Πεταλούδα...ένα έντομο με θαυμαστό κύκλο μεταμόρφωσης. Γεννιέται κάμπια, γίνεται χρυσαλλίδα, μεγαλώνει και το σκάει απ' το κουκούλι της να γιορτάσει τον φτερωτό βίο της! Τα χρώματα και ο χορός της σαγηνεύουν τ' ανθρώπινα βλέμματα! Ταξιδεύει και μέσα απ'τα λόγια των ποιητών!
Πεταλούδες-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
Σαν πεταλούδες που φτερουγίζουν
και στα λουλούδια δροσιά ζητούνε
Οι φτωχικοί μου στίχοι πετούνε
Κι όλο στες έμορφες τριγυρίζουν.
Καθώς χαρίζουνε τα λουλούδια
Στες πεταλούδες τη μυρωδιά τους
Κι αυτές ας δώσουν την ομορφιά τους,
Στα άσχημά μου αυτά τραγούδια.
Πηγή: Σταλακτίται
Την είπαν πεταλούδα-ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
Την είπαν πεταλούδα.
Μια πληγωμένη αλίμονο, πεταλούδα,
που έκαψε τα πανώρια και πλατιά φτερά της,
κυκλοφέρνοντας τον Ήλιο της Αγάπης.
Της Αγάπης για κάτι πιο αιώνιο
από την εφήμερη ομορφιά.
Της Αγάπης της Ψυχής.
Πηγή:Ανέκδοτα ποιήματα
Μίλα με την πεταλούδα-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ
Μίλα με την πεταλούδα
Γλάρωσε τα μάτια
Εσπέρα ηλικία
Τη ρέμβη πήδα
Βραχύπνοη λύρα
Ευτυχία.
Πηγή: Βικιθήκη
Αφιέρωμα-ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Ασημένιο το μέτωπο. Και ωραία
τα μάτια σου εφωσφόριζαν γαλάζα.
Το πιάνο καθώς άνοιγες, δυο νέα
τριαντάφυλλα τρεμίζανε στα βάζα.
μα οι κρόταφοί σου ρόδα πλέον ωραία.
Επάλευαν τα χέρια σου, εκερδίζαν•
τα πλήχτρα υποχωρούσανε• τις νότες,
τη μελωδία σαν έπαθλο χαρίζαν.
Ακούαμε. Και τα αισθήματα, δεσμώτες
που την ελευτερία τους εκερδίζαν.
Δεν θυμούμαι καλά, πέρασαν χρόνια,
πώς είχες όμως λέω και τραγουδήσει•
εξόν αν εκελάηδησαν αηδόνια.
Λάλο ή βουβό, το χείλο σου είναι βρύση,
ελάφια κουρασμένα εμέ τα χρόνια.
Η πεταλούδα πάντα θα πετάξει
αφήνοντας στα δάχτυλα τη γύρη.
Θρίσμα το αντίο, το χέρι σου μετάξι,
κι εχάθηκες. Από το παραθύρι
η πεταλούδα πάντα θα πετάξει...
Πηγή: Νηπενθή,1921
Στο άγαλμα της Ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο-ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.
Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ’ αγοράσουν
έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι.
Είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,
πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν
οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν
με το πορτρέτο του Dorian Gray.
Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,
και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
νεκροί που η καθιέρωσις τους λείπει.
Πηγή:Σάτιρες, Ελεγείες και Σάτιρες
Σαν πεταλούδα στη φωτιά...-ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΗΛΑΡΑΣ
Σαν πεταλούδα στη φωτιά, σ' εσένα γύρες φέρω
κι οχ τη φωτιά που καίγομαι να φύγω δεν ηξέρω.
Και μόλο που φλογίζομαι, πετώ ολόγυρα σου,
να ξεμακρύνω δεν μπορώ στιγμήν από σιμά σου.
Τα μάγια δεν τα πίστευα και μάγια είσαι ατή σου•
τα μάγια είν' τα θέλγητρα οπόχει το κορμί σου.
Γιατί με χέρι αλάθευτο ηθέλησεν η φύση
της νιότης τ' άνθια ολόβολο προικιό να σου χαρίσει.
Και ποιος είν' ο αναίσθητος που να σ' αλησμονήσει,
αφού σε δει για μια φορά, μαζί σου σα μιλήσει;
Τ' αηδόνι σόδωκε λαλιά, φωνή το καναρίνι,
τη χλωρασιά σου δάνεισαν των περβολιών οι κρίνοι.
Οι χάρες αναπαύουνται απάνω στη θωριά σου,
της άνοιξης τριαντάφυλλα ανθούν στα μάγουλά σου.
Λεν το κοράλλι κόκκινο, μόν' δίχως νοστιμάδα•
δεν έχει σαν τ' αχείλι σου βαφή και κοκκινάδα.
Δοξάρια είναι τα φρύδια σου και με πιτηδειοσύνη
βαρούν, πληγώνουν τις καρδιές, χωρίς ελεημοσύνη.
Στα δυο σου μάτια τα γλυκά ο έρωτας φωλιάζει
κι οχ ταύτα τις σαγίτες του στους νιους απάνω αδειάζει.
Το κοίτασμά σου το γλυκό είν' των καρδιών ο κλέφτης•
αν δεν πιστεύεις, ρώτησε να σου το είπει ο καθρέφτης.
Πηγή: http://ebooks.edu.gr
[Στα χτήματα βαδίσαμε όλη μέρα...]-ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Στα χτήματα βαδίσαμε όλη μέρα
Με τις γυναίκες τους ήλιους τα σκυλιά μας
Παίξαμε τραγουδήσαμε ήπιαμε νερό
Φρέσκο καθώς ξεπήδαγε από τους αιώνες
Το απομεσήμερο για μια στιγμή καθήσαμε
και κοιταχτήκαμε βαθειά μέσα στα μάτια
Μια πεταλούδα πέταξε απ' τα στήθεια μας
Ήτανε πιο λευκή
Απ' το μικρό λευκό κλαδί της άκρης των ονείρων μας
Ξέραμε πως δεν ήταν να σβηστεί ποτές
Πως δεν θυμότανε καθόλου τι σκουλήκια έσερνε
Το βράδυ ανάψαμε φωτιά
Και τραγουδούσαμε γύρω τριγύρω:
Φωτιά ωραία φωτιά μη λυπηθείς τα κούτσουρα
Φωτιά ωραία φωτιά μη φτάσεις ως τη στάχτη
Φωτιά ωραία φωτιά καίγε μας
λέγε μας τη ζωή.
Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ' τα χέρια
Κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν
Κι αν είναι αυτό που μας μεθάει μαγνήτης, το γνωρίζουμε
Κι αν είναι αυτό που μας πονάει κακό, τόχουμε νιώσει
Εμείς τη λέμε τη ζωή, πηγαίνουμε μπροστά
Και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε
Είμαστε από καλή γενιά.
Πηγή: Ήλιος ο Πρώτος
Η εισβολή της μαύρης πεταλούδας του Πόρου -ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Κάθε χρόνο
κατά το μήνα Αύγουστο
εισβάλλει στο προαύλιο
του Μοναστηριού του Πόρου
η μαύρη πεταλούδα του Μοναστηριού
πετάει από πέτρα σε πέτρα
τα παιδιά προσπαθούν
να την πιάσουν
αλλά δεν το κατορθώνουν
είναι η Άγια-Πεταλούδα
του Μοναστηριού του Πόρου
πετάει από πέτρα σε πέτρα
μόνο για λίγες μέρες
και ύστερα χάνεται
για να ξαναεμφανιστεί
πάλι τον άλλο Αύγουστο
η Άγια μαύρη-Πεταλούδα
του Μοναστηριού του Πόρου…
Πηγή: Ανάποδα γύρισαν τα ρολόγια
[Μυστήριο έντομο άγνωστη πεταλούδα...]-ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ
[Χώματα]
VII
Μυστήριο έντομο άγνωστη πεταλούδα
και σεις τετράμηνα μαυροχελίδονά μου
τι γνώση του κενού τι σχήματα του κενού
τι σάλτο μορτάλε!
Πηγή: Στον ίσκιο της γης,1986
Η γυναίκα- πεταλούδα-ΤΑΚΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ
Κάθε γυναίκα κρύβει
Μια πεταλούδα στο στήθος της
Και κάθε φορά που την αφήνει ελεύθερη
Αναβιώνουν χιλιάδες όνειρα
Πηγή: Το άρωμα ενός κομήτη, Καστανιώτης 1997
Οι αναφλεγμένες πεταλούδες-ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΙΟΧΟΥ
Und zuletzt, des Lichts begierig
Bist du, Schmetterling, verbrannt
―Johann Wolfgang von Goethe
Όπου να ’ναι θα πλημμυρίσει η πλατεία από διψασμένες
πεταλούδες
Και χοντρές γυναίκες με παλτά και πολύχρωμα κασκόλ
Μέσ’ από το βαθύ μπλε του σιντριβανιού π’ αναπηδά
Το φως ξεχύνεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας
Δολοφονήσατε τον ουρανό της Αθήνας του Λονδίνου
Της Νέας Υόρκης, του Παρισιού, της Βηρυτού
Του Βλαδιβοστόκ, του Τόκιο, της Βαρκελώνης
Της Σαγκάης, της Τεχεράνης, της Βαρσοβίας
Ο κόκκινος στρατός δεν παιανίζει πια
Τα επιγράμματα υπενθυμίζουν: «No room for Nazis»
«No room for Bin Laden»
«No room for Poetry»
Πρέπει να προχωρήσουμε ένα βήμα μετά τη σιωπή
Ο πόνος συνηθίζεται για τους ασκημένους
Κατανοήσαμε πως η ζωή δεν είναι όνειρο
Ω! Η ακινησία του Λόγου που είναι στείρος
Χτύπα το γρανιτένιο αμφιθέατρο του πλανήτη
Με τη δύναμη μιας πυρηνικής βόμβας εκατοντάδων μεγατόνων
Οι πρόγονοί μας οφείλουν ν’ ακούσουν τον χαλασμό
Εμπρός!
Εμπρός!
Χτυπήστε ταμπούρλα του τρίτου παγκόσμιου πολέμου
Τρομάζοντας τις ετοιμόγεννες γυναίκες
Η αλυσίδα των πρωτεϊνών αντιγράφει
Ένα τρένο από πεταλούδες που σφυρίζει στον ουρανό
Στριφογυρίζει κι αναδιπλώνεται
Πατά στις μύτες κι ανασηκώνεται
Οι μοίρες με τις λιωμένες τους φούστες
Οι ξυπόλητες βασίλισσες των κυβερνήσεων
Οι ξεβράκωτοι πρωθυπουργοί των κρατών
Οι γυμνοί υπασπιστές του βατράχου που κοάζει εντός μου
Μια πήχτρα σάλιου που δεν καταπίνεται
Τι προσπάθεια!
Τι προσπάθεια!
Καταβάλει αυτός που ’χει απογόνους
Για να παραμείνει ο ίδιος άγνωστος θεός
Αγάπη μου! Δεν μπορώ να κηρύξω πόλεμο
Μέσα στα μάτια του αλόγου που καλπάζει χλιμιντρίζοντας
Ο εαυτός μου κρέμεται αναποδογυρισμένος
Το κεφάλι μου χτυπάει στους σταυρούς των ανθρώπων
Η ζωή μου θα τελειώσει στο επόμενο χτύπημα
Όχι!
Δεν είναι οι διψασμένες για φως πεταλούδες
Δεν είναι οι χοντρές γυναίκες
με τα παλτά και τα πολύχρωμα κασκόλ
Τι προσπάθεια!
Τι προσπάθεια!
Να μάθει κανείς πώς να χύνει ένα ποτάμι δάκρυα
Παρασύροντας της γης τα νεκρά ζώα στον ωκεανό
Δεν μ’ αφήνετε να ησυχάσω προδότες ποιητές
Με τρυπάτε με λέξεις νόθες και πλαστές
Έχω σπάσει το τσόφλι μου εδώ και χρόνια
Έβγαλα το κεφάλι μου κι έγειρα πάνω στις κραυγές σας
Σπάζοντας την κάψουλα αυτού που ονομάζατε άθραυστο
Διαγράφω το περιβάλλον, τις φωνές σας
Κι αυτή τη μυρωδιά της ναφθαλίνης
Φτάνει!
Φτάνει!
Μην κρεμάτε τα σώματά σας στις ντουλάπες των σπιτιών
Σηκώστε τα χέρια σας και πιαστείτε απ’ τα κλαδιά των δέντρων
Κανένας δεν κοιμάται σε σκοτεινά συρτάρια και ερμάρια
Σπρώξτε με δύναμη για όσο σας απομένει το σώμα
Τ’ άλογό μου καλπάζει!
Κάτω απ’ τις οπλές του
Ο ανθρώπινος πολτός πιτσιλάει τ’ άμφια του Αρχιεπισκόπου
Στάσου Πατέρα! Πατέρα! Πατέρα Ποιητή
Εκεί ψηλά ξεθωριάζει το αίμα του ανθρώπου
Οι κραυγές δεν φθάνουν
Οι καπνοί διαλύονται
Το οστεοφυλάκιο δεν μας περιορίζει
Επιτέλους!
Σκοντάφτοντας πάνω στα χαλάσματα
Θα χτίσω νέες πολιτείες
Και τα παιδιά μου θα γεννήσω
Μέσα στο βυθό της θάλασσας
Πάνω στο κεφάλι μιας καρφίτσας
Θα γράψω τα νέα μου ποιήματα
Και θα την μπήξω στην καρδιά μου
Στερεώνοντας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
Στο νιπτήρα του μεγάλου σιντριβανιού
Θα πλύνω το πρόσωπό μου
Και θ’ αναστήσω τις νεκρές πεταλούδες
Με τις ολόφωτες λέξεις μου
Πώς έγινε;
Πώς έγινε;
Μια βαθιά πληγή διατρέχει το σώμα μου
Ο πεσμένος αναβάτης στριφογυρίζει καρφωμένος στο σταυρό
Ο τελευταίος σταυρός.
Πηγή: Curriculum Vitae, εκδόσεις Μελάνι, 2006
[Ποια πεταλούδα...]-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ποια πεταλούδα
χάρισε τα φτερά της
σ’ ένα σκουλήκι;
Πηγή: Ασυγκράτητα που είναι τα όνειρα όταν μεθύσουν, 2007
Το αίνιγμα του Έλγκαρ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΣΑΡΗΣ
Είμαι το όνειρο μιας πεταλούδας
Που γέρνει στη σκιά ενός σπιτιού;
Η πεταλούδα μέσα στο όνειρο
Είναι άραγε αυτή που μ' ονειρεύεται;
Πετάει στο κεφάλι μου ολοπόρφυρη
Και η δύση σβήνει.
Η θάλασσα γυρίζει ανάποδα
Ο ουρανός σωριάζεται στη γη.
Μια παπαρούνα αιμορραγεί
Κάποιος κλαίει στο ξέφωτο.
Είμαι το αίμα μιας σπηλιάς
που μέσα της γεννιέται η ζωή;
Η αύρα ενός πρωινού στην Ιρλανδία;
Το βλέμμα μου γλιστράει στα νερά
Τρυπά τα τείχη, πέφτει στους γκρεμούς
Φτάνει στο πίσω μέρος.
Γυρίζουν οι οροσειρές, οι πόλεις
Σε μια δίνη αργυρή.
Αστράφτουνε οι άνθρωποι κι έπειτα λιώνουν.
Θαμποφέγγουν οι ζωές μέσα σε σιωπή.
Είμαι η λάμψη του καθρέφτη
Που βουλιάζει στη Σαχάρα;
Η πεταλούδα δεν υπάρχει πια;
Γι' αυτό μου είναι αδύνατον να δω;
Απ' τους καπνούς που σήκωσε η ψυχή της;
Πηγή:Εγώ ένας ξένος. Ποιήματα 1967-2011, Κίχλη, 2013
Πεταλούδα-ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ
Σήμερα πέθανε μια πεταλούδα
Στο σπίτι μου
Τη βρήκα δίπλα στο κρεβάτι
Άσχημη πεταλούδα
Και νεκρή
Μυστήρια του έρωτα,
δεν υπάρχει τίποτα πια που να μπορώ να κάνω
Εκτός από αυτό που πρέπει
Πήρα το μικρό άψυχο σώμα
και το έβγαλα έξω
Στη βεράντα
Στο κρύο
Να θαφτεί μες στον αέρα που φυσάει και
φεύγει
Πηγή:Φλαμίνγκο,Εκδόσεις Μελάνι, 2014
Σειρήνες στη βροχή-ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΣΟΚΟΣ
Είδα μια πεταλούδα
να φιλά μια άλλη πεταλούδα.
Ήταν Σεπτέμβριος κι είχαν σβηστεί
τα μάτια μου απ’ την αϋπνία.
Όταν θα σ’ ερωτεύομαι
να με κοιτάς στα μάτια,
είπε η ερωτευμένη
στην ερωτευόμενη.
Όταν με ερωτεύονται
κρατώ τα μάτια κλειστά,
απάντησε εκείνη.
Ήταν φθινόπωρο
κι έβρεχε στην Αθήνα.
Ίσως και σ’ άλλες πόλεις.
Δεν έγινε γνωστό σε ποιες.
Απ’ το απέναντι σπίτι,
αυτό με το χτισμένο παράθυρο,
έπαιρναν μια γυναίκα
με το ασθενοφόρο.
Και ηχούσε τόσο
όμορφα η σειρήνα στη βροχή.
Πηγή:Ένα ποτήρι ακόμη, Τσαρλς, εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2015
Πεταλούδα στο τζάμι-ΜΑΡΙΑ ΤΣΟΛΙΑ
Απεγνωσμένη
πεταλούδα
φτεροκοπά
στο τζάμι.
Η πόρτα
δίπλα
ορθάνοιχτη.
Πηγή:Συναληθεύουσα, εκδόσεις Ιωλκός, 2015
Πεταλούδα-ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ
Αιώνια χαραγμένες
σε νοητικό ενσταντανέ
οι εικόνες σου
Χρυσόμαλλο αγγελούδι
σε θόλο πυκνόφυλλης κερασιάς
Πόδια χωμάτινα
χέρια αέτινα
Ένυπνος
σε στάση εμβρύου
Τα μάτια
θαλπωρής εναιώρημα
Κάπου βαθιά
ο δρόμος
ιαχές σαλπίσματα ύμνοι
σε μια στριγκή
αντανάκλαση ζωής
Άλαλος κυνηγάς τα πάντα
ζωή,θάνατο
ή ό,τι λάχει
Πράσινη πεταλούδα
σε δίχτυα αράχνης…
Πηγή: Σπορά,Εκδόσεις Κυριακίδη,2016
Η κίτρινη πεταλούδα-ΜΑΝΟΣ ΜΑΥΡΟΜΟΥΣΤΑΚΑΚΗΣ
Κίτρινο βαθύ
στο πιο κίτρινο που αντέχεις
βάφτισα πεταλούδα που πετούσε
από ζωγραφιά σε ζωγραφιά.
Το όνομά της κίτρινη
μελωδία το πέταγμά της
από χρώμα σε χρώμα,
όμως τώρα κίτρινη
μονοχρωματική απόλαυση
σε κόσμο χαμένων χρωμάτων.
Κίτρινη πεταλούδα μου
σε θέλω στα μαυρόασπρα όνειρά μου
να μου μιλήσεις για τα χρώματα
αυτά που θυμόσουν πριν έρθεις εδώ
γιατί τότε το κίτρινο
ήταν η συναίρεση των πάντων
στη θέση του λευκού.
Ένας κόσμος από την αρχή
ένας κόσμος φτιαγμένος από νονούς θεούς.
Πεταλούδα πες μου
για τα άλλα χρώματα.
Πηγή: Ασύμμετρες αναπνοές,Εκδόσεις Γαβριηλίδης,Αθήνα 2017
Μικροσκοπικές κόκκινες πεταλούδες-ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ
Με το θάνατο στα χέρια
δεν μπορείς να γνέψεις
τα σινιάλα του νερού
οι μέλισσες περιπολούν
πάνω απ’ τα βότανα
και στα τροχεία
ακονίζουν τα μαχαίρια
χιλιάδες μικροσκοπικές
κόκκινες πεταλούδες κρύβονται
μέσα στο στόμα μου
είναι προσωρινά ασφαλείς
μέχρι να έρθει η ώρα μου
τότε θα ξεχυθούν
από τις οπές του κρανίου μου
κρατώντας από ένα μικροσκοπικό
κομμάτι της ψυχής μου
η καθεμία από αυτές στο στόμα της.
Πηγή: Η πλατεία των ταύρων, Εκδόσεις Οδός Πανός, 2017
Σμέρνες-ΧΡΥΣΑ ΜΑΣΤΟΡΟΔΗΜΟΥ
Έβαλα το χέρι στο σακούλι μου
να αγγίξω πεταλούδες
και σμέρνες μου επιτέθηκαν
ούτε που κατάλαβα πως εν μια νυκτί
τόσο δηλητήριο στο σακούλι μου μάζεψα
και τώρα πώς με τόσο πρησμένο σώμα
να σηκωθώ να βρω τις πεταλούδες μου;
Πηγή: Κλειδιά στο τραπέζι, εκδόσεις Οδός πανός, 2018
Τίνκερμπελ-ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΝΤΟΥΜΗ
Τι μπορεί να συμβεί αν πάρεις τα κουνούπια για πεταλούδες;
Ν’ αγοράσεις στη γιαγιά σου αντικουνουπικό κερί αντί για λαμπάδα.
Να μην προσέξεις ότι αντί για φιτίλι το κερί έχει μέσα ένα
ξυλάκι εμποτισμένο στη σιτρονέλα κι η γιαγιά αλαφιασμένη στην
ανάσταση να σου πει «Βρε Φιγενιώ! Τι ‘ν’ αυτό;» ενώ εσύ θα ξεκαρδίζεσαι
και τα κουνούπια θα πετάνε απ’ το κερί της στον ουρανό
μακριά, μακριά, σαν πυροτεχνήματα.
Πηγή:Love me tender, Σαιξπηρικόν, 2018
Πεταλούδα-ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
Εγώ και μια μενεξεδιά πεταλούδα
που μπήκε κρυφά στο δωμάτιό μου
γίναμε φίλες.
Κουνήσαμε τα φτερά μας, ζυγιαστήκαμε στον αέρα,
είδαμε τα πράγματα από ψηλά και λυτρωθήκαμε….
Τι κι αν θυμάμαι όλους εκείνους
που οι κύκλοι της ζωής τους εφάπτονταν κάποτε
με το δικό μου;
Τι κι αν ξεχειλίζει πικρή νοσταλγία;
Το βράδυ πρέπει να κάνω την υπέρβασή μου!
Νοικοκυρά, όμορφη, ευχάριστη.
Μια μενεξεδένια πεταλούδα
Λέω να ελευθερώσω τη μικρή!
Μια, φτάνει…
Πηγή:Ψυχόγραμμα,2018
Το άσυλο του παράδεισου-ΔΗΜΗΤΡΑ Χ.ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Όταν μία πεταλούδα θα είναι πια η ζωή μου
Και η μνήμη της ζωής μου άλλη μία
Τότε μαζί προσεχτικά θα πεταρίζουνε
Για να μη δει το τελευταίο ρόδο
Ότι στο σύμπαν έχουν απομείνει
Μονάχα δυο ζευγάρια φτερά.
Όταν το ρόδο θα είναι πια ανυπόταχτο
Και το άρωμα του ρόδου μια απορία
Τότε εκείνος ο θεούλης ο πάμπτωχος
Πικρά θα κλάψει που δεν μπόρεσε
Να φτιάξει πράγματι για δυο γυμνούς ανθρώπους
Έναν απολέμητο κήπο.
Όταν θα έχουν λησμονηθεί κι απ’ τη μάνα τους
Δυο γυμνοί άνθρωποι ανάμεσα στ’ άστρα
Τότε θα κλείσει μαρμάρινο σκέπαστρο
Με μιας ολάκερη την κατάπληκτη θάλασσα
Πώς κλείνει ο άνεμος με πάταγο
Ξεκρέμαστο παραθυρόφυλλο.
Κι όταν του κόσμου όλου η αναίτια ύπαρξη
Θα έχει από τον κρότο τρομάξει
Τότε θα με καταπραΰνει η αγάπη.
Εκείνη το πέρασμά μου συμπόνεσε
Τη θεϊκή ανημποριά εκείνη
Τη φιλοξένησε σιωπηλά.
Πηγή: Είκοσι τέσσερις χτύποι και σιωπή, εκδόσεις Μελάνι, 2019
Το σιδηροδρομικό μου αγόρι-ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ
Σήμερα πέθανε μια πεταλούδα
Στο σπίτι μου
Τη βρήκα δίπλα στο κρεβάτι
Άσχημη πεταλούδα
Και νεκρή
Μυστήρια του έρωτα,
δεν υπάρχει τίποτα πια που να μπορώ να κάνω
Εκτός από αυτό που πρέπει
Πήρα το μικρό άψυχο σώμα
και το έβγαλα έξω
Στη βεράντα
Στο κρύο
Να θαφτεί μες στον αέρα που φυσάει και
φεύγει
Πηγή: Φλου, εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2019
Μια άπειρη πεταλούδα-ΑΡΗΣ ΓΕΡΑΡΔΗΣ
Στον κήπο
πίσω από το σπιτάκι
στο δάσος
βρήκα πεταλούδα
που μιλάει γελάει
και κλαίει.
«Άσε με καλή μου
να πετάξεις μπορείς;»
Πηγή: Το πειραγμένο κοντέρ, Εκδόσεις Άνεμος,2019
Σαν πεταλούδα- ΓΙΩΡΓΟΣ Ν.ΚΑΝΑΚΗΣ
Σαν πεταλούδα με τα ανάλαφρα φτερά της
σε μυροβόλο αγκάλη μες στην άνοιξη πετάει
κι ένα γλυκόπνοο αεράκι κάποιος μπάτης
σιγά-σιγά την παίρνει κι όλο πρίμα της φυσάει.
Σε κάθε αναφτέρισμα γλυκά ο ήλιος ιριδίζει,
οι ελαιώνες λάμπουνε,οι κάμποι,τα ρουμάνια,
η θάλασσα τον φλοίσβο της στον βράχο συλλαβίζει
και η Ειρήνη απλώνεται ως πάνω στα ουράνια.
Σαν πεταλούδα η σκέψη μου πάν’ απ’ τη γη που θάλλει,
πετάει γοργά,μα πάντα ο πόνος την προφτάνει,
σηκώνει πάνω τ’όπλο του, οπλίζει τη σκανδάλη,
της ρίχνει και τσακίζεται στους άγριους ανέμους,
μπλεγμένη μες στης γης το ακάνθινο στεφάνι,
κουρελιασμένη στις φωτιές και στους πολέμους.
Πηγή: γυναίκες, Σονέτα,Αροθυμία,2019
Άσπρη πεταλούδα-ΜΑΡΙΑ ΣΚΟΥΡΛΑ
Περπατώντας σ’ένα δάσος από μνήμες
αγκαθωτές μου μοιάζουν οι πυξίδες
ξεκούρδιστοι οι μετρονόμοι
με tempo λανθασμένο
κι εγώ λοξοδρομώ
ακολουθώντας το πέταγμα μιας άσπρης πεταλούδας
το σκοτεινό σημείο να μου δείξει εκλιπαρώ
για να κρυφτώ
από την όψη αυτής της μέρας
καθώς τις πέτρες με τα πόδια μου λειαίνω
στις φυλλωσιές περάσματα ανοίγω
διάτρητα
αγωνιώντας το φιλί σου να κρατήσω
κι όσα ακόμα δεν είπες
ισόβια
αχ,να μπορούσα
στ’ανέμελα τα χρόνια να βουτήξω
και να χαράξω τ’αρχικά μας
σε μια φραγκοσυκιά
ανόητα παιδιάστικα καμώματα
αυτά που τώρα αναπολώ.
Πηγή: Ταξιδιωτικές οδηγίες, Σμίλη,2020
Πεταλούδες-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΕΛΕΣ
Οι πεταλούδες είναι τσιγγάνες παράφορες
λούζουν τις πλατιές πλεξούδες
στα γάργαρα ποτάμια
ξέστηθες και ξεδιάντροπες
πλένουν τα μελαψά κορμιά τους
στο στρόβιλο των νεροσυρμών
στεγνώνουν ξαπλωτές προκλητικά ανάσκελα
πάνω στους λυγισμένους κορμούς
των ατάραχων γέρικων δέντρων
τα σφριγηλά στήθη τους
ερωτοτροπούν με τις ηλιαχτίδες
στην κάψα του καταμεσήμερου
ύστερα φορούν φούστες κλαρωτές
παίρνουν τους δρόμους
δίχως προορισμό και αίσθηση του χρόνου
σταματούν όπου και όταν τους αρέσει
τσιμπολογούν τις ρώγες της χαράς
που πέφτουν από το κατάφορτο κάρο
του ανυποψίαστου αγωγιάτη
χορταίνουν με άφθονο γέλιο και τραγούδια
-πολλά τραγούδια-
παραβγαίνουν στο τρέξιμο με τον άνεμο
ξυπόλητες μέσα στα χωράφια
ξαποσταίνουν το γιόμα στ'απόσκια
προσμένουν καρτερικά το βράδυ
να ανάψουν μεγάλες φωτιές
να στήσουν ξέφρενο χορό
να σπιθίσουν τα μάτια κι οι καρδιές
όσο που πυρώνουν οι ψυχές τους
και παραδίνονται στο κοφτερό σπαθί της φλόγας
για να καρπίσει ο σπόρος από το άλικο αίμα τους.
Πηγή:Αντι...σώματα,Εκδόσεις Απόπειρα,2020
Η πεταλούδα- ΠΑΝΟΣ ΑΝΤΩΝΑΤΟΣ
Η κάμπια που την άσφαλτο περνά
σε δέντρο είχε ανέβει να ρωτήσει
αν ήξεραν να πούνε τα πουλιά
ποια μέρα πεταλούδα θα ξυπνήσει
απάντηση δε πήρε όμως καμιά
σε λίγο το μετάξι θα τη ντύσει
κανείς δε θα μπορεί πια να της πει
ποια μέρα πεταλούδα θα ξυπνήσει
τ'όνειρο που είδε χθες αργά
πως μόνη της φτερά είχε κεντήσει
αυτό σαν να της είπε καθαρά
ποια μέρα πεταλούδα θα ξυπνήσει
Πηγή: https://ennepe-moussa.gr
Γαλάζια πεταλούδα-ΙΩΑΝΝΑ Μ.ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ
Μια λευκή μέρα, μια γαλάζια πεταλούδα στα λιμάνια της ζωής μας.
Το φως γλυκό κι εμείς γυμνοί στις άκρες της ύπαρξής μας.
Πόσος χρόνος, πόση αθανασία;
Πόσα μαύρα μαντήλια, πόσα λευκά;
Καθρεπτιζόμαστε στο νερό της μοίρας μας.
Τόσο μικρός ο κλήρος μας στη γη!
Ένα ανάλαφρο πέρασμα, ένα τίποτα
Και το πρόσωπό μας ν’ αποζητά την αγάπη,
σπουργιτάκι, προσφυγόπουλο στις θάλασσες του ορίζοντα.
Πάντα πρόσφυγας ν’ αναζητούμε πατρίδα,
ν’ ανεβαίνουμε τα σκαλιά του ουρανού.
Πάντα έρημοι να τρέχουμε ξοπίσω απ’ τα πουλιά,
να προλάβουμε να τα κλείσουμε στις αγκάλες μας,
να μην μας νικήσουν οι άνεμοι.
Πόση αγωνία στην απουσία…
Δε μας έμεινε τίποτα.
Ο χρόνος μας πρόδωσε, μας γύμνωσε!
μένουμε φτωχοί,
με μάτια γεμάτα σπασμένα δάκρυα,
μ’ όνειρα που ωρίμασαν στη σιωπή.
Μικροί αλήτες με το παράπονο της μοναξιάς,
με τη νοσταλγία των ξεχασμένων μας παραμυθιών.
Βαριές οι πλάκες του πεπρωμένου, οι μέρες μας πέτρινες.
Οι αιώνες ασήκωτοι στα στοργικά ματόκλαδά μας.
Πώς θα γίνουμε κάποτε μια σκιά ασήμαντη, άγνωστη,
ένα άγαλμα σε κάποιο μακρινό παρελθόν,
που κανείς δεν θα γνωρίζει αν πονέσαμε, αν αγαπήσαμε.
Και το δάκρυ μας ένας αποχωρισμός,
ένας αποχαιρετισμός,
μια λήθη!
Αδιάφορος ο χρόνος ο αδίστακτος,
και μεις λυγμός της σιγαλιάς,
ψιθύρισμα της νύχτας.
Πηγή: stixoi/info
Parvaneh sho*- ΞΕΝΙΑ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΟΥ
Ο κόσμος είναι αγάπη λένε
που σε καλεί με τα φτερά της πεταλούδας
να φτάσεις ως την καθαρτήρια
αιώνια και τελευταία φλόγα –
χάρης απαύγασμα τόσο περσικά στρωμένο,
τόση κόλαση μέσα του λυτρωτική,
μα εμείς απ’ τα φτερά αιθέρια πιο λεπτοί
με το φαρμάκι αυτό ποτίσαμε στη γέννα
χρόνια τώρα γεννιόμαστε στην
καμινάδα της αγάπης
που για να σε λύσει σε ματώνει
μα όλο σε λύνει μέχρι να ματώσεις -
δεν ξεπερνιέται η γλύκα της
κι αφού δεν έχω άλλους μύλους να νικήσω
την κάθε σπιθαμή θα παραδώσω αμαχητί
μέχρι να μας κατασπαράξει πάλι
η αγάπη.
*από το ποίημα του Τζαλαλουντίν Ρουμί (Jalaluddin Rumi) «Γίνε πεταλούδα»
Πηγή: https://ennepe-moussa.gr
Ποιήματα του Ετερώνυμου Αλμπέρτο Καέιρο»-ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΟΑ
XL
Μια πεταλούδα περνά από μπροστά μου
Και για πρώτη φορά παρατηρώ στη Δημιουργία
Ότι δεν έχουν χρώμα ή κίνηση οι πεταλούδες,
Κανονικά, όπως χρώμα ή άρωμα δεν έχουν τα λουλούδια.
Χρώμα είναι αυτό που χρωματίζει της πεταλούδας τα φτερά
Κίνηση είναι αυτό που υπεισέρχεται στην κίνηση της πεταλούδας
Άρωμα είναι αυτό που αρωματίζει του λουλουδιού τη μυρωδιά.
Η πεταλούδα είναι μονάχα πεταλούδα
Και το λουλούδι, απλά ένα λουλούδι.
Μετάφραση:Γιάννης Σουλιώτης
Πηγή:Fernando Pessoa, εκδόσεις Printa:Ποίηση για Πάντα,2007
Πεταλούδα στο κρασί-ΕΡΜΑΝ ΕΣΕ
Στο κύπελλο με το κρασί μια πεταλούδα πετά,
στο γλυκο χαμό της υποκύπτει μεθυσμένη,
λάμνει βρεγμένη να πεθάνει αποφασισμένη•
ώσπου στο τέλος το δάχτυλό μου από μέσα την τραβά.
Έτσι είναι κι η καρδιά μου, την έχουν τα μάτια σου τυφλώσει,
ευτυχισμένη στο ευωδιαστό κύπελλο της αγάπης βυθισμένη,
να πεθάνει αποφασισμένη, απ’ το κρασί της μαγείας σου μεθυσμένη,
αν μια κίνηση του χεριού σου την μοίρα μου δεν περατώσει.
6 Ιουλίου 1919
Μετάφραση: Σμαρώ Τάση
Πηγή: https://thepoetoftheuniverse.wordpress.com
Η πνιγμένη των ουρανών-ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
Πεταλούδα ψυχαρπαγμένη στο υφάδι,
στεγνή εσάρπα που αρπίζει απλωμένη στο δέντρο, έντρομη κόρη
στο ουράνιο μπουγάζι να πνίγεται, ψυχή καταβάσα
με βροχές μαζί και με σπιλιάδες,
μόνη, κατάμονη και γενικώς συμπαγής,
με τα ράκη των ρούχων της, με κόμη γινωμένη κομμάτια
και με κέντρα που αέρηδες τα 'φαγαν. Ασάλευτη·
αντίσταση καμμιά στις βραχνές του χειμώνα σακοράφες,
στο ποτάμι με τ’ άγρια νερά που καρτέρι σού στήνουν.
Ουράνια σκιά, περιστερόκλαδο φίνο
που νύχτα ετσακίστη ανάμεσα στα ψόφια λουλούδια.
- Εδώ! Εγώ εδώ σταματάω, γιατί πονώ, όταν
σαν ήχος αργόσυρτος γιομάτος παγωνιές, γιομάτος μπούζια
αφήνεις ανοιχτή από παντού την κόκκινη λάμψη σου
να δέρνεται, να κοπανιέται απ’ όλα τα νερά της θαλάσσης.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
Πηγή: Η στείρωση των αστέρων, Τυπωθήτω/Δάρδανος,2008
Η πεταλούδα και το λουλούδι-ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΟ
«Ω αιθέρια πεταλούδα», λέει το λούλουδο, θλιμμένο,
«μη φεύγεις δεν κοιτάς
Aλλιώτικη είν’ η μοίρα μας εγώ δω χάμου μένω
κ’ εσύ μ’ αφήνεις πας
Κι όμως νά π’ αγαπιούμαστε και μακριά απ’ του κόσμου
ζούμε τον μάταιο αχό
και μοιάζουμε τόσο πολύ που λες κ’ είμαστε, φως μου,
λουλούδια και τα δυο
Μ’ αλί σε παίρνει ο άνεμος κ’ εγώ στο χώμα λιώνω
-ω μοίρα μου σκληρή !
Θα 'θελα τα φτεράκια σου στα ουράνια να μυρώνω
μ’ αυτή μου την πνοή.
Μα δεν μπορώ, γιατί πετάς, φεύγεις πολύ μακριά μου
σε μύρια ανθάκια αχνά
κι’ έρμο εγώ στέκω και θωρώ μονάχα τη σκιά μου
γύρω μου να γυρνά.
Φεύγεις, ξανάρχεσαι, ύστερα και πάλι φτερουγίζεις
να λάμψεις πέρα εκεί!
Μα εμένα πάντα κάθε αυγή με βρίσκεις, σα γυρίζεις,
ολόδακρο στη γη.
Ω! για να ζούμε πάντοτε πιστά κ’ ευτυχισμένα,
βασίλισσά μου, εδώ
ή σαν και μένα ρίζωσε ή κάνε σαν και σένα
να 'χω φτερά κ’ εγώ!»
Μετάφραση: Γιώργος Σημηριώτης
Les Champs du Crépuscule
Πηγή:http://hellenicpoetry.com/uncategorized/butterflies/
Το αηδόνι και η πεταλούδα-ΜΟΣΛΕΧ ΕΝΤΙΝ ΣΑΑΝΤΙ
“Ένας σοφός ήταν βυθισμένος σε πέλαγα στοχασμών.
Σαν βγήκε από την έκστασή του κάποιος φίλος του τού είπε χωρατεύοντας:
-Τι μας έφερες από τον όμορφο κήπο που περπάταγες;-
Είχα αποφασίσει να γεμίσω με ρόδα την ποδιά μου και να σας τα μοιράσω,
μα η μυρωδιά των ρόδων με μέθυσε σε τέτοιο βαθμό
που ξέφυγε η άκρη της ποδιάς μου από το χέρι μου…
Ω, αηδόνι, μάθε από την πεταλούδα πως να αγαπάς!
Πυρπολημένη από τον Έρωτα ξεψύχησε γαλήνια!”
Μετάφραση: Μαρία Τσάτσου
Πηγή: Ο κήπος με τα ρόδα, Σααντί,Σειρά: Τα πρόσωπα της ανατολής,Eκδόσεις PRINTA,2003
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
Η αναδημοσίευση του περιεχομένου του παρόντος διαδικτυακού ιστότοπου ΕΝΝΕΠΕ ΜΟΥΣΑ επιτρέπεται ΜΟΝΟ με την παράθεση πηγής και ενεργού συνδέσμου (link).
