτό που χώρεσε τ` όνομά σου,
σκαρφαλώνω στο βράχο,
το εκσφενδονίζω στο κύμα
-το καλοκαίρι τελειώνει-
τα χέρια μου κρέμονται
ξεχαρβαλωμένο πλέγμα•
πασχίζω να ξεδιπλώσω
το φθινόπωρο
στο φως.
Πηγή: http://mar-vlachou.blogspot.com 
Αύγουστος του Βορρά-ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΡΘΕΝΗΣ
Ομοσπονδιακή Δημοκρατία του Μηδενός:
ακμάζει μες στον Τροπικό του Ατόμου!
Βούλιαξ’η αυτοκρατορία των νησιών,
κ’η επικράτεια της Γαληνοτάτης,
κ’η αίγλη της Βασιλεύουσσας!
Κι ο Αύγουστος,
κάτ’από ξένη πλέει σημαία
και δεν ακούει τις καμπάνες της Μεσόγειος
ούτε και τα νησιά καθώς αγιάζουν!
Τη Μεγαλόχαρη, τη βλέπεις μόνο εντός σου!
Κι όχι να σπεύδει στον Εσπερινό
για να προλάβει και το δείπνο των ψαράδων
και το σαλπάρισμα μυριάδων καραβιών.
Κ’οι άγγελοι,
στην πλώρη αποκεκοιμημένοι,
δε στέργουν να βουτήξουν στο βυθό
και ν’ανεσύρουν το Χρυσόν Αλφαβητάριο
για το μικρό Χριστό που ψάχνει γι’αχιβάδες!
Πηγή: Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία «Ταξίδι στην ποίηση», Ναυτίλος
Οι εραστές τ’ Αυγούστου-ΓΙΟΖΕΦ ΜΠΡΟΝΣΚΙ
«Οι εραστές τ’ Αυγούστου,
οι εραστές τ’ Αυγούστου με λουλούδια στα χέρια έρχονται,
τ’ αόρατα καλέσματά τους τραβούν στις αυλές,
οι εραστές τ’ Αυγούστου με κόκκινα πουκάμισα και μισάνοιχτα στόματα
τρεμοσβήνουν στα σταυροδρόμια,
εξαφανίζονται στα σοκάκια,
τρέχουν στις πλατείες.
Στους εραστές τ’ Αυγούστου
αχνοφέγγουν στη βραδινή ατμόσφαιρα
οι ερυθρόλευκες γραμμές των κεντημένων λουλουδιών πάνω
στα πουκάμισά τους,
φωτίζονται τ’ ανοιχτά παραθύρια στις σκοτεινές αυλές
κι αυτοί όλο πηγαίνουν κι όλο τρέχουν σε κάποιο κάλεσμα.
Να και το δείλι της ζωής, να και το δείλι που δίπλα περνά απ’ την πόλη,
να το που χρωματίζει τα δέντρα,
που σβήνει τη λάμπα,
που γυαλίζει τ’ αυτοκίνητα . . .
Στα στενά σοκάκια βιαστικά ηχούν οι παρέες,
γύρισε πίσω, έβγα στο μπαλκόνι και πέταξε το παλτό.
Βλέπεις, οι εραστές τ’ Αυγούστου τρέχουν κρατώντας λουλούδια στα χέρια.
Οι γαλάζιες ανταύγειες των διαφημίσεων κυλούν από τις στέγες
κι εσύ κοιτάζεις κάτω, δίχως ποτέ και με κανένα θέση δεν αλλάζεις,
συνομιλώντας με τον εαυτό σου.
Να τα λουλούδια και τια διαμέρισμα με το νέο έρωτα,
με το καινούριο μαστίγιο, που μπαίνει σε κύκλο νέο,
παραδίδοντας τον εαυτό του με νέα κραυγή και νέο αίμα,
παραδίδοντας τον εαυτό του, αφήνοντας τα λουλούδια να πέσουν απ’ τα χέρια του.
Το νέο δείλι θορυβεί,
κανείς δεν θα επιστρέψει στη νέα ζωή,
κανείς δε θα περάσει κάτω απ’ το μπαλκόνι για να ‘ρθει να σε δει,
κανείς δε θα σου παρασταθεί,
κανείς δε θα σου σταθεί,
πιο κοντά, απ’ ό,τι εσύ στον εαυτό σου,
απ’ τα λουλούδια,
απ’ ότι είσαι εσύ στον εαυτό σου.»
1961
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
Πηγή: http://www.stepamag.com
Αυγουστιάτικο φεγγάρι -ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ
Πέρα από τους κίτρινους λόφους, πέρα από τα σύννεφα
είναι η θάλασσα. Όμως ανάμεσα στη θάλασσα και σε σένα
υπάρχουν μέρες φοβερές, λόφοι που κυματίζουν και υψώνονται στον ουρανό,
παρεμβάλλονται πριν από τη θάλασσα. Εδώ πάνω στο λόφο υπάρχει η ελιά
και το πηγάδι, τόσο μικρό που δεν μπορείς να καθρεφτιστείς,
και οι καλαμιές, οι καλαμιές, που ποτέ δεν ησυχάζουν.
Και το φεγγάρι, ανεβαίνει. Ο σύζυγός της είναι ξαπλωμένος
σ' ένα χωράφι, με το κρανίο κομματιασμένο από τον ήλιο
- μια γυναίκα δεν μπορεί να τραβήξει ένα σώμα
σαν να ήταν σακί. Υψώνεται το φεγγάρι που ρίχνει μια μικρή σκιά
κάτω από τα στριφτά κλαριά. Η γυναίκα στη σκιά
κοιτάζει προς τα πάνω, μ' ένα μειδίαμα τρόμου
σ' αυτό το τεράστιο πρόσωπο, το με αίμα
που πήζει και πλημμυρίζει κάθε γωνιά των λόφων.
Το ξαπλωμένο σώμα στα χωράφια δεν κουνιέται
ούτε η γυναίκα στη σκιά. Μόνο το ματωμένο
μάτι μοιάζει να γνέφει σε κάποιον και να του δείχνει το δρόμο.
Έρχονται μεγάλες ανατριχίλες στους γυμνούς λόφους
από μακριά, και η γυναίκα τις νιώθει στην πλάτη της,
όπως τότε που τρέχανε σ' αυτή τη σταρένια θάλασσα.
Και τα φύλλα της ελιάς, χαμένα σ' αυτή τη θάλασσα
από φεγγαρόφωτο, θροΐζουν - ακόμα και η σκιά του δέντρου
αρχίζει να σκοτεινιάζει, να μεγαλώνει και να την καταπίνει.
Τρέχει έξω, στον φεγγαρένιο τρόμο,
και την ακολουθεί το θρόισμα της αύρας πάνω στους βράχους
και μια λεπτή σιλουέτα που της δαγκώνει τα γυμνά της πόδια,
τα φυτά, και τον πόνο στην κοιλιά. Έπειτα κρύβεται στη σκιά
γέρνοντας στους βράχους δαγκώνοντας τα χείλη της.
Κάτω, η γη στο σκοτάδι, κολυμπάει στο αίμα.
Μετάφραση: Γιάννης Η. Παππάς
Πηγή: https://pablodelamopalimpsisto.blogspot.com
Έρευνα-επιμέλεια αφιερώματος : Αγγελική Καραπάνου
