Οι διακοπές του καλοκαιριού πνέουν τα λοίσθια. Για να δούμε πώς αποτυπώθηκαν οι διακοπές στα λόγια των ποιητών!
Διακοπές-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Δυο πόρτες ανοιγμένες κατευθείαν στον ουρανό.
Στο δρόμο παρατεταγμένα αγροτικά καλάθια
με κληματόβεργες και κληματόφυλλα. Παιδικά ονόματα,
βερίκοκα, ροδάκινα, σταφύλια, αχλάδια, σύκα,
με το ξεχωριστό άρωμα τους χρωματίζοντας
μια γυάλινη, περιστρεφόμενη, μεγάλη σφαίρα
σαν την έγχρωμη υδρόγειο στην έδρα του κλειστού σχολείου,
κι απ’ έξω τα άτακτα τζιτζίκια ν’ απαγγέλουνε
τα ίδια και τα ποιήματά τους – όχι για τις εξετάσεις.
Πηγή: «Μικρό αφιέρωμα»,1960-5
Θερινές διακοπές-ΤΑΚΗΣ ΚΟΛΙΑΒΑΣ-ΜΩΛΙΟΤΑΚΗΣ
Σε θερινές διακοπές του έθνους η Βουλή
και στις συνεδριάσεις βαριάς σιγής,αυλαία.
Κι είχαμε συνηθίσει στο θέαμα πολύ
και ομολογουμένως περνούσαμε ωραία.
Υψίφωνες κορώνες και διαξιφισμοί
διατελούν ωσαύτως εν εθνική αδεία.
Κι εκλείπουν όλοι εκείνοι οι χαρακτηρισμοί
που προξενούσαν δέος,οργή και θυμηδία.
Δεν βγαίνουν διατάξεις και νόμοι σωρηδόν
και δεν στοιχειοθετούνται νέοι προσέτι φόροι
που θα'ρθουν στου λαού μας την ράχη αναφανδόν
γούνα πολυτελείας σε τρύπιο επανωφόρι.
Μες στο ναό του έθνους τα έδρανα κενά
βουβό το προεδρείο κι άδεια τα θεωρεία,
φωνή δεν ανασαίνει,κι όμορφα κυβερνά
την τάλαινα πατρίδα μια σιωπής αιθρία.
Ένδοξη των Ελλήνων αθάνατη Βουλή
με τα τριακόσια πάντα γενναία παλικάρια,
κι εν μέσω της αιθούσης με τόνους η χολή
ο φθόνος με το στρέμμα κι η λάσπη με τα φτυάρια.
Κι ο ένας εναντίον του άλλου να ορμά
και μ'αγοραίες ύβρεις να φτάνουνε στα χέρια,
και η Βουλή με πιάτσα να μοιάζει του κιμά
μες απ'τ'ακονισμένα συντροφικά μαχαίρια.
Εικόνα μεγαλείου κι ενδόξου θαυμασμού
και βάρδα μην προκύψει μάτι και μας ματιάσει,
και τούτη την εικόνα του εκσυγχρονισμού
η ανάδελφή μας χώρα αδόκητα την χάσει.
Κι αν κάπου παραμένουν σύμφωνοι και πιστοί
οι βολευταί,τον έναν έχουν κι αυτοί θεό τους,
και τ'αποδείχνουν όλοι,σαν είναι οι μιστοί
οι παχυλοί τους να'ρθουν στον διπλασιασμό τους...
Οι εθνοπατέρες τώρα βρίσκονται στα πανιά
κι άλλος τραβάει για Χίο κι άλλος για Μυτιλήνη.
Άλλος στοχεύει Κρήτη κι άλλος Κεφαλλονιά
Φάρσαλα,Μακρυνίτσα,Κατάκολον,Κυλλήνη.
Κι εκείνον όπου έχουν σίγουρη προκοπή
λόγω τριβής στους θώκους,λαμβάνουνε την τόλμη
και αριβάρουν όρτσα προς την αλλοδαπή
Παρίσι ν'απολαύσουν,Λωζάνη και Στοκχόλμη.
Χαρά και κατευόδιο και ώρα σας καλή
και στης αναψυχής σας γαλήνη τα λημέρια,
και να σας ξαναδούμε συντόμως στη Βουλή
με καλοτροχισμένα συντροφικά μαχαίρια.
10.6.2001
Πηγή: "Όμορφος κόσμος",Εκδόσεις Μαυρίδης,2002
Διακοπές στην πραγματικότητα-ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ
Να μπορούσες να χαθείς,
έστω για λίγο,
στα ερείπια του χρόνου,
(όπως χάνεται κανείς στους δρόμους μιας νέας Πομπηίας),
να ξεχάσεις το σημείο που στέκεσαι,
το σταθερό, αμετάβλητο κέντρο σου,
να υψώσεις τα μάτια στον ουρανό
να δεις ένα αστέρι που πέφτει...
Να το! Κοίτα!
Ποιο; Πού;
Πηγή: «Διακοπές στην πραγματικότητα»,Εκδόσεις Πατάκη,2011
Διακοπές-ΑΓΓΕΛΑ ΓΑΒΡΊΛΗ
Κοχύλια δεν υπάρχουν στο δικό μας πάτωμα,
καρφιά σκουριάζουν στα νερά μας.
Όλο ρίχνουμε αλάτι σε μια πληγή που δεν υπάρχει.
Βουνά ολόκληρα, τι θα το κάνουμε τόσο αλάτι;
Τα χείλη μας έγιναν λύσσα πια, δεν τρώγονται.
Τα βότσαλα που ξαπλώνουμε δεν είναι καθαρά:
ζέχνουν εσύ κι εγώ.
Δε θέλω.
Μόνο εκείνο το αστέρι θέλω, το πατρικό σου.
(Μην πεις τ’ όνομά του, το 'χω σε κακό να ονοματίζω).
Του χρόνου, εκεί να πάμε.
Πηγή: Iridium, Εκδόσεις Momentum,2013
Διακοπές στην Ικαρία-ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΝΤΟΥΜΗ
Παλιά πετσέτα
για ιδρωμένους ύπνους
μπροστά στο κύμα.
Πετώντας πέτρες διώξαμε
τον Αύγουστο
απ’ το Λιβάδι.
Πηγή: «Love me Tender”,Εκδόσεις Σαιξπηρικόν,2018
Διακοπές-ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΤΣΙΜΗΣ
Οι τρελοί δεν κάνουν διακοπές το καλοκαίρι
λιώνουν μονάχα ακίνητοι καταμεσής
στην πίσσα της ασφάλτου που ζέχνει
λιώνουν βλέποντας τους λύκους να τρέχουν κατά πάνω τους
μετά μαζεύουν το σιτάρι από τα πάρκα
βρίζονται με τους περαστικούς
και τα βράδια αλυχτάνε
-για τα κοράκια που θα έρθουν για το πτώμα τους-
αλλά εμείς δεν τους ακούμε
παρά μονάχα στο γέμισμα του φεγγαριού τον Αύγουστο
και τότε τους μπερδεύουμε όμως
με τις τυπικές εκδηλώσεις του Υπουργείου Πολιτισμού
οι τρελοί δεν έχουνε φωνή για τα δικά μας αυτιά
οι κουφοί δεν τους ακούνε.
Οι εραστές δεν πάνε διακοπές
δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη
μόνο σταθμεύουν παράνομα στις μέσες ώρες της νύχτας
ελπίζοντας
μην τους πετύχουν
των κεφαλιών οι κυνηγοί
που φυλακίζουν τους ανέμους
και σταυρώνουν τις γυναίκες
πριν από αυτό λοιπόν
ερωμένοι κι ερωμένες
ακροβατούν
πεταμένοι στον απόπατο της πόλης
ουρλιάζοντας ο ένας μέσα στον άλλο
από πόθο
από φόβο
από συνήθεια της γύμνιας
και χάνονται με το πέρας του θέρους
απ’ τις ταράτσες των ματιών.
Οι κλόουν δεν κάνουν διακοπές
δε βρίσκουνε το λόγο
να αφήσουν το κοινό τους άναυδο
από παλιάτσους και τυχάρπαστους
απλώς
όταν η δουλειά τελειώνει
και το τσίρκο μαζεύει την τέντα του
στέκονται με την καραμούζα τους ακίνητοι
κι ενώ πολύ θέλουνε
ν’ απευθύνουν στους θεατές τους
ένα σάλιο από μέσα τους
το καταπίνουν τελικά
δεν έχουν σχέσεις καλές με τον ουρανίσκο και τη γλώσσα
έπειτα καταριούνται τη στιγμή που δε γίναν μάγοι ή ακροβάτες
και τελειώνουν το ντεμακιγιάζ τους το πρωί
ένα άγνωστο πρόσωπο τους περιμένει.
Πηγή: https://marginalia.gr
Διακοπές-ΛΕΝΑ ΚΑΛΛΕΡΓΗ
Οι νύχτες του καλοκαιριού
Σχεδίες υπό κατασκευή
Σ’ ένα μικρό αντίσκηνο
Μες στα βουνά
Πηγή: stixoi/info
Διακοπές-ΔΩΡΑ ΚΑΣΚΑΛΗ
Κάθε μέρα αποζητώ
τη γεύση του κορμιού σου.
Κάθε ανάσα μου ψάχνει μονιά
στη λόχμη του λαιμού σου.
Όλα τα σ’ αγαπώ μου τάματα
στα εύσαρκά σου χείλη.
Το σκονισμένο μου γραφείο
η απόγνωση του αγέννητου παιδιού
οι βαλίτσες στην έξοδο κινδύνου
θαμπώνουν στο ξέφωτο της αγκαλιάς σου.
Πώς να μη σ’ αγαπώ;
Είναι ο μόνος τρόπος
πια
για να υπάρχω.
Πηγή: stixoi/info
Μονόκλινο σύμπτωμα-ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Aπορούν κάθε φορά οι ξενοδόχοι
που ζητώ μονόκλινο δωμάτιο στην πρόσοψη.
Mε κοιτάζουν σαν ν’ απαιτώ θάνατο με θέα.
Έβαλα ενέχυρο τη θάλασσα
κι είπα να κάνω φέτος διακοπές σε βουνό
μη και ξορκίσουν τα θροΐσματα του δάσους
εκείνο το δαιμονισμένο σύνδρομο επιστροφής
που κυριεύει αυτοστιγμεί κάθε διαφυγή μου.
Aν μ’ αγκαλιάσει σκέφτηκα ενός δεντρου
ο σάτυρος κορμός μπορεί και να ριζώσω.
Kαι στο βουνό τα ίδια.
Σαν να 'ταν σιδερένιο το δωμάτιο
κι ο καθαρός ανάλαφρος αέρας απέπνεε κλειδαριά.
Nα ξεκλειδώσω πάλευα με τα ηρεμιστικά μου
αλλά εκείνα ήτανε πιο άρρωστα από μένα.
Tα ίδια που έγιναν στην Πύλο
η ίδια άτακτος φυγή πρόπερσι από τη Σύρο
στην Kαλαμάτα πέρσι τρισχειρότερα
γεμάτο το τρένο και θέλανε τα κλάματα
να πάμε πίσω στην Aθήνα με τα πόδια.
Tέτοια μανία καταδιώξεώς μου κυριεύει τους τόπους.
Nα μου λείπει η απουσία σου;
Δεν έρχεται μαζί μου την αφήνω σπίτι.
Όρος ρητός της αλλαγής να μην ακολουθήσει.
Άπληστο που είσαι Aνεξήγητο.
Tόση διαφάνεια καταπάτησες για τη διασφάλισή σου
κι έκανες θέρετρό σου τώρα
αυτό το ανεξήγητο σύμπτωμα εχθρικό μου.
Nα επιστρέφω αμέσως. Mε λεωφορείο ταξί
αν πετύχω κανένα φεγγάρι που επιστρέφει κι εκείνο
στην πιάτσα του αδειανό.
Oλέθρια συνήθεια. Όχι τίποτ’ άλλο
μα αν δεν μ’ αρέσει να δούμε πώς θα επιστρέψω
από τον κάτω κόσμο σου Aνεξήγητο.
Πηγή: «Η εφηβεία της λήθης»,Εκδόσεις Στιγμή,1994
Στίξη-ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΒΑΚΙΡΤΖΗ
Ραβδοσκόπος κύκλος
η τρισυπόστατη σταγόνα
αργοκύλησε για να
μυρώσει το αριστερό
σημείο του προσδιορισμού
στο κολάζ
ξέθωρη η θαλασσιά
διακύμανση.
Τις θερινές τους διακοπές
θα χαρούν σε λίγο
τα μαθητούδια.
Ανεπάρκεια στις κλεψύδρες,
για τα σταφύλια.
Πηγή:«Σε χρόνο διαγώνιο», Καβάλα, 1996
Η σερβάντα-ΑΝΤΩΝΗΣ Δ.ΣΚΙΑΘΑΣ
στον Χ.Π.
Από τη σκάλα μας πήρε το λιβάνι.
Καθώς ανεβαίναμε, δεξιά και αριστερά
πατημένα λουλούδια.
Στο δωμάτιο, όπου έβλεπαν τηλεόραση
τα τελευταία χρόνια,
υπήρχε ένα καντήλι που τρεμόπαιζε,
μερικοί μακροσυγγενείς
και ένας μικρός ντυμένος στα ναυτικά,
να ψάχνει παίζοντας
με τα συρτάρια της σερβάντας.
Ψίθυροι για το χρόνο που έφυγε.
Το παιδί χάθηκε κάτω από το συρτάρι,
καθώς το πάτωμα γέμισε ξανά με πρόσωπα
του οίκου περισσότερο ή λιγότερο γνωστά.
Η Θεοδώρα στο Βεζούβιο το τριάντα
με συμφοιτήτριές της.
Ο Κώστας, λίγο πριν φύγει για το μέτωπο,
με την Κλαίρη.
Το προσωπικό του εργοστασίου στη Μάκρη,
Πάσχα του πενήντα δύο.
Οικογενειακές διακοπές στα ιαματικά Λουτρά
της Αιδηψού.
Ξενοδοχείο «Αίγλη», τέλος του σαράντα.
Ο Αλέξανδρος με τη Θεανώ νεογέννητη στο τιμόνι
της πρώτης «Μερσεντές», μοντέλο του εξήντα.
Ο Νίκος στο κατάστρωμα του «Αβέρωφ»,
κάπου στο Αιγαίο.
Αποκριές με όλους τους γείτονες της Πατριάρχου
Σεργίου στο χορταριασμένο κήπο.
Με τρόπο πήρα μια της Άνοιξης του πενήντα οκτώ
με την Έφη στην πρώτη Δημοτικού.
Οι άλλοι, χωρίς τρόπο,
τις επόμενες ημέρες, θα μοίραζαν τα υπόλοιπα...
Πηγή: "Χαίρε αιώνα, εκδόσεις Χειροκίνητο, 2002
Αναπαλαίωση-ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΛΟΥ
Όταν πια έχεις αποκοιμηθεί και σβήσουνε τα μαύρα φώτα
αρχίζω το ψαχούλεμα. Τις τσέπες του παλτού σου
τις τσάντες της ψυχής σου τα περσινά γοβάκια των διακοπών
τα εσώρουχα της απουσίας σου.
Κι όλα όσα σου έκανα στη ζωή μας, τους ψίθυρους
που έστελνα αλλού, τις νύχτες που σου στέρησα
τις βρίσκω εκεί αποθηκευμένες μαζί με δείγματα
μικρά αρώματα κάθε προδοσίας μου τόσο ζωντανά
που μόλις ανοίγεις το μπουκαλάκι πετιούνται
φιλιών και ερώτων αποσπάσματα.
Όταν αποκοιμιέσαι, ανάβω τα δικά μου φώτα και σου ψαχουλεύω
ό,τι μυστικό καλοκαίρι σου έκρυψες κι εσύ
σου κλέβω τα κλειδάκια των ονείρων σου
και με τα ψέματά σου ξαναχτίζω τα νιάτα μας.
Πηγή:«Αποτελέσματα χρήσεως», Εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα, 2006
Δεκαπενταύγουστος-ΔΗΜΗΤΡΑ Χ.ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
V. (Προσφιλή εδέσματα)
Καθώς σέρνουνε τα δίχτυα οι ψαράδες
Και τα σπλάγχνα του βυθού αποκαλύπτονται
Και η ψαριά μετράει το χρόνο σπαρταρώντας
Κι όλοι εκδικούνται και μελαγχολούν και αγοράζουν,
Καθώς κι αυτό το σύνηθες άθλημα
Από θανατηφόρα κέρδη επιστέφεται
Και εργασία και χαρά και γραφικότης
Στάζουν μικρούς μεταλλικούς νεκρούς μ’ ανοιχτό στόμα,
Αρχίζουν οι χαρές των διακοπών.
Τα όστρακα, οι χαρόντειες βαρκάδες
Με το πανάκι στο μελτέμι και τη γεύση στα κάρβουνα
Από τα κόκκινα τα βράγχια υψηλής τιμής
Ολόφρεσκα από το μαρτυρικό τους τέλος.
Πηγή: «Λιμός», Εκδόσεις Νεφέλη,2007
Εικόνες από παρωχημένο χρόνο Ι V-ΤΑΣΟΣ ΠΟΡΦΥΡΗΣ
Δεν ωρελεί ν' ακουμπάς στον ώμο μου και να
Κρατιέσαι μην κλάψεις ας πούμε πως όλα
Ήρθαν όπως έπρεπε κι ας πέρασε σχεδόν μια
Ζωή με την αναμονή καλοκαιρινών διακοπών
Για να σε βλέπω από χρόνο σε χρόνο να πλουταίνεις
Με τα δώρα που σου χάρισε απλόχερα ο Θεός
Μονάχα που πολλές φορές ξυπνάς με μουσκεμένο
Μαξιλάρι και κοιτάς στον ουρανό προς τη μεριά
Της απαρηγόρητα γερασμένης πατρίδας.
Πηγή: «Χρονοσυλλέκτης»,Εκδόσεις Ύψιλον,2011
Βαθιά των Δαναΐδων-ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΟΥΚΑΣ
Η Ραπουνζέλ κουρεύτηκε κι ας είχε συνηθίσει
να ρίχνει τις πλεξούδες της δίχτυα και να ψαρεύει.
Ποτέ της πια δε σκέφτηκε Ανατολή και Δύση
και πήγε για διακοπές. Μόνη στρατοπεδεύει
στην άμμο πάνω την ψιλή, στη φάτνη των αλόγων
εκεί, χωρίς ν’ αντιληφθεί τι ακριβώς συνέβη.
Την τρύγησε ο Μέγας Παν και ο Κυανοπώγων.
Ακτή-ακτή, διαδρομή που έμοιαζε φιδίσια,
θα βάλει για τα Κύθηρα και για την Κρήτη ρότα.
Το τελευταίο της το ΚΤΕΛ –γραμμή που αν ήταν ίσια
θα `φτανε στην Αμερική– και τα σβηστά του φώτα
της Σφακτηρίας οι νεκροί, νεκροί στο Ναβαρίνο
για τα μεγάλα αλάδωτες κλειδώσεις γεγονότα.
Το πτώμα του καλοκαιριού ποντάρει στο καζίνο
Και το φθινόπωρο πικ νικ στο Σύνταγμα, στον Κήπο
θα κρεμαστεί στον πλάτανο κι εκεί θα ξεψυχήσει
Βουκουρεστίου, στον βουβό του ρολογιού τον χτύπο
και μια ζωή αλλιώτικη κι αλλοτινή θα ζήσει
μες στο ψυγείο να βουτά, βαθιά, των Δαναΐδων
με τις μπουκιές της να μετρά τον χρόνο και την κρίση
στην τελική διάβαση των χρυσοφόρων Μήδων.
Χοροί, μονάρχες έκπτωτοι και λυσσασμένοι σκύλοι.
Διασπορά, ίδια σπορά και ξεχασμένοι τρόποι
σαν ένα λάξεμα βαθύ από αρχαία σμίλη.
Το βλέμμα της απόμεινε στραμμένο στην Ευρώπη.
Σιέστα να ' ναι; Έκσταση; Για πάντα βυθισμένη
με το προφίλ της πάγωσε πάνω σε μια μετώπη
και να τη! Απ’ τα κόκαλα το βράδυ αργά να βγαίνει.
Πηγή: «Στα μέσα σύνορα», Εκδόσεις Πόλις, 2011
Θυσία στο βουνό του Θεού-ΑΛΕΞΙΟΣ ΜΑΪΝΑΣ
Έτσι όπως
κάθεσαι στην ασβεστόπετρα με τη γαλάζια
κορδέλα στα χέρια
και σε δροσίζει μελτεμιασμένος ο γρέγος
που φυσάει τα μαλλιά σου στα μάτια
και φλυαρείς με τη φίλη σου λεπτομέρειες
των διακοπών
και πιάνεις το φόρεμα με τα γόνατα
μη δω πιο βαθιά,
μου `ρχεται να σου γλείψω τις γάμπες
και τις παλάμες των ποδιών
να σ’ αποκεφαλίσω
και να βάλω
την τσούχτρα
του κεφαλιού σου
ασπίδα
κατά
των Οσμάνων
και του Πασά.
Πηγή: «Το περιεχόμενο του υπόλοιπου», Εκδόσεις Γαβριηλίδης,2011
Φωτογραφία ΙΙ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΗΝΑΚΗΣ
Ακροβατείς σε σώματα.
Τα μάτια σου λάμπουν.
Πού κοιτάς;
Και τ’ αποστρέφεις.
Θα 'ναι μέρες στριμωγμένες.
Τα πάντα όμως ήτανε το σώμα.
Σ’ ένα δωμάτιο δίπλα στη θάλασσα
και σ’ ένα καφέ χαρισμένο, στη ζάχαρη
στα μανταρίνια, στο λάδι, στο ψωμί, στα χνότα
και σ’ ένα κρυφά πληρωμένο δωμάτιο μικρών διακοπών.
Αυτό που μένει
είναι κάτι αγάπες σκασμένες, ίδια καρπούζια
σε περβάζια που βλέπουν στη θάλασσα
κι όλα σου τα σώματα
τα μεταμορφωμένα.
Πηγή: «Δωμάτιο μικρών διακοπών»,Εκδόσεις Κέδρος,2012
Φθινόπωρο-ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΑΝΕΛΗΣ
Απόμειναν τα πλαστικά όνειρα ριγμένα στις άψυχες ημέρες
πολλά ομοιώματα της νύχτας να περιφέρονται
ωχρά και ταλαιπωρημένα χωρίς διαβατήριο
χωρίς την ελάχιστη δόση ελπίδας, με κινήσεις αργές
και το μαχαίρι καρφωμένο στα τσιμέντα, στην καρδιά
αυτής της πόλης κι ο άνεμος υστερικός να γρατζουνάει
τ’ άδεια κιβώτια της μπύρας, τα λιγοστά χαρτιά
εσένα με τη θεατρική όψη της μετανοημένης
που αύριο θ’ ανατραπεί από τις υποσχέσεις της μέρας.
χωλαίνοντας ο καιρός προσπερνάει, αφήνοντας σκόνη
στα κρύα παράθυρα, ψυχές χωρίς υλικό
χωρίς οράματα, πιο πέρα το άστεγο παιδί ονειρεύεται
το άγγιγμα της ανύψωσης, στοργή και ζεστά πρωινά.
Αυτό το φθινόπωρο αντιμάχεται τις ανοιχτές κάμαρες
επουλώνει με βιασύνη την ανία των διακοπών
για να υποδεχτεί επίσημα την πρώτη ψιχάλα
που θα γεμίσει τα κενά, τις άδειες σκέψεις
ρίχνοντας στην ξηρασία του μυαλού υγρό χαμόγελο.
Νομίζω ότι η βροχή δεν έχασε ποτέ το κύρος της.
Πηγή: «Ο σκοπευτής της μνήμης»,Εκδόσεις Στοχαστής,2013
Ποσειδωνία-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥ
Διακοπές στο γνωστό μέρος.
Δροσιές και σκιερά λιβάδια.
Ήχος κανείς.
Καθένας στο θαλάμι του.
Μόνο κάποια πρωινά
κάτι σαν νότες πιάνου
-όχι σπουδαία μουσική,
βαλσάκια με ορχήστρες
από παλιά ναυάγια-
μια διάβρωση ελκυστική.
Είναι όμορφα εδώ.
Πού και πού
μας επισκέπτεται μια σμέρνα.
Από μακριά θαυμάσαμε
κι έναν εξελιγμένο θηρευτή.
Διακοπές με τα βραχόψαρα
μετράμε από πάνω αγκίστρια, καλλονές
στον πάτο άδεια όστρακα.
Πηγή: «Χωματουργικά»,Εκδόσεις Μικρή Άρκτος,2016
Κοινωνικός τουρισμός-ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ.ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
Και έρχεται ο θλιβερός καιρός των αδειών
που σε αρπάζουν οι βδομάδες από μένα
και σ’ ακουμπάνε σε ακρογιάλια ονειρικά.
−Κοινωνικέ μου τουρισμέ, καταραμένος να ’σαι
που απ’ τον πόθο μου μακριά με στέλνεις εξορία−.
Καημός να δω ζευγαρωτά τα εισιτήριά μας.
Εκεί που πήγες διακοπές, ποτέ μου δεν θα πάω.
Θα εξοργιστώ που τράβαγες τον άντρα σου σαν βόδι
να δει νησιά. Ρόδο, Αμοργό, Λήμνο, δεν έχω πάει
μα όλες τις παραλίες τους γνωρίζω απ’ τα όνειρά μου.
Σε όλες άλειψα με λάδι το κορμί σου
λαίμαργα φάγαμε καρπούζι σαν αγρίμια
ολόγυμνη γυαλιστερό σ’ ατένισα κοχύλι
σε όλες σου έκανα έρωτα, εκεί που σκάει το κύμα.
Πηγή: "Τα μεροκάματα ενός έρωτα", Εκδόσεις Εντευκτήριο, 2019
Κακοπετριά-ΔΩΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Μπήκε άξαφνα στο δωμάτιο
ανακοινώνοντας πως Θα πάμε διακοπές.
Ήταν η πρώτη φορά για μένα.
Χάρηκα όπως – σπανιότερα ίσως –
μπορεί να χαρεί ένα δωδεκάχρονο ντροπαλό αγόρι
που ποτέ του δεν είχε την ανάγκη να επιβαρύνει
τη μητέρα του με βλακώδη παιδικά θέλω.
Εκεί γνώρισα τη βουνίσια γοργόνα
του τετάρτου που με αγνοούσε
επιδεικτικά και τη γούσταρα γι’ αυτό.
Την έλεγαν Σοφία.
Συνάντησα τυχαία και τον Παναγιώτη,
ψάχνοντας και οι δύο τρόπο
να μπούμε δωρεάν στο Θερινό σινεμά
δίπλα απ’ το ξενοδοχείο. Τον βρήκαμε.
Ποτέ το ποπ κορν δεν είχε καλύτερη γεύση.
Επιπλέον, κατάλαβα πως το πρόγευμα
ήταν το καλύτερο γεύμα της ημέρας
– όχι το σημαντικότερο — το καλύτερο.
Πριν φύγουμε αγόρασα καινούργια παπούτσια,
αφού τα δικά μου τα είχα λιώσει προσπαθώντας
να φτάσω τη γλιστερή γοργόνα από τη μία,
και παίζοντας τον γενναίο με τον Παναγιώτη από την
άλλη
– ήταν η πρώτη ταινία στο σινεμά που είδα χωρίς να
πληρώσω.
Για κάποιο λόγο όταν επιστρέψαμε πίσω,
ένιωθα ψηλότερος.
Έτρεξα αμέσως στην ειδική πόρτα του σπιτιού
που πάντα χρησιμοποιούσα για το μπόι μου.
Δεν ψήλωσα ούτ’ ένα εκατοστό.
Πηγή:«Ουμάμι»,Εκδόσεις Τεχνοδρόμιο,2020
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
